Friday, February 1, 2008

Μίλησα με τη Μιράντα από press-gr.blogspot.com




Παιδιά! Μίλησα με τη Μιράντα στο τηλέφωνο και τη ρώτησα που είναι (ότι τη ζητάτε). Μου απάντησε ότι στενοχωρήθηκε για εκείνο το σχόλιο που έγραψε κάποιος (...ότι έχει χοντρά μπούτια) και πως μετά από κάτι τέτοιο δεν είχε όρεξη για άλλη κριτική.


"Κρίμα" της είπα, "θα μου λείψει η λογοτεχνική σου φλέβα, σε μένα και σε κάποιους ακόμη."

"Δεν νομίζω" μου απάντησε "δεν νομίζω να ενδιαφέρει κανένα. Προτιμούν τα χαστούκια της Αθήνη, τα τονισμένα ντεκολτέ, την έκφραση στα μάτια της Λιάνη, τον σαρκασμό στο κραγιόν της Κανέλλη, το είδωλό τους στα γυαλιά του Αυτιά, τα σεξουαλικά υπονοούμενα του νηστικού αρκουδιού, τη μυρουδιά στο τσαντήρι..."
"Ρε συ Μιράντα" της είπα "μην το παίρνεις τόσο στραβά, πλάκα σου έκανε το παιδί που σου είπε να πα να βρεις καμιά ψ..(μπιπ)ή -μπας και ηρεμήσεις."
"Όχι, όχι, το εννοούσε όπως το είπε. Και είχε δίκιο Στράτο. Νιώθω αρκετή μοναξιά και ο ήλιος δεν με ξυπνά. Προτιμώ να κοιμάμαι τη μέρα. Είναι θλιβερό αυτό. Στο τέλος μπορεί όντως να πάρω κιλά. Κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι..."

"ΟΚ Μιράντα" της είπα "για τις μίζες όμως..."
"Στράτο, άστο καλύτερα. Εγώ θα πουλήσω το σπίτι μου και θα πάω στο Λονδίνο για Phd. Ακόμη και γι'αυτό θα χρειαστώ πολύ κουράγιο που προς το παρόν δεν το διαθέτω."
"Από κει θα μπαίνεις τουλάχιστον να γράφεις;"
"Ίσως" μουρμούρισε.
Η φωνή της έτρεμε και από πίσω ακουγόταν μια lounge μουσική. Πού διάβολο ήταν; Μήπως στα Bodyline συνδεδεμένη με το ηλεκτρομασάζ;

"Μιράντα" ψέλλισα, νοιώθοντας πως τη χάνω "...θέλεις να, να πιούμε ένα καφέ, να σε δω επιτέλους από κοντά;"
"Όχι, όχι. Θα ήταν κάπως."
"Πώς;"
"Θα ήταν νωρίς... και συγχρόνως, πολύ αργά!"
"Μ'ανησυχείς ρε φιλενάδα. Τί τρέχει τέλος πάντων με σένα;"
"Μην ανησυχείς. Τα έχω τετρακόσα." Και μ'αυτή την κουβέντα έκλεισε.

Άνοιξα αμέσως τον υπολογιστή για να σας ενημερώσω. Φοβάμαι παίδες ότι χάσαμε μια τίμια φωνή. Μια ξηγημένη τύπισσα που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κύρια αρθρογράφο, σε μια νέα Μαλβίνα για την παρούσα δεκαετία, μια Μαλβίνα με όλο το μπρίο και δίχως το βίτσιο των σλόγκαν της συγχωρεμένης. Με έλλειπτικό και μεστό λόγο, με καλή καρδιά...
Ας είναι. Τί καλό εκτίμησε ποτέ αυτός ο τόπος;
Μιράντα, όπου κι αν είσαι, να ξέρεις ότι σε πίστεψα. Με πέντε αναρτήσεις μου έκλεψες την καρδιά, πιο πολύ κι απ'τους Dr. Jekyll & Mr. Hyde (Μπάμπηδες) κι απ'τον Χριστόδουλο, από τον σπασαρχίδα με το bet, τον Άνθιμο αρχηγό, το Θέμο με τα λεφτά, τη Βουλίτσα που επιδοτεί ο Ζαχόπουλος...

Να ξέρεις ότι... ότι εγώ θα είμαι πάντα ένας ανώνυμος που έστω για λίγο, βρήκα σε σένα το όνομά μου. Καλό μασάζ γλυκειά μου!

2 comments:

Anonymous said...

Επεσα κατα τυχη, στο μπλογκ και σε αυτη την αναρτηση.

Εγω εγραψα το σχολιο της πλακας (..μπουτια κ.λ.π.) για την αγνωστη σε μενα "Μιραντα", σε συνεχεια καποιας κοντρας με καποιους spammers που κανουν την αναρτηση για το otherbet, εκτιμωντας απο το χρονο των αναρτησεων, οτι το "Μιραντα" ηταν ψευδωνυμο της στιγμης των συγκεκριμενων ηλιθιων.

Καμια σχεση με τη δικη σας Μιραντα, που υποθετω οτι ειναι υπαρκτη και πραγματι μιλησατε. Μπορει και να μην ειναι, να ειναι ο Αγιος? αλλα τότε...

Αν και μπερδευτηκα με τον babis τον δηθεν babis και τα λοιπα βαρετα στο πρεσσ-γρ, και επισης μπερδευτηκα και με αυτο εδώ το ποστ, όπου ο admin λεει οτι μίλησε ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ κ.λ.π. εψαξα τα ποστς του/της "μιραντας" και βρηκα ενα σπανιο ταλεντο, που με εκανε να αισθανθω πολυ λιγος και πολυ μικρος.

Γι αυτο και ταπεινα ζητω συγνωμη και υποκλινομαι στο μεγαλειο σου Μιραντα

και παιρνω πισω καθε μαλακια που εγραψα, χωρις πρωτα να διαβασω τα ποστς σου,

(υποθετοντας φυσικα οτι αυτο εδω το μπλογκ δεν ειναι μια ακομη ιντερνετικη μαλακια, αλλα αληθινο, πιστευω οτι ειναι πραγματι φίλοι σου)

Εννοειται οτι η συγνωμη μου ειναι ειλικρινης, αλλιως δεν θα καθομουνα νυχτιατικα, να γραψω τοσα. Δεν το συνηθίζω. Ευχομαι οι φιλοι σου να απολαμβανουν την ιντερνετικη σου πενα για πολυ καιρό και να εισαι παντα καλα.

Και παλι ταπεινα συγνωμη, αν σε πικρανα. Μη δινεις σημασια, ειμαστε απο πολυ διαφορετικη παστα.

ΑΚΗΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Υ.Γ.Γυμναστης ειμαι, μην περιμενεις να γραφω στο δικο σου υφος!

Anonymous said...

Άκη, φίλε, δεν νομίζω ότι όποιος μπαίνει στο παιχνίδι των ανώνυμων σχολίων στο press-gr δεν έχει επίγνωση. Η Μιράντα έχει σίγουρα πολύ χιούμορ για να παρεξηγήσει οτιδήποτε και δεν νομίζω ότι περιμένει τίποτα. Το μπλογκ αυτό έγινε για να ανεβαίνει πότε πότε κάποιο κείμενο που πιθανά χάνεται κάπου αλλού. Ο Στράτος που μου έστειλε το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι, έχει κάποια προσωπική επαφή με τη Μιράντα -με την οποία ήταν μαζί στο πανεπιστήμιο- αλλά, όπως καταλαβαίνεις, έχει "δραματοποιήσει" με δικό του ειρωνικό τρόπο την όποια συνομιλία είχε μαζί της.
Ελπίζω από αυτό το διαδικτυακό κύκλωμα "λεπτών" συναισθημάτων να προκύψουν κι άλλα κείμενα. Σ'ευχαριστούμε για τη συνεισφορά σου!
-los amigos-

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα