δικαιοσύνη ή ας έρθουν επιτέλους οι βάρβαροι

Υπό άλλες συνθήκες, τι ειρωνία, θα έπρεπε κανείς να εύχεται "καλά Χριστούγεννα". Ακούγεται όμως φάλτσο. Ναι, σίγουρα μπορεί να κάνει κανείς μια υπέρβαση και θα την κάνει ο καθείς για όσους ανθρώπους εκτιμά. Όμως έτσι γενικά και κοινωνικά δεν αξίζει να ευχηθεί κανείς Καλά Χριστούγεννα. Μπορεί να πάνε ξώφαλτσα σε αλητήριους. Σε κάποιους από τους συνταξιούχους της μίζας που συνεχίζουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Στους χυδαίους που κερδοσκοπούν σε βάρος των ηλιθίων. Σε αυτούς που λύνουν και δένουν αυθαίρετα, επειδή μετέχουν σε μαφιόζικα συνδικάτα. Γιατί να ευχόμαστε κάτι καλό στους γκάνγκστερ; Από πλαδαρή αντίληψη και μεγάλη χριστιανική καρδιά;

Σε αυτή την άρρωστη χώρα που έθαψε επανειλημμένα τις ελπίδες των πιο λαμπρών παιδιών της, σε αυτή τη χώρα του πρόστυχου βολέματος, υπάρχει αποδεδειγμένα ένας επιθετικός καρκίνος: ο δημόσιος τομέας. Συγκροτήθηκε μέσω διαπλοκής με φύλαρχους και την πολιτική μαφία. Είναι προϊόν συνδιαλλαγής και στον μεγαλύτερο βαθμό του συντηρεί τη μιζέρια και την απαξίωση κάθε δημιουργικής προσπάθειας.

Η αυθαιρεσία των ιδιωτών και η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία τους είναι άμεσα συνδεδεμένες με τον προδοτικό δημόσιο τομέα και την κομματοκρατία. Χωρίς κανόνες και υπό ομηρία στους κομματικούς φυλάρχους, έτσι μόνο μπορούσε να λειτουργήσει ο ιδιώτης και έτσι λειτούργησε.

Εδώ και τώρα, κατάργηση της μονιμότητας για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και επαναδιαπραγμάτευση από ανεξάρτητη, μη κομματική αρχή, με αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια (έργο, ακαδημαϊκή αριστεία, δημοσιεύσεις, συγκεκριμένη προσφορά σε βάθος χρόνου), αλλά πάνω από όλα, με διαρκή αξιολόγηση της αποδοτικότητας. Διαρκή αξιολόγηση της αποδοτικότητας. Το ξαναλέω. Η αμοιβή πρέπει να σχετίζεται αυστηρά με την αποδοτικότητα. Δικαστική διερεύνηση για τον τρόπο διορισμού. Όσοι διορίστηκαν με ρουσφέτια, να επιστρέψουν τους μισθούς τους και αν δεν μπορούν, να κατασχεθεί η περιουσία τους και της οικογένειάς τους.

Αλλιώς, δεν δικαιούται αυτό το κράτος να περιμένει οποιαδήποτε νομιμοφροσύνη. Αν δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα τρωκτικά από τους έντιμους, ας πάει να χαθεί. Ο δημόσιος τομέας όπως έχει είναι ένας λάκκος με φίδια, ένα κουτί της Πανδώρας.

Πατριωτισμός πλέον, στην Ελλάδα, σημαίνει κατάργηση και επανίδρυση του δημόσιου τομέα, της δημόσιας διοίκησης και της πολιτικής γενικότερα. Επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει από τους προδότες, τους πολυθεσίτες και τους βολεμένους, ας συγκρουστούν όσοι σέβονται τον εαυτό τους και ας καταστήσουν υπεύθυνη και την κοινωνία.

Αν η Ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της θέλει να συνεχίσει έτσι, τότε να το ξέρουμε. Να ξέρουμε ότι όσοι και όσες δεν συνδιαλλαγήκαμε ποτέ με το σάπιο καθεστώς, να ξέρουμε ότι είμαστε ξεγραμμένοι και ξεγραμμένες και να ξέρουμε ότι πλέον η μόνη λύση είναι να μεταναστεύσουμε. Εκτός από την αποδημία, η μόνη διαφορετική λύση σε αυτή την κατάσταση είναι ο πόλεμος.
Ίσως τα παραπάνω να εξηγούν σε κάποιο βαθμό και την διάλυση που ήδη απειλεί τον (καταραμένο;) τόπο.

Συγκρουστείτε κύριε Παπανδρέου, ή συμβιβαστείτε με την ιδέα της τελικής απώλειας κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και εθνικής υπόστασης και παραιτηθείτε, ώστε να πάει επιτέλους στον διάβολο το εξάμβλωμα, να περιπέσει στη βία και την αναρχία και να απωλεσθεί η εθνική κυριαρχία. Η Σομαλία δεν είναι τελικά καθόλου μακριά. Οι τραγικές ιστορίες πρέπει κάποτε να κλείνουν τον κύκλο που άνοιξε η ύβρις.


Με φόντο τις εκστρατείες στη Μικρασία και ξερριζωμούς, τον εμφύλιο και τη δικτατορία, ζήσαμε μια μεταπολίτευση της λαμογιάς, ζήσαμε τις μεγάλες ιδέες των απατεώνων, ζήσαμε την επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, τις ατέλειωτες φωτιές στην Πελοπόννησο και τον προειδοποιητικό Δεκέμβρη. Ε, σίγουρα, κάτι πρέπει να μάθαμε, κάτι να συμπεράνουμε. Ο αυτόματος πιλότος δεν πάει πουθενά. Κάθε κατεργάρης, ήρθε η ώρα, να αναλάβει τις ευθύνες του. Μέχρι εδώ.

επιστολή παραίτησης

Μέχρι πρότινος συνέχιζα να γράφω τις απόψεις μου στο φόρουμ του TVXS. Σταμάτησα όταν κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πλέον χώρος για ελεύθερη έκφραση. Οι τραμπούκοι με το μικρό μυαλό τους κατάφεραν να κακοποιούν και να αποκλείουν κάθε διαφορετική άποψη. Να την χαίρονται λοιπόν την κατάντια τους. "Παραιτούμαι" λοιπόν κι εγώ από κάθε προσπάθεια όσο επικρατεί αυτή η τραγική κατάσταση. Ο φασισμός και η βία έχουν πολλά πρόσωπα, με ακραίες εκφάνσεις τις καταπατήσεις δημόσιων χώρων από ανεξέλεγκτους ιδιώτες και τις καταστροφές από αντικοινωνικά στοιχεία στο όνομα της ελευθερίας. Ειλικρινά, θα ήθελα να πάψω να πληρώνω τους φόρους μου σε ένα κράτος που κατασπαταλά την δημόσια περιουσία και έχει επιτρέψει την σκύλευση περιουσιών καθώς και δημόσιων χώρων από εγκληματίες, παρακρατικούς, έξαλλους χουλιγκάνους και άνομα ιδιωτικά συμφέροντα.
Ακολουθεί η επιστολή παραίτησης του πρύτανη της Νομικής σχολής Αθηνών.

Κυρίες και κύριοι Συγκλητικοί,
Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι και συνεργάτες,
Αγαπητά μου παιδιά,

Αδυνατώντας πλέον να προσφέρω τις υπηρεσίες μου εξαιτίας της ψυχικής μου εκμηδένισης και της βιολογικής μου αδυναμίας, που είναι τα αποτελέσματα των πολλών τραυματικών γεγονότων, τα οποία συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στο χώρο της Παιδείας, αλλά και της νεολαίας γενικότερα, με καίριο δυστυχώς για μένα χτύπημα αυτός της περασμένης Κυριακής, υποβάλλω σήμερα στη Σύγκλητο την παραίτησή μου από τη θέση του Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η απόφασή μου αυτή είναι...αμετάκλητη και γι΄αυτό σας παρακαλώ ακολουθώντας τις νόμιμες διαδικασίες, να επιλέξετε κατά την κρίσης σας ανάμεσα στους τρεις άξιους συνεργάτες μου κυρίους Αντιπρυτάνεις, τον καταλληλότερο για τη θέση του νέου Πρύτανη έως τη λήξη της θητείας της παρούσας Πρυτανικής Αρχής, έως δηλαδή την 31η Αυγούστου του 2010.

Σας διαβεβαιώ ότι μια τέτοια απόφαση για έναν ακαδημαϊκό άνδρα που αφιέρωσε 38 χρόνια της ζωής του στην προσπάθεια βελτίωσης του Πανεπιστημίου μας, που αγωνίσθηκε για μια καλύτερη Παιδεία, μια Παιδεία για όλους, μια Παιδεία που αποτελεί το μόνο ουσιαστικό όπλο για την αναστήλωση της δοκιμαζόμενης χώρας μας, μια τέτοια απόφαση επαναλαμβάνω είναι περισσότερο από επώδυνη, αλλά όπως προείπα είναι αμετάκλητη.

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου στον αντικαταστάτη μου νέο Πρύτανη, όποιος και αν είναι αυτός, να μπορέσει να ολοκληρώσει ότι σχεδιάσαμε και ότι ονειρευτήκαμε μέσα σε μια ατμόσφαιρα χωρίς βία.

Θα ήθελα να παρακαλέσω όλους εσάς, να του συμπαρασταθείτε στο δύσκολο έργο του με τον ίδιο τρόπο που σταθήκατε πλάι σε μένα όλα αυτά τα χρόνια και σας ευχαριστώ θερμά γι΄αυτό.
Αφού αυτή η επιστολή μου είναι το τελευταίο ουσιαστικά έγγραφο που υπογράφω ως Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα ήταν παράληψη να μην ευχαριστήσω όλους εσάς που «οχυρωμένοι» μέσα στο Ιστορικό Κεντρικό Κτήριο, αποτρέψατε την καταστροφή του, τουλάχιστον 15 φορές τον τελευταίο χρόνο, με κίνδυνο της ζωής σας. Αυτό ισχύει και για την τελευταία βίαιη επίθεση της 6ης Δεκεμβρίου του 2009 που είχε τα γνωστά για όλους αποτελέσματα. Θα με συγχωρέσετε όμως γιατί είμαι υποχρεωμένος να σταθώ ειδικά στο τραγικό αυτό γεγονός και να μνημονεύσω ιδιαίτερα για την αυτοθυσία τους, τον Γενικό Γραμματέα μας, αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους και τα μέλη ΔΕΠ που προπηλακίστηκαν βάναυσα ή/και τραυματίστηκαν. Προσωπικά χρωστώ ευγνωμοσύνη στο Θόδωρο Παπούλια, στον Πέτρο Καρακίτσο, στο Γιώργο Τριμπέρη και σε ένα, άγνωστο σε μένα, νέο «απ΄αυτούς» (τη μόνη αχτίδα φωτός, ότι μπορεί να έχει σωθεί ακόμη κάποια σταγόνα ανθρωπιάς μέσα στο τόσο μίσος που κυριαρχεί στις καρδιές τους) για τους γνωστούς σε εκείνους λόγους.

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τους φοιτητές μας που ευρισκόμενοι για την ειρηνική τους πορεία στα πολυβασανισμένα «Προπύλαια», με παρέλαβαν συντετριμμένοι για να με συνοδεύσουν σε ένα πιο ασφαλές για μένα μέρος. Θα ήθελα όμως συνάμα να απευθύνω μια έκκληση προς αυτούς, μια έκκληση από έναν άνθρωπο που γνωρίζουν καλά πόσο τους αγαπά, να καταλάβουν πια ότι με τις καταλήψεις υποθάλπουν, άθελά τους πιστεύω, αυτούς που πιστεύουν στη βία. Είναι πια καιρός να μάθετε να διεκδικείτε τα δίκαια αιτήματά σας με άλλους τρόπους. Είναι βέβαιο ότι έτσι θα κερδίσετε περισσότερα.
Για μια ακόμη φορά σας ευχαριστώ θερμά όλους και σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε για τα όποια λάθη μου.

Με τιμή

Καθηγητής Χρήστος Κίττας
Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Συμφωνώ απλά στο συμπέρασμα με τον Κάιν

Αρχικά να πω ότι δεν δημοσιεύω πλέον συχνά γιατί έχω βαρεθεί να ασχολούμαι με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Συν τοις άλλοις έχω και προσωπικές πιέσεις που πάντα είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει κανείς σε μια χώρα τόσο τραγική, χωρίς βοηθητικές υποδομές, όπου είναι κανείς πάντα εκτεθειμένος στην εκμετάλλευση.

Επί του θέματος, δηλ. το άρθρο του Κάιν στο ειδησεογραφικό κανάλι του σταθμού Σκάι:

σχετικά με άρθρο του Κάιν στο σκάι

Δεν είναι του γούστου μου ο λόγος του Κάιν, είναι εφηβικά γλαφυρό το κείμενο και μου ανακατεύει το στομάχι. Όμως, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με το συμπέρασμα:

(προς Αλέξη Γρηγορόπουλο) "Σου υπόσχομαι πώς θα σε τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα, τό «μεγάλο μας τσίρκο» και το επετειακό πανηγύρι που έχει οργανώσει ο καθένας από το σεχταρισμό του, τη μυθοπλασία του ή τό κανάλι του, να «μιλήσει» στο όνομα της μνήμης σου

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα"

Σύνδρομο καταναγκαστικών αστικών σχηματισμών

(σχόλιο στο ΤVXS: http://www.tvxs.gr/r208058
σε ανάρτηση με τίτλο: Γράμμα από την Ολλανδία και η Σ. Τριανταφύλλου για τον ελληνικό Μεσαίωνα )

Διαφωνώ με την έκφραση 'ελληνικός μεσαίωνας', μάλλον θα ήταν σκόπιμο να μιλούσαμε για Αθηναϊκό μεσαίωνα, ή για σύνδρομο καταναγκαστικών αστικών σχηματισμών (urban dungeon).

Παρά τις ευφημιστικές εκστρατείες (διαφόρων free press) και τις υποκειμενικές παρεκκλίσεις μας, η Αθήνα είναι ψυχαναγκαστική και δηλητηριώδης πόλη. Γεμάτη παραδείγματα καταπατήσεων, όλο καυσαέρια και θόρυβο. Η πόλη αυτή δεν έχει ορίζοντα.

Μην υποτιμάτε την αλληλεπίδραση ανάμεσα στα έμβια όντα και την οικολογική τους μήτρα. Τηρουμένων των αναλογιών, αν συγκρίνετε τα στενά και κλειστοφοβικά δρομάκια σε ορισμένα χωριά της Χίου, θα δείτε ότι δεν απέχουν πολύ από την δαιδαλώδη και αδιάφανη οργάνωση του χώρου στο κέντρο της πρωτεύουσας. Οπωσδήποτε, στη Χίο που ανέφερα, πρωτίστως η κλίμακα αλλά και τα συμφραζόμενα (υλικά και χρήσεις), οι διαστρωματώσεις των σχεσιακών δομών και οι αντεκδικήσεις είναι περιορισμένες και χαμηλής πυκνότητας, με αποτέλεσμα να βιώνουμε την πίεση του αρχιτεκτονικού χώρου ως θωπεία. Σαν μια κρυψώνα που ξυπνά μια καθησυχαστική αίσθηση εγγύτητας. Αυτά, τουλάχιστον από τη σκοπιά του περιηγητή! Κάπως έτσι δεν νοιώθουμε και όταν περιδιαβαίνουμε τους σκελετούς προϊστορικών τεράτων ή τα κέρινα ομοιώματα δολοφόνων που αποτελούν μουσειακά εκθέματα; Δέος και ...ασφάλεια διότι γνωρίζουμε ότι η απειλή έχει παρέλθει και ότι πρόκειται για σκηνικό παιχνίδι. Μια ηθελημένη εικόνα που σκηνοθετεί τον θρίαμβο του ανθρώπινου πολιτισμού πάνω στο χάος και τη ριζική ανασφάλεια. Το θεατρικό δρώμενο παίζεται με όρους αίγλης και ιερότητας διευκολύνοντας τους ανθρώπους στην κατεύθυνση της επαφής τους με τον μυθικό ορίζοντα και τα επέκεινα. Την δημιουργία ενός τέτοιου προοπτικού ορίζοντα, την εγκαθίδρυση μιας ισορροπίας ανάμεσα στο μυθικό στοιχείο και την πραγματωμένη διήγησή του επιδιώκουν με διαφορετικούς όρους όλα τα επιτυχημένα αστικά συγκροτήματα.

Δεν λέω ότι δεν το καταφέρνει μερικές φορές και η Αθήνα, ή ότι δεν έχουν γίνει προσπάθειες. Όμως, στην Αθήνα, η πίεση της δίχως σχεδιασμό συσσώρευσης, η τόση αυθαιρεσία προβαλόμενη στον σμικρυντικό κάναβο του "χαμηλών προσδοκιών" αστικού ιστού, οξύνει ανεπανόρθωτα την έλλειψη ορίζοντα, το αίσθημα υφέρποντος πανικού και ωθεί τα άτομα σε "οιστριονική" διαταραχή. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί σε κάποιο βαθμό ο υποτιθέμενος χαρακτήρας του νεοέλληνα που μορφοποιείται σε τέτοιες συνθήκες αστικής ασφιξίας και αντανακλάται ανησυχητικά στην υπόλοιπη επικράτεια.

Συμπέρασμα: ας δούμε την κοινωνία και ως λειτουργία του χώρου. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τις πιέσεις της ιστορίας και όσες εισάγονται από τον ευρύτερο κόσμο, πιστεύω ότι απαιτείται άμεσα μια πρακτική προσέγγιση των προβλημάτων από σκοπιά χωροταξική και πολεοδομική. Με απλά λόγια, πολλά από τα εγγενή και δυσεπίλυτα προβλήματα της πολιτικής μας οικονομίας θα απαλυνθούν με τον ριζικό εκτοπισμό των ΙΧ, το άνοιγμα της πόλης στη θάλασσα, τη δημιουργία πολλών πράσινων χώρων και χώρων περιπάτου, την τεχνοκρατικά συγκροτημένη επίλυση του προβλήματος των σκουπιδιών, τη δημιουργία εκτεταμένου δικτύου ποδηλατοδρόμων!! κ.λπ.

Οι άνθρωποι σιγά-σιγά θα αποβάλλουν το μέχρι τώρα άκρως δικαιολογημένο σύνδρομο καταδίωξης, τις υπερβολικά απότομες αντιδράσεις και την αδικαιολόγητη επιθετικότητα στην καθημερινότητα, εννοώ δηλ. τη νευρωτική μεγέθυνση των ζητημάτων που έχουν λύσεις, αρκεί να τις μεθοδεύσουμε.

Ειδάλλως, θα διαπιστώνουμε για παράδειγμα απλά την κρατική βία παραβλέποντας την προσωπική και συλλογική ακυβερνησία. Θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σε μια τρύπα δίχως ορίζοντα, ξορκίζοντας με ανθρωποθυσίες τον φόβο του αγνώστου.

Το έχουμε πει ξανά και ξανά, ότι το ελληνικό κράτος είναι ουσιαστικά απαλλοτριωμένο από επιμέρους συμφέροντα και άρα αδύναμο, αφερέγγυο, άδικο, πηγή παραλογισμού. Εξ ου και τα φαινόμενα τόσο άστοχης ακραίας συμπεριφοράς απέναντι στους πολίτες και η απουσία του εκεί που χρειάζεται. Ας δώσουμε σημασία στον οίκο, στη διαρύθμιση, στις χωροθετήσεις, στις χρήσεις, με γνώμωνα την αποσυμφόρηση.

Μια τέτοια επένδυση θα συμπαρασύρει και τις δομές των σχέσεων σε θετική κατεύθυνση.

Πολιτική με πρόσωπα παρακαλώ

...άντε να τους κάνεις να σεβαστούν τα πρόσωπα όταν τους βολεύουν οι απρόσωποι μηχανισμοί και η έννοια της συλλογικότητας ως πηγή εξουσίας ελέω θεού. Βλέπεις, οι απρόσωπες προσεγγίσεις ευνοούν τις μεθοδεύσεις δίχως υπογραφή, απαλλάσσουν σε μεγάλο βαθμό της προσωπικής ευθύνης και εν τέλει παράγουν πανίσχυρους μηχανισμούς ικανούς να εκκολάψουν λογής-λογής μηχανορραφούσες μετριότητες. Αν κάνεις κριτική, θα σου πουν ότι μάχεσαι το συλλογικό κίνημα και προάγεις αριστοκρατικές θεωρήσεις που δεν ταιριάζουν παρά σε "αστούς". Μια τέτοια κόντρα αναγκάστηκα να υποστώ προ ημερών σε συζήτηση με κάποιον από Ανταρσύα. Έπρεπε να υποκλιθώ στην εξ ονόματος του λαού πολιτική σοφία του κομματικού μέντιουμ και οποιοδήποτε αντι-επιχείρημα χαρακτηριζόταν συνοπτικά νεοφιλελεύθερο.

Ο αριστερός μηδενισμός (του Πάσχου Μανδραβέλη)

Εφημερίδα Καθημερινή
06-09-09

Yπάρχει μια διάχυτη αριστερή γκρίνια για τον τόπο. Κάποιες φορές είναι δικαιολογημένη, αλλά τις περισσότερες είναι ισοπεδωτική. Η γκρίνια αυτή θέλει τη χώρα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο: ο κόσμος να υποφέρει και να πεινάει, τα δεινά του λαού να πληθαίνουν, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί να καταλήγουν φτωχότεροι, και γενικώς όλα μαύρα κι άραχλα.

Αυτή η περιγραφή γίνεται κατ’ αρχήν για να αποκομίσουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους. Σύμφωνα με τη διήγηση, η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, επειδή όλα αυτά τα χρόνια κυβερνά ο τρισκατάρατος δικομματισμός. Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι ίδια και όλοι οι πολιτικοί έχουν τις ίδιες ευθύνες για «το σημερινό χάλι». Συνεπώς οι πολίτες δεν πρέπει να ψηφίσουν τα μεγάλα κόμματα, αλλά τα αριστερά.

Θεμιτός ο στόχος, αλλά υπάρχουν ένα πραγματολογικό και ένα λογικό σφάλμα. Το πραγματολογικό σφάλμα είναι ότι η χώρα δεν πάει πάντα «από το κακό στο χειρότερο. Κάποιες φορές πάει «από το κακό στο καλύτερο» και κάποιες φορές «από το καλό στο χειρότερο». Στο κάτω κάτω της γραφής, αν ο δικομματισμός μάς πήγαινε «από το κακό στο χειρότερο» θα έπρεπε να είμαστε φτωχότεροι, από το 1974. Η Ελλάδα δεν θα ήταν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εμείς δεν θα είχαμε στην τσέπη μας ευρώ, αλλά υποτιμημένες δραχμούλες, δεν θα υπήρχε ΕΣΥ, οι οδικές αρτηρίες θα ήταν προπολεμικές, δεν θα κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες κ. λπ. Τα στοιχεία, όμως, δείχνουν άλλα: το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας ανέβηκε από τα 3.000, περίπου, δολάρια το 1974, στα 30.500 σήμερα. Δηλαδή ο πλούτος μας δεκαπλασιάστηκε, όταν είχαμε τις ισχυρές κυβερνήσεις του δικομματισμού. Δεν πήγαμε «από το κακό στο χειρότερο», όπως λένε τα κόμματα της Αριστεράς.

Τα παραπάνω επ’ ουδενί υπονοούν ότι η χώρα έχει λύσει όλα τα προβλήματα και οι πολίτες της ζουν σε έναν παράδεισο. Δεν υπονοούν καν ότι κάποια πράγματα δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει διαφορετικά και κάποια άλλα να είχαν τελειώσει νωρίτερα. Τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά πάλι τα προβλήματα πάντα θα είναι πολλά. Μπορούμε να επικρίνουμε όσους κυβέρνησαν αν δούμε ότι άλλες χώρες τα πήγαν καλύτερα. Σ’ αυτό υπάρχουν ευθύνες, αλλά: 1) κάθε κόμμα έχει ξεχωριστό μερίδιο και όχι ισόποσο, και 2) ο συνολικός απολογισμός της κυριαρχίας του δικομματισμού είναι θετικός.

Το περίεργο είναι πως πολλές φορές αυτού του τύπου η ισοπεδωτική κριτική πιάνει τόπο. Πολλοί πιστεύουν ότι επί... δικομματισμού πραγματικά είμαστε χειρότερα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική που άσκησε η κυβέρνηση από το 2004, οπότε είναι έντονες οι εντυπώσεις της οπισθοδρόμησης. Οφείλεται κυρίως σε ένα λογικό τέχνασμα: η Αριστερά μονίμως συγκρίνει τη σημερινή πραγματικότητα με έναν ιδανικό κόσμο (ο οποίος φυσικά δεν υπάρχει). Συγκρίνοντας, όμως, οποιονδήποτε πραγματικό κόσμο με κάποιον ιδανικό (και φυσικά φανταστικό), ο πραγματικός κόσμος πάντα θα υπολείπεται. Θα μοιάζει ελάχιστος, μηδενικός. Αν μπορούσαμε να διαιρέσουμε κάποιον αριθμό με το άπειρο το αποτέλεσμα θα ήταν μηδέν, ασχέτως πόσο μεγάλος είναι ο αριθμητής.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: όταν διαιρείς με το άπειρο είτε έχεις το 10 στον αριθμητή είτε το 1.000 είναι ένα και το αυτό. Επομένως όταν συγκρίνεις το φανταστικό κομμουνιστικό ιδεώδες, ο Πλαστήρας και ο Παπάγος είναι ένα και το αυτό, ο Μπους και ο Ομπάμα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το πρόβλημα όμως με την Αριστερά δεν είναι το λογικό τέχνασμα. Ετσι κι αλλιώς, όλα τα κόμματα κάποια τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να κερδίζουν ψήφους. Ο αριστερός μηδενισμός γίνεται παραλογισμός, διότι δεν ζητεί ψήφους για να κυβερνήσει ή να συνεργαστεί σε μια κυβέρνηση. Ζητεί ψήφους για να μην υπάρχουν ισχυρές κυβερνήσεις, δηλαδή για να μην κυβερνήσουν οι άλλοι! Λειτουργεί δηλαδή όπως ο Ελληνας αγρότης στο γνωστό ανέκδοτο: «Κατέβηκε ο Θεός σε μια αγροτική περιοχή και ρώτησε κάθε γεωργό την επιθυμία που θα ήθελε να του ικανοποιήσει. Ο Γερμανός παρακάλεσε να του δώσει ένα άλογο, ο Γάλλος μια αγελάδα, ο Ιταλός μια κατσίκα και τελευταίος ο Ελληνας ζήτησε απλώς “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”». Δυστυχώς έτσι λειτουργεί το ΚΚΕ και οι περισσότερες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: δεν θέλουν ούτε άλογα ούτε γελάδια. Απλώς ζητούν να ψοφήσει η κατσίκα των άλλων.

Είδα την πρώτη ομιλία του Γ. Παπανδρέου, live στο TVXS

Συγγνώμη, αλλά δεν έχουμε περιθώρια για τον κυνισμό που βλέπω στα πρώτα σχόλια στο TVXS. Η χολέρα και η κατάθλιψη που έχει φάει τα σωθικά αυτής της χώρας πρέπει να ανατραπούν. Το γενικό θεωρητικό πλαίσιο της ομιλίας του ήταν ελπιδοφόρο. Βέβαια, το ζήτημα είναι αν κάποιοι άξιοι άνθρωποι σε μια μελλοντική κυβέρνηση, θα έχουν τη θέληση και τη δυνατότητα να μην υποκύψουν στα μικροσυμφέροντα των οργανωμένων μεσαίων και κατώτερων στελεχών, των γνωστών πρασινοφρουρών που θυμόμαστε το ποιόν τους. Εν πάση περιπτώσει, ρεαλιστικά, σε τί μπορούμε να ελπίσουμε σε αυτή την συγκυρία; Σε τί, πέρα από μια ανατροπή, μια υπέρβαση, την επιλογή κάποιων ανθρώπων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Αν ο κακός εαυτός του Πασόκ υπερισχύσει, αν αντί να λύσουν τα προβλήματα βυθιστούν στην αλαζονεία της απεχθούς μορφής της εξουσίας, τότε η ζωή μας θα γίνει μια ζωή εν τάφω. Δεν υπάρχουν περιθώρια. Δεν υπάρχουν περιθώρια και σε κάτι πρέπει να ελπίσουμε. Στη δυνατότητα των ανθρώπων να στέκονται στο ύψος του ιστορικού τους ρόλου.
Περιμένω να δω ρεαλιστικές εκτιμήσεις για πιθανούς συνδυασμούς, για πιθανά ελπιδοφόρα σενάρια. Ποιόν να ψηφίσουμε; Σε τί να ελπίσουμε;
Δεν θέλω να ψηφίσω Πασόκ, αλλά αν πειστώ ότι απαιτείται μια δυνατή κυβέρνηση για να προχωρήσει η χώρα, πιθανά να το κάνω. Περιμένω να ακούσω συγκεκριμένες πολιτικές προθέσεις, σε θέματα όπως η μετανάστευση, η παιδεία, ο δημόσιος τομέας. Αν δω ότι δεν έχουν διάθεση να συγκρουστούν με όσα μπλοκάρουν την εξυγείανση της χώρας μας, φυσικά δεν θα τους ψηφίσω. Όμως, θα είναι μεγάλη η αγωνία μου για τις πιθανές εξελίξεις. Φοβάμαι την πιθανότητα της συνέχισης αυτού του κλίματος έλλειψης θάρρους και πολιτικής άποψης, της γενικευμένης απαγοήτευσης και της έλλειψης ελπίδας.

How many more disasters? Πόσες άλλες καταστροφές πια;

This is a combination of political decay and apathy in a larger world in crisis.
Ζούμε το αποτέλεσμα της πολιτικής σήψης, της απάθειας μιας κοινωνίας μέσα σε ένα ευρύτερο κόσμο σε κρίση.

Πατριωτισμός; (Με αφορμή ομώνυμο άρθρο στο TVXS)

Με αφορμή άρθρο με τίτλο "Πατριωτισμός;" στο TVXS

Αφού κυριαρχεί ο σκοταδισμός και η τυραννία κάθε είδους (στην παιδεία, στις σχέσεις, στην οικονομία), λογικό είναι να μην μπορούμε να κάνουμε διάλογο. Μας λείπουν τα εργαλεία.

Η γλώσσα βασίζεται στην κοινωνία και παρακμάζει όταν χαθεί η κοινωνική πίστη. Τί κυριαρχεί σήμερα γύρω μας; Η ανασφάλεια, ο φόβος και η επιθετικότητα για θέματα ταυτότητας. Πετυχημένος θεωρείται ο "βωβός" κυρίαρχος του παιχνιδιού (χωρίς κανόνες, με το "έτσι θέλω"). Ο επιτυχημένος στην Ελλάδα ξέρει τι κάνει και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Είναι αδιάφανος τύραννος. Αν κάποιος μας μιλήσει τίμια και μας ανοιχτεί, αν αναλάβει την ευθύνη των απόψεών του και προσπαθήσει να μας συμπεριλάβει, τον θεωρούμε αμέσως αδύναμο και τον απαξιώνουμε. Απεχθανόμαστε το καινούργιο που θα έθετε υπό αμφισβήτηση τις προκαταλήψεις μας. Σιχαινόμαστε την δοκιμασία της πραγματικότητας. Προτιμάμε να προσποιούμαστε ότι όλα προχωρούν έτσι κι αλλιώς νομοτελειακά και ότι τα προβλήματα θα λυθούν αν τα αγνοήσουμε. Τελικά, δεν συντασσόμαστε με τους ανθρώπους που προσπαθούν να αλλάξουν κάτι. Προτιμάμε αυτούς που δρουν υπόγεια, χωρίς εμάς. Τους αφέντες. Αρκεί να μας προσφέρουν μια συμβατική επιφάνεια που να μην ενοχλεί τις βεβαιότητές μας.

Ακόμη και στην καθημερινότητα, αναζητάμε διαρκώς δικαιολογίες για να μην έχουμε ευθύνες. Άλλο τα μεγάλα λόγια κι άλλο η πεζή καθημερινότητα, όπου όλα επιτρέπονται αν μπορούμε να βγούμε τελικά από πάνω και καθαροί. Μας έχει γίνει βίωμα και μας βολεύει η αδιαφάνεια, ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορούμε να δρούμε εξ'ίσου αυθαίρετα με τα αφεντικά μας, εις βάρος των "κορόϊδων".

Εγώ θα μείνω στην αγάπη για τη γλώσσα και θα θυμίσω που οδεύει ο συρμός: από τη μια μεριά οι ιδεοληπτικοί σχολαστικιστές, από την άλλη το χύμα της ασύδοτης κερδοσκοπίας. Δεν υπάρχει πλέον μοδάτο event ή εικαστική παρουσίαση που να τιμούν τη γλώσσα που μας συνδέει, τα ελληνικά. Οι νέοι μας σπρώχτηκαν κι αυτοί να γυρίζουν την πλάτη στην πραγματικότητα, να κρύβουν αυτό που είναι και να παριστάνουν κάτι, να ποζάρουν. Ακόμη κι όταν εξεγείρονται, η ορμή τους παγιδεύεται στους παραμορφωτικούς καθρέφτες μας. Η κοινωνία μας έμαθε να καθρεφτίζεται σε παραμορφωτικούς καθρέφτες και να παπαγαλίζει πράγματα.

Όταν λέω ότι πάψαμε να τιμάμε τη κοινή μας γλώσσα ...κατ'ουσίαν, εννοώ οποιαδήποτε αυθεντικά ζωντανή γλώσσα -γιατί είναι παρωδία να χρησιμοποιείς τα αγγλικά από ψώνιο. Το γενικευμένο μαϊμούδισμα, η διάθεση να ακουγόμαστε σαν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε είναι το σύμπτωμα της υποχώρησης της γλώσσας μας και της υποβάθμισης της αντιληπτικής και κριτικής μας ικανότητας σαν κοινωνία.

Δουλεύοντας χρόνια επαγγελματικά με τα Αγγλικά και τα Γαλλικά, τον περισσότερο καιρό θλίβομαι να βλέπω πως η ημιμάθεια και ο ναρκισισμός έχουν το πάνω χέρι και κακοποιούν όλες τις γλώσσες και κυρίως τα Ελληνικά, τα οποία έχουν παραδοθεί στους γραφικούς τηλε-εθνικιστές. Βέβαια, αρκεί να δει κανείς και το ποιόν των υπουργών πολιτισμού που έχουν παρελάσει τα τελευταία χρόνια...

Η πολιτική και οι διάφορες συμφεροντολόγες ελίτ αυτού του τόπου (τα τζάκια και οι νεόπλουτοι φίλοι τους) εκπροσωπούν ότι πιο μαύρο και έχουν προδώσει τον τόπο. Η αριστερά έχει επίσης χάσει τον προσανατολισμό της παραδομένη σε ιδεολογικό παραλήρημα. Ποιός παλεύει για τα στοιχειώδη της δημοκρατίας; Πώς να υπάρξει δημοκρατία χωρίς λόγο και ήθος; Οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον.

Μας έχει τσακίσει λοιπόν η διαφθορά. Ο καρκίνος του πολιτεύματος. Η αρρώστεια των κομματικών μηχανισμών και των πελατών τους.

Η απαίτηση ποιοτικής παιδείας για όλους και η παρότρυνση στην αριστεία, η αξιοκρατία, είναι οι παράμετροι που ορίζουν το πλαίσιο που καθορίζει την πολιτική ποιότητα του καθενός από μας. Όποιος νοιάζεται για τους ανθρώπους αυτού του τόπου νοιάζεται για την γλώσσα και την κριτική παιδεία (όχι την κατήχηση σε δόγματα).

Κι έχουμε όλοι ευθύνη για κάθε τι: για τους ανθρώπους που ψηφίζουμε, για τους δημάρχους, για τους δημοφιλείς παίχτες στο έργο που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα, για τους αποκλεισμένους, τους εξοστρακισμένους και τους σκουπιδοποιημένους. Αλλά και για τους συνεργάτες μας, τους κολλητούς, τους αγαπημένους και για τον εαυτό μας και τις δράσεις μας.

Ας είμαστε λιγότερο μικρόψυχοι, τεμπέληδες και μηδενιστές την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πάρουμε μιαν απόφαση.

Ας νοιαστούμε περισσότερο για το σύνολο.

free Ezra Nawi

Le Vent Nous Portera

Με αφορμή ένα τραγούδι που αρέσει στον μπλόγκερ http://kitaro.pblogs.gr/2007/07/hamenos-sth-metafrash.html

Μια δική μου μετα-παράφραση:

Όταν φυσάει ο άνεμος

Δεν φοβάμαι τον δρόμο
Ότι με περιμένει, να μην πάει στράφι
Ξεκίνησε να περπατάς
κι όλα θα παν' καλά
Εκεί που ο άνεμος φυσά

Γνέψε στην Άρκτο τη μεγάλη
να φωτιστεί ο δρόμος σου
Μία στιγμή από βελούδο
κι ας μη σημαίνει τίποτα, εσύ θα πας
Όσο φυσάει δυνατά
να μην φοβάσαι. Όλα θα σβήσουν
και θα μας πάει ψηλά ο άνεμος

Ριπές θερίζουν, νοιώσε το χάδι
και την πληγή που σε πονά
Να το παλάτι που κατοικούσες,
χθες και ξανά
Τώρα ο άνεμος φυσά

Το μέλλον φόρεσε, ρίξε στην πλάτη
βροχή από αστέρια χρωμοσώματα
Ένα ταξί, στου γαλαξία την άκρη
...ή προτιμάς το μαγικό χαλί;
Νικάει ο άνεμος και μη φοβάσαι
Κι αν όλα χάνονται
Μην κοιτάς πίσω

ω θε μου πάλι, το άρωμα των παιδικών μας χρόνων
χτυπά αναπάντεχα την πόρτα
Πόσα ονειρεύτηκες!
και νά' σου τώρα, τί είσαι;
Φυσάει δυνατά

Όσο ανεβαίνουν τα νερά
και πλησιάζει η ώρα
σφίγκω τις στάχτες στην παλάμη μου
και σε κρατώ
Να μην φοβάσαι. Όπου σε πάει
κι αν όλα χάνονται,
ο άνεμος δεν μας αφήνει πίσω.

Le Vent Nous Portera

Je n'ai pas peur de la route
Faudrait voir, faut qu'on y goûte
Des méandres au creux des reins
Et tout ira bien là
Le vent nous portera

Ton message à la Grande Ourse
Et la trajectoire de la course
Un instantané de velours
Même s'il ne sert à rien va
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

La caresse et la mitraille
Et cette plaie qui nous tiraille
Le palais des autres jours
D'hier et demain
Le vent les portera

Génetique en bandouillère
Des chromosomes dans l'atmosphère
Des taxis pour les galaxies
Et mon tapis volant dis ?
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

Ce parfum de nos années mortes
Ce qui peut frapper à ta porte
Infinité de destins
On en pose un et qu'est-ce qu'on en retient?
Le vent l'emportera

Pendant que la marée monte
Et que chacun refait ses comptes
J'emmène au creux de mon ombre
Des poussières de toi
Le vent les portera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

To write or not to write

Θα μείνω σπίτι μαμά

Επειδή το όζον χτυπάει τα βορειονατολικά προάστεια κι εσύ έχεις ευαίσθητα πνευμόνια, επειδή τα μικροσωμάτια πνίγουν το κέντρο και δεν μπορώ άλλο να τα καταπίνω, επειδή χθες πήγα για καθαρισμό δοντιών στο Κολωνάκι -για να φτάσω άλλαξα τρεις συγκοινωνίες. Ήμουν με τις χαβανέζικες σαγιονάρες και γύρισα σπίτι μέσω Αθηνάς, με 5 ευρώ στην τσέπη μαμά και σταμάτησα σε ένα σταθμαρχείο του ΗΣΑΠ στην Ομόνοια και είπα "δεν βλέπετε αυτούς εκεί, σαπίζουν ζωντανοί, δεν σας σοκάρει;" και μου είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ο πατέρας μου το έχει μαράζι, ξέρω, ότι δεν αξιοποιώ τις γνώσεις μου. Δεν πρόκειται να γίνω άνθρωπος και να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, τις γόβες και το κινητό μου, να έχω εμφάνιση καθηγήτριας αγγλικών, ή υπαλλήλου γραφείου, έστω να είμαι σαν τηλεπαρουσιάστρια κι εν πάση περιπτώσει, να χρεώνω πάνω από πενηντάρι την ώρα. Για να λέμε την αλήθεια, όταν ήμουν ακόμη αθώα και ανοιχτή σε αλητεία, δεν μου ζήτησε κανείς να χωθώ κάπου και να πληρώνομαι χωρίς να δουλεύω. Δυστυχώς δεν έμαθα ούτε να ξεχωρίζω τους άντρες με βάση το στενό συμφέρον μου, πώς θα τους φάω κάνα σπίτι μετά τον γάμο, ούτε μπήκα σε κότερο μεγαλοεπιχειρηματία ώστε να έχω μια φωτογραφία στη συλλογή μου την ώρα που ρουφάω κόκα. Ίσως να φταίει που δεν είχα ποτέ όρεξη για σεξ με χλιδάτους, ή για ναρκωτικά. Δεν με τραβάγανε. Περίεργο πράγμα. Σίγουρα μιλάω καλούτσικα τις ξένες γλώσσες αλλά αναρωτιέμαι τι στο καλό ωφελεί. Αφού αποδεδειγμένα δεν χρειάζεται να μιλάμε. Η δεκατετράχρονη ανηψιά του Γιώργου λέει πως δεν θέλει να κάνει παιδιά.

Είναι κάτι τουρίστες που χώνουν ένα καλαμάκι σε καρπουζοχυμό με βόντκα, ξαπλώνονται στo Πάρανταϊς ή στο τάδε θέρετρο της Ρόδου. Όμως είναι σαφές. Η γρίπη των χοίρων πρόκειται να θερίσει τα βαρειά στάχυα και τα νωπά κι ευαίσθητα. Είναι πολλοί οι λόγοι να ανησυχείς. Επειδή ο Ομπάμα και ο Μετβέντιεφ, ο Πούτιν, ο Νετανιάχου, εγώ, εσύ, επειδή η τέχνη λέει χρηματοδοτείται από τον ΟΤΕ (δεύτερη μπιενάλε της Αθήνας) που όμως είναι αντιδραστικός οργανισμός αφού "Ο ΟΤΕ απέστειλε εξώδικο στο Εθνικό Δίκτυο Ερευνας και Τεχνολογίας, με το οποίο ουσιαστικά τού ζητάει να διακόψει εντός πέντε ημερών την πρόσβαση που έχει αποκτήσει το αντιεξουσιαστικό portal Athens Indymedia στο δίκτυο οπτικών ινών του οργανισμού". Ρε παιδί μου, απλό είναι το πράγμα. Το κράτος επιχορηγεί τον αντιεξουσιαστικό χώρο με το πίσω χέρι και με το μπροστά τους βαράει. Το ίδιο και τον ακροδεξιό χώρο. Ευαίσθητες κοινωνικές ισορροπίες.

Άρα, λέει ο φίλος που με ενημέρωσε, κακό πράγμα η τέχνη όσο και οι χορηγοί. Μάλλον πηδάει στο συμπέρασμα πως είναι μια χαρά καλό πράγμα το ξεσάλωμα των κρατικών υπαλλήλων που διαθέτουν μόνιμη δουλειά σε κρατικούς οργανισμούς και ενεργοποιούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Καλό πράγμα η επανάσταση των δημοσίων υπαλλήλων (μετά την επανάσταση των πλουσίων που έφεραν τον νεοφιλελευθερισμό) και κατανοητό το φροϋδικό μένος τους ενάντια στο κράτος που τους θρέφει.

Για να λέμε τα σύκα σύκα, η μόνη αξιόλογη φωνή που άκουσα τελευταία ήταν στο BBC, μια γυναίκα που στάθηκε σθεναρά υπέρ της αθεΐας στης ΗΠΑ και είπε ότι οι χριστιανοί κάνουν πολύ φασαρία, αλλά οι άθεοι είναι πολύ-πολύ περισσότεροι. Είπε πως καλύτερα να μην το κάνουμε θέμα, όλο αυτό περί σωτηρίας της ψυχής των επιλέκτων και ότι όλος ο κόσμος μπορεί να πάει στο διάολο! Εννοούσε την κόλαση. Υπάρχουν πολλά ρητά που μπορούμε να θυμηθούμε, όπως, "η κόλαση είναι οι άλλοι".

Ακόμη ένα καλοκαίρι, ξεκίνησε η σεζόν των διακοπών και ξέρω ότι διακοπές ελαφρά τη καρδία δεν μπορεί να κάνει κανείς αν δεν αφήσει πίσω το βάρος. Διακοπές μπορεί να κάνει κανείς μόνο αν σκεφτεί θετικά. Αν ξεχάσει τα θλιβερά. Ας αφήσει το μυαλό του στο ξενοδοχείο τετραπόδων μαζί με τη σκυλίτσα. Τί κι αν πάνε όλα στο διάολο; Κάποιος πρέπει να συνεχίσει το θέατρο της καλής ζωής. Μια καλή μέθοδος όπως είπα είναι να πάς διακοπές και να αποστασιοποιηθείς από την πόλη. Αν θέλεις μπορείς να σκέφτεσαι τους περιθωριακούς που σέρνονται στους δρόμους τον Αύγουστο και να εκτιμάς δυο φορές περισσότερο το τοπίο του νησιού.
Η μοναξιά των διαφορετικών είναι επίσης πιασάρικο μοτίβο για καλοκαιρινά διαβάσματα, αρκεί να διανθίζεται με ελπιδοφόρα ερωτικά γεγονότα. Να φανταζόμαστε διαβάζοντας στον ήλιο. Το θέμα της διαφορετικότητας γίνεται βιβλίο και θέαμα ενδιαφέρον και ικανό να μας διασκεδάζει... Όμως ήθελα να σου πω μαμά, πως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ευαίσθητα πνευμόνια. Σου υπόσχομαι ότι όσο κι αν θέλεις να το κάνω, εγώ δεν θα πάρω ποτέ αυτοκίνητο, δεν θα σηκώσω σκόνη με τα λάστιχά μου, να είσαι σίγουρη, δεν θα μολύνω τον αέρα εν γνώσει μου ούτε άθελά μου, σχεδόν ούτε εξ'ανάγκης. Ξέρω ότι σε σκοτώνω βέβαια με τη θλίψη. Σου μιλώ για το τέλος της ουτοπίας. Δεν ξέρεις ακριβώς τι εννοώ, κι ευτυχώς δεν μπερδεύεις τη δική μου ουτοπία με την ουτοπία των άλλων. Καθένας, καθεμία, δικαιούμαστε μια ουτοπία κατά παραγγελία. Φανταστικό κοστούμι ραμμένο με πραγματική ακρίβεια. Η δική μου ουτοπία είχε από νωρίς χαρακτηριστικά ηθικής ουτοπίας. Κάπου στην Τρούμπα της Στέλλας, τραγουδώντας τα παιδιά του Πειραιά, έρως δίχως γιαλαντζί κουβέντες. Λέει ο κυνηγός "θα σε σφάξω" και τελείωσε. Όμως το νοιώθεις, ξέρεις ότι τα γουρούνια βιομηχανικής φάρμας δεν μεγαλώνουν με αισθήματα σταράτα, ούτε ψέμματα έντεχνα, τους δίνουν μόνο κάτι να τσιμπήσουν κι ένα φραπέ από λάσπη. Μεγαλώνουν με φασαρία και πηγαινέλα και μαθαίνουν να μην ακούν τη φασαρία και να εκτιμούν κάθε κούνημα -όταν δεν έχεις χώρο να αναπνεύσεις είναι μεγάλη πολυτέλεια το κούνημα.

Είναι χαριτωμένα τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον, εφ'όσον ο πληθυσμός τους ισορροπήσει. Αλλιώς βράστα και χέστα. Δαγκώνουν και εξ'αίματος κωλομέρια χωρίς αναστολές. Δεν διαβάζουν τη μαντάμ Μποβαρί ούτε γι'αστείο. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Δαγκώνουν κι ότι ήθελε προκύψει.

Ξέρεις ότι έρχονται τα ρομπότ να μας σώσουν; Έρχεται μαμά ο θάνατος του ανθρώπου στην πράξη να μας απαλλάξει από τα πελώρια ερωτηματικά για την ποιότητα της ευφυίας του είδους. Ναι, το χαίρομαι αυτό το νέο. Έγινα μισάνθρωπος, το βρήκες. Ακριβώς όπως οι προδομένοι εραστές που μισούν ότι αγάπησαν. Αλλά κι εσύ έβαλες το χέρι σου όταν με πέταγες σε αυτή την πόλη σαν σκουπίδι ανάμεσα στα σκουπίδια. Πού ήταν τότε η γνώση της αντισύλληψης; Ήθελες να παρατείνεις την δοκιμασία; Δεν έφτανε αυτό που είχες τραβήξει εσύ, τότε, με όλους αυτούς που μου έλεγες; Όλη αυτή η ταλαιπωρία των παλιών, με τις σταφίδες στη φούχτα, τα συσσίτια, την μαύρη Δεξιά; Δεν είχες καταλάβει ότι το μόνο που θέλουν είναι ένα καλό χέσιμο; Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κάθονται στη λεκάνη με μια στίβα χαζοπεριοδικά. Ξεφυλλίζουν ροζ, κίτρινα, παρδαλά έντυπα. Το e-book θα είναι για τέτοιες χρήσεις; Πολύ αμφιβάλλω. Μόνο το χαρτί είναι φτιαγμένο από κυτταρίνη. Με την εφημερίδα σκουπίζεσαι αν χρειαστεί κι έχεις την αίσθηση του θριάμβου πάνω στους άλλους. Το σκούπισμα είναι κάτι εξωφρενικό βέβαια αν το καλοσκεφτείς. Η τριβή δημιουργεί αιμορροΐδες. Ύστερα, οι αδαείς, κοροϊδεύουν τους ασιάτες. Τους φαίνεται περίεργο που χρησιμοποιούν γάργαρο νερό και όλα αυτά τα κόλπα με τις πλύσεις. Μεταξύ μας, χίλιες φορές καλύτερα να ρίχνεις νεράκι κάθε φορά. Ξεραίνεται ο κώλος των Δυτικών όπως είπα και βγάζουν αιμορροΐδες κι έπειτα τα βάζουν με τους Πακιστανούς. Όχι μαμά, δεν είναι εφικτή η ευτυχία με τέτοιο μπούκωμα στα λούκια. Δεν ρέει το πράγμα. Δεν πάει πουθενά.

Στο Θεό σου κυρά μου! Ξέχασα να σε ρωτήσω. Δεν είχες καταλάβει ότι παρά τρίχα γλυτώσαμε το πυρηνικό ολοκαύτωμα; Σε τί κόσμο ζούσες; Δεν έπαιρνες είδηση; Πού ήσουν όταν ο Κάστρο, ο Χουρτσέφ, ο Κέννεντι, το κακό συναπάντημα, παρά λίγο να κάνουν τη μεγαλύτερη μαλακία που... Δεν είχες καταλάβει από νωρίς μαμά ότι ο άνθρωπος είναι γένους αρσενικού και η αστυνομία θηλυκού; Δεν είχες καταλάβει ότι ακόμη και η επιτυχία είναι πικρή; Δεν είχες καταλάβει ότι ο κόσμος κάποτε θα λήξει και ο ήλιος θα σβήσει; Άξιζε λοιπόν να προεκτείνεις το κενό επ'άπειρον; Γιατί δεν άφηνες την επιθυμία να επιπλέει σαν ψόφιο πρόβατο στα κύματα της πατρίδας μας μαζί με τις τσούχτρες; Σκουπίδια, ελέω θεού και υπονόμων υπολοίπων γειτονικών λαών, θα είχε πάντα παρέα το πτώμα της επιθυμίας μας. Και το πτώμα της υποχρέωσης απέναντι στην κοινωνία και το πτώμα της φυσιολογικής εξέλιξης. Και πάνω απ'όλα, όλα θα γίνονταν -όλα όσα φριχτά έγιναν από τότε μέχρι σήμερα, θα γίνονταν δίχως τα δικά μου μάτια να ατενίζουν το νεκροταφείο τούτο.
Ναι, ξέρω, υπήρχε η Αμερική.


Ο θείος της μαμάς είχε το πτηνοτροφείο στο Κονέκτικατ. Προχθές βρήκα μια δυο φωτογραφίες από το πενήντα. Ασπρόμαυρες, με κόττες και τον θείο της υπερήφανο ανάμεσά τους. Ωραία χρόνια για μας που δεν πήγαμε στο Βίετ Ναμ. Είχε τελειώσει ο εμφύλιος και η Αμερική έμοιαζε σαν υπόσχεση. Επίφοβη αλλά θετική. Ζήσε το όνειρό σου στην Αμερική.
Η φωτογραφία του θείου...

Μετά από τόσα χρόνια. Όλοι αυτοί οι μετανάστες. Η ανορθόγραφη κοπέλα από το χωριό στη Θεσσαλία, που έφυγε στην Αυστραλία κι έστελνε γράμματα να εκφράζει εκτίμηση κι ευγνωμοσύνη επειδή την φροντίσατε, εσύ κι ο παππούς, την φιλοξενήσατε μέχρι να βγάλει το εισιτήριο και να φύγει. Ξενητεύτηκε ευχαριστημένη.
Όλα αυτά υπήρξαν. Ακόμη και τώρα ονειρεύομαι καμιά φορά την Αριζόνα. Πως και καλά θα έκανα βόλτα στην έρημο, αγέρωχη, με ατόφιο στυλ... λευκό μαντήλι να προστατεύει τα αυτιά μου, σκούρα γυαλιά στα μάτια, τα δυο μου χέρια στο τιμόνι, μέσα σε νοικιασμένο σπορ αμάξι. Αργότερα θα αγόραζα δικό μου σπορ αυτοκίνητο. Χωρίς ενοχές για κατανάλωση βενζίνης. Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να πιστεύω ότι δεν θα είχα ενοχές. Στ'αλήθεια, μα στ'αλήθεια τώρα... πιστεύω ότι θα ήμουν μια μοιραία γυναίκα του πενήντα; Με δική της καριέρα, με πέρλες στο λαιμό, ικανή για βόλτες με ένα εραστή από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα -όπου έμαθα, κάνουν πολλά πάρτι. Περνάνε ζωή και κότα.

Σημείωση:
Έχω μπερδευτεί τόσο με την γλώσσα που δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω δύο ή ένα "τ" στην κότα. Τί χρειάζονται πλέον τα δύο; Ένα φτάνει και περισσεύει. Όμως σε άλλες περιπτώσεις είναι απαραίτητα τα δύο. Έτσι για να μην τα ισοπεδώσουμε όλα. Να κρατάμε τα προσχήματα. Να μην πάρουμε ας πούμε όλοι τις καραμπίνες. Γιατί αν είναι να αρχίσουμε να σκοτώνουμε αδιακρίτως, θα πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος. Χωρίς λόγο, χωρίς κίνητρο, χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Όπως κάνουν ήδη κάποιοι στα όνειρά μας. Ο άνθρωπος χάρος είναι ο καθένας μας. Πληθύναμε τόσο ώστε να μην έχει πια σημασία ποιός κάνει τι.

Μόνο ο άνθρωπος χάρος μπορεί να χαίρεται. Η χαρά δεν είναι πλέον δυνατή παρά μόνο στιγμιαία, χωρίς βάθος. Αντίθετα, θα πρέπει να νοιώθουν ιδιαίτερη ικανοποίηση όσοι χαίρονται με το κακό που βρήκε τον κόσμο των ανθρώπων, τον κόσμο γένους αρσενικού, το στείρο γένος. Η αστυνομία είναι γένους θηλυκού. Αυτό το είπαμε. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο νίβουν τα πόδια των πιστών. Ο Αλλάχ συστήνει καθημερινές πλύσεις. Όμως η Αττική δεν καθαρίζει. Βρωμοκοπάει ανεπανόρθωτα μαμά και ανησυχώ. Ανησυχώ για σένα. Δεν πάω πουθενά. Μην ανησυχείς για μένα. Τα πόδια μου είναι καθαρά και απεύχομαι να τα βουτήξω στο σωρευμένο πύον. Απεύχομαι το μπάνιο σε λύμματα. Μου είχες πει να μην σκαλίζω τη μύτη μου. Τώρα δεν έχει σημασία, γιατί δεν βγαίνω βόλτα. Είναι χάλια η βόλτα σε πόλεις ανέλπιδες. Εξ'άλλου, απεύχομαι όπως καταλαβαίνεις το καλύτερο που δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει, δηλαδή την ελπίδα δίχως λόγο, την αισιοδοξία των πειραγμένων. Εννοείται πως δεν μιλώ για τα ρομπότ. Αλλά για τον Χόμο Ερούκτους. Που τρώει και ρεύεται. Η δυσπεψία, η δυσκοιλιότητα, όλα αυτά με απώθησαν και είπα να μην συμμετέχω στο κοινό μας μέλλον. Χαχα! Ελπίζω να μην ισχύει αυτό που σκέφτηκα. Πως δίχως γαϊδουριά, δίχως ματαιοδοξία, δίχως ανοησία, δεν γίνεται προκοπή.

Ένα είναι σίγουρο. Η αληθινή μοίρα των ευγενών συναισθημάτων μας βρίσκεται πλέον από την άλλη μεριά του καθρέφτη. Η οθόνη είναι ο ουρανός. Τα πόδια δεν χρειάζονται. Το έδαφος υποχώρησε απ'τον συνωστισμό. Η Κίνα είναι γεμάτη πόδια. Σεισμός. Πλημμύρα. Πόλεις. Πόλεμος. Τα πόδια είναι γερά μανούλα μου, γερά και άγια. Άγια πόδια, τραγοπόδαρα, γυμνασμένα. Είναι τέρατα δεινόσαυροι, πόδια, πράγματα άλλης εποχής. Λαμπρά αγάλματα από μάρμαρο. Λατρεμένα πόδια. Τί κι αν εσύ κουτσαίνεις; Θυμάσαι τη χαρά της βόλτας. Μαζί πήγαμε στην άκρη του παλιού κόσμου. Δεν πάω πουθενά με τόση ανατριχίλα στις επιφάνειες. Από δω και πέρα παίρνε με όποτε θέλεις τηλέφωνο. Θα είμαι διαρκώς στο ακουστικό.

Μη με ρωτάς τα αυτονόητα. Περιμένω μια μηχανική φωνή να με καλέσει εκεί.

Κρίνω τους πολιτικούς από τον λόγο τους

Και επειδή κρίνω τους πολιτικούς σε μεγάλο βαθμό προσέχοντας τον λόγο τους, πάντα μ'ευχαριστεί να διαβάζω τον Αλέκο Παπαδόπουλο που διαθέτει δομημένη σκέψη. Κυρίως όμως, ο λόγος του έχει ένα ασυνήθιστο ηθικό βάρος, ασυνήθιστο για πολιτικούς. Συνδυάζει την ανάλυση με την ακρίβεια, το στεγνό αλλά και αισθητικό ύφος με το ωμό νόημα. Το εκλεπτισμένο λεξιλόγιό του δεν στερείται δυναμισμού υποδηλώνοντας την βούληση κάποιου να ανταποκριθεί στις ευγενείς ελπίδες που εγείρουν τα λεγόμενά του, να υποστηρίξει όσα λέει με συνέπεια πράξης. Τρόπον τινά είναι το αντίθετο του φασίζοντος θεάματος που ταΐζουν τον λαό οι επιτήδειοι, το αντίθετο της μπλαζέ χαβαλέ εκφυλισμένης νεόπλουτης νεόπτωχης Ελλάδας και του καθώς πρέπει ...λαχαναγοραίου λόγου στον οποίον αρέσκεται η τηλεπολιτική προκειμένου να δελεάσει. Όμως, δεν θα έπρεπε ήδη να είχε δώσει αυτά που έχει και θέλει να δώσει σε αυτή τη χώρα; Τί κάνει αυτός ο πολιτικός τόσα χρόνια, σε ποιό παραντούλαπο τον έχουν πετάξει και παλεύει πιο πολύ με τις λέξεις παρά με τα δημόσια θέματα; Ναι, βέβαια, θυμάμαι ότι κάποτε είχε οφίκιο και παραιτήθηκε. Έλλειψη πολιτικού ρεαλισμού, μεγαλομανία, εξεψιοναλισμός... ή απλά, η συνήθης εξήγηση πως η Ελλάδα είναι τσόκαρο, παλιογύναικο και όσα άλλα τις έσουρνε ο Δημητριάδης τότε στο γνωστό αφήγημα και είναι αυτή που ξερνάει τους ικανούς και χαίρεται να βλέπει τους χυδαίους να θριαμβεύουν;
Κι ας μην ρωτήσει κανείς τί θέλει στο Πασόκ. Δεν βλέπω ειλικρινά που αλλού θα μπορούσε να πάει ένας πολιτικός σοβαρός και μετριοπαθής που θέλει να ασκήσει επιρροή στην πράξη και να αλλάξει κάτι στον τόπο. Δεν ψηφίζω, ούτε θα ψήφιζα εύκολα Πασόκ, όμως ελλείψει ενός πραγματικά φιλελεύθερου κόμματος και έχοντας απέναντι την άτολμη και ευκαιριακά σοσιαλίζουσα τσελιγκοσύναξη της ΝΔ που ζει ακόμη σε κοινωνικό μεσαίωνα, λογικό είναι να ελπίζω σε ένα φιλελεύθερο Πασόκ που να λύνει προβλήματα με μεγάλη ταχύτητα και χωρίς πολλά λόγια (δέστε στην Αμερική, ο Ομπάμα κρίνεται θετικά κυρίως και μόνο στον βαθμό που σήκωσε τα μανίκια και άνοιξε όλα τα μέτωπα από την πρώτη μέρα), που θα αξιοποιήσει τα ικανά του στελέχη και θα φέρει επιτέλους τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για μια δυτική δημοκρατία. Όλα όσα δεν πρόλαβε να κάνει ο Σημίτης γιατί τον κατάπιε το ίδιο το σύστημα της διοίκησης στην οποία βασιζόταν και όλα όσα υποσχέθηκε η ΝΔ για την αναμόρφωση του κράτους δίχως να έχει τα κότσια. Κι αυτό, πηγαίνοντας αντίθετα στα λαμόγια που διαθέτουν στο Πασόκ σε τέτοιους αριθμούς που εύλογα αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει ελπίδα.

Αποσπάσματα από την συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στο Βήμα

Συνταξιούχος σε όλον τον κόσμο σημαίνει “ο ανήμπορος για εργασία λόγω ηλικίας ή αναπηρίας”. Οπως έχω ξαναπεί, οι στρατιές των πρόωρα συνταξιοδοτημένων 45άρηδων και 50άρηδων δεν είναι συνταξιούχοι αλλά “εισοδηματίες του Δημοσίου”. Επομένως, χαριτολογώντας, σκέφτομαι μήπως είναι δίκαιο να απαιτήσουν να πάρουν και άλλη μία σύνταξη μόλις κλείσουν 35 χρόνια στη σύνταξη...

[...]
Ο τρόπος που είναι οργανωμένος και λειτουργεί ο δημόσιος τομέας, που σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει “ελληνικό καφενείο”, είναι ένα από τα πολλά μεταπολιτευτικά ημαρτημένα που βαρύνουν την πολιτική τάξη της χώρας. Πρέπει να αλλάξει ριζικά και άμεσα. Αν δεν αλλάξει από εμάς, θα τον αλλάξει η ζωή μαζί με εμάς. Η εποχή του “λάθρα βιώσαντος” δημοσίου τομέα τελειώνει, είτε το θέλουμε είτε όχι, με το πέρας της κρίσης. Στην πλειονότητά τους οι δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες λειτουργούν ως αυτόνομα “βιλαέτια”, κάτι σαν μεταλλαγμένος “κοτζαμπασισμός”, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και εποπτεία. Οι εποπτεύοντες υπουργοί είναι όμηροι των διοικήσεων που οι ίδιοι διορίζουν και οι διοικήσεις όμηροι και στο έλεος ενός ανεξέλεγκτου εσωτερικού συστήματος, αφού κανείς από τους υπηρετούντες δεν ελέγχεται για την απόδοσή του, κανείς δεν αξιολογείται και σε κανέναν δεν καταλογίζονται ευθύνες.

Ηρθε η ώρα και στην Ελλάδα οι πρωθυπουργοί να πάψουν να λειτουργούν ως ηγεμόνες, ανεύθυνοι άρχοντες και ουδέτεροι παρατηρητές, που καταλογίζουν απλώς τις ευθύνες στους υπουργούς τους. Να αναλάβουν επιτέλους και αυτοί συγκεκριμένες προσωπικές ευθύνες πρωτοβουλιών και συντονισμού. Προτείνω να υιοθετήσουμε το παράδειγμα της ευρωπαϊκής εμπειρίας και να δημιουργήσουμε μια θεσμοθετημένη παρά τω πρωθυπουργώ υψηλού επιπέδου ομάδα εμπειρογνωμόνων που θα αξιολογεί συνεχώς το κόστος και το όφελος, το έργο και το αποτέλεσμα κάθε δημόσιας υπηρεσίας, δημόσιας επιχείρησης και δημόσιου οργανισμού. Οπου θα εντοπίζεται μη ορθολογική διαχείριση και βιασμός του δημοσίου συμφέροντος, θα επιβάλλονται οργανωτικές αλλαγές με στόχο τη βελτίωση των συνεχώς αξιολογούμενων αποτελεσμάτων, ώστε ο δημόσιος τομέας να επιζήσει και να μη λειτουργεί ως κατάλυμα και καταφύγιο συμφερόντων και βολεμένων.

[...]
Το νεοφιλελεύθερο ιδανικό του ελάχιστου κράτους στην Ελλάδα πραγματοποιείται αυτή την περίοδο με τη χειρότερη δυνατή μορφή, αυτήν της ακυβερνησίας. Η άμεση προσφυγή σε εκλογές είναι επιτακτική


- Είστε βέβαιος ότι οι πρόωρες εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα της ακυβερνησίας όταν ισχύει ένα εκλογικό σύστημα που καθιστά ρυθμιστές του πολιτεύματος βουλευτές λαϊκιστές και ημιμαθείς;
Το δυστύχημα για τη Δημοκρατία μας είναι ότι, ενώ δεν υπάρχουν πια εκείνες οι πολιτικές μήτρες που κάποτε γεννούσαν τους μεγάλους ογκόλιθους της πολιτικής, πήγαμε απευθείας στο άλλο άκρο του εκκρεμούς. Ως πολιτικοί τώρα αναγορεύονται συνήθως εκείνοι που εμπορεύονται την ακατάσχετη κενολογία και την τηλεοπτική δημοκοπία. Σήμερα επικρατεί ο κυνισμός της θορυβώδους πολιτικής αβουλίας, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Οι ανατροπές όμως προϋποθέτουν πραγματικούς πολιτικούς για να τις πάρουν πάνω τους, και όχι πολιτικούς που υποδύονται την ιδιότητά τους ή ποζάρουν μια ανύπαρκτη στην ουσία “τεχνική επάρκεια”

- Τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσουμε «πραγματικούς πολιτικούς»;
«Εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις στους πολιτικούς θεσμούς της χώρας, όπως στο εκλογικό σύστημα, ώστε οι νέοι πολιτικοί να προκύπτουν από την εσωτερική αξιολόγηση της κοινωνίας και όχι ως πειθήνια προϊόντα της τηλεοπτικής “μεγαθυμίας” και της επικοινωνιακής τεχνικής. Η κατασπάραξη της πολιτικής από τον “επικοινωνισμό” μάς διδάσκει ότι το ψεύδος έγινε πηγή αλήθειας, ότι η επικοινωνιακή απάτη έγινε η οδός μέσω της οποίας ο πολιτικός φτάνει στους σκοπούς του, ότι η ανομία αφήνεται να κατασκευάζει δίκαιο.

Μαζί μιλάμε; / Is Greek all English to you?

*English translation follows


Εν τω μεταξύ, εδώ και πολύ καιρό, δεν θεωρείται πια απαραίτητο ούτε καν να προτείνεται κάποια μετάφραση ή ελληνική εκδοχή των τίτλων για τις περισσότερες εικαστικές εκθέσεις. Στις συναυλίες, τα μοδάτα γκρουπάκια θεωρούν αυτονόητο πως επικοινωνούμε στη γλώσσα που μιλάμε καθημερινά και τραγουδάμε σε άλλη. Αυτό γίνεται βέβαια στην Ελλάδα πολύ περισσότερο από ότι στην Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Βραζιλία ή τις περισσότερες χώρες που παρακολουθώ. Προχθές, στα εγκαίνια της μπιενάλε, πάω σε ένα γκρουπάκι που έπαιξε και τους λέω, συγγνώμη παιδιά, μήπως μπορείτε να μου πείτε αν υπάρχει κάποιο σκεπτικό πίσω από το γεγονός ότι τραγουδάτε αγγλικά;

Στην πραγματικότητα, δεν με πείραζε αφ' εαυτού η άλλη γλώσσα. Υποτίθεται όμως ότι στις καλές τέχνες και τα "παρακλάδια" τους, η ποιότητα συνδέεται άμεσα με την ακρίβεια, κάτι που μεταφράζεται στην ανάγκη να υπάρχει συνειδητά ένα σκεπτικό για κάθε παράμετρο, να έχεις δηλ. συνειδητή πρόθεση. Και όταν δεν το έχεις, το αναζητάς. Αλλιώς, κινείσαι στο χώρο των ειλημμένων ιδεών, των στερεοτύπων κ.λπ. Υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία για το καλλιτεχνικό έργο από την έκπτωσή του σε όχημα για την επανάληψη των τετριμμένων κυρίαρχων ιδεών;

-Κοίτα, τα περισσότερα ακούσματά μας είναι... Για την ακρίβεια, τί να λέμε τώρα, για μας δεν τίθεται θέμα. Δεν μας ενδιαφέρει να το συζητήσουμε...

Αυτή ήταν η απάντηση.
Πέρα από τις όποιες απαιτήσεις μπορεί να έχει κανείς από ένα νεανικό γκρουπάκι, το ζήτημα είναι ευρύτερο. Οι γλώσσες γεννιούνται, εξελίσσονται, μεγαλουργούν, αλλά επίσης φθίνουν και πεθαίνουν. Για κάθε πολιτισμική ομάδα, η γλώσσα είναι μέτρο συλλογικής ευρωστίας και συνολικού σθένους. Δεν έχει να κάνει με προσωπικά γούστα, αλλά με τον μοναδικό πλούτο της συσσωρευμένης εμπειρίας που σπαταλιέται κάθε φορά που χάνεται μια γλώσσα. Αν οι καλλιτέχνες δεν έχουν συναίσθηση της γλώσσας, αν δεν θέτουν ζητήματα, αν θεωρούν cool και απόλυτα φυσιολογικό να υιοθετούν τη λογική μιας συμμετοχής στην... Γιουροβίζιον, τότε δεν δικαιούνται να αισθάνονται διαφορετικοί από τους διαφημιστές και τους σπόνσορες κινητής τηλεφωνίας.

-----

It has become common practice for art events (and trendy contemporary pop music) in Greece to have Εnglish titles and lyrics; in fact, they don't even bother in most cases to provide a translation of titles or some reasoning for this practice. This happens here to a much larger extent than in Spain, France, Italy, Brazil, you name it. The other day, at the opening of the second Athens Biennial, I approached a young band at the end of their concert (preceding an appearance by another hyped english speaking singer from Athens) and asked them a question: "Pardon me... could you explain why you communicate in Greek but switch to another language when performing? Is there any artistic reasoning behind your approach?"

Really, I was not disturbed by English per se; the idea is that in the domain of art, in general, each parameter matters; you must choose what you put in the picture for a reason, you need to have an acute awareness of your intentions, or risk to reproduce received ideas and stereotypes. While being a recipe for the creation of insipid work, this is equally a way of promoting somebody else's agenda (usually, the dominant discourse).
-Oh well, most of the music we listen to... I mean, what is there to say? It's not an issue for us, we aren't really interested in discussing this.

That was the answer.
For my part, (irrespective of what we can expect from a young pop band), I can't stress enough the importance of linguistic awareness: Language is a measure of a society's vitality and collective vigor. It is not even about personal taste, it is about the life and death of a wealth of experience. Languages evolve, but they also degenerate and die. If artists do not raise these issues, if they are oblivious to the state of our collective organism and cultural niche, if they are conformist, then they are simply not different from advertisers and corporate interests.

Με αφορμή μια απόπειρα εποικοδομητικής κριτικής στην Δράση

photo: History enthusiasts, dressed as members of the French Army, take part in a re-enactment of Napoleon's famous battle of Waterloo in Braine-l'Alleud June 22, 2008.


Πιο κάτω, θα μιλήσω και για την ωμή ισχύ, αυτό το πρωτόγονο ζητούμενο που παίζει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές τάσεις των κοινωνιών. Όμως επιτρέψτε μου πρώτα να κάνω μια μικρή κριτική στην παρουσία της Δράσης στα μέσα επικοινωνίας και ιδιαίτερα στο διαδίκτυο (που παρακολούθησα κατά κύριο λόγο), ελπίζοντας να συνεισφέρω όσο γίνεται στην επαναδιατύπωση της εκστρατείας σας στο μέλλον:

1. Η εκστρατεία σας επικεντρώθηκε σε δύο πυλώνες: πρόσωπα (πχ κύριος Μαρκουλάκης) και μια λογοκεντρική διαλεκτική με εργαλείο την κριτική επί συγκεκριμένων θεμάτων.

Σε επίπεδο προσώπων διέκρινα μιαι μάλλον αδούλευτη εκστρατεία που αποπειράθηκε να αξιοποιήσει το ευχάριστο πρόσωπο του κυρίου Μαρκουλάκη χωρίς να λάβει υπ'όψη τον υπάρχοντα χρωματισμό του από την τηλεόραση, που υποβαθμίζει την πολιτική του πρόταση. Ακριβώς επειδή ο κύριος Μαρκουλάκης είναι ήδη γνωστός με συγκεκριμένο τρόπο, θα ήταν σοφό να αλλάξει ρόλο, να υιοθετήσει μια μη θεαματική παρουσία στον πολιτικό στίβο. Το πρόσωπο της Δράσης θα έπρεπε να είναι ΤΟ ΕΡΓΟ όσων συμμετέχουν. Το έργο όπως αποτυπώνεται στην υλική πραγματικότητα, μαζί με καθημερινά πρόσωπα, έτσι ώστε να φαίνεται ότι όσα λέτε αφορούν στους καθημερινούς ανθρώπους και επηρεάζουν/ έχουν επηρεάσει θετικά την ζωή μας.

Συγχρόνως, τα υπόλοιπα πρόσωπα εμφανίστηκαν εντελώς αποσπασματικά, χωρίς βαθειά αναφορά στο έργο και τις προσωπικότητες. Συγκεκριμένα, νομίζω ότι το εξαιρετικό πλεονέκτημα του υπαρκτού έργου ανθρώπων που συμμετέχουν στη Δράση, ακόμη μια φορά, δεν έγινε γνωστό σε όσους αντιλαμβάνονται τα πρόσωπα μέσω αποσπασματικών συνειρμών. Πχ, ο κύριος Μπουτάρης είναι γνωστός στους περισσότερους ως παραγωγός κρασιών και ευκαιριακός υποψήφιος δήμαρχος που δεν κέρδισε. Ελάχιστοι γνωρίζουν το υπόλοιπο έργο του. Ελάχιστοι γνωρίζουν και κατανούν τον άνθρωπο και την διαδρομή του. Από την άλλη, ο κύριος Δήμου, φαντάζει σε πολλούς Έλληνες σαν ένας ελιτιστής που αρέσκεται στα ευφυιολογήματα, αλλά δεν θα καταδεχόταν να τους νοιαστεί ή να "ξεπέσει" σε ισότιμη σχέση μαζί τους. Τέτοιου είδους επιδερμικές προκαταλήψεις δεν παλεύονται με επιχειρήματα. Παλεύονται μόνο με πράξεις, με δράση και δέσμευση στον πολιτικό στίβο.

Ως εκ τούτου, τα πρόσωπα δεν απέκτησαν ποτέ συνοχή πολιτικού σχήματος. Δεν αναδείχτηκε το έργο τους και η πολιτική συνέπεια, η συνέπεια λόγου και πράξης καθώς και η δέσμευση που ανέλαβαν συστήνοντας το νέο κόμμα. Γιατί συναντήθηκαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, την συγκεκριμένη στιγμή, στο σχήμα της Δράσης; Ναι, έγινε μια απόπειρα να εξηγηθούν όλα αυτά. Όμως, στο μυαλό πολλών ανθρώπων που είναι σκεπτόμενοι παρέμειναν ενθυμήσεις και ερωτήματα του τύπου, "τί έγιναν οι Ταύροι;", "τί σχέση έχει ο κύριος Μπουτάρης με το Πασόκ;", "τί έκανε στα reality show ο κύριος Μαρκουλάκης;", "κόμμα, η συνάθροιση ατόμων που περιφέρονται όπου λάχει κι αλλάζουν στρατόπεδο ανάλογα με τις συγκυρίες;"

Αλλά και ο Στέφανος Μάνος, παραμένει δέσμιος μιας εικόνας που δεν έχει "θεατρικότητα", ούτε αναπτύσσει ζωτική συναισθηματική σχέση με την ευρύτερη κοινωνία ( ο άνθρωπος δεν είναι περφόρμερ ούτε πολιτικάντης που λαϊκίζει, αλλά ούτε διαθέτει προφίλ πατριάρχη. Έτσι, δεν γοητεύει το ανασφαλές πλήθος αλλά ούτε τα ροζ και κίτρινα μέσα επικοινωνίας. Δεν λέω να αλλάξει, όχι, αυτό θα ήταν προσβλητικό και άστοχο. Καλό είναι να παραμείνει όπως είναι, να διατηρήσει τις αρετές του. Όμως, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος παρουσίασής του). Θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να αναδειχτεί το έργο του και να απελευθερωθεί ο ίδιος από την επικοινωνιακή πίεση. Να μπορέσει το έργο του να μιλήσει από μόνο του. Ειλικρινά, ακόμη και ενημερωμένοι πολίτες, επιμένουν να αγνοούν την ουσιαστική του συνεισφορά σε συγκεκριμένα θέματα που διαχειρίστηκε. Πολλοί επιμένουν να τον χαρακτηρίζουν με βάση το φαίνεσθαι και όχι τα έργα. Και το φαίνεσθαι το καθορίζουν τα κανάλια και κάποιοι φαφλατάδες δημοσιογράφοι. Το καθορίζει η μικροπολιτική και το επικοινωνιακό κουτσομπολιό. Κι εδώ έρχομαι στον δεύτερο πυλώνα, τον πυλώνα που χαρακτηρίζω λογοκεντρικό.

2. Δυστυχώς, όταν μιλάμε ορθολογικά και με αξιοπρέπεια, ή όταν αναπτύσσουμε δομημένα επιχειρήματα (όπως κάνει η ελίτ του πολιτικού προσωπικού χωρίς να ωφελείται) πρέπει να γνωρίζουμε ότι απευθυνόμαστε στους πολλούς που είναι στην καλύτερη περίπτωση καχύποπτοι απέναντι στον λόγο και αποφασίζουν με το ένστικτο (το οποίο ένστικτο κάθε άλλο παρά είναι αλάνθαστο δεδομένης της επικοινωνιακής διαμεσολάβησης στις περίπλοκες κοινωνίες που ζούμε). Απευθυνόμαστε δηλαδή σε ένα κόσμο που συχνά βλέπει δίχως να ακούει. Σε ένα κόσμο που ακούει κυρίως την ένταση, το πάθος, το επικό/ψυχολογικό/δραματικό αφήγημα και τα χρώματα μιας φωνής. Όχι τόσο τα επιχειρήματα. Η λογική υποχωρεί μπροστά στην δραματοποίηση. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συναισθηματικής/τηλεοπτικής παιδείας. Ο χρεωκοπημένος λόγος, ο κούφιος πολιτικός λόγος έχει μετατρέψει τους αποδέκτες στην καλύτερη περίπτωση σε κυνικούς αρνητές και στην χειρότερη σε κωφούς οφθαλμολάγνους. Ο ψηφοφόρος, παλιμπαιδίζοντας αφοπλιστικά, αποζητά μια αίσθηση ταύτισης και ασφάλειας. Δυστυχώς δεν κρίνει με βάση τα πραγματικά δεδομένα!
Η μόνη λύση είναι να ενεργοποιήσει κανείς τον ψυχισμό του κόσμου και όσο γίνεται την σκέψη, μέσω της συνολικής εικόνας. Εμβαπτίζοντας τους αποδέκτες σε ένα δομημένο όραμα της πολιτικής θέσης και πρότασης. Κάνοντας τα πραγματικά δεδομένα αναπόδραστο γεγονός.

...Χωρίς να έχω κάνει διδακτορικό στην ψυχολογία της επικοινωνίας, πιστεύω πως θα χρειαζόταν να φτιάξετε σποτ και επικοινωνιακό υλικό που να συνολικοποιεί την πολιτική σας πρόταση. Με κίνδυνο να φανώ κωμική, μου έρχεται στο νου η παρουσίαση των προτάσεων για τις επόμενες Ολυμπιακές πόλεις. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το υλικό δεν πρέπει να εκτοξεύεται ευκαιριακά και αποσπασματικά, αλλά να υπάρχει σε δημόσια θέα και να εμπλουτίζεται διαρκώς.

Πιο απλά, όταν μιλάτε για πεζοδρόμους ή λεωφορειολωρίδες ή την Αττική οδό ή δεν ξέρω τι άλλο... θα έπρεπε να βλέπουμε, να ακούμε, να περπατάμε και να αγγίζουμε αυτά τα έργα! Πρέπει πάση θυσία, να δημιουργήσετε συναισθητικούς συνειρμούς που να συγκεκριμενοποιούν τα λεγόμενα.

Ίσως να είναι πολλά αυτά που ζητάω, όμως δεν είναι τόσο δύσκολο να κατασκευάσεις την αφήγηση όταν διαθέτεις το υλικό αντίκρυσμα, όταν δηλ. υπάρχει απτό έργο.

Τέλος, κάτι πολύ σημαντικό:
Οπωσδήποτε, υπάρχει ζήτημα με το βάθος μιας εκστρατείας. Είναι δύσκολο να έχει κανείς αποτελέσματα όταν ένα σχήμα δεν δουλεύει συστηματικά και σε βάθος χρόνου, έτσι ώστε να αναπτύξει μια σχέση με την κοινωνία και να καταστεί σημείο αναφοράς. Η Δράση διαθέτει στελέχη με αυτόνομη παρουσία σε βάθος χρόνου, αλλά όλες αυτές οι συνιστώσες δύσκολα ζυμώνονται και συνδυάζονται σε ένα συλλογικό όργανο δράσης. Έτσι, πιθανά, το κόμμα σας παρέμεινε στη συνείδηση του κόσμου σαν μια ευκαιριακή πρόταση δίχως συλλογική δέσμευση. Στη χειρότερη περίπτωση δε, σαν οπορτουνίστικη ομάδα πίεσης με ιδιοτελή χαρακτήρα!

Ίσως να αναρωτιέται κανείς γιατί τόση καχυποψία απέναντι στις καλύτερες προθέσεις...
Ε, λοιπόν, ότι και να λέμε, η πολιτική παραμένει ένα είδος πολέμου (με διαφορετικά μέσα) και στον πόλεμο, οι ανθρώπινες ομάδες εμπιστεύονται τη μοίρα τους σε εκείνους που αντιλαμβάνονται ως κυρίαρχους. Όσο κι αν ακούγεται πρωτόγονο, δεν έχει νόημα να το εξωρραΐσουμε. Αν κάποιος φιλοδοξεί να αποκτήσει πολιτικό βάρος, θα πρέπει να πείσει για την πολεμική του ετοιμότητα, για την ανεξάρτητη ισχύ που διαθέτει στην κοινωνία, για την αδιαπραγμάτευτη δέσμευσή του και την ικανότητά του να συσπειρώνει τις πολυδιασπασμένες κοινωνικές δυνάμεις θέτοντας στόχους. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι κοινωνίες προσπερνούν τις καλές προθέσεις.

Κατ'αντιστοιχία, η αριστερά αδυνατεί να αποκτήσει πολιτική ορμή στην ευρύτερη κοινωνία γιατί παρ'όλες τις πολεμικές ιαχές και τις κορώνες, στην πράξη είναι λογοκεντρική. Υποτιμώντας ή μασκαρεύοντας κι εξωρραΐζοντας τα ανθρώπινα ένστικτα, αποδεικνύεται εκλεκτική, καταλήγει πολυδιασπασμένη και τελικά, κάθε άλλο παρά μαζική.

Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά περισσότερα, αλλά ας μην απομακρυνθούμε περισσότερο από μια απλή κριτική στην εκστρατεία της Δράσης!

Ευχαριστώ πολύ

Στέφανος Μάνος/ Δράση

Ναι, άκουσα τις συνεντεύξεις των περισσότερων πολιτικών σχηματισμών και των υποψηφίων τους, διάβασα τις θέσεις τους, έπαθα δυσπεψία με το ομιχλώδες τοπίο της ιδεοληψίας και τον εμετό του συναισθηματικού λόγου, με τα καθώς πρέπει κούφια στερεότυπα, με τις δαιδαλώδεις υπεκφυγές που δεν θέλουν να θίξουν το συντεχνιακό πελατολόγιο και τα συμφέροντα οργανωμένων ομάδων.

Δεν βρίσκω πιο συγκεκριμένο πολιτικό λόγο από αυτόν του Στέφανου Μάνου. Θέλω να ξέρω τι συγκεκριμένες λύσεις προτείνει για τα πανεπιστήμια, για την οικονομία, για θέματα διαχείρισης και μου τις παραθέτει. Ναι, μ'ενδιαφέρει πάνω από όλα η χρηστή διαχείριση, η διαχείριση, η διαχείριση, ναι, θέλω να ψηφίσω ένα καλό και αυστηρό διαχειριστή της δημόσιας περιουσίας που δεν φοβάται το πολιτικό κόστος και είναι ωμά ορθολογικός και ελάχιστα εμπνευστικός σε επίπεδο συναισθήματος, θέλω κάποιον να δουλεύει στεγνά και συγκεκριμένα και όχι να με συνεπαίρνει. Δεν είμαι ιθαγενής ινδιάνα, δεν είμαι άκληρη μαύρη, δεν είμαι στη Βενεζουέλα, δεν πουλάω το κορμί μου σε Αμερικανούς τουρίστες στην Αβάνα, είμαι μια Ελληνίδα μικρο-μεσο-αστή με ένα δυο ακίνητα και θέλω επιτέλους να παραδεχτώ αυτό που είμαι και να αφήσω τις γελοιότητες περί επανάστασης και να χωρίσω τα άχυρα των δύο γαϊδάρων, για να μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς τραγικά αδιέξοδα που προκαλούν κλαυσίγελο στους συμμετέχοντες και θυμηδία στους θεατές. Θέλω να γυρίσει η ανηψιά μου από την Αγγλία με το διδακτορικό της και να έχει μια καλή ζωή και επαγγελματική σταδιοδρομία σε μια Ελλάδα με χρηστή και αυστηρή διαχείριση του χρήματος, σε μια Ελλάδα χωρίς γκρίνια και μιζέρια, όπου ο καθένας να κάνει την δουλειά του καλά και να απαιτεί το ίδιο από τον διπλανό του. Επίσης, σε μια Ελλάδα όπου η φιλοδοξία να μην είναι ταυτόσημη με το ψώνιο και την ματαιοδοξία και όλα αυτά μια τραγελαφική οπερέτα.
Δεν θέλω να ξυπνήσω ξανά σε μια Ελλάδα υπό μονοκομματική κηδεμονία, σε μια Ελλάδα δίχως δημόσιο ήθος. Δεν βρίσκω άλλη λογική επιλογή σε αυτή την συγκυρία πέραν του να ψηφίσω Δράση.

Why our time dimension is about to become space-like

(Αντιγράφω το άρθρο πιο κάτω από το αρχείο ωμών επιστημονικών ιδεών www.arxivblog.com)

Σαν εισαγωγή

Κάτι με απομακρύνει
Εδώ και πολύ,
δεν καταλαβαίνω τη σχέση των ανθρώπων με το χρόνο και γιατί κινούνται.
-Έχω έντονα αυτή την αίσθηση, πως αποσυντίθεται
Ο χρόνος.
Η πραγματικότητα γίνεται έτσι γεωμετρική;
Η αιώρηση αντικαθιστά το τραγικό;
(Αυτό ήταν.)

Χαιρέκακα, γελάς με όσους καιροσκόπησαν.
Χωρίς την τραγική υπόθεση- στην ευθυνομία των γραμμών,
διαλύονται τα όργανά μας.


October 9th, 2007 | by KFC |

It don’t get much weirder than this. The universe is about to lose its dimension of time says a group of theoretical astrobods at the University of Salamanca in Spain. And they got the evidence to prove it.

The idea comes from the study of braneworlds: the thinking that the universe we see around us is a 4-dimensional cosmos called a braneworld embedded in a multidimensional universe. The “signature” of our universe is the number of space and time-like dimensions it has: in our case we got 3 space-like dimensions and one time-like dimension. It’s what astrobods call a Lorentzian universe. So far so good: lots of astronutters think the same thing.

But our universe may not always have been like this. Some theorists think it may once have had a Euclidean signature meaning that all the dimensions were space-like. Now Marc “Bars” Mars and a few pals in Spain say that the Universe’s signature might be about to flip from Lorentzian to Euclidean. In other words, our dimension of time is about turn space-like. Gulp!

This ain’t entirely bonkers and here’s why. Bars Mars has calculated what it’s like to be an observer in a universe that is about to flip and get this: it would look as if it were expanding and accelerating away from us. Sound familiar?

Yep, it’s exactly what astrobods have been observin over the last few years, a phenomenon they attribute to dark energy. If Bars Mars is right, dark energy ain’t got nothing to do with it and we’re all starin’ down the barrel of a cosmic catastrophe.

Still, maybe four space-like dimensions will be better than three. Who needs time anyway?

Ref: arxiv.org/abs/0710.0820: Is the Accelerated Expansion Evidence of a Forthcoming change of Signature?

Ο θάνατος της γλώσσας

Η εξαφάνιση μιας γλώσσας είναι πάντα σταδιακή και μπορεί να περάσει σχεδόν απαρατήρητη: έρχεται μέσα από ποικίλες φάσεις ολοένα γενικευόμενης διγλωσσίας, όταν η κυρίαρχη γλώσσα, τα Αγγλικά εν προκειμένω, τείνουν να επικρατήσουν στο χώρο της εκπαίδευσης, της εργασίας, της διασκέδασης και της διακίνησης της πληροφορίας.

Συγκεκριμένα έχουν διαπιστωθεί 4 στάδια:

1. Συστηματική διγλωσσία της κοινωνικής ελίτ ενώ ο λαός μιλά μόνο μια γλώσσα.
2.Η λαϊκή μάζα γίνεται σταδιακά δίγλωσση στις πόλεις, ενώ οι αγροτικοί πληθυσμοί παραμένουν μονόγλωσσοι.
3. Οι πόλεις προχωρούν στην πλήρη διγλωσσία και το φαινόμενο εξαπλώνεται στους αγροτικούς πληθυσμούς.
4. Κατά το τελευταίο στάδιο, οι αγροτικές επαρχιακές ζώνες αλλάζουν γλώσσα και ξαναγίνονται μαζικά μονόγλωσσες, αφήνοντας μόνο νησίδες δίγλωσσης έκφρασης.

Από γλωσσολογική άποψη, η ασθενής γλώσσα βλέπει το φωνητικό της σύστημα να κυριαρχείται από τους ήχους της κυρίαρχης, οι φράσεις συντάσσονται με βάση το σύστημα σύνταξης της κυρίαρχης γλώσσας, επέρχεται λεξικογραφική αφομοίωση και η ασθενής γλώσσα πεθαίνει σα να χωνεύεται από την δυνατή γλώσσα.


(παρουσίαση στο θέατρο Σχεδία στο πλαίσιο ημερίδας που είχε οργανώσει η κοινότητα Ανοικοδόμησης)

Ίσως να αναρωτηθήκατε τι πάει λάθος με αυτό το τραγούδι, τι συμβαίνει με τη χασμωδία του χορού, κάποια έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στη μουσική και τη φωνή, τι συμβαίνει με την παραμόρφωση της φωνής, τί λέγεται ακριβώς, σε ποιά γλώσσα.

Αν το άκουσμα σας φάνηκε προβληματικό, ίσως και να έχει επιτευχθεί ο στόχος της ηχογράφησης που ήταν η μη συμμόρφωση με κάποιο σχήμα κανονικότητας που θα κατέτασσε το τραγούδι σε μια συγκεκριμένη και αναγνωρίσιμη κατηγορία, με μόνη απαίτηση από τον ακροατή ν'αποφασίσει αν του αρέσει ή όχι. Φυσικά, είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από την καλλιεργημένη προδιάθεση των περισσότερων ακροατών να ασκήσουν το ελάχιστο υπόλειμμα μιας υποτιθέμενης ελευθερίας, που συνοψίζεται σε ένα "μου αρέσει" ή "δεν μου αρέσει".

Το τραγούδι αυτό που λέγεται Δρόμος, θα μπορούσε να είναι η λυρική αποτύπωση της μελαγχολίας ενός ταξιδιώτη, ο οποίος επιθυμεί μεν την επιστροφή στο σπίτι του, αλλά έχει χάσει κάθε ελπίδα για κάτι τέτοιο, οπότε το μόνο που έχει είναι ο δρόμος.

Ο ταξιδιώτης αυτός έχει χάσει τα κλειδιά της γλώσσας που θα την έκαναν λειτουργική για την πρακτική επικοινωνία και τον προσανατολισμό. Όμως δεν έχει χάσει το όχημα, δηλαδή το σώμα και την φωνή. Αλλά το σώμα και η φωνή χαρακτηρίζονται από πολλαπλότητα, από εντάσεις που τείνουν να διαλύσουν το ένα και μοναδικό σώμα, τη μια και μοναδική φωνή, τον ένα και συγκεκριμένο στόχο. Έτσι, η συνείδηση είναι υποχρεωμένη να διατρέχει συνέχεια την διαδρομή της, να ζει το παρελθόν σαν παρόν, σαν ένα σμήνος από παρούσες στιγμές που φέρνουν ζάλη. Αυτή η εμπειρία αποκλείει τον εφησυχασμό και τη σιγουριά που θα επεφύλασσε η επιστροφή στο σπίτι.

Κατ'ουσίαν το τραγούδι αναλογίζεται και αποτυπώνει την ένταση ανάμεσα στο νόημα ως σώμα και την μορφοποίησή του. Ένα νόημα που δυσκολεύεται να εντοπίσει το περιεχόμενό του, το οποίο συγχρόνως αποτολμά να εκφράσει. Η δυσάρεστη αυτή αίσθηση της εσωτερικής απόστασης, είναι η αποξένωση, αλλά και η απαραίτητη συνθήκη για την αίσθηση ευθύνης απέναντι στην ιστορικότητα του είναι που ενεργοποιεί την σκέψη. Η συνέχεια δεν είναι δεδομένη, ούτε η αρχή ή το τέλος. Όλα είναι κατασκευασμένα και υπό διαπραγμάτευση.

Παρ'όλο που αντανακλά τους προβληματισμούς μιας ολόκληρης φιλοσοφικής παράδοσης της ανθρώπινης ελευθερίας, μια τέτοια προσέγγιση ακούγεται αιρετική αν θεωρήσουμε με τον Κούντερα ότι ζούμε "την δικτατορία της καρδιάς στο βασίλειο του κιτς, όπου ο νους οφείλει να σιωπά".

Εν πάση περιπτώσει, από φωνολογική άποψη, η γλώσσα της χασμωδίας των φωνών που ακούσατε μοιάζουν να είναι τα αγγλικά. Πρόκειται για συνειδητή αντιστροφή: αντί για το συνηθισμένο άκουσμα ελληνικών που ηχούν ή συντάσσονται σαν αγγλικά, εδώ αποκαλύπτεται η ένταση ανάμεσα στην πίστη στην ταυτότητα και την πραγματιστική προσέγγιση της φιλοδοξίας για μεγιστοποίηση της επικοινωνίας στον μεγάλο και παραγωγικά δικτυωμένο κόσμο. Η υποκριτική σύμβαση απαιτεί την υποταγή στον καθωσπρεπισμό της προκαθορισμένης φόρμας, ή τέλος πάντων στη σκοπιμότητα της επικοινωνίας μέσα από στερεότυπα, αδιαφορώντας για την αφυδάτωση του νοήματος. Το αποτέλεσμα είναι μηχανιστικά παράγωγα που ρυπαίνουν και κατακλύζουν τον ορίζοντα του νου, με την αναπαραγωγή του ανώδυνου, του αυτονόητου.

Από την Ελλάδα των γλωσσικών αντιπαραθέσεων που φόρεσε τις μάσκες της ιδεαλιστικής καθαρότητας και του ριζικού πραγματισμού της δημοτικής, μέσα από επεισόδια λυρικής ανάτασης και επικής αντίστασης, φτάσαμε στην κουλτούρα της τηλεόρασης και την αφασία του "όλα είναι το ίδιο".

Δεν μιλώ για αφασία κατά τύχη. Το τραγούδι που ακούσατε είναι παραφασικό. Όλες οι γλώσσες έχουν τις δικές τους απαγορεύσεις, που απορρίπτουν και επιδιορθώνουν τα ξένα στοιχεία, τρόπον τινά όπως ένας ζωντανός οργανισμός προσβάλει τα μικρόβια που τυχόν εισέλθουν μέσα του. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, κάποιες απαγορεύσεις των ελληνικών εμποδίζουν τα αγγλικά να αποκρυσταλλωθούν και να πάρουν την επαρκή επικοινωνιακά μορφή τους.

Κι εδώ θα ήθελα να επικεντρωθώ αποκλειστικά στη γλώσσα, στον τρόπο που μια γλώσσα μεταλλάσσεται, εξαπλώνεται ή πεθαίνει.

Στο πανεπιστήμιο Λαβάλ του Κεμπέκ, διεξάγεται ερευνητικό πρόγραμμα με τον τίτλο COPHO (contraintes en phonologie/ φωνολογικοί περιορισμοί/ υπεύθυνη Carole Paradis) το οποίο έχει δείξει πως οι ίδιοι μηχανισμοί που εμπλέκονται στις διάφορες μορφές αφασίας, εμπλέκονται και στους τρόπους που μια γλώσσα φιλτράρει/ απορρίπτει / επιδιορθώνει τα ξένα στοιχεία. Η διαταραγμένη γλώσσα των αφασικών, προκύπτει και από το γεγονός ότι ο εγκέφαλός τους μπορεί να θεωρεί ξένη μια λέξη ή ένα φώνημα της δικής τους γλώσσας, με αποτέλεσμα να το επιδιορθώνει. Κατά την υποχώρηση μιας γλώσσας, παρόμοιοι μηχανισμοί μεταλλάσσονται, επιτρέποντας σταδιακά στα κριτήρια μιας ξένης γλώσσας να υπερισχύσουν, ώσπου η αδύνατη γλώσσα να χωνευτεί τελικά από την κυρίαρχη.

Ακόμη κι αν είναι υπερβολικό, θα ήθελα να καταλήξω, λέγοντας πως η αφασία για την οποία μιλώ, είναι ιδιαίτερα συχνή στη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα, ως σύμπτωμα διαδικασιών μετάλλαξης της γλώσσας μας. Οι διαστάσεις αυτού του φαινομένου μπορεί να είναι μεγαλύτερες απ'ότι φανταζόμαστε, αν λάβουμε υπ'όψη κάποιους παράγοντες που καθορίζουν την υποχώρηση και τον θάνατο μιας γλώσσας.

Το γλωσσολογικό τμήμα του πανεπιστημίου Λαβάλ που ανέφερα και πριν, σε σχετική σελίδα στο διαδίκτυο μας πληροφορεί ότι το πρόβλημα γίνεται σοβαρό όταν μια κυρίαρχη γλώσσα κύρους παύει να θεωρείται ξένη από τους ομιλούντες ένα λιγότερο δυνατό ιδίωμα. Δεδομένου ότι τα στοιχεία της Ουνέσκο προβλέπουν την εξαφάνιση του 90% των μικρότερων γλωσσών που ομιλούνται ακόμη μέσα σε αυτόν τον αιώνα, φαίνεται ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο ανύπαρκτο όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε.

Βέβαια, αυτή η διαδικασία, για κάποιους είναι απόλυτα φυσική.

Για όσους η διαδικασία αυτή δεν είναι ακριβώς φυσική, μπορώ να αναφέρω συμπληρωματικά τα εξής στοιχεία.

Μια γλώσσα υποχωρεί από τη στιγμή που παύει να εξαπλώνεται και χάνει μέρος της λειτουργικότητάς της στο κοινωνικό πεδίο, στην καθημερινότητα και που δεν είναι αποδοτική στο επίπεδο της οικονομίας. Οι παράγοντες που παίζουν ρόλο είναι στρατιωτικοί, δημογραφικοί, γεωγραφικοί, οικονομικοί, πολιτικοί, πολιτισμικοί. Σύμφωνα με τον πολιτικολόγο Jean Lapouce, όταν μια κοινότητα αποφασίζει πως το κόστος διατήρησης της γλώσσας της δεν αποδίδει επαρκώς κοινωνικά και ψυχολογικά, η γλώσσα εξαφανίζεται, όπως εξαφανίστηκαν τα Κέλτικα από το Yorkshire, όπου δεν χρησιμοποιούνται παρά για το μέτρημα των προβάτων. (Langue et territoire, 1984).

Σε όλα αυτά παίζει μεγάλο ρόλο ο πολιτικός παράγοντας. Η πρόκληση για τις μικρές γλώσσες συνίσταται στην ενδυνάμωσή τους με την επίτευξη αριστείας εντός του γεωγραφικού τους χώρου, ακόμη κι αν δεν διαθέτουν αριθμητική, οικονομική και τεχνολογική υπεροχή. Βέβαια, οι υψηλοί στόχοι έχουν και κινδύνους όταν δεν συνοδεύονται από τα απαραίτητα μέσα. Μια υπερβολικά φιλόδοξη γλωσσική πολιτική που θα έσπρωχνε μια μικρή γλώσσα να σταθεί ανταγωνιστικά σε διεθνές επίπεδο με δυσβάστακτο κόστος θα μπορούσε να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Από την άλλη ο εγκλεισμός και η γκετοποίηση οδηγούν σίγουρα στην ασφυξία για όσες γλώσσες χάσουν την επαφή με την εξελισσόμενη πραγματικότητα.


Η εξαφάνιση μιας γλώσσας είναι πάντα σταδιακή.

χωρίς τίτλο

Μιλούσα πριν ένα χρόνο περίπου με ένα έφηβο που ανήκει στη δεύτερη γενιά των μεταναστών (αν θυμάμαι καλά η μητέρα του ήταν από τις Σεϋχέλλες). Το παιδί είχε νέγρικα χαρακτηριστικά και σκούρο σοκολατί χρώμα. Επίσης, ήταν Έλληνας και ικανότατος χρήστης της γλώσσας μας.
Πάνω στη συζήτηση κάποιος τον συμβούλευε να αγωνιστεί για ισονομία και του επέστησε την προσοχή ότι αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνο.
Οπότε γυρνάει το παιδί και λέει "μου ζητάτε δηλαδή να αφιερώσω τη ζωή μου, ή να θυσιάσω ένα μέρος της παλεύοντας με προκαταλήψεις που βρίσκω ανόητες και μου προξενούν ανία; Εγώ έχω τα ενδιαφέροντά μου, θέλω να ασχολούμαι με αυτά και να αναπτύσσομαι και να διασκεδάζω σαν κανονικός έφηβος, δηλαδή, να ζω απλά όπως νιώθω και όχι να σηκώσω κάποια αγωνιστική σημαία διεκδικώντας όσα μου φαίνονται αυτονόητα! Στο κάτω κάτω, θα σηκωθώ να φύγω από δω και θα πάω σε κάποιο πανεπιστήμιο, σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα, κάπου να μην υφίσταμαι εξαναγκασμούς που δεν συμβαδίζουν με την εποχή αυτή, αλλά μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν..."

Τον κοιτούσα κάπως σαστισμένη, γιατί συμφωνούσα μέσα μου μαζί του. Λογικό δεν είναι να ονειρεύεται να βρεθεί σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο ή σε μια πολυπολιτισμική μητρόπολη όπου θα μπορούσε ίσως να εφαρμόσει το εξαιρετικό μυαλό του στη λύση περίπλοκων σύγχρονων προβλημάτων;

Όμως, σκεφτόμουν ότι πέρα από τις επιλογές που μπορεί να έχει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, τα προβλήματα θίγουν και πολλούς άλλους που είναι λιγότερο ή περισσότερο ευάλωτοι. Άνθρωποι που ενώ θέλουν να ζήσουν απλά και τίμια, στη διαδικασία βρίσκονται εγκλωβισμένοι.

Τί να πω λοιπόν εν προκειμένω στο παιδί;
...ότι συμφωνώ πως όπου και να βρεθεί, αξίζει να είναι προσηλωμένος στα ωραία πράγματα... -που κατ'εξοχήν ταιριάζουν στη στιγμή... είτε είναι ηδονές, είτε γνώση, περισυλλογή, σιωπή, οι μεταξύ τους συνδυασμοί και οτιδήποτε- αλλά να μην ξεχνά στη διαδρομή τους άλλους και κυρίως τους πιο ευάλωτους. Όσο πιο στενός γίνει ο κύκλος του κόσμου που μας αφορά, τόσο φτωχαίνει η ζωή και ξεπέφτει σε μηχανιστική επανάληψη.
...ότι έρχεται στιγμή που όλοι είμαστε αδύναμοι και αβοήθητοι. Ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη αφορά κυρίως στους άλλους και μέσω των άλλων επιστρέφει σε μας -έστω ως δύναμη χαρακτήρα- τη στιγμή της ανάγκης. Ότι δίχως βαθύτερη ηθική αναζήτηση, η σκέψη γίνεται ρηχή και θολώνει η αντίληψη του ωραίου.

Ότι η μεγαλύτερη ήττα που μπορεί να υποστούμε είναι να αποξενωθούμε από ότι ευάλωτο διαθέτουμε.

Ότι όσο στοχαζόμαστε περί δικαίου και υπερασπιζόμαστε το δίκιο στην πράξη, τόσο προστατεύουμε την ευαισθησία μας και τη δημιουργικότητα μένοντας σταθερά μακριά από τη Σκύλλα και την Χάρυβδη που είναι η εγωπάθεια κι ο φόβος.


Comment posted by Miranda-p on gaynewsingreek.blogspot.com / ένα κείμενο που μοιράστηκε στα Εξάρχεια σε σχέση με την ομοφοβική επίθεση στο μπαρ querido cuckoo

The photo is a snapshot from Donnie Darko

Katerina Goulioni - Κατερίνα Γκουλιώνη

Amnesty International:

Greek prisoner activist found dead during prisoner transfer

20 March 2009

Early on Wednesday morning, a Greek prisoner actively engaged in defending prisoners’ rights was found dead. Katerina Goulioni and other prisoners were being transferred on a ferry from Thiva women’s prison in Greece to Neapoli prison on Crete.

It is alleged that, during the transport, she was seated at a distance from other prisoners and that her hands were tied behind her back. Other prisoners are reported to have said that she looked as if she had been hit in the face.

Katerina Goulioni contacted Amnesty International on several occasions to report on the inhuman treatment of prisoners and prison conditions for women, including at Thiva prison, near Athens, and at Diavata prison, Thessaloniki.

She informed Amnesty International that she had lodged complaints with the Greek Ombudsperson, including one in February 2009, and the prison governor of Thiva prison. She also appeared in a television documentary just before her death.

Katerina Goulioni had also been actively involved in Amnesty International’s campaigns by collecting petition signatures from Thiva prisoners. She told members of Amnesty International Greece on 17 March 2009 that the organization’s campaigning materials had recently been removed from her cell together with other human rights documents and that some materials had not been delivered at all.

According to information provided by the Greek Ministry of Justice, Katerina Goulioni died of a heart attack. The official coroner’s report is expected next week.

Amnesty International is calling on the Greek authorities to carry out a full, prompt, independent and impartial investigation into the full circumstances of the death of Katerina Goulioni; and into the complaints that she had lodged about the treatment of women prisoners.


---------

Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης

Ελαιώνας Θηβών (20-02-09)

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω.

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα νά 'μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράταιρα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να αυτοκτονήσω με αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους.

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδη στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ό,τι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ ένα κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για νά 'ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποία «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλλα τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια είναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασαν πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν.

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριο της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.

Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.

Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.

Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταματήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.

Γκουλιώνη Κατερίνα

Ο Ελληνικός ακυρωμένος σιωνισμός και η σπανακόπιττα

Πάει καιρός που απέχω από την δημόσια έκφραση (με όρους διαλόγου) επί των "τρεχόντων". Δεν είναι επειδή δεν παρακολουθώ (από κάποια απόσταση) όσα λέγονται και γίνονται. Αντίθετα, παρακολουθώ την ελληνική πολιτική σκηνή και κοινωνία, όμως παρακολουθώ με περισσότερο ενδιαφέρον το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Ζιμπάμπουε, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν, τη Βόρεια Κορέα, το Θιβέτ, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Λατινική Αμερική.

Χάλασα πολλή φαιά ουσία να σχολιάζω τις καταλήψεις της Νομικής σχολής, τους κουκουλοφόρους, το πολιτειακό ζήτημα στην Ελλάδα, θεωρώ ότι δεν έχω άλλο απόθεμα για τέτοια. Εν τέλει, δεν ξέρω πόσο με αφορά η ψυχοπάθεια της ακυρωμένης μικροαστικής Ελλάδας που κατατρώει τον άνθρωπο παραδίνοντάς τον στις σπείρες μιας περιδίνησης που εμφορείται από υπερβολή, αβλεψία, καχυποψία, σπαραξικάρδια θολούρα και εν συντομία, κάτι που θα χαρακτηρίσω ως ένα είδος ακυρωμένου σιωνισμού που αυτο-ακρωτηριάζεται.

Δυσκολεύομαι να βρω άλλο παράδειγμα μεγαλοϊδεατισμού πέραν του εβραϊκού που θα περιέγραφε τον ψυχισμό αυτού του κράτους στο οποίο ζούμε... με την διαφορά πως εξέλιπε ο αποδιοπομπαίος τράγος της εξιλέωσης επί του οποίου θα έπιπτε η πύρινη ρομφαία των εκλεκτών. Εξ'ου και η έλλειψη στοχοθεσίας, η αποχαύνωση, η απόρριψη της ενασχόλησης με την πραγματικότητα, η μη διεκδίκηση πρακτικών αποτελεσμάτων, η ανικανότητα εφαρμογής της αναλυτικής σκέψης στην επίλυση προβλημάτων, ο κουραστικός, σπασμωδικός και άκαιρος αλληλοσπαραγμός (ο αποπνέων χνώτα κοτόπουλου και οχλαγωγία).

Φυσικά, ποιός σώφρων θα επέμενε να υφίσταται τη σύγχυση σε απ'ευθείας μετάδοση και να απολαμβάνει ύστερα (χλευάζοντας εν αγνοία του τον εαυτό του) εκπομπές σάτιρας που θρέφονται κυριολεκτικά από τηλεοπτικά υποπροϊόντα. Πιο πολύ και από τις μουχλιασμένες φιλονεικίες στα τηλεπαράθυρα, θλίβουν οι οπερέτες που στήνουν οι σατιρικοί.

Αδιαφορώ για τη ζωή μου ως πολίτης αυτής της συγκυριακής πολιτικής επιφάνειας, αγαπώ την ζωή μου ως όχημα γνώσης και μετάληψης κοσμικών προβληματισμών. Ναι, ασχολούμαι με ζητήματα ρομποτικής, γενετικής, βιοτεχνολογίας, ψυχαγωγούμαι να οραματίζομαι το μέλλον του κόσμου και να συζητώ με τους ιδεολόγους της τεχνολογίας, εκεί εντοπίζω το ζήτημα της σημασίας των πράξεων και των πραγμάτων.

Γιατί, πώς είναι δυνατόν να επιδιώξω οτιδήποτε χωρίς ορίζοντα, πώς είναι δυνατόν να αφεθώ σε αυτοματισμούς με στενό τοπικιστικό ορίζοντα, πώς είναι δυνατόν να προσποιούμαι ότι το ζητούμενο είναι η επιστροφή στην ησυχία μιας χρυσής εποχής της άγνοιας, πώς είναι δυνατόν να είμαι η μουτρωμένη Ελληνίδα (ή ο Έλληνας) και όχι συνεπιβάτης των φιλόδοξων δημιουργών της πραγματικότητας...

Η ανοιχτή κοινωνία, τα ανοιχτά μυαλά που χρειάζομαι δεν υπάρχουν παρά μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις, στιγμιαία και υπό την απειλή της εκδίωξης από τη χώρα. Κάθε τι όμορφο και φροντισμένο κινδυνεύει να αφανιστεί, να πέσει θύμα μιας στριφνής, άμυαλης εγωπάθειας που απαιτεί την άνευ όρων ισοπέδωση του εσωτερικού εχθρού (του άλλου). Οι φαφλατάδες Έλληνες που δεν σέβονται τους υποδεείς άλλους, τους "Παλαιστίνιους", τους ξένους, τους διαφορετικούς, τους Έλληνες, δεν αποζητούν την ποιότητα. Αποζητούν την επικυριαρχία και την αυτο-επιβεβαίωση. Είναι παιδιά ενός ιδιότυπου Σιωνισμού δίχως Παλαιστίνη.

Αν οι μη παραγωγικοί μικροαστοί ανέσυραν για λίγο τον αγροτικό τους ψυχισμό από τα αζήτητα, αν θυμούνταν δηλαδή οι άνθρωποι πως φρόντιζαν κάποτε τη γη πάνω στην οποία πατούν, αν επομένως φρόντιζαν να κάνουν καλά την δουλειά τους και άρα, να σέβονται τον άλλο εφ'όσον θα νοιάζονταν για τον τόπο και τα πράγματα, αν αναγνώριζαν την σεμνή, ξεχασμένη, παραδοσιακή έως βουδιστική αξία του εργόχειρου ως προσευχή (μη γελάς), αν μπορούσαν να αναστήσουν την γραφικά αποδομημένη ιεροτελεστία της σπανακόπιττας (αστείο πάλι;), το άνοιγμα του φύλλου σε μια σιωπηλή κουζίνα με ξύλινο πάγκο, μια ευγενή απλότητα της προκοπής και έπαυαν να βρυχώνται...

Τί κάνει τους Έλληνες να μην αγαπούν το είναι και να μην το ονειρεύονται; Γιατί άραγε οι έφηβοί μας δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την επιστημονική φαντασία, γιατί δεν καίγονται να φανταστούν και να κατασκευάσουν το πρώτο ανθρωποειδές ρομπότ αλλά μόνο να το καταναλώσουν, γιατί άραγε να προηγούνται οι Γιαπωνέζοι σε θέματα ενεργής απεικόνισης της εικονικότητας; Δεν έχει σημασία η προβολή του αδιαμόρφωτου και απροσδιόριστου "είναι" με όρους καίριους; Δεν έχει σημασία τελικά η νοηματοδότηση της εποχής;

Πώς να σκεφτούμε πολιτικά όταν δεν σκεφτόμαστε; Οι κακοήθεις δράσεις που συμβαίνουν στην Αθήνα, σε μεγάλο ποσοστό ερμηνεύονται διά της μετάθεσης επιθετικότητας: ...ο τάδε θέλει να είναι πάπας στην θέση του πάπα και αφού δεν μπορεί δεν θα αφήσει κανένα σε χλωρό κλαρί, θα τα σπάσει όλα, θα τα κάψει όλα. Ένα πελώριο "εγώ" κρέμεται πάνω από την πόλη.

Επίσης, ερμηνεύονται και με το μοντέλο της δεσποτείας. Ο δεσπότης που ανέθρεψε γενεές σκλάβων, ύστερα κατέπεσε και κατέπεσε και η χώρα στο χάος. Τα δύο αυτά βεβαίως συνομολογούν μια θλιβερή συνθήκη: την ευθύνη των γνωστών και μη οικογενειών που χαντάκωσαν όλο τον κόσμο για να βολέψουν τα παιδιά τους.
Από δω και πέρα λοιπόν... πώς να πορευτεί κανείς;

Προτείνω να αφήσουμε κατά μέρος την εκδικητικότητα και να επικεντρωθούμε στα θετικά συναισθήματα, στην δημιουργία διά της επιλεκτικής κοινωνίας με ανθρώπους που εκτιμούμε και με τους οποίους μπορούμε να κτίσουμε κάτι ενισχύοντας μια τάση που προωθεί την ποιότητα. Όχι ενάντια σε γενικότητες, αλλά υπερασπιζόμενοι την εμπιστοσύνη και την αγάπη απτά και συγκεκριμένα. Θα εξηγήσω:

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης στον συγκεκριμένο άλλο και η έννοια της απτής επένδυσης σε επίπεδο ηθικό (άρα, για μας τους φορείς ενός προσωκρατικού υλισμού... και υλικό), δηλαδή ο χρόνος βιωμένος στην πράξη ως αγάπη.
Αλλιώς, πώς;