Saturday, February 23, 2008

Βαλκάνια kitschen


Στο μπλογκ http://agonek.blogspot.com και σε ανάρτηση με τίτλο

Φίλε μου Σέρβε! | Miku im serb!
(με ημερομηνία Φεβρ. 23, 2008)

ο Ν. AGO εξηγεί:
"Το γράμμα αυτό το έστειλα στον φίλο μου Ντράγκαν Ντραγόιλοβιτς, Πρόεδρο της Ένωσης Σέρβων Συγγραφέων."


In her comment Miranda said...


Γράφεις:

"Κι εσύ είσαι άνδρας πραγματικός. Και οι άνδρες, όπως ξέρουν να κερδίζουν, ξέρουν και να χάνουν με ψηλά το κεφάλι."


Αγαπητέ N. AGO, το αντριλίκι είναι ο φερετζές της στενοκεφαλιάς και της βίας. Επ'ουδενί τέτοιες παραδοσιακές αξίες δεν μπορούν να αποτελούν οδηγό στο σύγχρονο κόσμο, όσο κι αν δεν στερούνται διόλου γοητείας!


Ο συναισθηματισμός δεν μπορεί να κρύβει πλέον τους μηχανισμούς της βίαιης επικράτησης. Οι αξίες ενός κόσμου πατερναλιστικών εξιδανικεύσεων, τα ιπποτικά ιδεώδη του μεσαίωνα, δεν μπορούν να διερμηνεύουν την κατάσταση των ανθρώπων και να δώσουν απαντήσεις στα σημερινά διακυβεύματα.


Δυστυχώς, η ελευθερία που διακήρυξε το Κόσσοβο -όσο κι αν είναι πλήρως κατανοητή εξέλιξη-, οδηγεί σε ένα δρόμο μακρύ και αβέβαιο, όμοιο με αυτόν της σημερινής Σερβίας, αν όχι ακόμη δυσκολότερο.

Μόνο η υπανάπτυξη και το συσσωρευμένο μίσος δικαιολογούν όσα έγιναν.


Κανείς δεν είναι πραγματικά κερδισμένος. Η ανέχεια και η έλλειψη υποδομών είναι προφανής. Ο εθνικισμός και το φυλετικό μίσος είναι αρρώστειες που δύσκολα υποχωρούν και καταλήγουν να τρώνε τις σάρκες μας.


Η κατάρα των Βαλκανίων είναι η πολυδιάσπαση. Βιώνουμε τις ιστορικές εξελίξεις με καθυστέρηση 50 ετών και δυστυχώς, μοιάζουμε να βαδίζουμε ολοταχώς προς τα πίσω! Οι ανταγωνιστικές φυλές και οι αρχηγίσκοι τους θυμίζουν φεουδαρχικό μεσαίωνα. Λυπάμαι, αλλά μεσαίωνα θυμίζουν και τα ιδανικά της πατριαρχίας.


Εγώ, ως Ελληνίδα, θα μπορούσα άνετα να μάθω την Αλβανική γλώσσα, ή τη Σερβική ή οποιαδήποτε και να ζήσω ανάμεσα σε Αλβανούς, Σέρβους και οποιονδήποτε άλλο. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έχει καμμιά σημασία το έθνος. Ο λόγος είναι ότι είχα την ευκαιρία να μορφωθώ και να αποκτήσω κοσμοπολίτικη συνείδηση.


Πότε θα χαρίσουμε σε όλους τους Βαλκάνιους αυτή την ελευθερία, του αυτοπροσδιορισμού και του ταξιδιού δίχως σύνορα;


Αργεί πολύ φοβάμαι.


--------------------------------


O N. AGO απάντησε:

Ki egw, agapith mou, kanena problhma den exw na zhsw me serboys, ellhnes, kroates h allous.Kai ayto to kanw sth praksh, den perimenw na symbei kapote gia na dw an mporw. Malista, mporw na se enhmerosw oti, eixa ki egw thn eykairia na morfothw. Etsi, h mpixth sou paei ligo eksw apo to dokari edw.


kalhmera!


----------------------------------


Miranda replied:


Αγαπητέ,


αν νομίζεις ότι επρόκειτο περί "μπηχτής", μάλλον δεν κατάλαβες διόλου το πνεύμα του σχολίου μου. Η μόρφωση δεν είναι ποτέ κάτι κεκτημένο, ούτε εργαλείο κατατρόπωσης του συνανθρώπου σου. Αντίθετα, η ηθική και φιλοσοφική έρευνα, συχνά λειτουργεί εις βάρος όποιου την επιδιώκει κατά τρόπο απόλυτο και σε πείσμα του συρμού, καθώς καταλήγει να γίνεται λιγότερο ενστικτώδης και έτσι πιθανά μειώνεται η ικανότητα επιβίωσης μέσα στην ωμότητα.


Αυτό που έθιξα ήταν το σύστημα των πατριαρχικών αξιών. Ο εγωπαθής ανταγωνισμός και ο κανόνας της οικογενειακής μαφίας!


Όσον αφορά στη συμβίωση μέ άλλους και στο άνοιγμα σε άλλες γλώσσες και κουλτούρες, σε παρακαλώ προσπάθησε να δείχνεις καλή πίστη. Πουθενά στο σχόλιό μου δεν έδειξα εξυπνακισμό. Θα έπρεπε να είχες υποθέσει πως μιλούσα κι εγώ βιωματικά.


Μιράντα


at
Labels: , , , , , , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα