Tuesday, June 4, 2019

Μέχρι να ανανήψεις -till u come round



Οσες ώρες αγαπηθήκαμε
όσες φορές ακουστήκαμε
Όταν η αναμονή είχε προσμονή
η νύχτα είχε όνειρα για μας
 Την επομένη της ιστορίας μας

πόσες φορές δεν δαγκωθήκαμε 
ρωτώντας στον καθρέφτη
μήπως ήταν λάθος όλ'αυτά
τα λόγια, οι σκέψεις
 Τώρα δεν ακούγεται κιχ

μετά την καταιγίδα
επικρατεί κατάνυξη
που στην πραγματικότητα είναι σιωπή
και εξουθένωση
 Το τραγούδι των νεκρών:

Ποιός είμαι άραγε τώρα
που είχα την τύχη να δω τον κόσμο
μετά το τέλος
 Χωρίς ιδέα εντός 
αν πρόκειται να ζήσει κάποιος ξανά

 Εχω πολλά να θυμηθώ
αν πρώτα λύσω τα πιο βασικά
Πώς να μην φαγωθώ απ'τα αγρίμια
Πώς να ζεσταθώ
και να μάθω τον κόσμο απ'το μηδέν

Monday, October 15, 2018

after all


It's been a long time. I am not yet able or willing to describe what I went through. How my curiosity for gender specific roles, for the history of femininity, for the history of slavery, for lived experience (as field work in terms of art projects), how these things combined with the huge social and economic crisis in my country (Greece) brought me face to face with the end of my life. It was not pure annihilation. Transformation is a choice for life.

My version of transitioning from male to female took the form of becoming a full time caregiver for my parents, who found themselves in the very precarious position of old age with dementia. Two adorable children they were becoming at that point, at least in my eyes and I felt both terrified and acutely willing to care for them without abolishing the memory of my work, my only existential connection with the world. It was a process of descent of mythical proportions. Falling for years without knowing where the deep end was and what it would be like. I felt like someone lost at sea after a shipwreck. There were days when the sun was gentle and the sea calm and we were simply floating in the vastness. I became a different creature. There was no land in view. I was happy when calm prevailed. I knew there would be panic again and again. And then they would die. There was going to be no happy ending. It was not possible. I could only hope to live to tell the story.

My insight regarding femininity was hard-earned and it did not take the form of experimenting with appearance but pure gender roles. Roles that revolve around self-effacement and sacrifice. Roles that do not take you to a sunny place. Because at the end of the journey, you are the earth that goes into the building blocks of social continuity. And something has to give. Everyone should sacrifice a fair share and not a part of humanity sacrifice everything.

Caring for life is the most essential part of human learning and it is simply wrong to isolate and punish the very people who carry out this task by barring their social development in order to turn them to secure soil. The foundation of society cannot be taken for granted, especially when by the same token, we are burying deep the key knowledge inherent therein which is absolutely essential to ecological sanity. 

Sunday, January 11, 2015

Lève-toi Charlie να γελάσεις

εγώ μόνο νοιώθω σαν απειλούμενο είδος;
a drawing of mine and my shadow
Κοιτάζω με βλέμμα απλανές αυτόν τον κόσμο που διαδηλώνει για την αγάπη, την ελευθερία του λόγου και την συνύπαρξη, παρέα με τον Νετανιάχου, τον Λαβρόφ, το Σαμαρά, τον Ορμπάν, τον Τούρκο υπεξ, τη Σαρα, τη Μάρα, την Κική, την Κοκό και αναρωτιέμαι τί είδους τρικυμία εν κρανίω πρέπει να έχουμε όλοι που δεν βλέπουμε ότι όλα συνδέονται και πως δεν πρόκειται να σταματήσει η βία επειδή μας χαλάει τις βόλτες μας για καφέ και σόπιν θέραπι. Αντί να κοιτάει ο Ολάντ τα χάλια της χώρας του, οργανώνει φιέστες και πορεύεται με την Μέρκελ. Άλλο που δεν ήθελε η η μαύρη χήρα από την ανατολική Γερμανία. Αντε, να διαδηλώσουμε λοιπόν όλοι μαζί για την αγάπη, χωρίς πολιτικές διαχωριστικές γραμμές, Όλοι ενωμένοι ενάντια στους εχθρούς όλων. Απίστευτοι πλατειασμοί, ψυχολογικές εκτονώσεις, απόπειρες διάχυσης ενός οικονομικού αδιεξόδου που ειδικά για σήμερα, κανείς δεν συζητά. Βασικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει όρθια η φιλελεύθερη δημοκρατία αν δεν σταματήσει η φτωχοποίηση των νέων και της μεσαίας τάξης, αν δεν πάψει η ανεργία να αποχαυνώνει τον κορμό της κοινωνίας. Η χοντρή κρίση στη Γαλλία μόλις άρχισε και απλώς κάποιοι ανασυντάσσονται και αγωνιούν να κερδίσουν χρόνο.

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα