Ντούλα το πρόβατο gives easter the middle finger

Σχόλιο που ψαρέψαμε στο press-gr.blogspot.com 

(κάτω από μια ανάρτηση ευχετήριας κάρτας για το Πάσχα) 

Εκτός από το χιούμορ και τον συνδυασμό χοντράδας και λεπτότητας που εκτιμήσαμε, σκεφτήκαμε ότι το Ντούλα θα μπορούσε να είναι από το "Μιραντούλα" κι έτσι το σώνουμε εδώ:

 

O/H χρήστης ντούλα είπε:

Μπορώ να πω κάτι; Θα ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη εκ των προτέρων γιατί θα βρίσω. Όποιος δεν θέλει να ακούσει τις βρισιές μου, ούτε ενδιαφέρεται για το σκεπτικό μου, ας μην διαβάσει παρακάτω!

Συνήθως είμαι πολύ ευγενική και συγκρατημένη και λογική και κάνω υπομονή... αλλά, βαρέθηκα να βλέπω μια ολόκληρη κοινωνία κολλημένη σε ικριώματα ηθών και εθίμων που περιστρέφονται γύρω από μια εκκλησία η οποία ταυτίζεται συνήθως με τις κρατικές υπηρεσίες και μέσα ενημέρωσης. Έθιμα, Λαός, ΤιΒι, Αστυνομία και Πολιτική, Εεεμπρός... μαρς

Ξέρω, θα μου πείτε να μην βλέπω τηλεόραση. Οι γιορτές είναι για να συναντιώνται οι άνθρωποι στ'αλήθεια και από κοντά.
ΟΚ. Αλλά όλοι αυτοί που μποτιλιάρουν τους δρόμους, τσακώνονται πάνω από τα ντόπια "ψοφίμια" στην αγορά, φωνάζουν για ακριβές ντομάτες και βρίζουν τους διεφθαρμένους πολιτικούς αλλά μετά ψηφίζουν τους δικούς τους ανθρώπους, αυτοί που παρκάρουν όπου νάναι, σε κλέβουν όποτε μπορούν και σταυροκοπιούνται μετά ευχαριστώντας το θεό που τους βοήθησε να οικονομήσουν κάτι τι...
Όλοι αυτοί τί είναι; Δεν είναι δυνατόν να τους ανακάλυψε η τηλεόραση. Υπάρχουν. Είναι οι ίδιοι που πάνε στις εκκλησίες την ανάσταση, μπουκώνουν τους δρόμους με τα αμάξια τους, λιγουρεύονται κρέας και κορίτσια από ανατολική ευρώπη, θέλουν μετανάστες σκλάβους του κλώτσου και του μπάτσου, θέλουν και μια αξιοπρεπή σύνταξη, βρίζουν το κράτος που δεν είναι επαρκές και συγχρόνως κλέβουν όσο μπορούν οι ίδιοι από όλες τις μεριές. Καμμιά αυτοσυγκράτηση, καμμιά αμφιβολία για το δίκαιο και το αυτονόητο της ύπαρξής τους. Εξ'άλλου έχουν και το άγιο φως που έρχεται κατ'ευθείαν από τον Θεό και το φέρνει το κρατικό αεροπλάνο με τιμές αρχηγού κράτους κι έτσι είναι σαφές ότι η κορυφή της εξουσίας είναι ο Θεός. Αμήν. 
Είναι ή δεν είναι έτσι; 

Εκ μέρους μου λοιπόν, που ούσα κατά το δυνατόν φιλική προς το περιβάλλον, συγκρατημένη, ευγενική και χορτοφάγος, αντίθετη στις βιομηχανικές καλλιέργειες και γενικά τη ναζιστική σφαγή των ζώων... συνειδητοποιώντας πριν λίγο πως νηστεύω σχεδόν όλο το χρόνο, πως δεν χτίζω παράνομα εξοχικά, δεν οδηγώ και δεν μποτιλιάρω κανένα στους δρόμους, δεν καταναλώνω παρά ελάχιστο ρεύμα και νερό, δεν πετάω ποτέ τα σκουπίδια μου χωρίς να ξεχωρίσω τα ανακυκλώσιμα...
μου ήρθε έτσι μια απέχθεια για τους ελληνοχριστιαναράδες με τα ειδικά προνόμια στον παπαπανάγιο τάφο (σε αντίθεση με τους παλιομουμονοφυσίτες που θέλουν να μας πάρουν τα προνόμια), εγώ, ναι, αισθάνομαι μια κούραση, μια αηδία για τα ...έρχεται η βρισιά, για τα κωλοέθιμα και θέλω να απελευθερώσω αυτή τη κραυγή που κρατώ τόσα χρόνια βλέποντας τους ξετσίπωτους μια πλειοψηφίας δίχως όριο και χαλινάρι, σε τέλεια διαπλοκή με το κράτος και τις υπηρεσίες του, ναι, αλήθεια, αρχίζω και ξεφεύγω, θέλω να βρίσω πολύ, 
επιτρέψτε μου λοιπόν, με το συμπάθειο, για πρώτη φορά στη ζωή μου να στείλω ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟΓΕΡΟΔΙΑΟΛΟ ΤΑ ΜΑΖΙΚΑ ΗΘΗ ΚΙ ΕΘΙΜΑ ΣΑΣ, ΓΑΜΙΟΛΗΔΕΣ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Τ'ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΛΚΟΥΝΙΑ, ΤΑ ΜΠΟΥΡΛΟΤΑ, ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΚΑΤΑ ΣΑΣ

Με εκτίμηση

Ντούλα (ξαδέρφη της Ντόλλης το πρόβατο)

# posted by Ντούλα : 26 Απρίλιος 2008 9:07 μμ

PS. Dear Ντούλα, μας φαίνεται ότι θα έπρεπε να είχες συμπεριλάβει και μια αναφορά στους ακρωτηριασμένους από βαρελότα και μια καλή κουβέντα για το νομάρχη Χίου που παραβρέθηκε και φέτος στον πόλεμο των εκκλησιών. Επίσης, κάτι να έλεγες Ντούλα και για το γεγονός ότι όλα τα "Κωλοέθιμα" όπως χαρακτηριστικά τα ονομάζεις, μοιάζουν να έχουν τη ρίζα τους στην επάρατη Τουρκοκρατία που κατατροπώσαμε με βαρελότα και δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί η ανδρεία μας, γι'αυτό συνεχίζουμε.

Η διαρκής απορία

Να αναλογιστούμε μήπως, ξανά, πώς και από πού πηγάζουν τα σημαντικά ερωτήματα;

Έχω την εντύπωση πως αν πηγάζουν από το γίγνεσθαι του ανθρώπου, δεν αποτελούν υλικό δημοσίων σχέσεων ή χορταστικών εξομολογήσεων, καθώς σε οδηγούν μέσα από αντικαθρεφτισμούς ακόμη και μπροστά στο ανείπωτο.

"To be or not to be? That is the question."

Αρκεί να παιδευτούμε λίγο με την μετάφραση για να δούμε πόσο άπιαστο μπορεί να είναι το ερώτημα μέσα στην κομψότητά του.

Να είναι κανείς ή να μην είναι; Να είναι... ούτως ειπείν "να υπάρχει", δηλαδή, να βλέπει ως αυτός που είναι, να ακούει, να συνεχίζει με οποιονδήποτε τρόπο... Να συνεχίζει πού; Για τί; Μαζί με ποιούς;
Μήπως στον δρόμο του μαζί με τους άλλους, δηλαδή τους δικούς του, με την ιστορία, την ταυτότητα που κουβαλάει και την περιθάλπτει, καταβάλλοντας προσπάθεια; Να είναι κανείς αυτός ή αυτή που είναι και να μάχεται για να μείνει έτσι και ίσως, να εξελιχθεί σε μια συνέχεια, μια συνέχεια που αντιλαμβάνεται, δηλαδή μια προσωπική συνέχεια... ή μήπως καλύτερα να αφεθεί στις μεταμορφώσεις που δεν διασφαλίζουν την προσωπική του συνέχεια;

Είναι ο θάνατος μια αρχή; Κι αν είναι, να τον επιδιώξει κανείς, ή όχι; Γιατί όχι; Από φόβο; Από εγωϊσμό, ή μήπως να μην τον επιδιώξει ακριβώς από σεβασμό στα επέκεινα, δηλαδή από μια γνώση του αγνώστου και μια θέληση να μην κόψει ότι δεν λύνεται αυτοστιγμί από μόνο του ακολουθώντας μιαν ανώτερη αναγκαιότητα, άρα να επιλέξει την αποδοχή, μια αποδοχή του ανεξιχνίαστου και υπερβατικού πεπρωμένου... Μήπως όμως και η επιλογή του θανάτου δεν παίρνει τη μορφή πεπρωμένου όταν το θελήσεις, εφ'όσον είναι ανάμεσα στις επιλογές σου;
Κι αν πάψεις να είσαι, ποιός ξέρει και ποιός μπορεί να πει ότι αυτό δεν ισοδυναμεί απολύτως με το πρώτο, με το "να είσαι"; Οπότε, ακόμη και αυτή η ερώτηση παίρνει ρητορική χροιά και συνοψίζεται στην απόλυτη απορία.

Τα αναπάντητα ερωτήματα μεταφέρονται διαρκώς σαν φτερωμένος σπόρος σε άλλα μέρη κι εναποτίθενται σε άλλους. Καμμιά φορά, φυτρώνουν την κατάλληλη εποχή στου νου κάποιου που δεν γνωρίζει ότι είναι παλαιότερά του. Αν τύχει και κάποιες απαντήσεις οριμάσουν, οι καρποί είναι το δόλωμα που έλκει κόσμο να φάγει και να πιεί το σώμα και το αίμα. Έπειτα τα κορμιά που σταυρώνονται στραγγίζουν από τη ζωή και οι σπόροι τους σκορπίζονται πριν την ταφή. Ο σπόρος της απορίας πετά ξανά με τον άνεμο.
Η απορία παραμένει.

Τα καίρια και τα ωραία, δεν είναι ανάγκη, ούτε είναι πάντα εφικτό να στα ρωτήσει κάποιος άλλος. Προέρχονται από αλλού, αλλά τα θέτεις στον εαυτό σου. Ξεχνιώνται όμως κι από σένα τον ίδιο, γίνονται κοινό κτήμα, ταξιδεύουν αφ'εαυτού.

Εκεί που δεν φυτρώνει ποτέ κανένα ερώτημα, εκεί που όλα σιωπούν, είναι το έδαφος που πατάνε όλες τις ώρες αμέτρητα βιαστικά παπούτσια. Αν και το τυχαίο δεν απαλείφεται πιο αποτελεσματικά από το σκοπούμενο, χρειάζεται προσοχή στη μεγάλη συνάφεια με τα τρέχοντα και τις πολλές συναναστροφές. Ο θόρυβός τους μπορεί να καλύψει τους σημαντικούς διαλόγους μας μέσα στον διεσταλμένο χρόνο.

(Από Miranda P. με αφορμή ανάρτηση σχετικού συνοπτικού σχολίου στο grbloopers.blogspot.com και σε ανάρτηση με τίτλο "έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα")

Wiki Politics: προς Άννα Διαμαντοπούλου με αγάπη

Κυρία Διαμαντοπούλου,

σε σχέση με την ερώτηση στη Βουλή που προετοιμάζετε με θέμα την αναβάθμιση της Ομόνοιας και των γύρω περιοχών του ιστορικού κέντρου :

Έχει πονέσει ο νους μας πιο πολύ κι από την καρδιά μας βλέποντας την αθλιότητα στις αναφερόμενες περιοχές. Όμως, επιτέλους, ότι παρέμβαση σχεδιαστεί θα πρέπει να είναι σε κάποια συνεννόηση και με τους ανθρώπους που ζουν εκεί, αλλά και να λάβει υπ’όψη το δικαίωμα των μειονοτήτων να αναπνέουν και να μιλούν.

Έχω σιχαθεί να βλέπω μεθόδους χύδην και άμυαλης καταστολής, ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Όλα αυτά προδίνουν την έλλειψη πολιτικής, την έλλειψη ανάληψης ευθύνης.

Η υποκρισία και η ανοησία της εξουσίας έχουν οδηγήσει τα προβλήματα σε κορύφωση, αφού τελικά επωφελούνται τα κυκλώματα που επεκτείνουν τα δίκτυα εκμετάλλευσης.

Συμπέρασμα: Παρακαλώ, ΝΑΙ στην ανάπτυξη ενός ευφυούς προγράμματος αναβάθμισης της ζωής στις εν λόγω περιοχές, ενός προγράμματος που να σέβεται όμως και να υποστηρίζει πάνω από όλα εκείνους που είναι θύματα της εξαθλίωσης (πόρνες αφρικανικής προέλευσης με ιδιαίτερα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά, εξαρτημένοι εκτεθειμένοι σε σειρά κινδύνων, κλπ) και όχι να θεραπεύει την ματαιοδοξία οποιουδήποτε.

Γι’αυτό:
ΟΧΙ στην ηθικοπλαστική αναβάθμιση των περιοχών, στα “συρματοπλέγματα” και τις αποστειρώσεις σε βάση μοραλιστική (κατά πως έγινε με την περιοχή γύρω από τις στύλες του Ολυμπίου Δία το 2004, για να εκδιωχθούν προφανώς οι ομοφυλόφιλοι και οι οποίες επεμβάσεις έφραξαν ένα διάδρομο πρασίνου και μάντρωσαν με φτηνά σύρματα και πρόστυχη ευκολία ένα πάρκο της Αθήνας, χωρίς καμμιά εξήγηση σε κανένα! Η περιοχή παραμένει ακόμη σε καραντίνα!)

Επιτέλους, σε αυτή τη πόλη, οφείλεται σεβασμός και ενημέρωση σε όσους την περπατούν και την εμπλουτίζουν με όλα τα στοιχεία της εύθραυστης καθημερινότητάς τους!

(Το παραπάνω σχόλιο δημοσιεύτηκε από τον/την χρήστη Miranda P. στη σελίδα WikiPolitics.gr)

Ποτέ πιά πίσω στα δικά μας

Η αντίληψη του κατασκευασμένου κόσμου μας ως "δεύτερη φύση" (δηλ. έχοντας "ξεχάσει" πως ότι αντιλαμβανόμαστε είναι κατασκευασμένο, θεωρούμε το περιεχόμενο του κόσμου μας φυσικό και δεδομένο) μας αφαιρεί κάθε λόγο δράσης. Αν ο κόσμος προϋπάρχει, δεν μπορούμε να τον παράξουμε συνειδητά. Αντίθετα, είναι απλά, προς ανακάλυψη.

Η πολιτική υπό αυτές τις συνθήκες χάνει κάθε σχέση με την δημιουργικότητα.

Η τηλεόραση κατά το πλείστον κινείται σε αυτό το μήκος κύματος. Η δημοσιογραφία είναι αποκαλυπτική και παράγει θέαμα. Η σάτιρα το ίδιο. Ότι πάλι τείνει προς την κριτική, είτε περιπίπτει στις εξώτερες ζώνες χαμηλής θέασης ως δυσνόητο, ή θριαμβεύει μέσω του στερεότυπου καταγγελτικού λόγου. Ο κόσμος ακούει τα αναμενόμενα...
Υπάρχουν και κάποια δήθεν υψηλά προϊόντα που βολεύονται με τη χαμηλή τηλεθέαση της δημοσιοϋπαλληλικής περί τέχνης παραγωγής τους. Εξυπηρετούν μια συντηρητική κοινωνικο-οικονομική ατζέντα, δεν ενοχλούν στην ουσία κανένα, δεν προκαλούν παρά μόνο κάποιους εξ'ορισμού γραφικούς, δεν ερεθίζουν τα αντανακλαστικά του κατασταλτικού μέσου νου, ούτε θίγουν την κοινώς αποδεκτή καθημερινότητα ή την ισορροπία των σχέσεών μας.

Ως μέτρο σύγκρισης, αναλογιστείτε τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Orson Welles μετά τον πανικό που έφερε σκιαγραφώντας ραδιοφωνικά την επίθεση από τον Άρη, ο Χατζηδάκης στη διοίκηση του Τρίτου προγράμματος, αναλογιστείτε την παράκρουση της Λένας Πλάτωνος, του Γεωργίου Βιζυϊνού, το περιθώριο στις ταινίες του Νικολαΐδη και την ασυμβίβαστη δημιουργικότητα του Σταύρου Τορνέ (ποιός μιλά πια γι'αυτόν;), την περήφανη μοναξιά του Jean Genet που αναζήτησε το τέλος του από καρκίνο σε ένα ξενοδοχείο στη βόρεια Αφρική, την πορεία του William Burroughs στον φόνο, την ψυχωτική fractal γεωμετρία του έργου του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, την κάθε ιδιαίτερη παρουσία που πρόσβαλε τη μονοτονία της δεύτερης φύσης.

Το μη αναγνωρίσιμο μέσα στην άμεση πραγματικότητά μας (και όχι σε κάποια γκαλερί ή ειδικό ιδρυματικό χώρο) κινεί υποψία. Κατά τα άλλα, ότι δεν μεταφράζεται σε εύληπτο μιντιακό μήνυμα, εξαφανίζεται. Το σύστημα στρατολογεί τα τσιράκια του και οι νέοι καλούνται να ψωνίσουν εναλλακτική κουλτούρα με το κιλό στις μαζικές διοργανώσεις που μετατρέπουν τον πολιτισμό σε ποικιλία ασήμαντων προτάσεων στα ράφια του κάθε σούπερ μάρκετ "Γκάζι" και σε δημοκρατικά απανωτά φεστιβάλ με αμέτρητους συμμετέχοντες και πληθώρα χορηγών.

Το σύνθημα είναι "απόλαυσέ το", "follow your heart", "ζήσε τη στιγμή", "νοιώσε το ρυθμό", "just do it", "keep walking" και γενικά, μη τυχόν και κάνεις πίσω να σκεφτείς τι στο διάβολο είναι όλα αυτά.

Για κάθε τι υπάρχει μια ειδική ζώνη, ή όπως αναφέρει κάπου ο Pynchon στο Rainbow of gravity "κάθε πουλί έχει το κλαδί του και όλα είναι η ζώνη".

Ο θόρυβος δεν παύει ποτέ. Η κιτς υφή του κόσμου είναι πυκνή και λεία, χωρίς κενά.

Πέραν του δεδομένου κόσμου υπάρχει ένας τοίχος, το τέλος του κόσμου. Θα είχατε δει την αμερικάνικη ταινία, όπου όλα εξελίσσονταν σε ένα πλατώ και στο τέλος υπήρχε ο τοίχος/ταμπού.

Ο πολιτικός και ο καθείς, υπό αυτές τις συνθήκες δεν έχει ευθύνη για την δημιουργία του κόσμου, αλλά μόνο μια ευθύνη διεκπεραίωσης: παίζει ένα ρόλο, μιμείται τον εαυτό του όσο καλύτερα γίνεται.

Όμως η ανοίκεια πραγματικότητα εισρέει προσωρινά σπάζοντας τη συνέχεια αυτού του καθησυχαστικού ψέμματος. Τότε ο κιτς κόσμος (που δεν ανέχεται τα σκατά, τον θάνατο, τις παύσεις, τη σιωπή), παθαίνει σοκ μπροστά στο απρόβλεπτο που θεωρεί συνάμα απαράδεκτο. Όλοι θυμώνουν και μένουν με ανοιχτό το στόμα και "προκαλείται σάλος στη κοινή γνώμη"... και αναζητούνται ευθύνες. Βασικά, ανυπομονούμε να σπρώξουμε το δυσάρεστο γεγονός έξω από το οπτικό μας πεδίο! Η διαρκής τηλεοπτική επανάληψη της αναπαράστασης των θεωρούμενων απαράδεκτων συμβάντων κάνει ακριβώς αυτό: υποκαθιστά τα χάσματα της πραγματικότητας με μια ιδεολογικά προσδιορισμένη αναπαράσταση που δεν επιδέχεται περαιτέρω κριτική.

Παρ'όλ'αυτά, βρισκόμαστε όλοι υπό την συνεχή απειλή του ασυνείδητου φόβου που μας οδηγεί σε εμμονή στην ασφάλεια και μας εκτρέπει πολιτικά ώστε να παραδινόμαστε στους αυτόκλητους πατέρες και σωτήρες μας.

Το κιτς περιβάλλον που εγκαθίδρυσαν τα μέσα επικοινωνίας των μαζικών, τεχνικίστικων κοινωνιών και οι επαναστατημένες μάζες που απεχθάνονται την απροσδιοριστία (βλέπε λίγο και παλιότερα κείμενα όπως José Ortega y Gasset, revolt of the masses), παράγουν διαρκώς "απρόσμενα" ατυχήματα:
Περιβάλλον που καταρρέει, τρομοκρατία, απρόκλητες επιθέσεις και την επικρεμάμενη απειλή του μεγάλου ατυχήματος (βλέπε Paul Virilio).

Μήπως η απάντηση στο αδιέξοδο βρίσκεται στα λεγόμενα exopolitics και UFO? Έξω, έξω από δω, σε στυλ www.untoldmysteries.com

Λέω τώρα... μια και παθαίνω αλλεργία όταν ακούω τη γνωστή ατάκα των δελτίων ειδήσεων "και τώρα πίσω στα δικά μας".


(το κείμενο αναπτύσσει περαιτέρω σχόλιο της Μιράντας στο μπλογκ grbloopers.blogspot.com)

στίχοι του Νίκου Καρούζου

Ευτύχησα μόνος μου.
Χωρίς ιερότητα χωρίς υγεία.
Μερίζοντας τρόμους
ανώφελα μεγάλα κομμάτια
σήμερα πεθαίνω
αύριο πεθαίνω.
Στον άγιο αριθμό των ανέργων
είμαι πάντοτε μέσα.
Διεθνής κι ακάθεκτος
υποφέρομαι
στη θρησκεία του σκούληκα.
Επώνυμο: Πλήρης.


(στη φωτ. ο αείμνηστος καθηγητής ψυχιατρικής του Harvard, John E. Mack σε διάλεξη με θέμα "υπερβαίνοντας τον δυϊστικό νου" σε συνέδριο για τα UFO, 2002)

the alien series- εξωγήϊνοι

Abductee love song

These rainy days
a sci upload
reason imparted
ensconced the thought

I'm one abducted
tricked with toy bow
inserting arrow
whereby I know

how much
was lurking my old life
low
in my track

Had it been simply
a quest for love
would I be cleansing
in alien lav?
My entrails belting
the outright lewd
disclosure show
You and I know
(just what)

Abort my lily
on space-hip tree
and rewind the doodah
from entrance C
Toes reverted
claws in my jaw
altering tepid
fluxus of roe

Oh breed and breed me
from nonchalance
replace the coughing o' my old gut
with silent metallic
float and flap

My spurious masters, stand back askance
as spaceship falters over their lands
with beacons open and beaks entranced.
Police cars searching
but nothing!

Am up at am
roving in town black-eyed
for fear of thee
leaving without
Oh, take me now

Noone could bear
the dabbing of E-tears
with frigid reverence
in hope for rosebud
a light year late

Shame on... whom it may concern

From Miranda...
Comment posted on grbloopers.blogspot.com with reference to the New York Times (opinion) post entitled "Shame on greece".

Would you believe that I read ALL the comments under that NYT post?
Well, here's an attempt at a review of what I read!

On the historical side and the polemics around Macedonian identity, it was useful to be reminded of Ottoman millets and then, orthodox churches and whether one can spot anywhere the registered existence of dear Mc-donians.
The comment on religion said that "they have always belonged to the Patriarchate of Constantinople and later on Serbian or Bulgarian Orthodox church. Could it be that your own church never considered itself Macedonian, separate from Serbia and Bulgaria? Why wait till the 20th century to claim to be autocephalous status? Why no Macedonian Monastery at Mount Athos not even a skete? The Serbs, Russians, Bulgarians, Romanians even the Georgians have their own.."

Wow! I'm impressed.

Of course there were references to the traumatic stories concerning the children of our civil war and those escaping to the communist north after defeat...
It's true, I thought that there is still work to be done in that respect, but it is quite shocking how some commentators used a schematic version of those stories as propaganda against the whole of modern greece which they presume to have perpetrated a genocide specifically against our neighbors.

Many McDonians sounded truly hurt, some almost hysterical and almost all of them amazingly taken in/fascinated by power (in the face of US and Bush). Shocking naivete and scary lack of critical faculties? I wonder. Or maybe a popular political culture that reflects their totalitarian past of church-like bureaucracy?

Most common arguments were: the Descartes satire of "I feel Macedonian and therefore I am"... and then the sequel of "it's not a matter of history but of human rights"; also, the disturbingly eloquent "we have sent more soldiers to Afghanistan than Greece that is much bigger, thus we deserve accession to nato".

There were erudite greek comments and some very witty. On the average you could assess a much higher average education level and knowledge of english on the pro-greek front... -well, hope I'm not biased!

I liked a comment by Mr Genimakis, part of which goes like this:

" If some people in RoM or Greece think that being in NATO will help them advance their respective country’s positions in their bilateral disputes, the may go on and show their good conduct by joining NATO’s legion of strangers… And, who knows, maybe they’ll meet in Afghanistan.

We should really use our own resources and good will to come to a resolution. I’m just a citizen who’s really disappointed by the short-sightedness of politicians that allows this prejudice and verbal violence to be spread. There’s not much I can do, but I’d rather go across the border (just a couple of hours from Thessaloniki) to meet people, just to show them I’m not the enemy they’d expect me to be…

To the editors: I think this article’s title and tone is not prejudiced, it’s even worse, it’s arsonous. The average reader can distinguish between genuine support for RoM’s position and its citizens’ heartfelt frustrations, and this, a cheap rhetoric in favour of NATO’s expansion at all costs.

— Posted by Niko Genimakis "


Finally, it is of note that some smart greek americans explained the whole dispute in terms of trademarks and copyright :-)

PS. I forgot the very original (extreme liberalish) comment by Mr. Anagnostopoulos:

"I am not proud of my country these days. Slavic Macedonian nationalists have their hearty share on this mess, but we’ve gone too far.

This is what I expect from Greece: recognize the Republic of Macedonia, conduct a nationality and linguistic census, permit the use of the macedonian language/dialect on local level, if desired by the local population, permit the returning of those expatriated back in 1948-49 as a result of our civil war, encourage macedonian immigration in Greece.

Do this and noone among our neighbours will care whether the airport at Skopje is named Alexander the Great or Mickey Mouse.

— Posted by Athanasios Anagnostopoulos
"

Attention: In a consequent comment, a cute neighbour offered to name the Skopje airport after Mr Anagnostopoulos above, if Greece followed his advice.
Maybe we should think about it?

Posted on grbloopers.blogspot.com April 4, 2008 9:28 PM