Monday, March 30, 2009

χωρίς τίτλο




Μιλούσα πριν ένα χρόνο περίπου με ένα έφηβο που ανήκει στη δεύτερη γενιά των μεταναστών (αν θυμάμαι καλά η μητέρα του ήταν από τις Σεϋχέλλες). Το παιδί είχε νέγρικα χαρακτηριστικά και σκούρο σοκολατί χρώμα. Επίσης, ήταν Έλληνας και ικανότατος χρήστης της γλώσσας μας.
Πάνω στη συζήτηση κάποιος τον συμβούλευε να αγωνιστεί για ισονομία και του επέστησε την προσοχή ότι αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνο.
Οπότε γυρνάει το παιδί και λέει "μου ζητάτε δηλαδή να αφιερώσω τη ζωή μου, ή να θυσιάσω ένα μέρος της παλεύοντας με προκαταλήψεις που βρίσκω ανόητες και μου προξενούν ανία; Εγώ έχω τα ενδιαφέροντά μου, θέλω να ασχολούμαι με αυτά και να αναπτύσσομαι και να διασκεδάζω σαν κανονικός έφηβος, δηλαδή, να ζω απλά όπως νιώθω και όχι να σηκώσω κάποια αγωνιστική σημαία διεκδικώντας όσα μου φαίνονται αυτονόητα! Στο κάτω κάτω, θα σηκωθώ να φύγω από δω και θα πάω σε κάποιο πανεπιστήμιο, σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα, κάπου να μην υφίσταμαι εξαναγκασμούς που δεν συμβαδίζουν με την εποχή αυτή, αλλά μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν..."

Τον κοιτούσα κάπως σαστισμένη, γιατί συμφωνούσα μέσα μου μαζί του. Λογικό δεν είναι να ονειρεύεται να βρεθεί σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο ή σε μια πολυπολιτισμική μητρόπολη όπου θα μπορούσε ίσως να εφαρμόσει το εξαιρετικό μυαλό του στη λύση περίπλοκων σύγχρονων προβλημάτων;

Όμως, σκεφτόμουν ότι πέρα από τις επιλογές που μπορεί να έχει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, τα προβλήματα θίγουν και πολλούς άλλους που είναι λιγότερο ή περισσότερο ευάλωτοι. Άνθρωποι που ενώ θέλουν να ζήσουν απλά και τίμια, στη διαδικασία βρίσκονται εγκλωβισμένοι.

Τί να πω λοιπόν εν προκειμένω στο παιδί;
...ότι συμφωνώ πως όπου και να βρεθεί, αξίζει να είναι προσηλωμένος στα ωραία πράγματα... -που κατ'εξοχήν ταιριάζουν στη στιγμή... είτε είναι ηδονές, είτε γνώση, περισυλλογή, σιωπή, οι μεταξύ τους συνδυασμοί και οτιδήποτε- αλλά να μην ξεχνά στη διαδρομή τους άλλους και κυρίως τους πιο ευάλωτους. Όσο πιο στενός γίνει ο κύκλος του κόσμου που μας αφορά, τόσο φτωχαίνει η ζωή και ξεπέφτει σε μηχανιστική επανάληψη.
...ότι έρχεται στιγμή που όλοι είμαστε αδύναμοι και αβοήθητοι. Ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη αφορά κυρίως στους άλλους και μέσω των άλλων επιστρέφει σε μας -έστω ως δύναμη χαρακτήρα- τη στιγμή της ανάγκης. Ότι δίχως βαθύτερη ηθική αναζήτηση, η σκέψη γίνεται ρηχή και θολώνει η αντίληψη του ωραίου.

Ότι η μεγαλύτερη ήττα που μπορεί να υποστούμε είναι να αποξενωθούμε από ότι ευάλωτο διαθέτουμε.

Ότι όσο στοχαζόμαστε περί δικαίου και υπερασπιζόμαστε το δίκιο στην πράξη, τόσο προστατεύουμε την ευαισθησία μας και τη δημιουργικότητα μένοντας σταθερά μακριά από τη Σκύλλα και την Χάρυβδη που είναι η εγωπάθεια κι ο φόβος.


Comment posted by Miranda-p on gaynewsingreek.blogspot.com / ένα κείμενο που μοιράστηκε στα Εξάρχεια σε σχέση με την ομοφοβική επίθεση στο μπαρ querido cuckoo


The photo is a snapshot from Donnie Darko

Sunday, March 29, 2009

Katerina Goulioni - Κατερίνα Γκουλιώνη

Amnesty International:

Greek prisoner activist found dead during prisoner transfer

20 March 2009

Early on Wednesday morning, a Greek prisoner actively engaged in defending prisoners’ rights was found dead. Katerina Goulioni and other prisoners were being transferred on a ferry from Thiva women’s prison in Greece to Neapoli prison on Crete.

It is alleged that, during the transport, she was seated at a distance from other prisoners and that her hands were tied behind her back. Other prisoners are reported to have said that she looked as if she had been hit in the face.

Katerina Goulioni contacted Amnesty International on several occasions to report on the inhuman treatment of prisoners and prison conditions for women, including at Thiva prison, near Athens, and at Diavata prison, Thessaloniki.

She informed Amnesty International that she had lodged complaints with the Greek Ombudsperson, including one in February 2009, and the prison governor of Thiva prison. She also appeared in a television documentary just before her death.

Katerina Goulioni had also been actively involved in Amnesty International’s campaigns by collecting petition signatures from Thiva prisoners. She told members of Amnesty International Greece on 17 March 2009 that the organization’s campaigning materials had recently been removed from her cell together with other human rights documents and that some materials had not been delivered at all.

According to information provided by the Greek Ministry of Justice, Katerina Goulioni died of a heart attack. The official coroner’s report is expected next week.

Amnesty International is calling on the Greek authorities to carry out a full, prompt, independent and impartial investigation into the full circumstances of the death of Katerina Goulioni; and into the complaints that she had lodged about the treatment of women prisoners.


---------

Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης

Ελαιώνας Θηβών (20-02-09)

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω.

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα νά 'μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράταιρα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να αυτοκτονήσω με αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους.

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδη στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ό,τι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ ένα κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για νά 'ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποία «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλλα τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια είναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασαν πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν.

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριο της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.

Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.

Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.

Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταματήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.

Γκουλιώνη Κατερίνα

Tuesday, March 17, 2009

Ο Ελληνικός ακυρωμένος σιωνισμός και η σπανακόπιττα



Πάει καιρός που απέχω από την δημόσια έκφραση (με όρους διαλόγου) επί των "τρεχόντων". Δεν είναι επειδή δεν παρακολουθώ (από κάποια απόσταση) όσα λέγονται και γίνονται. Αντίθετα, παρακολουθώ την ελληνική πολιτική σκηνή και κοινωνία, όμως παρακολουθώ με περισσότερο ενδιαφέρον το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Ζιμπάμπουε, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν, τη Βόρεια Κορέα, το Θιβέτ, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Λατινική Αμερική.

Χάλασα πολλή φαιά ουσία να σχολιάζω τις καταλήψεις της Νομικής σχολής, τους κουκουλοφόρους, το πολιτειακό ζήτημα στην Ελλάδα, θεωρώ ότι δεν έχω άλλο απόθεμα για τέτοια. Εν τέλει, δεν ξέρω πόσο με αφορά η ψυχοπάθεια της ακυρωμένης μικροαστικής Ελλάδας που κατατρώει τον άνθρωπο παραδίνοντάς τον στις σπείρες μιας περιδίνησης που εμφορείται από υπερβολή, αβλεψία, καχυποψία, σπαραξικάρδια θολούρα και εν συντομία, κάτι που θα χαρακτηρίσω ως ένα είδος ακυρωμένου σιωνισμού που αυτο-ακρωτηριάζεται.

Δυσκολεύομαι να βρω άλλο παράδειγμα μεγαλοϊδεατισμού πέραν του εβραϊκού που θα περιέγραφε τον ψυχισμό αυτού του κράτους στο οποίο ζούμε... με την διαφορά πως εξέλιπε ο αποδιοπομπαίος τράγος της εξιλέωσης επί του οποίου θα έπιπτε η πύρινη ρομφαία των εκλεκτών. Εξ'ου και η έλλειψη στοχοθεσίας, η αποχαύνωση, η απόρριψη της ενασχόλησης με την πραγματικότητα, η μη διεκδίκηση πρακτικών αποτελεσμάτων, η ανικανότητα εφαρμογής της αναλυτικής σκέψης στην επίλυση προβλημάτων, ο κουραστικός, σπασμωδικός και άκαιρος αλληλοσπαραγμός (ο αποπνέων χνώτα κοτόπουλου και οχλαγωγία).

Φυσικά, ποιός σώφρων θα επέμενε να υφίσταται τη σύγχυση σε απ'ευθείας μετάδοση και να απολαμβάνει ύστερα (χλευάζοντας εν αγνοία του τον εαυτό του) εκπομπές σάτιρας που θρέφονται κυριολεκτικά από τηλεοπτικά υποπροϊόντα. Πιο πολύ και από τις μουχλιασμένες φιλονεικίες στα τηλεπαράθυρα, θλίβουν οι οπερέτες που στήνουν οι σατιρικοί.

Αδιαφορώ για τη ζωή μου ως πολίτης αυτής της συγκυριακής πολιτικής επιφάνειας, αγαπώ την ζωή μου ως όχημα γνώσης και μετάληψης κοσμικών προβληματισμών. Ναι, ασχολούμαι με ζητήματα ρομποτικής, γενετικής, βιοτεχνολογίας, ψυχαγωγούμαι να οραματίζομαι το μέλλον του κόσμου και να συζητώ με τους ιδεολόγους της τεχνολογίας, εκεί εντοπίζω το ζήτημα της σημασίας των πράξεων και των πραγμάτων.

Γιατί, πώς είναι δυνατόν να επιδιώξω οτιδήποτε χωρίς ορίζοντα, πώς είναι δυνατόν να αφεθώ σε αυτοματισμούς με στενό τοπικιστικό ορίζοντα, πώς είναι δυνατόν να προσποιούμαι ότι το ζητούμενο είναι η επιστροφή στην ησυχία μιας χρυσής εποχής της άγνοιας, πώς είναι δυνατόν να είμαι η μουτρωμένη Ελληνίδα (ή ο Έλληνας) και όχι συνεπιβάτης των φιλόδοξων δημιουργών της πραγματικότητας...

Η ανοιχτή κοινωνία, τα ανοιχτά μυαλά που χρειάζομαι δεν υπάρχουν παρά μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις, στιγμιαία και υπό την απειλή της εκδίωξης από τη χώρα. Κάθε τι όμορφο και φροντισμένο κινδυνεύει να αφανιστεί, να πέσει θύμα μιας στριφνής, άμυαλης εγωπάθειας που απαιτεί την άνευ όρων ισοπέδωση του εσωτερικού εχθρού (του άλλου). Οι φαφλατάδες Έλληνες που δεν σέβονται τους υποδεείς άλλους, τους "Παλαιστίνιους", τους ξένους, τους διαφορετικούς, τους Έλληνες, δεν αποζητούν την ποιότητα. Αποζητούν την επικυριαρχία και την αυτο-επιβεβαίωση. Είναι παιδιά ενός ιδιότυπου Σιωνισμού δίχως Παλαιστίνη.

Αν οι μη παραγωγικοί μικροαστοί ανέσυραν για λίγο τον αγροτικό τους ψυχισμό από τα αζήτητα, αν θυμούνταν δηλαδή οι άνθρωποι πως φρόντιζαν κάποτε τη γη πάνω στην οποία πατούν, αν επομένως φρόντιζαν να κάνουν καλά την δουλειά τους και άρα, να σέβονται τον άλλο εφ'όσον θα νοιάζονταν για τον τόπο και τα πράγματα, αν αναγνώριζαν την σεμνή, ξεχασμένη, παραδοσιακή έως βουδιστική αξία του εργόχειρου ως προσευχή (μη γελάς), αν μπορούσαν να αναστήσουν την γραφικά αποδομημένη ιεροτελεστία της σπανακόπιττας (αστείο πάλι;), το άνοιγμα του φύλλου σε μια σιωπηλή κουζίνα με ξύλινο πάγκο, μια ευγενή απλότητα της προκοπής και έπαυαν να βρυχώνται...

Τί κάνει τους Έλληνες να μην αγαπούν το είναι και να μην το ονειρεύονται; Γιατί άραγε οι έφηβοί μας δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την επιστημονική φαντασία, γιατί δεν καίγονται να φανταστούν και να κατασκευάσουν το πρώτο ανθρωποειδές ρομπότ αλλά μόνο να το καταναλώσουν, γιατί άραγε να προηγούνται οι Γιαπωνέζοι σε θέματα ενεργής απεικόνισης της εικονικότητας; Δεν έχει σημασία η προβολή του αδιαμόρφωτου και απροσδιόριστου "είναι" με όρους καίριους; Δεν έχει σημασία τελικά η νοηματοδότηση της εποχής;

Πώς να σκεφτούμε πολιτικά όταν δεν σκεφτόμαστε; Οι κακοήθεις δράσεις που συμβαίνουν στην Αθήνα, σε μεγάλο ποσοστό ερμηνεύονται διά της μετάθεσης επιθετικότητας: ...ο τάδε θέλει να είναι πάπας στην θέση του πάπα και αφού δεν μπορεί δεν θα αφήσει κανένα σε χλωρό κλαρί, θα τα σπάσει όλα, θα τα κάψει όλα. Ένα πελώριο "εγώ" κρέμεται πάνω από την πόλη.

Επίσης, ερμηνεύονται και με το μοντέλο της δεσποτείας. Ο δεσπότης που ανέθρεψε γενεές σκλάβων, ύστερα κατέπεσε και κατέπεσε και η χώρα στο χάος. Τα δύο αυτά βεβαίως συνομολογούν μια θλιβερή συνθήκη: την ευθύνη των γνωστών και μη οικογενειών που χαντάκωσαν όλο τον κόσμο για να βολέψουν τα παιδιά τους.
Από δω και πέρα λοιπόν... πώς να πορευτεί κανείς;

Προτείνω να αφήσουμε κατά μέρος την εκδικητικότητα και να επικεντρωθούμε στα θετικά συναισθήματα, στην δημιουργία διά της επιλεκτικής κοινωνίας με ανθρώπους που εκτιμούμε και με τους οποίους μπορούμε να κτίσουμε κάτι ενισχύοντας μια τάση που προωθεί την ποιότητα. Όχι ενάντια σε γενικότητες, αλλά υπερασπιζόμενοι την εμπιστοσύνη και την αγάπη απτά και συγκεκριμένα. Θα εξηγήσω:

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης στον συγκεκριμένο άλλο και η έννοια της απτής επένδυσης σε επίπεδο ηθικό (άρα, για μας τους φορείς ενός προσωκρατικού υλισμού... και υλικό), δηλαδή ο χρόνος βιωμένος στην πράξη ως αγάπη.
Αλλιώς, πώς;

Saturday, March 14, 2009

Bleu Bleu L'amour est bleu



she reminds me of my cousin Popi hahahh
I love the hairdo!
(a little nostalgia because spring is round the corner and the bitter orange trees are blooming under my window... oh l'amour est bleu!)

Thursday, March 12, 2009

Gilad Atzmon


I love this intense and yet mellow mixture of music and politics by Gilad... And the fact that he uses Selmer reeds gets me a little melancholy as I used to... oh well, my teacher had infiltrated me with a certain awe for Selmer. I get the impression that there's only 1/1.5 Rico and Vandorin reeds still on sale in Athens.




I also love Metamodern — The Trajectory of Technology (Drexler's blog). If one is to hear tales and true stories of nanotechnology, it might as well come from the grandad. I do find his eyes bewitching.

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα