Αγγελική μου, η αγάπη για το ωραίο

When Love comes 1998

Love! Valour! Compassion!  1997

Love! Valour! Compassion!  1997

Nude protester, Athens, Oct 9 2012

Melancholia 2011

Red Dirt 2000

the Bubble 2006

Douches Froides 2005

Κυρία Σπανού μου, τα έχασα όλα αυτά τα επεισόδια γιατί κατά διαστήματα αποφεύγω την ειδησεογραφία εξ Ελλάδος. Με προσγειώσατε. Το γυμνό σώμα μέσα στο θέατρο της ανηλεούς μάχης, είναι σαν κλάμα νεογέννητου. Λατρεύω την γύμνια εκεί που επιβάλλεται το ένδυμα κάποιου ρόλου. Αχ, θα με κατάλαβαν όλοι τώρα... ότι λατρεύω και τ' αγάλματα με το αρχαιοελληνικό χαμόγελο, που καλωσορίζει τον κόσμο. Προϊόν της ανθρώπινης μοίρας η ομορφιά! Και η τραγωδία. Ας είναι. Θα είχε χαθεί η ελπίδα αν δεν κοιτούσαμε παραπέρα, με όλο τον πόνο που φέρνουν οι συγκρίσεις. Και μεταξύ μας, να σας ψιθυρίσω πως δεν υπάρχει αμφιβολία! Μας κινεί η αγάπη για το ωραίο.

Giorni 2001

Borstal Boy 2000

Η Μπάρμπι είδε μαύρα πουλιά στον φόντο της χρυσής αυγής

still from the film: "it's in the water" 1998

Υπάρχει μια θεμελιώδης αρχή στον κονφορμισμό: δεν πρέπει να αμφισβητείται ρητά μια συμβατική αφήγηση. Την αρχή αυτή εκμεταλλεύονται οι  βιαστές όταν απαιτούν από το θύμα να σωπάσει. Ήτοι, να σεβαστεί την κοινωνική σύμβαση της ομαλότητας. Οι βίαιες πράξεις του κονφορμιστή είναι στον αντίποδα της τραγωδίας, είναι πράξεις ακατονόμαστες που διεκδικούν πάνω απ' όλα την ασημαντότητα και την ανυπαρξία και οδηγούν στην αδυναμία κορεσμού! Ως εκ τούτου, το έγκλημα κατά συρροή, είναι κατ' εξοχήν κονφορμιστική κατηγορία. Η απόλυτη κτηνωδία μπορεί κάλλιστα να ευδοκιμεί στις χαραμάδες του λόγου.

Βέβαια, το ζητούμενο για τους κονφορμιστές δεν είναι ποτέ η λογική συνέπεια. Όλα επιτρέπονται αρκεί να μην θίγουν την συμβατική αφήγηση της πραγματικότητας. Στις κοινωνίες που δεν διαθέτουν ισχυρό δικαιϊκό σύστημα, εννοείται ότι τα θύματα προτιμούν την σιωπή. Για να μην έρθεις σε σύγκρουση με μια κονφορμιστική κοινωνία, οφείλεις να υιοθετείς οποιοδήποτε επι μέρους στοιχείο συνάδει με τη συμβατική αφήγηση. Για να μην κινήσεις υποψίες, οφείλεις να το επινοείς κι ενίοτε να το φωνάζεις.

Η Χρυσή Αυγή και όχι μόνο (...το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικοκοινωνικού μας συστήματος και οι θεσμοί του... δημόσια τηλεόραση, εκκλησία, πολιτικοί αρχηγοί, πολίτες) μιλούν την λεγόμενη ξύλινη γλώσσα, δηλ. μια αναμασημένη αφήγηση που δεν σοκάρει κανένα πλην όσων νοιώθουν αποξενωμένοι ήδη από το σύστημα (ένα σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι με ενεργή κριτική συνείδηση απομονώνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: Δια της αδιαφορίας ή ακόμη και με αίσθημα μνησικακίας -ακριβώς όπως αποφεύγουμε καλού-κακού ένα αφώτιστο σοκάκι σε μιαν άγνωστη περιοχή). Τέτοιες είναι οι τιμωρίες που επιφυλάσσονται για τους "προδότες".

Κακά τα ψέμματα: αυτό που δεν γνωρίζουμε, δεν υπάρχει. Ο αναφομοίωτος λόγος, στο μεγάλο θέατρο των συμβάσεων, είναι συνήθως ισοδύναμος με την επίφοβη σιωπή. Και μόνο όταν μειωθούν στο επίπεδο της γραφικής εξαίρεσης (ή του τέρατος), μπορούν τα ανησυχητικά λόγια των άγνωστων ποιητών, να γίνουν αντιληπτά. Αποστεωμένα ήδη και αποκομμένα από την πηγή. 

[Σε σχέση με τις δηλώσεις του Πέτρου Γαϊτάνου "υπέρ" της ΧΑ...] Όποιος κι αν είναι ο Γαϊτάνος κι ο κάθε Γαϊτάνος, τα κονφορμιστικά μέσα ενημέρωσης έχουν τυποποιήσει τον άνθρωπο. Δεν πρόκειται να μιλήσουν (αν δεν υπάρξει πίεση κι ανάγκη) για όσα έργα ή ιδέες αποσταθεροποιούν την κοινά αποδεκτή εικόνα του. Το ίδιο κάνει κι η ΧΑ. Ότι κάνει εν γένει και η ΕΡΤ, οι παπάδες κλπ. Υιοθετούν, ο καθένας τους, μόνο ένα κομμάτι της πραγματικότητας, αυτό που δεν είναι ανησυχητικό, αυτό που βολεύει. Αυτό κάνουμε συχνά ο ένας για τον άλλο. Αποφεύγουμε τις κακοτοπιές, αποφεύγουμε την πραγματικότητα.

