Η Ελλάδα είναι πέστροφα, καναρίνι

H Ελλάδα εξ'αιτίας της σάπιας οικονομίας της είναι ο εύκολος στόχος, ένα είδος πέστροφας ή καναρινιού που χρησιμοποιούν οι ισχυροί και το οποίο θυσιάζεται προκειμένουν να μετρηθούν οι κίνδυνοι, αλλά συγχρόνως πιθανά "πεθαίνει" πρώτο από την μόλυνση.

Σίγουρα πρέπει να αλλάξουμε και να σοβαρευτούμε σαν χώρα για να ανοίξει χώρος για υγιείς δημιουργικές δυνάμεις. Όμως, τα μέτρα είναι μια αμφίβολη συνταγή και επιβάλλονται με μια λογική απόλυτα συντηρητική που εκπορεύεται από ένα μη βιώσιμο διεθνές οικονομικό κατεστημένο το οποίο έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα και στα οποία δεν βλέπω στον ορίζοντα απαντήσεις.

Η κρίση έχει ένα πρόσωπο στην Ελλάδα, αλλά έχει και ένα πολύ πιο σκοτεινό πρόσωπο σε διεθνές επίπεδο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτή την βαθύτερη συστημική κρίση που μας επηρεάζει. Καλούμαστε δηλαδή όχι μόνο να υποστούμε τις συνέπειες των λαθών μας αλλά και τις μακροχρόνιες συνέπειες μιας μεγαλύτερης καταστροφής που φυσικά δεν προκαλέσαμε εμείς με τα καμώματά μας αλλά εκείνοι που μας συμβουλεύουν τώρα για το πως υποτίθεται θα σωθούμε. Πραγματικά ανησυχητική συγκυρία μπροστά στην οποία η Ελλάδα βρίσκεται εντελώς εκτεθειμένη.

Όσο και να χαιρόμαστε που θα ξεβολευτούν μερικά ρεμάλια, δυστυχώς, φαίνεται ότι οι συνέπειες, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, θα είναι πιο σοβαρές για τους πραγματικά αδύναμους και μη ευνοημένους της κοινωνίας μας. Κατά τη γνώμη μου χρειάζονται επειγόντως νέες συμμαχίες, νέες αναλύσεις, ένας ριζοσπαστισμός που θα αλλάξει το κοινωνικό τοπίο άρδην και θα αναδείξει τους πραγματικούς θιγμένους και όχι τους εφοριακούς, τους δικαστικούς, τους βολεμένους του κράτους και τους φίλους τους που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία και επιδεικνύουν το μεγαλύτερο θράσος. Όμως τέτοιες ανακατατάξεις δεν γίνονται αναίμακτα. Ένας θεός ξαίρει τι πρόκειται να δούμε ακόμη...

photo: snapshot from the movie El Orfanato

Η μορφωτική επανάσταση του καναπέ

Χρειάζεται μια νέα οικονομία που να αναγνωρίζει, να αναδεικνύει και να αξιοποιεί τις νέες δυνατότητες και όχι να τις αντιμάχεται.

Τα επιχειρήματα:

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βλέπουν όλοι ότι πλέον, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ναι, θεωρώ ότι πρόκειται για μια επανάσταση που ίσως να μην έγινε από τον "καναπέ", αλλά έγινε σε καθιστική στάση μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή. Όσοι έζησαν αυτή την επανάσταση και έμαθαν πως το ίντερνετ είναι αστείρευτη πηγή πνευματικών αγαθών, δεν γίνεται να επιστρέψουν στην ταξικά προσδιορισμένη πρόσβαση με το σταγονόμετρο.

Ακόμη κι εγώ που δεν είμαι βέβαια 14 χρονών έχω πλήρως εξαρτηθεί από το υλικό που διαμοιράζεται από χρήστη σε χρήστη. Ποτέ άλλοτε δεν είχα την ευτυχία να έχω πρόσβαση σε ένα τέτοιο πλούτο στο σπίτι μου, γιατί ποτέ δεν είχα δίπλα μου μια τεράστια βιβλιοθήκη με πρακτικά "όλες" τις ταινίες, τις μουσικές, το λογισμικό και τα κείμενα.
Στο παρελθόν έπρεπε να παιδεύομαι, να μετακινούμαι και να πληρώνω χρήματα που δεν είχα, αλλά και πάλι, δεν έφτανα πολύ μακριά. Τα τελευταία χρόνια έχω δει κι έχω ακούσει τα πιο απίθανα πράγματα με συγκριτικά ελάχιστο κόπο. Εδώ υπάρχει υπεραξία, καθώς οι περισσότεροι από τους χρήστες δεν θα έμπαιναν στον κόπο να "καταναλώσουν" τόση πληροφορία και να εμπλακούν στα δίκτυα διακίνησης. Απλά, το σύστημα δεν έχει ακόμη τα εργαλεία για να είναι οικονομικά βιώσιμο και μάλλον, το σύστημα των υπερκερδών δεν ήταν έτσι κι αλλιώς βιώσιμο ούτε επιθυμητό.

Η μόνη λύση για τις βιομηχανίες των άϋλων αγαθών είναι υπηρεσίες τύπου SPOTIFY που με κάποιο αντίτιμο ή δωρεάν (με διαφημίσεις) σου δίνουν πρόσβαση σε τεράστιες τράπεζες σχετικής πληροφορίας (μουσική στην περίπτωση του spotify). Απλά, θα πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικοί: αυτό που δεν σου εξασφαλίζει το "παράνομο" downloading είναι η ασφάλεια, η φερεγγυότητα, αλλά κυρίως η ποιότητα του υλικού και η διαθεσιμότητα πληροφορίας που θα μπορούσε να πλαισιώνει τα αρχεία (artwork, βιογραφικά για τους δημιουργούς, σχετικά άρθρα, αναλύσεις, λίστες...). Επίσης, το p2p δεν εγγυάται πάντα την άνεση και την ταχύτητα πρόσβασης, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις τα αρχεία είναι χαμηλής ποιότητας και δεν κατεβαίνουν γρήγορα ή υπάρχουν και κάποια ζητήματα με μολυσμένα αρχεία (ιοί, trojans κλπ).

Όμως, στο p2p λειτουργεί και το ένστικτο του κυνηγού και του συλλέκτη, κάτι που χάνεται όταν μια βιβλιοθήκη ισοπεδώνει εντελώς την διαδραστική πολυπλοκότητα, την ελευθερία και τον κίνδυνο. Γι'αυτό, κάποιες από τις ήδη υπάρχουσες εναλλακτικές αξιοποιούν και διατηρούν την διαδραστικότητα. Π.χ. το last.fm δουλεύει με το μοντέλο του wiki και είναι οι ίδιοι οι χρήστες που εμπλουτίζουν το υλικό με διάφορους τρόπους και κυρίως δημιουργώντας ένα δυναμικό χώρο αξιολόγησης και νοηματοδότησης, ανεβάζοντας πληροφορίες, σχόλια, φωτογραφίες των καλλιτεχνών, λίστες κλπ
Οι υπηρεσίες αυτές μιμούνται τα φόρα των ιστοσελίδων τόρεντ. Το κακό με το last.fm είναι ότι δεν είχαν πλήρη δικαιώματα και οι κακομαθημένοι πλέον χρήστες δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν όρια. Έτσι εξηγείται η μεγαλύτερη επιτυχία της πλατφόρμας του σποτιφάϊ.
Γιατί να μην κάνει το ίδιο το IMDB ας πούμε και να μπορείς να κατεβάζεις ταινίες από κει, σε υψηλή ανάλυση, συμμετέχοντας με κάποιο λογικό μηνιαίο τίμημα ή για όσους δεν έχουν καθόλου χρήματα, δωρεάν πρόσβαση με κάποιο σύστημα διαφήμισης. Η αγορά είναι τεράστια, πολύ μεγαλύτερη από τον αριθμό των ανθρώπων που θα πήγαιναν σε κάποια αίθουσα και η αγορά αυτή σιγά σιγά θα περιλαμβάνει και πληθυσμούς που δεν έχουν καν πρόσβαση σε κινηματογραφικές αίθουσες, ζουν σε χώρες του τρίτου κόσμου ή σε μη αστικές/αστικοποιημένες περιοχές και αποκτούν ολοένα πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Τέλος, το ίδιο ισχύει και για το λογισμικό. Είναι τρελό να περιμένεις να πληρώνουν για ένα πρόγραμμα δημιουργίας μουσικής τα παιδιά (ή οι χομπίστες) που παίζουν. Όμως, όταν αυτά τα παιδιά αρχίζουν να γίνονται διαφημιστές και να χρησιμοποιούν επαγγελματικά τα προγράμματα που έμαθαν παίζοντας, τότε, δεν έχουν παρά να τους χρεώσουν. Δεν έχουν παρά να ελέγχουν με αυστηρότητα τους επαγγελματίες και να απαιτούν κάποιες προδιαγραφές, ένα πόθεν έσχες για κάθε εμπορικό προϊόν που προϋποθέτει χρήση επαγγελματικού λογισμικού. Να μην μπορεί το εμπορικό υλικό να διακινηθεί χωρίς την σφραγίδα, το προφίλ των εργαλείων παραγωγής του. Φυσικά, θα πρέπει να εξαιρούνται όσα δημιουργήματα δεν πωλούνται ή δεν εξασφαλίζουν έσοδα, π.χ. ερασιτεχνικά καλλιτεχνικά πειράματα και οτιδήποτε γίνεται δίχως φορολογούμενο κέρδος. Από τη στιγμή βέβαια που κάτι εισέρχεται στο χρηματιστήριο της τέχνης ή των μίντια, θα πρέπει ο δημιουργός να πληρώνει αναδρομικά δικαιώματα.

Υπάρχουν τρόποι να το διαχειριστείς, αρκεί να έχεις στο νου σου όπως είπα και στην αρχή, μια νέα οικονομία με έμφαση στην πρόσβαση όλων στο διαδίκτυο και στην διαδραστικότητα ...an extended economy, μια οικονομία των μεγάλων μεγεθών, πλανητική, αποκεντρωμένη, με στατιστικές μεθόδους ανάπτυξης που να αναγνωρίζει, να αναδεικνύει και να αξιοποιεί τις νέες δυνατότητες και όχι να τις αντιμάχεται. Κατά ένα περίεργο τρόπο, αυτή θα μπορούσε να είναι μια σοσιαλιστική οικονομία της παγκοσμιοποίησης που ήρθε από το παράθυρο όταν κάποιοι πάλευαν να διατηρήσουν ανοιχτές τις πόρτες και το μόνο που έμπαινε ήταν κρύος αέρας.

Μήπως το pirate bay θα μπορούσε να μπει στο χρηματιστήριο και όλοι μας να έχουμε ένα μερίδιο και να λειτουργεί πλέον σαν επίσημη εκδοτική οδός; Πού είναι το όριο ανάμεσα στον λαϊκό καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό;

Photo: snapshot from SERENITY (the movie)

Άνανδρη επίθεση... χοχο

"άνανδρη" επίθεση...

Αρκεί να βάλεις την έκφραση στο Google για να σου παραθέσει σωρεία χρήσεων στο στόμα στελεχών και αντιπροσώπων από όλες τις βαθμίδες της εξουσίας και της κοινωνίας.

Η γνωστή ανυποψίαστη ορολογία ξεστομίζεται με απόλυτη φυσικότητα σε αυτή τη χώρα και γίνεται κατανοητή, αντιληπτή, αποδεκτή.

Μακάρι να ήταν απλή γραφικότητα, αλλά ένα κοσμητικό επίθετο λέει πολλά για το συλλογικό συμβολικό υπόστρωμα.

Από γλωσσολογική σκοπιά, αξίζει να σκεφτούμε ότι
στα αγγλικά θα έλεγαν "cowardly" (μια δειλή επίθεση) και όχι βέβαια "unmanly"... λέξη που ακούγεται εντελώς φθαρμένη. Στα γαλλικά το ίδιο, "lâche", Ισπανικά "cobarde", Γερμανικά "feige", όροι χωρίς σεξιστικό χρώμα.


photo: the Box (snapshot from the movie)

Οι χρήσεις της αρετής, ο συμβολικός θάνατος του καλλιτέχνη κ.α.

http://www.e-flux.com/journal/view/68

Ενδιαφέρον άρθρο που εξετάζει το ζήτημα του ήθους (του καλλιτέχνη, του διανοούμενου αλλά και του πολιτικού και όσων συμμετέχουν στο μιντιακό χρηματιστήριο της διασημότητας) από την σκοπιά του design.
Έτσι για να αναρωτηθούμε για τις συστημικές χρήσεις της αρετής ή της έλλειψής της.


Μικρό απόσπασμα:

In our days, the romantic image of the poète maudit is substituted by that of the artist being explicitly cynical—greedy, manipulative, business-oriented, seeking only material profit, and implementing art as a machine for deceiving the audience. We have learned this strategy of calculated self-denunciation—of self-denunciatory self-design—from the examples of Salvador Dalí and Andy Warhol, of Jeff Koons and Damien Hirst. However old, this strategy has rarely missed its mark. Looking at the public image of these artists we tend to think, “Oh, how awful,” but at the same time, “Oh, how true.” Self-design as self-denunciation still functions in a time when the avant-garde zero-design of honesty fails. Here, in fact, contemporary art exposes how our entire celebrity culture works: through calculated disclosures and self-disclosures. Celebrities (politicians included) are presented to the contemporary audience as designed surfaces, to which the public responds with suspicion and conspiracy theories. Thus, to make the politicians look trustworthy, one must create a moment of disclosure—a chance to peer though the surface to say, “Oh, this politician is as bad as I always supposed him or her to be.” With this disclosure, trust in the system is restored through a ritual of symbolic sacrifice and self-sacrifice, stabilizing the celebrity system by confirming the suspicion to which it is necessarily already subjected.



photo: Serenity (snapshot from the movie)

Ναι στο κέρδος, ναι στους κανόνες, όχι στον παρασιτισμό

Αναδημοσιεύω αυτό το άρθρο από τον διαδικτυακό τόπο του Σκάϊ επειδή έχω κουραστεί να ακούω φαφλατάδικες απόψεις που με στερεότυπο τρόπο και υπεροπτική ευκολία ενοχοποιούν την έννοια του κέρδους. Απόψεις που μου φαίνονται εντελώς ουτοπικές και ανιστόρητες καθώς η όποια γνώση διαθέτω με κάνει να αντιλαμβάνομαι τη σημασία της κερδοφόρας και εμπορικά συγκροτημένης δραστηριότητας σε όλες τις εποχές προκειμένου να προοδεύσουν οι κοινωνίες και να έχουν περιθώρια για τις όποιες άλλες υπερδομές όπως πχ την παραγωγή κουλτούρας. Δεν γνωρίζω σχετικές περιπτώσεις όπου υποβαθμισμένες κοινωνίες χωρίς παραγωγική βάση και δύναμη μπόρεσαν να προσφέρουν όραμα και οποιοδήποτε πολιτισμικό έρισμα στους πολίτες τους. Κάποτε θα πρέπει να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και να αφήσουμε κατά μέρος τον αποστειρωμένο και εκ του πονηρού ιδεαλισμό (μια μάσκα είναι και από πίσω κρύβεται η πιο αισχρή φιλαυτία, ο φθόνος για τους ικανούς)... τον δήθεν αριστερής κοπής ιδεαλισμό κάποιων ομάδων με νοοτροπίες που μόνο καθυστέρηση υπόσχονται. Οι ευνοημένοι σε αυτή τη χώρα είναι ανάξιοι ως επί το πλείστον και παιδιά του πιο πρόστυχου κομφορμισμού. Τελικά, το παρακάτω άρθρο νομίζω ειλικρινά ότι λέει τα σύκα σύκα... ελπίζω να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση σε αυτόν τον τόπο, είναι καιρός.

------ - ------

H Ελλάδα σε ιδεολογική νιρβάνα
Τόσο στη διεθνή όσο και στην ελληνική οικονομία, ισχύουν, ή πρέπει να ισχύουν κάποια δεδομένα, τα οποία και συγκροτούν την απλή οικονομική πραγματικότητα

Δημήτρης Θωμάς 05/03/2010 | www.skai.gr

Τα πρόσφατα οικονομικά και φορολογικά μέτρα που ανακοινώθηκαν, καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε λάθος δρόμο και ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις διεθνείς πολιτικές, οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Ζητήματα τα οποία τα αντιλαμβάνονται και τα κατανοούν ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί κομμουνιστές στο Πεκίνο, στην Ελλάδα δεν γίνονται αντιληπτά, από ισχυρές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μειοψηφίες, που κρατούν δέσμια τη χώρα, και καταστρέφουν την όποια δημιουργική και παραγωγική ικμάδα έχει μείνει σε αυτόν το τόπο.

Τόσο στη διεθνή όσο και στην ελληνική οικονομία, ισχύουν, ή πρέπει να ισχύουν κάποια δεδομένα, τα οποία και συγκροτούν την απλή οικονομική πραγματικότητα. Πρώτον, η κινητήρια δύναμη της οικονομίας και της παραγωγής, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τα μεμονωμένα άτομα είναι το κέρδος. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει κίνητρο για επενδύσεις και εργασία, και η οικονομική δραστηριότητα παγώνει. Συνεπώς η ανάπτυξη της οικονομίας, οι επενδύσεις, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έχουν έναν απώτερο στόχο, την αποκόμιση κερδών. Αυτή την απλή και ουσιαστική πραγματικότητα, δεν την εννοεί όμως τμήμα της Αριστεράς και τον αποκαλούμενων και προοδευτικών δυνάμεων της χώρας.

Κάποιοι που καπηλεύονται την έννοια της προόδου, φαντάζονται ότι οι επιχειρηματίες, οι καταστηματάρχες αλλά και οι υπάλληλοι, όπως και οι εργάτες, κάθε πρωί ξυπνούν και σκέφτονται, σήμερα πρέπει να αυξήσω την παραγωγικότητα μου, να εργαστώ περισσότερο, να αποδώσω, ώστε μετά να παραδώσω το πλεόνασμα της παραγωγής μου στον καλό και δίκαιο φοροεισπράκτορα, που εκτελεί το θεάρεστο έργο της συγκέντρωσης χρημάτων για τον καθαγιασμένο κρατικό προϋπολογισμό, που φυσικά υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και του έθνους. H αυτόκλητη λοιπόν αυτή ιντελεγκέντσια που έχει αναλάβει εργολαβικά τη σωτηρία του τόπου, δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι η οικονομία και η ανάπτυξη είναι πρώτα απ όλα ψυχολογία, ότι ο πλούτος και η σκληρή εργασία δεν είναι κάτι το ηθικά μεμπτό, αρκεί να αποκτάται με παραγωγικό και όχι παρασιτικό τρόπο, που ενισχύει την ευημερία και αυξάνει τα διαθέσιμα προϊόντα και υπηρεσίες στην αγορά. Για να διαχυθεί ο πλούτος σε μια κοινωνία, πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί. Δεν μπορεί μια κοινωνία να θέλει να απολαμβάνει όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες που παράγει ο καπιταλισμός, αλλά ταυτόχρονα να τον καταδικάζει ηθικά και πολιτικά, και να παραβιάζει όλους τους κανόνες και νόμους που απαιτεί η ομαλή λειτουργία του.

Τα πρόσφατα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, μπορεί άμεσα να είναι αναγκαία, ώστε να πεισθούν οι ξένοι, ότι η κυβέρνηση έχει την αποφασιστικότητα να βάλει τάξη στο σπίτι της, και να συνεχίσουν να δανείζουν το ελληνικό κράτος, όμως ο συνολικός προσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής είναι σε λάθος κατεύθυνση. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πως θα συνεχίσει να δανείζεται για να συντηρήσει ένα παρασιτικό, εν πολλοίς διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό κρατικό μηχανισμό, που αντιδρά και διαμαρτύρεται μόνον όταν θίγονται τα προνόμια του, ενώ παρακολουθεί ατάραχος και αδιάφορος, όταν χρεοκοπούν επιχειρήσεις, όταν παραγωγικοί επαγγελματίες χάνουν τα σπίτια τους για λόγους για τους οποίους δεν ευθύνονται, όταν νέα παιδιά, φοιτητές ή και οικογενειάρχες ξενιτεύονται, επειδή η χώρα δεν παράγει τίποτε, όταν το κράτος δεν έχει κανένα σχεδιασμό για να δημιουργήσει τη νέα παραγωγική βάση της χώρας, όταν το εκπαιδευτικό σύστημα ωθεί τους φοιτητές, να γίνουν επαγγελματίες συνδικαλιστές.

Κανείς βέβαια δεν κόπτεται για την ουσιαστική ανυπαρξία ελεύθερης ακαδημαϊκής σκέψης, για το ότι κάποιοι αποφοιτούν από τα πανεπιστήμια παπαγαλίζοντας ένα και μοναδικό σύγγραμμα, για το ότι οι πρυτάνεις εκλέγονται από ελεγχόμενες κομματικές πλειοψηφίες, με κριτήριο τις αμοιβαίες και ανταποδοτικές εξυπηρετήσεις, για το ότι τα περισσότερα πανεπιστήμια θεωρούν την επικοινωνία με την αγορά και τις ανάγκες της, αμάρτημα που οδηγεί στην ιερά εξέταση, και για το ότι πολλοί ακαδημαϊκοί αντί να δρουν ως η πνευματική ηγεσία της χώρας, έχουν μετατραπεί σε δημοσίους υπαλλήλους που δεν ενδιαφέρονται για την αξιοπιστία τους, αλλά και για τι μυαλά παραδίδουν ελεύθερα στην κοινωνία, αλλά δρουν και συνασπίζονται συντεχνιακά και επαναστατούν, πλήττοντας τους ασθενέστερους οικονομικά φοιτητές, σε περίπτωση που θιγούν τα στενά τους συμφέροντα.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι σήμερα οικονομικό, το πρόβλημα είναι πνευματικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό και φυσικά πολιτικό. Τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται ότι στο εσωτερικό της χώρας, και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, έχει κυριαρχήσει μια αριστερόστροφη στερεοτυπική σκέψη, με ροπή προς το λαϊκισμό, που συνθλίβει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και εξέλιξης στη χώρα. Τη στιγμή που χώρες κοιτίδες κομμουνιστικής σκέψης, όπως η Κούβα και η Κίνα, προχωρούν σε γενναία βήματα οικονομικού εκσυγχρονισμού, που περιλαμβάνουν ιδιωτικοποιήσεις, ξένες επενδύσεις, αναδασμούς και ιδιωτικοποίηση κρατικής γης, και μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να βυθίζεται σε ένα ιδεολογικό νιρβάνα, που ωθεί κάποιες να ονειρεύονται νέες αιματοχυσίες στο Μακρυγιάννη και σφυροδρέπανα στην Ακρόπολη.

