How many more disasters? Πόσες άλλες καταστροφές πια;

This is a combination of political decay and apathy in a larger world in crisis.
Ζούμε το αποτέλεσμα της πολιτικής σήψης, της απάθειας μιας κοινωνίας μέσα σε ένα ευρύτερο κόσμο σε κρίση.

Πατριωτισμός; (Με αφορμή ομώνυμο άρθρο στο TVXS)

Με αφορμή άρθρο με τίτλο "Πατριωτισμός;" στο TVXS

Αφού κυριαρχεί ο σκοταδισμός και η τυραννία κάθε είδους (στην παιδεία, στις σχέσεις, στην οικονομία), λογικό είναι να μην μπορούμε να κάνουμε διάλογο. Μας λείπουν τα εργαλεία.

Η γλώσσα βασίζεται στην κοινωνία και παρακμάζει όταν χαθεί η κοινωνική πίστη. Τί κυριαρχεί σήμερα γύρω μας; Η ανασφάλεια, ο φόβος και η επιθετικότητα για θέματα ταυτότητας. Πετυχημένος θεωρείται ο "βωβός" κυρίαρχος του παιχνιδιού (χωρίς κανόνες, με το "έτσι θέλω"). Ο επιτυχημένος στην Ελλάδα ξέρει τι κάνει και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Είναι αδιάφανος τύραννος. Αν κάποιος μας μιλήσει τίμια και μας ανοιχτεί, αν αναλάβει την ευθύνη των απόψεών του και προσπαθήσει να μας συμπεριλάβει, τον θεωρούμε αμέσως αδύναμο και τον απαξιώνουμε. Απεχθανόμαστε το καινούργιο που θα έθετε υπό αμφισβήτηση τις προκαταλήψεις μας. Σιχαινόμαστε την δοκιμασία της πραγματικότητας. Προτιμάμε να προσποιούμαστε ότι όλα προχωρούν έτσι κι αλλιώς νομοτελειακά και ότι τα προβλήματα θα λυθούν αν τα αγνοήσουμε. Τελικά, δεν συντασσόμαστε με τους ανθρώπους που προσπαθούν να αλλάξουν κάτι. Προτιμάμε αυτούς που δρουν υπόγεια, χωρίς εμάς. Τους αφέντες. Αρκεί να μας προσφέρουν μια συμβατική επιφάνεια που να μην ενοχλεί τις βεβαιότητές μας.

Ακόμη και στην καθημερινότητα, αναζητάμε διαρκώς δικαιολογίες για να μην έχουμε ευθύνες. Άλλο τα μεγάλα λόγια κι άλλο η πεζή καθημερινότητα, όπου όλα επιτρέπονται αν μπορούμε να βγούμε τελικά από πάνω και καθαροί. Μας έχει γίνει βίωμα και μας βολεύει η αδιαφάνεια, ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορούμε να δρούμε εξ'ίσου αυθαίρετα με τα αφεντικά μας, εις βάρος των "κορόϊδων".

Εγώ θα μείνω στην αγάπη για τη γλώσσα και θα θυμίσω που οδεύει ο συρμός: από τη μια μεριά οι ιδεοληπτικοί σχολαστικιστές, από την άλλη το χύμα της ασύδοτης κερδοσκοπίας. Δεν υπάρχει πλέον μοδάτο event ή εικαστική παρουσίαση που να τιμούν τη γλώσσα που μας συνδέει, τα ελληνικά. Οι νέοι μας σπρώχτηκαν κι αυτοί να γυρίζουν την πλάτη στην πραγματικότητα, να κρύβουν αυτό που είναι και να παριστάνουν κάτι, να ποζάρουν. Ακόμη κι όταν εξεγείρονται, η ορμή τους παγιδεύεται στους παραμορφωτικούς καθρέφτες μας. Η κοινωνία μας έμαθε να καθρεφτίζεται σε παραμορφωτικούς καθρέφτες και να παπαγαλίζει πράγματα.

Όταν λέω ότι πάψαμε να τιμάμε τη κοινή μας γλώσσα ...κατ'ουσίαν, εννοώ οποιαδήποτε αυθεντικά ζωντανή γλώσσα -γιατί είναι παρωδία να χρησιμοποιείς τα αγγλικά από ψώνιο. Το γενικευμένο μαϊμούδισμα, η διάθεση να ακουγόμαστε σαν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε είναι το σύμπτωμα της υποχώρησης της γλώσσας μας και της υποβάθμισης της αντιληπτικής και κριτικής μας ικανότητας σαν κοινωνία.

Δουλεύοντας χρόνια επαγγελματικά με τα Αγγλικά και τα Γαλλικά, τον περισσότερο καιρό θλίβομαι να βλέπω πως η ημιμάθεια και ο ναρκισισμός έχουν το πάνω χέρι και κακοποιούν όλες τις γλώσσες και κυρίως τα Ελληνικά, τα οποία έχουν παραδοθεί στους γραφικούς τηλε-εθνικιστές. Βέβαια, αρκεί να δει κανείς και το ποιόν των υπουργών πολιτισμού που έχουν παρελάσει τα τελευταία χρόνια...

Η πολιτική και οι διάφορες συμφεροντολόγες ελίτ αυτού του τόπου (τα τζάκια και οι νεόπλουτοι φίλοι τους) εκπροσωπούν ότι πιο μαύρο και έχουν προδώσει τον τόπο. Η αριστερά έχει επίσης χάσει τον προσανατολισμό της παραδομένη σε ιδεολογικό παραλήρημα. Ποιός παλεύει για τα στοιχειώδη της δημοκρατίας; Πώς να υπάρξει δημοκρατία χωρίς λόγο και ήθος; Οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον.

Μας έχει τσακίσει λοιπόν η διαφθορά. Ο καρκίνος του πολιτεύματος. Η αρρώστεια των κομματικών μηχανισμών και των πελατών τους.

Η απαίτηση ποιοτικής παιδείας για όλους και η παρότρυνση στην αριστεία, η αξιοκρατία, είναι οι παράμετροι που ορίζουν το πλαίσιο που καθορίζει την πολιτική ποιότητα του καθενός από μας. Όποιος νοιάζεται για τους ανθρώπους αυτού του τόπου νοιάζεται για την γλώσσα και την κριτική παιδεία (όχι την κατήχηση σε δόγματα).

Κι έχουμε όλοι ευθύνη για κάθε τι: για τους ανθρώπους που ψηφίζουμε, για τους δημάρχους, για τους δημοφιλείς παίχτες στο έργο που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα, για τους αποκλεισμένους, τους εξοστρακισμένους και τους σκουπιδοποιημένους. Αλλά και για τους συνεργάτες μας, τους κολλητούς, τους αγαπημένους και για τον εαυτό μας και τις δράσεις μας.

Ας είμαστε λιγότερο μικρόψυχοι, τεμπέληδες και μηδενιστές την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πάρουμε μιαν απόφαση.

Ας νοιαστούμε περισσότερο για το σύνολο.

free Ezra Nawi