Η ΧΑ είναι ο κονφορμιστικός μας εαυτός στη νιοστή δύναμη. Είναι πιο ροζ κι από την Μπάρμπι, πιο κίτρινοι απ΄την ...Αυριανή, πιο μαύροι από τον τελευταίο νταβατζή ανήλικων πορνών. Είναι ένα πομπώδες τίποτα, μια "δούλα που καμώνεται την κυρία στον καθρέφτη". Είναι  ο αλαλαγμός της αγέλης που στασίασε από φόβο. The final stroke to the revolt of the frustrated masses (πάνε πια οι εποχές που ο Ortega y Gasset ανέμενε καθώς οι μάζες στην Δύση κατανάλωσαν τα πάντα και δύουν φρικτά -αφοδεύοντας τον άνθρωπο ως αγέλες από ζόμπι).
Αναμένοντας την μετα-ανθρώπινη πανίδα των άπειρων υβριδίων, ας όψονται οι λογής κονφορμιστές των απερχόμενων ελίτ που έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να τσακιστούν στα βράχια τόσοι πολλοί νεοσσοί πριν γευθούν τον ουρανό της επερχόμενης αποδήμησης.

Royal nudes, allez maintenant

As good as it gets, 2006

As good as it gets, 2006

Running with scissors, 1997

Dear Brits, please allow me some sarcasm on the issue of royal nudes! I just thought I'd remind you we're living in a world where big money is made out of successful branding, i.e. a name associated with "value" -real or imaginary or anything in between. Please remember that you don't elect the royals, you just buy their tale or not. If the royal family insists on remaining a very successful and durable brand for the British consumer, wouldn't that make them somewhat part of the same game played by any starlet, washing powder, or car model? Long gone are the times of absolute monarchy and paternalistic aristocracy that reigned on the populace with the sword and the holy scripts (no nostalgia on my part! Saudi Arabia might be a good contemporary example of that kind of virtue).

So, hypocrisy aside, these are (rich) systemic players par excellence, merchants and merchandise whose brand value is more often than not increased by such photos and the publicity around them. Such are the rules of the media game. Otherwise, they might as well quit the job -...I know, royalty bears uncanny similarity to its opposite of the underworld, the mafia; once you're in you have little choice! of course, the main difference is that the mafia has remained traditional; very much an institution of the middle ages that deals in raw blood-

..anyhow, let's conclude with a sacrilegious dream in honor of pussy riot(s): the embittered duchess seeks asylum in less frivolous states; "where to? where to?" she ponders. She decides to join the Chinese communist party: Publish nude photos of state officials? 'No girl, you just don't do such things in the PRC!'

Allez, bises

25η του Μαρτιού γραμμένη στα ουράνια.

Στην άκρη της πλατείας, μια σκιά δρόσιζε τον σκύλο στο πεζοδρόμιο. Έμοιαζε ξένος: Έλληνας. Έχουν αυτό το μελαγχολικό χάσιμο -και οι νοτιοϊταλιάνοι. Λες και θυμούνται μιαν αγάπη που είχαν. Οι παλιοί Έλληνες εδώ πέρα, είχαν αυτό το ύφος, την κορμοστασιά της αγέρωχης μάνας τους. Τους ακολουθούσε η ψυχή της ως φάντασμα εξ αριστερών. Ένα σύννεφο που δάκρυζε βράδυ. Όχι τώρα μπροστά σου.

Λοιπόν, για να δούμε... τί έχω.
Δεν μου άρεσαν ποτέ οι παρελάσεις. Συνέδεα τις εθνικές εορτές με μεγάλα λόγια: "επιβολή μιας κεντρικά εκπορευόμενης αίσθησης αυθεντίας που υποβάθμιζε το πόπολο σε ρόλο ανήλικης υπάκουης μάζας"! Είχα ερωτευτεί κάποιον της τελευταίας τάξης στα 14 και ήταν η μόνη φορά που ένοιωσα κάτι στην παρέλαση.
Αχ, έπρεπε να είχαμε τελειώσει πιο νωρίς με αυτές τις γραφικότητες. Ας είχαμε προχωρήσει κάπως τη μορφή της ενθύμησης. Να την είχαμε εμπλουτίσει. Θα τιμούσαμε τους νεκρούς παροτρύνοντας τα παιδιά να χαρούν (να χαρούμε) μια πλήρη ζωή με άλλα ρίσκα.

Τώρα... αν πάω στην παρέλαση με όλες αυτές τις σκέψεις, θα στέκομαι απλά εκεί κάπου να κοιτάζω.

Οι αγανακτισμένοι, οι άλλοι με τις στολές, οι τρίτοι με τα σημαιάκια. Τέλος πάντων. Ο πόλεμος κι η πάλη συμβαίνουν πάντα μέσα μου.
Δεν έχω που την κεφαλή κλίναι τρόπον τινά. Ευφραίνομαι ξάπλα σε παγκάκια στο Ζάππειο. Δροσίζομαι στον ίσκιο μου. Ζήτω η 25η του Μαρτιού.