Την ώρα που η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη, ένα κύμα ανατρεπτικών μεταρρυθμίσεων και νέων ιδεών να σαρώσει τις παραγωγικές δομές και τα ιδεολογικά στεγανά που την κρατούν αιχμάλωτη οργανωμένων και προνομιούχων μειοψηφιών, που όχι μόνον ζουν εις βάρος των υπολοίπων, αλλά και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου, με την πολιτική τους σκέψη και δράση, απωθώντας τις ξένες επενδύσεις, και κυρίως, διαβρώνοντας την κριτική σκέψη και την δημιουργική φαντασία των ανθρώπων, που δεν έχουν πραγματικά ανάγκη, το πανεπιστημιακό πτυχίο για να παράγουν πλούτο στη χώρα. Κάποιοι ιδεολογικοί ταγοί έχουν καταφέρει να καταστήσουν όραμα για τη χώρα, μια μόνιμη θέση στο δημόσιο, την οποία οι διάφοροι σοσιαλίζοντες και μαρξίζοντες, θεωρούν κοινωνική ασπίδα κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και από τους ανάλγητους καπιταλιστές. Το κυριότερο όμως πρόβλημα για τη χώρα, είναι, ότι η πολλά υποσχόμενη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, υποκύπτει στην ιδεολογική τρομοκρατία, το λαϊκισμό και την προπαγάνδα, κάποιων που δρουν και επιβιώνουν, με όλες τις κυβερνήσεις και όλες τις καταστάσεις.

Η κυβέρνηση και το κυβερνητικό κόμμα, με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, με τις αποφάσεις που λαμβάνει, έστω και με καθυστέρηση, αλλά και με την πολιτική τους τακτική και ρητορεία, φαίνεται ότι επιθυμούν σφόδρα να απαλλαγούν από το προεκλογικό σύνθημα εφιάλτη, Τα λεφτά υπάρχουν. Την ώρα που ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομίας κάνουν μια γενναία και κοπιώδη προσπάθεια για να διασώσουν τη χώρα από την άμεση χρεοκοπία, οι αμετανόητοι του πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος, συνεχίζουν να διαμαρτύρονται θορυβωδώς, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι αν χρεοκοπήσει η χώρα, αυτοί που θα πληγούν πρώτοι θα είναι οι φτωχότεροι και οι πιο αδύναμοι, και όχι αυτοί που έχουν τις μεγάλες περιουσίες και τους γεμάτους λογαριασμούς τραπεζών σε φορολογικούς παραδείσους. Διάφοροι φωνασκούντες, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, συνεχίζουν να μην θέλουν να κατανοήσουν ότι τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δένδρα, ότι ο κάθε αμειβόμενος εργαζόμενος πρέπει να παράγει κάτι για το μισθό που λαμβάνει, και ότι αυτή τη στιγμή περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες εργάζονται σκληρά, σε κάθε είδους θέσεις και εργασίες, για να συντηρείται μια παχυλώς αμειβόμενη και νομικώς κατοχυρωμένη μειοψηφία, που απολαμβάνει ένα ράθυμο τρόπο ζωής, εις υγείαν των κορόιδων.

Τα μέτρα αλλά και ο προσανατολισμός της κυβέρνησης δείχνουν, ότι προσπαθεί να συντηρήσει ένα ξεπερασμένο καθεστώς νεο κρατικίστικης φεουδαρχίας, όπου κομματικά επιλεγμένοι αξιωματούχοι, με αμφιλεγόμενα κριτήρια, διατηρούν με νύχια και με δόντια, τα προνόμια τους αλλά και τον εν πολλοίς, παρασιτικό τους ρόλο, στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Η επιβολή νέων υψηλών φόρων, επί δικαίων και αδίκων, η αφαίμαξη της αγοράς από ρευστό, η αδιαφορία και τα μειωμένα αντανακλαστικά των συνδικάτων για τους σκληρά εργαζόμενους και πολλές φορές δοκιμαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι πομπώδεις ανακοινώσεις περί φορολόγησης των ειδών πολυτελείας και των ιστιοπλοϊκών σκαφών, αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο της κυβέρνησης, που δεν αντιλαμβάνεται ότι, σε λίγο δεν θα υπάρχουν και πολλοί πλούσιοι στην Ελλάδα για να φορολογήσει, και ότι θα ήταν καλύτερα να προσελκύσει περισσότερους πλούσιους στην Ελλάδα, ώστε να τονώσουν με τα έξοδα τους την οικονομία και τον τουρισμό.

Σίγουρα, οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες της Κέρκυρας ή της Ρόδου για παράδειγμα, προτιμούν να επισκεφθούν τα νησιά τους, πλούσιοι άνθρωποι, με σκάφη ή ιδιωτικά τζετ, που θα ήθελαν μεν να μην φορολογηθούν για τις μεγάλες αγορές τους, τελικά όμως θα ωφελήσουν την τοπική οικονομία, με την ένεση ρευστού και τα πολλαπλασιαζόμενα ιδιωτικά και δημόσια έσοδα, από την εντονότερη οικονομική δραστηριότητα. Αν η κυβέρνηση νομίζει ότι θα απαλλάξει την Ελλάδα από τη μέγγενη του χρέους, φορολογώντας μόνον τα είδη πολυτελείας, και κάποιους προσεκτικά επιλεγμένους ταξικούς στόχους, στο βωμό της ψηφοθηρίας και του πολιτικού λαϊκισμού, θα αποτύχει παταγωδώς. Το επερχόμενο πάγωμα της αγοράς, η εκρηκτική άνοδος της ανεργίας, σε συνδυασμό με το αίσθημα της αδικίας που βιώνει ο πολίτης, βλέποντας ότι κανείς δεν τιμωρείται για χειροπιαστά σκάνδαλα, και ότι κάποιοι επαγγελματίες πολιτικοί επιμένουν ότι μπορούν και ότι έχουν το ελέω Θεού δικαίωμα να μας σώσουν, παρά τις συνεχιζόμενες και διαδοχικές αποτυχίες τους στο παρελθόν, δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό.

Τόσο το κυβερνητικό κόμμα, όσο και η Αντιπολίτευση, πρέπει να συνειδητοποιήσουν τα εξής δύο σημαντικά. Πρώτον ότι η Νέα Δημοκρατία και ο συμπαθής στους πολίτες, πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ηττήθηκαν στις τελευταίες εκλογές, επειδή πρόδωσαν την ιδεολογία του κόμματος και όλες τις Φιλελεύθερες διακηρύξεις, και δεν τόλμησαν να συγκρουστούν με τον αδηφάγο κρατικό δεινόσαυρο, χαϊδεύοντας προσωρινά τα αυτιά των ψηφοφόρων, που τελικά επέλεξαν τους ακραιφνείς κρατιστές, αφού η άλλη παράταξη δεν προσέφερε ουσιαστικές διεξόδους στη χώρα, με την ανάπτυξη ευκαιριών στον ιδιωτικό τομέα και την περικοπή της κρατικής σπατάλης. Η ελληνική κοινωνία και οι πολίτες έχουν κριτική σκέψη, αξιολογούν αυστηρά τους πολιτικούς, και διακατέχονται από έντονο κυνισμό όταν σχολιάζουν τις πράξεις τους. Ο πρωθυπουργός πρέπει να αφουγκραστεί τα πανίσχυρα υπόγεια κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα, και να ανταποκριθεί στις ουσιαστικές και μακροπρόθεσμες ανάγκες της χώρας και των Ελλήνων, γιατί αν δεν το κάνει, ο ίδιος και η παράταξη του θα συνθλιβούν μέσα στην επερχόμενη οικονομική και πολιτική θύελλα. Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και στερεότυπα πρέπει να ξεπεραστούν, και να επικρατήσει πνεύμα ρεαλισμού και πραγματισμού ώστε η χώρα να κάνει ένα βήμα μπροστά, και να διαψεύσει τις ευρωπαϊκές Κασσάνδρες στο εξωτερικό, και τις παλαιο σταλινικές στο εσωτερικό.