δικαιοσύνη ή ας έρθουν επιτέλους οι βάρβαροι

Υπό άλλες συνθήκες, τι ειρωνία, θα έπρεπε κανείς να εύχεται "καλά Χριστούγεννα". Ακούγεται όμως φάλτσο. Ναι, σίγουρα μπορεί να κάνει κανείς μια υπέρβαση και θα την κάνει ο καθείς για όσους ανθρώπους εκτιμά. Όμως έτσι γενικά και κοινωνικά δεν αξίζει να ευχηθεί κανείς Καλά Χριστούγεννα. Μπορεί να πάνε ξώφαλτσα σε αλητήριους. Σε κάποιους από τους συνταξιούχους της μίζας που συνεχίζουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Στους χυδαίους που κερδοσκοπούν σε βάρος των ηλιθίων. Σε αυτούς που λύνουν και δένουν αυθαίρετα, επειδή μετέχουν σε μαφιόζικα συνδικάτα. Γιατί να ευχόμαστε κάτι καλό στους γκάνγκστερ; Από πλαδαρή αντίληψη και μεγάλη χριστιανική καρδιά;

Σε αυτή την άρρωστη χώρα που έθαψε επανειλημμένα τις ελπίδες των πιο λαμπρών παιδιών της, σε αυτή τη χώρα του πρόστυχου βολέματος, υπάρχει αποδεδειγμένα ένας επιθετικός καρκίνος: ο δημόσιος τομέας. Συγκροτήθηκε μέσω διαπλοκής με φύλαρχους και την πολιτική μαφία. Είναι προϊόν συνδιαλλαγής και στον μεγαλύτερο βαθμό του συντηρεί τη μιζέρια και την απαξίωση κάθε δημιουργικής προσπάθειας.

Η αυθαιρεσία των ιδιωτών και η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία τους είναι άμεσα συνδεδεμένες με τον προδοτικό δημόσιο τομέα και την κομματοκρατία. Χωρίς κανόνες και υπό ομηρία στους κομματικούς φυλάρχους, έτσι μόνο μπορούσε να λειτουργήσει ο ιδιώτης και έτσι λειτούργησε.

Εδώ και τώρα, κατάργηση της μονιμότητας για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και επαναδιαπραγμάτευση από ανεξάρτητη, μη κομματική αρχή, με αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια (έργο, ακαδημαϊκή αριστεία, δημοσιεύσεις, συγκεκριμένη προσφορά σε βάθος χρόνου), αλλά πάνω από όλα, με διαρκή αξιολόγηση της αποδοτικότητας. Διαρκή αξιολόγηση της αποδοτικότητας. Το ξαναλέω. Η αμοιβή πρέπει να σχετίζεται αυστηρά με την αποδοτικότητα. Δικαστική διερεύνηση για τον τρόπο διορισμού. Όσοι διορίστηκαν με ρουσφέτια, να επιστρέψουν τους μισθούς τους και αν δεν μπορούν, να κατασχεθεί η περιουσία τους και της οικογένειάς τους.

Αλλιώς, δεν δικαιούται αυτό το κράτος να περιμένει οποιαδήποτε νομιμοφροσύνη. Αν δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα τρωκτικά από τους έντιμους, ας πάει να χαθεί. Ο δημόσιος τομέας όπως έχει είναι ένας λάκκος με φίδια, ένα κουτί της Πανδώρας.

Πατριωτισμός πλέον, στην Ελλάδα, σημαίνει κατάργηση και επανίδρυση του δημόσιου τομέα, της δημόσιας διοίκησης και της πολιτικής γενικότερα. Επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει από τους προδότες, τους πολυθεσίτες και τους βολεμένους, ας συγκρουστούν όσοι σέβονται τον εαυτό τους και ας καταστήσουν υπεύθυνη και την κοινωνία.

Αν η Ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της θέλει να συνεχίσει έτσι, τότε να το ξέρουμε. Να ξέρουμε ότι όσοι και όσες δεν συνδιαλλαγήκαμε ποτέ με το σάπιο καθεστώς, να ξέρουμε ότι είμαστε ξεγραμμένοι και ξεγραμμένες και να ξέρουμε ότι πλέον η μόνη λύση είναι να μεταναστεύσουμε. Εκτός από την αποδημία, η μόνη διαφορετική λύση σε αυτή την κατάσταση είναι ο πόλεμος.
Ίσως τα παραπάνω να εξηγούν σε κάποιο βαθμό και την διάλυση που ήδη απειλεί τον (καταραμένο;) τόπο.

Συγκρουστείτε κύριε Παπανδρέου, ή συμβιβαστείτε με την ιδέα της τελικής απώλειας κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και εθνικής υπόστασης και παραιτηθείτε, ώστε να πάει επιτέλους στον διάβολο το εξάμβλωμα, να περιπέσει στη βία και την αναρχία και να απωλεσθεί η εθνική κυριαρχία. Η Σομαλία δεν είναι τελικά καθόλου μακριά. Οι τραγικές ιστορίες πρέπει κάποτε να κλείνουν τον κύκλο που άνοιξε η ύβρις.


Με φόντο τις εκστρατείες στη Μικρασία και ξερριζωμούς, τον εμφύλιο και τη δικτατορία, ζήσαμε μια μεταπολίτευση της λαμογιάς, ζήσαμε τις μεγάλες ιδέες των απατεώνων, ζήσαμε την επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, τις ατέλειωτες φωτιές στην Πελοπόννησο και τον προειδοποιητικό Δεκέμβρη. Ε, σίγουρα, κάτι πρέπει να μάθαμε, κάτι να συμπεράνουμε. Ο αυτόματος πιλότος δεν πάει πουθενά. Κάθε κατεργάρης, ήρθε η ώρα, να αναλάβει τις ευθύνες του. Μέχρι εδώ.

επιστολή παραίτησης

Μέχρι πρότινος συνέχιζα να γράφω τις απόψεις μου στο φόρουμ του TVXS. Σταμάτησα όταν κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πλέον χώρος για ελεύθερη έκφραση. Οι τραμπούκοι με το μικρό μυαλό τους κατάφεραν να κακοποιούν και να αποκλείουν κάθε διαφορετική άποψη. Να την χαίρονται λοιπόν την κατάντια τους. "Παραιτούμαι" λοιπόν κι εγώ από κάθε προσπάθεια όσο επικρατεί αυτή η τραγική κατάσταση. Ο φασισμός και η βία έχουν πολλά πρόσωπα, με ακραίες εκφάνσεις τις καταπατήσεις δημόσιων χώρων από ανεξέλεγκτους ιδιώτες και τις καταστροφές από αντικοινωνικά στοιχεία στο όνομα της ελευθερίας. Ειλικρινά, θα ήθελα να πάψω να πληρώνω τους φόρους μου σε ένα κράτος που κατασπαταλά την δημόσια περιουσία και έχει επιτρέψει την σκύλευση περιουσιών καθώς και δημόσιων χώρων από εγκληματίες, παρακρατικούς, έξαλλους χουλιγκάνους και άνομα ιδιωτικά συμφέροντα.
Ακολουθεί η επιστολή παραίτησης του πρύτανη της Νομικής σχολής Αθηνών.

Κυρίες και κύριοι Συγκλητικοί,
Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι και συνεργάτες,
Αγαπητά μου παιδιά,

Αδυνατώντας πλέον να προσφέρω τις υπηρεσίες μου εξαιτίας της ψυχικής μου εκμηδένισης και της βιολογικής μου αδυναμίας, που είναι τα αποτελέσματα των πολλών τραυματικών γεγονότων, τα οποία συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στο χώρο της Παιδείας, αλλά και της νεολαίας γενικότερα, με καίριο δυστυχώς για μένα χτύπημα αυτός της περασμένης Κυριακής, υποβάλλω σήμερα στη Σύγκλητο την παραίτησή μου από τη θέση του Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η απόφασή μου αυτή είναι...αμετάκλητη και γι΄αυτό σας παρακαλώ ακολουθώντας τις νόμιμες διαδικασίες, να επιλέξετε κατά την κρίσης σας ανάμεσα στους τρεις άξιους συνεργάτες μου κυρίους Αντιπρυτάνεις, τον καταλληλότερο για τη θέση του νέου Πρύτανη έως τη λήξη της θητείας της παρούσας Πρυτανικής Αρχής, έως δηλαδή την 31η Αυγούστου του 2010.

Σας διαβεβαιώ ότι μια τέτοια απόφαση για έναν ακαδημαϊκό άνδρα που αφιέρωσε 38 χρόνια της ζωής του στην προσπάθεια βελτίωσης του Πανεπιστημίου μας, που αγωνίσθηκε για μια καλύτερη Παιδεία, μια Παιδεία για όλους, μια Παιδεία που αποτελεί το μόνο ουσιαστικό όπλο για την αναστήλωση της δοκιμαζόμενης χώρας μας, μια τέτοια απόφαση επαναλαμβάνω είναι περισσότερο από επώδυνη, αλλά όπως προείπα είναι αμετάκλητη.

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου στον αντικαταστάτη μου νέο Πρύτανη, όποιος και αν είναι αυτός, να μπορέσει να ολοκληρώσει ότι σχεδιάσαμε και ότι ονειρευτήκαμε μέσα σε μια ατμόσφαιρα χωρίς βία.

Θα ήθελα να παρακαλέσω όλους εσάς, να του συμπαρασταθείτε στο δύσκολο έργο του με τον ίδιο τρόπο που σταθήκατε πλάι σε μένα όλα αυτά τα χρόνια και σας ευχαριστώ θερμά γι΄αυτό.
Αφού αυτή η επιστολή μου είναι το τελευταίο ουσιαστικά έγγραφο που υπογράφω ως Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα ήταν παράληψη να μην ευχαριστήσω όλους εσάς που «οχυρωμένοι» μέσα στο Ιστορικό Κεντρικό Κτήριο, αποτρέψατε την καταστροφή του, τουλάχιστον 15 φορές τον τελευταίο χρόνο, με κίνδυνο της ζωής σας. Αυτό ισχύει και για την τελευταία βίαιη επίθεση της 6ης Δεκεμβρίου του 2009 που είχε τα γνωστά για όλους αποτελέσματα. Θα με συγχωρέσετε όμως γιατί είμαι υποχρεωμένος να σταθώ ειδικά στο τραγικό αυτό γεγονός και να μνημονεύσω ιδιαίτερα για την αυτοθυσία τους, τον Γενικό Γραμματέα μας, αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους και τα μέλη ΔΕΠ που προπηλακίστηκαν βάναυσα ή/και τραυματίστηκαν. Προσωπικά χρωστώ ευγνωμοσύνη στο Θόδωρο Παπούλια, στον Πέτρο Καρακίτσο, στο Γιώργο Τριμπέρη και σε ένα, άγνωστο σε μένα, νέο «απ΄αυτούς» (τη μόνη αχτίδα φωτός, ότι μπορεί να έχει σωθεί ακόμη κάποια σταγόνα ανθρωπιάς μέσα στο τόσο μίσος που κυριαρχεί στις καρδιές τους) για τους γνωστούς σε εκείνους λόγους.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τους φοιτητές μας που ευρισκόμενοι για την ειρηνική τους πορεία στα πολυβασανισμένα «Προπύλαια», με παρέλαβαν συντετριμμένοι για να με συνοδεύσουν σε ένα πιο ασφαλές για μένα μέρος. Θα ήθελα όμως συνάμα να απευθύνω μια έκκληση προς αυτούς, μια έκκληση από έναν άνθρωπο που γνωρίζουν καλά πόσο τους αγαπά, να καταλάβουν πια ότι με τις καταλήψεις υποθάλπουν, άθελά τους πιστεύω, αυτούς που πιστεύουν στη βία. Είναι πια καιρός να μάθετε να διεκδικείτε τα δίκαια αιτήματά σας με άλλους τρόπους. Είναι βέβαιο ότι έτσι θα κερδίσετε περισσότερα.
Για μια ακόμη φορά σας ευχαριστώ θερμά όλους και σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε για τα όποια λάθη μου.

Με τιμή

Καθηγητής Χρήστος Κίττας
Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Συμφωνώ απλά στο συμπέρασμα με τον Κάιν

Αρχικά να πω ότι δεν δημοσιεύω πλέον συχνά γιατί έχω βαρεθεί να ασχολούμαι με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Συν τοις άλλοις έχω και προσωπικές πιέσεις που πάντα είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει κανείς σε μια χώρα τόσο τραγική, χωρίς βοηθητικές υποδομές, όπου είναι κανείς πάντα εκτεθειμένος στην εκμετάλλευση.

Επί του θέματος, δηλ. το άρθρο του Κάιν στο ειδησεογραφικό κανάλι του σταθμού Σκάι:

σχετικά με άρθρο του Κάιν στο σκάι

Δεν είναι του γούστου μου ο λόγος του Κάιν, είναι εφηβικά γλαφυρό το κείμενο και μου ανακατεύει το στομάχι. Όμως, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με το συμπέρασμα:

(προς Αλέξη Γρηγορόπουλο) "Σου υπόσχομαι πώς θα σε τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα, τό «μεγάλο μας τσίρκο» και το επετειακό πανηγύρι που έχει οργανώσει ο καθένας από το σεχταρισμό του, τη μυθοπλασία του ή τό κανάλι του, να «μιλήσει» στο όνομα της μνήμης σου

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα"