Ο Κος Λαζόπουλος είναι μέσα σε κάποια όρια "αξιοπρέπειας" τα οποία του επιτρέπουν να παίρνει νούμερα. Παραμένει συντηρητικός και υποκριτής σε σχέση με τα ζητήματα του σήμερα. Δεν πιστεύει στη χειραφέτηση των διαφορετικοτήτων, ούτε επιθυμεί την χειραφέτηση των χιλιάδων γκετοποιημένων ομοφυλόφιλων της Ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιες κοινωνικές εξελίξεις θα του στερούσαν το υλικό του.
Στην παρούσα συγκυρία, οποιαδήποτε μνεία βαθύτερων πολιτικοκοινωνικών θεμάτων που άπτονται της βιοπολιτικής, θα τον καθιστούσε επικίνδυνο, ξένο και θα υπόσκαπτε το λαοφιλές προφίλ του. Άρα, επιλέγει το ξεπούλημα της διαφορετικότητας χάριν της αποδοχής. Φαντάζομαι αυτό μπορεί, αυτό κάνει.
Στο πλαίσιο της επιθεωρησιακής του σάτιρας, κάνει επιλογές εν γνώσει του, εφ'όσον δεν θα άντεχε το κράξιμο και την απόρριψη που θα εισέπραττε από τον σεξιστή και βαθειά συντηρητικό λαό της τηλεόρασης.
Το χιούμορ του σίγουρα λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό δεν τον κάνει ριζοσπάστη ή τίμιο. Τον κάνει πλακατζή, χαβαλέ, ισορροπιστή και τέλος πάντων κάτι σαν τον τρελό του χωριού που υποτίθεται ότι λέει την αλήθεια, τον κλόουν της παρέας.
Την ιδιωτική του ζωή την εξυπηρετεί όμως δίχως άλλο, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το δημόσιο ήθος. Το ήθος που επικαλείται δεν είναι παρά ένας μέσος όρος που αφήνει απ'έξω την σκληρή πραγματικότητα της βιοπολιτικής. Ξέρετε Κε Λαζόπουλε, στην εποχή μας, τα φύλα και οι ανθρώπινες ταυτότητες δεν είναι ορισμένα με διάταγμα από τον ουρανό. Οι καλές προθέσεις και οι ορμόνες μας δεν φτάνουν για να δώσουν νόημα και βάση στη ζωή μας. Εδώ και χρόνια τίθενται ερωτήματα σε επίπεδο Women's studies, Queer studies, Slavery, Native, African, World History and Economics, Ethnology, Robotics and artificial intelligence και βέβαια από την γενετική, τη στατιστική, τη φυσική, την τέχνη και τις ενδιάμεσες μορφές σκέψης και δράσης.
Όταν ο Κος Λαζόπουλος "ξυνόταν και κουνιόταν", άλλοι έκαναν αλλαγή φύλου και τρίτοι εμφύτευαν τεχνητά μέλη για λόγους πειραματισμού (και όχι για να επιβιώσουν στο πεζοδρόμιο ή στην τηλεόραση).
Κάποιοι άλλοι είχαν ήδη προχωρήσει σε μυθιστορίες για κοινωνίες με βιομηχανοποιημένη αναπαραγωγή.
Η σάτιρα δεν έχει φαντασία και εμβέλεια πέραν του χωριού μας;
Το ρίσκο είναι ένα σοβαρό ζήτημα και δεν είμαστε όλοι σε θέση να ρισκάρουμε την καλοπέρασή μας και την εκτίμηση των συγχωριανών μας.
Ο κύριος Λαζόπουλος ρίσκαρε μέχρι εκεί που μπορούσε και επιδίωξε την αποδοχή του κόσμου που καταλαβαίνει. Θα είχε ρισκάρει παραπάνω, αν είχε τη δύναμη και την ευφυία. Όμως τότε, θα ήταν σημαντικός ερευνητής και όχι σταρ. Συνήθως, οι πρωτοπόροι δεν είναι λαοφιλείς.
Από την άλλη, είναι υπερβολικό να του καταλογίζουμε το προπατορικό αμάρτημα. Δεν είναι τόσο σημαντικός όσο τον κάνετε να μοιάζει. Εκτός αν κρίνετε τους ανθρώπους και το βάρος τους με βάση τις τηλεμετρήσεις. Το πρόβλημα είναι η παιδεία και η πολιτική ευρύτερα.
Αν καθόσαστε κολλημένοι στην οθόνη σας και βλέπετε τον Κο Λαζόπουλο, αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Ασχοληθείτε με κάτι άλλο. Ένας ακόμη περιθωριακός και δειλός νάρκισσος (υποκειμενική εκτίμηση) δεν αξίζει περισσότερη κριτική από τον κάθε ψεύτη πολιτικό, τον κάθε ανίκανο γραφειοκράτη. Κι ο Κος Δ. Παπαϊωάννου, παρά τις πρώτες δουλειές του που έδιναν υπόσχεση για κάτι άλλο, αποδείχθηκε ιδιαίτερα κονφορμιστής, αλλά παραμένει εντυπωσιακά έντεχνος. Ως εκ τούτου, δεν ακούστηκε ποτέ κριτική για την κατεύθυνση που έχει πάρει σε επίπεδο πολιτικής και διεκδίκησης αμοιβών. Είναι μια χαρά συστεμικός και εξυπηρέτησε την μεγαλοϊδεατική Ελλάδα στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων, βγάζοντάς μας ασπροπρόσωπους με την απείρου κάλλους παραγωγή που συνδύασε το κιτς με τα στερεότυπα και κάποιες προδιαγραφές υψηλής τέχνης. Από πίσω, ένα σωρό ναρκισσισμός και στοιχεία συναισθηματικής υπερβολής. Μορφολογικά, ένα σωρό μιμήσεις και ωραιοπαθής εμμονή σε προσωπικά παραμύθια/παραμυθιάσματα. Κατά τα άλλα, έχουμε ζήσει στη Δύση την αποδόμηση και τον μεταμοντερνισμό...
Αλλά, γιατί τάχα θα έπρεπε ο Κος Παπαϊωάννου να κάνει κάτι άλλο από αυτό που μπορεί και του βγαίνει;
Από την άλλη, είναι πολιτικά επιλήψιμο πως κάποιοι μεθοδεύουν μονοπωλιακές σχέσεις με το κράτος και το χρήμα (τρόπον τινά κατασκευάζουν βίλλες και παράνομα) με οδηγό την προσωπική τους επικράτηση μέσα στο καταπατημένο τοπίο του πολιτισμού. Η διαφάνεια λείπει και εδώ.
Η μόνη λύση θα ήταν η ανάληψη ευθύνης από τον εκάστοτε υπεύθυνο διαχειριστή των πολιτιστικών κονδυλίων και η διάθεσή τους με τρόπο μεροληπτικό μεν, δηλαδή, εκπονώντας και αναπτύσσοντας συγκεκριμένη πολιτιστική πολιτική, η οποία όμως να κρίνεται κάθε τέσσερα χρόνια με κάποιο τρόπο που να ξεπερνά μικροσκοπιμότητες.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι κατά τη γνώμη μου, η εκπόνηση και πραγμάτωση πολιτιστικής πολιτικής είναι έργο τέχνης. Άρα, δεν μπορεί να παραδίνεται σε Κους Βουλγαράκηδες και παρόμοιους γραφειοκράτες. Χρειάζεται μια ομάδα, με κάποιον υπεύθυνο και συνολική ευθύνη τετραετίας τουλάχιστον, που να αλλάζει μετά. Περίπου όπως γίνεται σε κάποιες μεγάλες διοργανώσεις (μπιενάλε Βενετίας, η αντίστοιχες διοργανώσεις στη Γερμανία κ.λπ.)
Εν πάση περιπτώσει, δίνουμε στην τηλεόραση μεγάλη σημασία, δυστυχώς, γι'αυτό και μιλάμε μόνο για τους σταρ αυτού του μέσου (που έχει συγκριθεί και με θρησκεία).
Βέβαια, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω ότι είναι σκάνδαλο να δίνονται τόσα χρήματα σε μετριότατους τύπους που κατασκευάζουν φολκλόρ μπαρούφες. Η αισθητική της τηλεόρασης θριαμβεύει παντού. Τα πλήθη καταναλώνουν τοξικό φαστ φουντ με συστατικά αριστερού συναισθηματισμού και δεξιάς λίγδας. Όμως και ο Αβραμόπουλος έφτιαχνε κιτς προτομές αρχαιοπρεπούς γελοιότητας και συνεχίζει απτόητος. Τί κάνει κανείς μέσα σε αυτή την ανοησία;
Υπομονή, δουλειά, απόσταση και περισσότερη δουλειά, καλλιέργεια σχέσεων με σοβαρούς παίκτες στον πολιτισμό και την έρευνα από το εξωτερικό και ελπίδα να διατηρήσουμε ότι διαύγεια μας επιτρέπεται. Ευτυχώς, ο κόσμος δεν προχωρεί με τα σταθμά της επαρχιακής Κωλοπετεινίτσας (όπου κι αν τοποθετείται, από downtown Manhattan έως Uptown London και πλατεία Κολωνακίου γωνία με Γκάζι). Υπάρχουν χιλιάδες σοβαροί άνθρωποι που δουλεύουν καθένας στο χώρο του και αγωνίζονται και θα αγωνίζονται μέχρι τελευταίας πνοής, χωρίς να πίνουν το όπιο της ματαιοδοξίας.
Στο διεθνές χωριό, οι νέες τεχνολογίες και η υποχώρηση της κλειστής εντοπιότητας, κάποια στιγμή θα απομονώσουν τους μονόφθαλμους αρχηγούς των γκέτο και θα τους κάνουν να φαίνονται τόσο ασήμαντοι όσο είναι.
Ελπίζω.
(υπογραφή: θα καταλάβατε, από το ύφος)
Comment posted by Anonymous on press-gr.blogspot.com : 19 Φεβρουάριος 2008 4:02 μμ
Posts
No comments:
Post a Comment