Μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου (bye Brenden)

κατά της ξενοφοβίας και της κοινωνικής βίας

(στη φωτο. έργο του Δ. Χαλάτση)



Σχόλια της Μιράντας στο press.gr (άραγε έχει νόημα πια να γράφει κανείς εκεί πέρα;)


Επιτέλους να λυθεί αυτό το πρόβλημα. Είναι απεχθής η κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των μεταναστών, αγόρια και κορίτσια που αποτελούν ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας και τείνουμε να τα μετατρέψουμε σε παρίες και ξένα σώματα. Έχω γνωρίσει λαμπρά παιδιά που με έκαναν να νοιώθω υπερήφανη δουλεύοντας μαζί τους και συνδιαλεγόμενη στην γλώσσα μας, τα Ελληνικά -κυρίως με δεύτερη γενιά από Σιέρα Λεόνε και άλλες αφρικανικές χώρες (σε πρότζεκτ με την ομάδα reconstruction.gr) και προσπαθούσα να τους δώσω κουράγιο... να μην παύουν να δουλεύουν για το μέλλον τους. Όμως πώς να τους πείσεις να πιστέψουν στο μέλλον τους στην Ελλάδα όταν στην εφηβία τους δεν εισπράττουν την αποδοχή και την ενθάρρυνση που δικαιούνται. Τα πιο δυνατά μυαλά ανάμεσά τους ονειρεύονται ήδη σπουδές σε κάποιο Αμερικανικό πανεπιστήμιο, μια καριέρα σε μια δυτική χώρα, ονειρεύονται το καλύτερο! Όπως και τα παιδιά Ελλήνων που έχουν φιλοδοξίες. Η Ελλάδα επομένως δεν καταφέρνει να εμπνεύσει τους νέους της! Γίνεται ένας ιστός αράχνης, μια παγίδα δήθεν ασφάλειας, κατ'ουσίαν ένα κοιμητήριο. Πώς μπορούμε να δεχτούμε αυτή την παρακμή, πώς μπορούμε να αρνούμαστε το μέλλον μας; Ντροπή λοιπόν σε όλους μας και ιδιαίτερα στους δειλούς και ξεφτιλισμένους πολιτικούς της λαμογιάς και της οικογενειοκρατίας που δεν έχουν κάνει σημαία και προτεραιότητα την κοινωνική ισονομία. Επιτέλους! Χρειαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Η Ελλάδα των "Ελλήνων Χριστιανών" είναι ένα θλιβερό κατάλιπο που παράγει μόνο σκάνδαλα και γκρίζα απαξία. Πολιτική ισονομία και αξιοκρατία είναι οι βάσεις της δημοκρατίας. Τα αυτονόητα λέω...

***

Ο δηλώνων ως προερχόμενος από αριστερή οικογένεια, 27 Νοέμβριος 2008 10:38, είπε:
"Αν και προέρχομαι από αριστερή οικογένεια σε αυτές της εκλογές θα ψηφίσω ΛΑΟΣ δυστυχώς δεν πάει άλλο σε μερικά χρόνια θα μας αναγκάσουν οι μετανάστες να γίνουμε μετανάστες"

Κάθε οικογένεια έχει τα προβλήματά της μάγκα. Εγώ πάντως δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις τι λες. Αυτό είναι το μόνο ελαφρυντικό. Γιατί αν όντως το πρόβλημά σου είναι πως θα φέρουμε στην εξουσία τα φασιστοειδή για να μεθοδεύσουν πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες, διαφωνούντες, διαφορετικούς, ή οποιονδήποτε τους καπνίσει (δεδομένουν ότι έχουν μυαλό γιαούρτι), τότε μάλλον η νοημοσύνη σου είναι πολύ κάτω του μετρίου.
Ότι και να λέμε εδώ πέρα, αν οι άνθρωποι δεν έχουν καμμιά αίσθηση της ιστορίας, αν δεν έχουν στοιχειώδη ικανότητα πολιτικής ανάλυσης, το μόνο που μένει είναι η κοινωνική βία.
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα της φτώχιας και της βίας που μαστίζει ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη και προκαλεί τα κύματα μετανάστευσης δεν λύνεται με τους τρόπους που προτείνεις, αλλά αλλιώς. Και αυτό το αλλιώς είναι που πρέπει να σκεφτόμαστε.
Χωρίς να έχω κομματική ταυτότητα, μου φαίνεται προφανές ότι ακόμη και στις ΗΠΑ, τίθενται πλέον στην κύρια πολιτική σκηνή ερωτήματα για μια εναλλακτική προσέγγιση στην ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή, την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής κρίσης, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που υποθάλπτει ο καπιταλιστικός παραλογισμός στην Αφρική, τη μέση Ανατολή και την Ασία. Ο μικρόκοσμος του Αγίου Παντελεήμονα (όπου απ'ότι φαίνεται έχει χαθεί η κοινωνική ισορροπία και συνοχή) και ο μακρόκοσμος της παγκόσμιας κρίσης συνδέονται άμεσα και φυσικά, ο ξενόφοβος λαϊκισμός του ΛΑΟΣ, αποτελεί ανήθικο καιροσκοπισμό. Πάψε λοιπόν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά με τρόπο ανήθικο, πάρε αποστάσεις από τους κουκουλοφόρους κάθε προέλευσης και στάσου υπεύθυνα απέναντι στα προβλήματα που μας κυκλώνουν και μας απειλούν όλους, μετανάστες και μη.

μικρό σχόλιο για τα πανεπιστήμια

Όσοι είναι βαθειά χωμένοι στην κουλτούρα του παραταξιακού χουλιγκανισμού, διακατέχονται από πολεμική μανία και οι κραυγές τους καλύπτουν κάθε απόπειρα άρθρωσης εναλλακτικού λόγου.

Δηλαδή υπάρχει κάποιος σοβαρός άνθρωπος που θέλει να σπουδάσει σε προχωρημένο επίπεδο και θα επέλεγε να βρίσκεται σε πανεπιστήμιο με Δαπίτες και Κουκουλοφόρους που βαράνε;

Ούτε κρατικά, ούτε ιδιωτικά πανεπιστήμια! Τα πανεπιστήμια οφείλουν να βαδίζουν στη λεπτή γραμμή ισορροπίας ανάμεσα σε οποιαδήποτε εξάρτηση, γραφειοκρατική ή εμπορική. Για να γίνει αυτό, απαιτείται διαρκής αγώνας, διαπραγμάτευση και φυσικά, όχι να επαναπαύονται σε κάποιον νταβατζή κρατικό ή άλλο.

Αυτά δεν γίνονται με εσωστρεφείς γραφειοκρατικές διοικήσεις και εξαρτημένες πρυτανικές αρχές (από κομματικές παρατάξεις), αλλά από ανεξάρτητες και ισχυρές προσωπικότητες με δηλωμένο όραμα και πλήρη επιχειρησιακή ευθύνη.

Όσο ο λαϊκισμός εμποδίζει τις κομματικές ηγεσίες να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, η πολιτική θα παραμένει γελοία και οι φερέλπιδες νέοι αρχηγοί θα φθείρονται πιο σύντομα και από τους διάττοντες αστέρες της trash TV.

Futura Zen και η κουζίνα του αγριμιού

(σχόλιο από Μιράντα που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του βιβλιοπωλείου Futura, σε σχέση με τον διάλογο/διαμάχη που αναπτύσσεται εκεί και με αναφορά στην σύγχρονη τέχνη και τις απόψεις που εκφράζονται στο ηλεκτρονικό περιοδικό Καπούτ. H φωτογραφία είναι από βίντεο των Smashing Pumpkins)

Αυτή η αντιπαράθεση τοποθετείται μέσα σε ένα ανασφαλές κοινωνικό περιβάλλον και ένα περιρρέον πολιτικό κλίμα που οξύνουν την ανάγκη προσέγγισης της πραγματικότητας: παιδεία, ενημέρωση, κοινωνικός διάλογος, συμμετοχή, πρακτικές πολιτικής για τον πολιτισμό, η κοινωνικοποίηση των απλών ανθρώπων... Πάνω από όλα όμως, μέσα στο τρέχον πολιτικό πλαίσιο, το έλλειμα που γίνεται ορατό είναι σε σχέση με την παραγωγή κυβερνητικής δυνατότητας (θεσμική παραγωγή στελεχών διακυβέρνησης με παραδειγματικό ήθος και εξαιρετικές ικανότητες, καθώς και ρεαλιστικές ευκαιρίες αξιοποίησης και ορίζοντα μετεξέλιξης). Αναφέρομαι φυσικά στην κατάσταση των θεσμών.

Έτσι κι αλλιώς -αναφερόμενη πιο συγκεκριμένα στον πολιτισμό και τις υπερδομές της παραγωγικής διαδικασίας, το πρόβλημα με τον Ελληνικό, αλλά και κάθε 'μιμητισμό' όπου κι αν εκδηλώνεται, είναι πως δεν καταφέρνει να αναπαράγει τον επιθυμητό, αυθεντικά νοηματοδοτούντα μηχανισμό. Η απλοϊκή φιλοδοξία των όποιων ανθρώπων μετέχουν δυτικοευρωπαϊκής παιδείας -ενώ φέρουν ελάχιστο πλούτο ηθικής εμπειρίας που να ισοδυναμεί με πολιτική ευφυία- να πραγματώσουν ιδανικά in situ τις εικόνες από τις οποίες διακατέχονται, δεν μπορεί παρά να καταλήγει σε έργα με στεγνό σώμα, με λίγη ψυχή, προϊόντα που παγώνουν τον μέσο άνθρωπο και τον καταστούν όχι κοινωνό πολιτισμού, αλλά μάλλον, τον βάζουν στη θέση του, του επισημαίνουν υποσυνείδητα και άρρητα, την υστέρηση που αποτελεί δική του μοίρα.
Η άσκηση εξουσίας είναι σε αυτή την περίπτωση αυτοσκοπός.

Η συζήτηση στο μπλογκ, φοβάμαι ότι ξεφεύγει διαρκώς προς την μεγάλη κριτική, προς την φιλοσοφία και την διαμάχη ιδεών, ενώ στην ουσία (και όσον με αφορά σαν καλλιτέχνιδα εν εκστάσει -ω, τι ωραία που περνά ο χρόνος- κατατρεγμένη από τον άγγελο μιας ορατής αόρατης ζωής που μου επιφυλάσσει την γνώση του ύστερου και την απόλυτη αποδοχή της ποίησης), στην ουσία, πέρα από τον κακοχωνεμένο άρα υστερόβουλο πραγματισμό που παράγει μικρόψυχες στρατηγικές... τί μένει να ζητάς από τους άλλους, τί άλλο πέρα από τυχαίες ματιές στο δρόμο, δηλαδή την στιγμιαία προσοχή ενός περαστικού άνδρα που απορεί όσο ένας σκύλος για τη μυρουδιά και την κοπή σου, επιβεβαιώνοντας άμεσα την ύπαρξή σου!

Αυτό που δεν αφήνει περιθώρια πραγματικής δημιουργίας (μιας σημαντικής πράξης ο σπόρος της οποίας θα ανθίσει) είναι η ανεπάρκεια των πρωταγωνιστών. Είναι φιλόδοξοι διαχειριστές του πνεύματος; Όχι. Απλά διαχειριστές. Το πνεύμα δεν τους αφορά, γιατί δεν είναι ποσοτικά προσδιορισμένο. Χάνουν έτσι την ουσία και απασχολούνται με υπολογισμούς, αμετροεπή αυτοεκτίμηση, συγχρωτισμό με αυλικούς και εκατοντάρχους, με γελωτοποιούς και ένα συρφετό υπαλλήλων. Η θεία ειρωνία, δεν κατοικεί πλέον εδώ.

Το ποιόν τους το υπαγορεύουν και οι περιστάσεις. Ο ζεστός πυρήνας των πραγμάτων έχει έτσι κι αλλιώς μετακινηθεί προ πολλού. Κάτι ψήνεται μέσα στις τεχνητές μνήμες, μέσα στα τρισδιάστατα μοντέλα και αντανακλά τον τρίτο κόσμο, τις καταστροφές, τις εκρήξεις, κάτι γεννιέται πέρα από τον άνθρωπο, σιγά σιγά...

Όμως στον παλιό κόσμο των ανθρώπων με λογής-λογής κοστούμια και μεγάλο ΕΓΩ που εμψυχώνεται εντασσόμενο στην παραγωγή... το λίγο ντύνεται σπουδαίο. Το μικρό μέγεθος αντικατοπτρίζεται αντίστροφα στο μέγεθος των υλικο-οργανωτικών κατασκευασμάτων, όχι στο ηθικό τους και το μορφολογικό -ας μην παρεξηγείται το ηθικό στοιχείο, είναι όπως χρησιμοποιείται εδώ, το μέτρο της συνολικής αντίληψης, ο δείκτης μιας ευφυίας που συνεκτιμά το ίδιον καλό και το συμφέρον του άλλου και όλους τους αστάθμητους παράγοντες μιας ρέουσας ολότητας- αλλά στο χωρικό εκτόπισμα. Συγκεντρωτισμός, απίστευτος οίστρος δόμησης του κανόνα και του ανταλλακτικού παραδείγματος που θα ορίζει τις συναλλαγές, διαδικασίες διαχείρισης ανθρώπων και αξιών με μια λογική αγοράς που δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν η ίδια η αγορά είναι μια ευσεβής υπόθεση και όχι μια πραγματικότητα.

Αλήθεια, ποιές είναι οι διαστάσεις της αγοράς; The dimensions of a plausible market space... Αξίζει να αναρωτιόμαστε πλέον, καθώς πέρα από αυτές τις διαστάσεις αναπτύσσεται η λεγόμενη φούσκα. Ερώτημα που θα έπρεπε να αποτελεί δείκτη σχεδιασμού και πρακτικό μέλημα.

Τέλος πάντων. Νομίζω ότι καλά θα ήταν να δούμε το θέμα αρχιτεκτονικά. Ας το δούμε μάλλον σαν ζήτημα χωροθεσίας, πολιτικής ανάπτυξης μιας κοινωνίας και αποτύπωσης αυτής της ανάπτυξης στον χώρο.
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα, στην Ελλάδα δεν έχουμε πολλές ελπίδες να αντιληφθούμε αυτόν τον τρόπο σκέψης.
Το ζήτημα με την Ελλάδα είναι η άρχουσα τάξη, η ανύπαρκτη άρχουσα τάξη. Δίχως διαδικασίες παραγωγής μιας διοικητικής ελίτ που να έχει πάνω από όλα κάποιο ήθος, κάποια συνέπεια και ένα 'souci de soi', μια διάθεση αριστείας! ένα δεδομένο κοινωνικό κατεστημένο που να παράγει θεωρία! κάτι από το οποίο να ξεκινήσουμε να αποκτούμε δυνατότητες ανάπτυξης μιας κριτικής της εξουσίας... Αν δεν υπάρχει αυτό το ελάχιστο μιας δυτικής δημοκρατίας με ισχυρούς θεσμούς, ότι και να λέμε αποτελεί αντίλαλο κάποιας άλλης κοινωνίας, κάποιας άλλης θεωρίας, κάποιας άλλης αλήθειας.

Επιμένω. Ας δούμε το θέμα σε σχέση με τον χώρο και την ανάπτυξη των ελπίδων, επιθυμιών, φιλοδοξιών μας μέσα σε αυτόν: πού τοποθετούμε τι και με ποιά οικονομική και αξιακή συγκέντρωση...
Αν είναι να συγκροτηθεί μια συνεπής ταυτότητα της πολιτικής ιδιότητας, αυτό θα πρέπει να έρθει και μέσα από διάχυση της ευθύνης. Δεν μπορεί ο χειραγωγούμενος ελλιπής πολίτης, ο δίχως πρόσβαση στα προαπαιτούμενα δικαιώματα μιας ευνομούμενης δημοκρατίας, να ενοχοποιείται για την αφέλειά του, (για την αποχή του από εκθέσεις), για την αδιαφορία του. Η αδιαφορία είναι η μόνη υγιής αντίδραση σε ένα περιβάλλον ψυχρής χειραγώγησης.

Με το δίκιο του λοιπόν ο 'αγέννητος' πολίτης αποσύρεται στην κρυψώνα του σαν το αγρίμι και ακόμη κι αν κάποιες φορές (που το δόλωμα είναι μεγάλο και μυρίζει και καλεί με ένταση χρώματος και αισθητικό παφλασμό) ξεμυτίζει και πλησιάζει στο λούνα παρκ του κυρίου Ζενάκου ή στο Μολ Αμαρουσίου... τελικά, και πάλι χάνεται, κοιμάται, απομονώνεται και επιστρέφει στο γνώριμό του αστικό κενό μιας οποιασδήποτε κουζίνας οποιασδήποτε πολυκατοικίας και ξαποσταίνει εκεί μέσα φουμάροντας, να βλέπει ένα γνώριμο αδιέξοδο, τίμιο και βουβό.

Πολιτικές θέσεις Γ. Βαλλιανάτου (από ΕΣΠΕ)

(στη φωτ. τρεις φίλοι από Νέα Υόρκη γλεντάνε τη νίκη Ομπάμα. 

© E. Mueller)

Δεν είμαι διόλου σίγουρη ότι οι διαφορετικές ομάδες και υπο-ομάδες, μπορούν δόκιμα να στεγαστούν κάτω από την ίδια ανθρωπιστική και κοινωνικά φιλελεύθερη ομπρέλα. Πιο συγκεκριμένα, αμφιβάλλω αν οι πολιτικά φιλελεύθεροι (liberal) ομοφυλόφιλοι μπορούν να ανεχτούν τους εθνικιστές και υπερσυντηρητικούς (οποιασδήποτε υποομάδας) ...και τούμπαλιν! Αναρωτιέμαι επίσης αν μερικοί σλαβόφωνοι Μακεδόνες από αυτούς που κινούνται οργανωμένα συντασσόμενοι συναισθηματικά και ιδεολογικά με ακραίους των Σκοπίων δεν έχουν πιο πολλά να μοιραστούν με αντίστοιχους δικούς μας που κινούνται στον χώρο της ακροδεξιάς, ή εν πάση περιπτώσει με τους κάθε λογής μη φιλελεύθερους υπερεθνικιστές.  Επομένως, θα διαφωνούσα με τον κύριο Βαλλιανάτο ως προς την αγιοποίηση εκ προοιμίου και την ομογενοποιημένη αναπαράσταση των μειονοτήτων. Βέβαια, συμφωνώ μαζύ του πως οφείλουμε να σεβόμαστε το δικαίωμα των ανθρώπων και των κοινωνικών ομάδων να μιλούν ελεύθερα και να υποστηρίζουν δημόσια τις θέσεις τους. Επίσης, οφείλουμε να αναπτύξουμε πολιτική υποστήριξης των πολιτισμικά ιδιαίτερων ομάδων κατά τρόπο που να αισθάνονται πως απολαμβάνουν ισονομία (ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις). Η Ελλάδα είναι εκ των πραγμάτων πολυπολιτισμική και αυτό μας ανοίγει δυνατότητες για το μέλλον... αρκεί να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με όλες του τις αντιθέσεις και να δουλέψουμε δημιουργικά και με ευφυία. Ας τελειώνει πιά η ύβρις της Ελληνο-ορθόδοξης αρχαιοπρεπούς ουτοπίας των συνταγματαρχών, του Μεταξά, ή στην καλύτερη περίπτωση η εξιδανικευμένη Ελλάδα των ρομαντικών ποιητών. Η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή χώρα με μεγάλες και ευρύτερες αναφορές και θα ήταν καλό να επικεντρωθούμε στη μελέτη των αναφορών μας, στη διάνοιξη οδών, στην καλλιέργεια διαλόγου και όχι σε συμπλεγματική θωράκιση πίσω από τη παγιωμένη συνθλίβουσα υπεραξία. 

Ορίστε το απόσπασμα που αντέγραψα από την ιστοσελίδα του ΕΣΠΕ (ελληνικό παρατηρητήριο του Ελσίνκι).

Ομιλία Γρηγόρη Βαλλιανάτου στην ενότητα με θέμα: Διακήρυξη - Πολιτικές Θέσεις
(7ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ - 5 Μαρτίου 2005)
video: http://www.pasok.gr/portal/gr/7osyn/video.asp?id=204
απομαγνητοφώνηση: http://www.pasok.gr/portal/gr/7osyn/5000701/17818/1/7/1/showdoc.html

«Φίλες και φίλοι σύνεδροι, ο μεγάλος και φιλόξενος χώρος αυτού του συνεδρίου χθες φιλοξένησε ένα στρογγυλό τραπέζι της κοινωνίας των πολιτών.(1) Της κοινωνίας των πολιτών ή αλλιώς των παραλειπόμενων Ελλήνων. Συμπολίτες μας από διάφορες οργανώσεις εξέφρασαν τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες τους. Οι συμπολίτες μας ανάπηροι ανέφεραν ότι θεωρούνται πολίτες με μειωμένη δικαιοπρακτική ικανότητα και με μειωμένη δυνατότητα πρόσβασης κοντά μας. Ήδη η πρόσβασή τους στο συνέδριό μας έγινε από την πίσω πόρτα. Οι συμπολίτες μας που δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ζήτησαν να κατανοήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι Χριστιανοί, που είναι από Δωδεκαθεϊστές έως Σαϊεντολόγοι ή Βουδιστές ή άθεοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι συμπολίτες μας Αρβανίτες και Βλάχοι ζήτησαν να προστατευτεί και να διδάσκεται η γλώσσα τους για να μην χαθεί μια πλούσια ελληνική κουλτούρα. Οι συμπολίτες μας Τσιγγάνοι ή Ρομά ζήτησαν να καταλάβουμε τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι συμπολίτες μας Εβραίοι ζήτησαν να καταλάβουμε τον υπαρκτό λαϊκό αντισημιτισμό που υπάρχει στα έντυπα και την τηλεόραση. Οι συμπολίτες μας της μειονότητας που θεωρούν ότι είναι Τουρκικής εθνότητας ζήτησαν να έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται έτσι, το ίδιο και οι συμπολίτες μας Μακεδόνες.
Οι συμπολίτες μας Ομοφυλόφιλοι, Λεσβίες και Τρανσέξουαλ ζήτησαν να αναγνωριστεί η συμβίωσή τους, ζήτησαν να υπάρχει σεξουαλική αγωγή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Όλοι εμείς είμαστε διαφορετικοί, οι παραλειπόμενοι Έλληνες είμαστε όλοι εμείς. Σας ευχαριστώ.»

(1) Σημείωση ΕΠΣΕ: Αίθουσα διαλόγου ΜΚΟ Παρασκευή 4/3/2005 12:00-14:00 (βλπ. http://www.pasok.gr/portal/gr/7osyn/17421/2/1/showdoc2.html).

Φοβερές εικόνες

My God, I'm watching these pictures from Martin Luther King's church in Atlanta, the black American gathering chanting and crying and holding hands and talking of a dream come true.. and then Jessie Jackson tears in his eyes at the meeting in Chicago... I just feel for you guys, I have been studying the history of slavery for 4 years now and I somehow was so so so prepared for this. I know how much this means to all people who care and hope for justice and egalitarian principles.

Ok, let me go listen to McCain's concession speech from Phoenix.

...right. That was a correct speech. I was just looking at his audience... not a very diverse crowd. The opposite becomes apparent as I'm switching streams to watch now the new president speak at the people in Grant Park Chicago. Here are some photos:

Σκετσάκι τηλεπωλήσεων του Μακ Κέην στο SNL

Με αφορμή την εμφάνιση Τατούλη στο ακρωατήριο της εκπομπής Αλ Τσαντήρι Νιους... σε κάποια μεταμεσονύχτια συζήτηση στον ελληνικό Σκάι (τηλεόραση), είχα δει το Νίκο Κωνσταντόπουλο (διατελέσαντα πρόεδρο του Συνασπισμού) να αναφέρει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα κάποια στιγμή οι διασκεδαστές και οι πολιτικοί να εναλλάσσονται με τέτοια ευκολία που δεν θα είναι διακριτοί. Φάνηκε πως θεωρούσε αυτό το μπέρδεμα ως ύβρη και πως γι᾽αυτόν η πολιτική επισύρει ευθύνη σοβαρότητας, αυτοσυγκράτησης και χρέος διατήρησης του αρμόζοντος ύφους.

Το θέμα είναι βέβαια κατά πόσον όλα αυτά τα περί ύφους του ήθους, ή τα περί αξιοπρέπειας, θα πρέπει να είναι μέρος κάποιου πρωτοκόλλου, ή αν θα πρέπει να επαφίενται στο καλό γούστο και αίσθηση του μέτρου της κάθε συνεπούς πολιτικής προσωπικότητας.

Δεν ξέρω τι θα ειπωθεί στην Ελλάδα για την εμφάνιση που πραγματοποίησε ο ρεπουμπλικανός υποψήφιος στην σατιρική εκπομπή του NBC "Ζωντανά Σάββατο βράδυ". Δεν ήταν καθόλου κακός πάντως, παρ᾽όλο που μερικές στιγμές μου φάνηκε κάπως θλιβερός. Δεν είναι αστείο πράγμα να κάνεις οτιδήποτε ελπίζοντας να ανατρέψεις την κυρίαρχη εκλογική τάση.

Πάντως ο Ομπάμα που όπως διάβασα ήταν εν κινήσει και δεν είδε το πρόγραμμα παρά μόνο αργότερα στο youtube, έκανε το παρακάτω σχόλιο:

Ο John McCain ήταν αστείος χθες το βράδυ στο Saturday Night Live... η πολιτική θα πρέπει να έχει και αυτό το στοιχείο, δηλαδή την δυνατότητα να γελάμε ο ένας με τον άλλο, αλλά και με τους εαυτούς μας."

(John was funny last night on SNL... that's part of "what politics should be about -- being able to laugh at each other, but also laugh at ourselves.")