Κρίνω τους πολιτικούς από τον λόγο τους

Και επειδή κρίνω τους πολιτικούς σε μεγάλο βαθμό προσέχοντας τον λόγο τους, πάντα μ'ευχαριστεί να διαβάζω τον Αλέκο Παπαδόπουλο που διαθέτει δομημένη σκέψη. Κυρίως όμως, ο λόγος του έχει ένα ασυνήθιστο ηθικό βάρος, ασυνήθιστο για πολιτικούς. Συνδυάζει την ανάλυση με την ακρίβεια, το στεγνό αλλά και αισθητικό ύφος με το ωμό νόημα. Το εκλεπτισμένο λεξιλόγιό του δεν στερείται δυναμισμού υποδηλώνοντας την βούληση κάποιου να ανταποκριθεί στις ευγενείς ελπίδες που εγείρουν τα λεγόμενά του, να υποστηρίξει όσα λέει με συνέπεια πράξης. Τρόπον τινά είναι το αντίθετο του φασίζοντος θεάματος που ταΐζουν τον λαό οι επιτήδειοι, το αντίθετο της μπλαζέ χαβαλέ εκφυλισμένης νεόπλουτης νεόπτωχης Ελλάδας και του καθώς πρέπει ...λαχαναγοραίου λόγου στον οποίον αρέσκεται η τηλεπολιτική προκειμένου να δελεάσει. Όμως, δεν θα έπρεπε ήδη να είχε δώσει αυτά που έχει και θέλει να δώσει σε αυτή τη χώρα; Τί κάνει αυτός ο πολιτικός τόσα χρόνια, σε ποιό παραντούλαπο τον έχουν πετάξει και παλεύει πιο πολύ με τις λέξεις παρά με τα δημόσια θέματα; Ναι, βέβαια, θυμάμαι ότι κάποτε είχε οφίκιο και παραιτήθηκε. Έλλειψη πολιτικού ρεαλισμού, μεγαλομανία, εξεψιοναλισμός... ή απλά, η συνήθης εξήγηση πως η Ελλάδα είναι τσόκαρο, παλιογύναικο και όσα άλλα τις έσουρνε ο Δημητριάδης τότε στο γνωστό αφήγημα και είναι αυτή που ξερνάει τους ικανούς και χαίρεται να βλέπει τους χυδαίους να θριαμβεύουν;
Κι ας μην ρωτήσει κανείς τί θέλει στο Πασόκ. Δεν βλέπω ειλικρινά που αλλού θα μπορούσε να πάει ένας πολιτικός σοβαρός και μετριοπαθής που θέλει να ασκήσει επιρροή στην πράξη και να αλλάξει κάτι στον τόπο. Δεν ψηφίζω, ούτε θα ψήφιζα εύκολα Πασόκ, όμως ελλείψει ενός πραγματικά φιλελεύθερου κόμματος και έχοντας απέναντι την άτολμη και ευκαιριακά σοσιαλίζουσα τσελιγκοσύναξη της ΝΔ που ζει ακόμη σε κοινωνικό μεσαίωνα, λογικό είναι να ελπίζω σε ένα φιλελεύθερο Πασόκ που να λύνει προβλήματα με μεγάλη ταχύτητα και χωρίς πολλά λόγια (δέστε στην Αμερική, ο Ομπάμα κρίνεται θετικά κυρίως και μόνο στον βαθμό που σήκωσε τα μανίκια και άνοιξε όλα τα μέτωπα από την πρώτη μέρα), που θα αξιοποιήσει τα ικανά του στελέχη και θα φέρει επιτέλους τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για μια δυτική δημοκρατία. Όλα όσα δεν πρόλαβε να κάνει ο Σημίτης γιατί τον κατάπιε το ίδιο το σύστημα της διοίκησης στην οποία βασιζόταν και όλα όσα υποσχέθηκε η ΝΔ για την αναμόρφωση του κράτους δίχως να έχει τα κότσια. Κι αυτό, πηγαίνοντας αντίθετα στα λαμόγια που διαθέτουν στο Πασόκ σε τέτοιους αριθμούς που εύλογα αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει ελπίδα.

Αποσπάσματα από την συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στο Βήμα

Συνταξιούχος σε όλον τον κόσμο σημαίνει “ο ανήμπορος για εργασία λόγω ηλικίας ή αναπηρίας”. Οπως έχω ξαναπεί, οι στρατιές των πρόωρα συνταξιοδοτημένων 45άρηδων και 50άρηδων δεν είναι συνταξιούχοι αλλά “εισοδηματίες του Δημοσίου”. Επομένως, χαριτολογώντας, σκέφτομαι μήπως είναι δίκαιο να απαιτήσουν να πάρουν και άλλη μία σύνταξη μόλις κλείσουν 35 χρόνια στη σύνταξη...

[...]
Ο τρόπος που είναι οργανωμένος και λειτουργεί ο δημόσιος τομέας, που σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει “ελληνικό καφενείο”, είναι ένα από τα πολλά μεταπολιτευτικά ημαρτημένα που βαρύνουν την πολιτική τάξη της χώρας. Πρέπει να αλλάξει ριζικά και άμεσα. Αν δεν αλλάξει από εμάς, θα τον αλλάξει η ζωή μαζί με εμάς. Η εποχή του “λάθρα βιώσαντος” δημοσίου τομέα τελειώνει, είτε το θέλουμε είτε όχι, με το πέρας της κρίσης. Στην πλειονότητά τους οι δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες λειτουργούν ως αυτόνομα “βιλαέτια”, κάτι σαν μεταλλαγμένος “κοτζαμπασισμός”, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και εποπτεία. Οι εποπτεύοντες υπουργοί είναι όμηροι των διοικήσεων που οι ίδιοι διορίζουν και οι διοικήσεις όμηροι και στο έλεος ενός ανεξέλεγκτου εσωτερικού συστήματος, αφού κανείς από τους υπηρετούντες δεν ελέγχεται για την απόδοσή του, κανείς δεν αξιολογείται και σε κανέναν δεν καταλογίζονται ευθύνες.

Ηρθε η ώρα και στην Ελλάδα οι πρωθυπουργοί να πάψουν να λειτουργούν ως ηγεμόνες, ανεύθυνοι άρχοντες και ουδέτεροι παρατηρητές, που καταλογίζουν απλώς τις ευθύνες στους υπουργούς τους. Να αναλάβουν επιτέλους και αυτοί συγκεκριμένες προσωπικές ευθύνες πρωτοβουλιών και συντονισμού. Προτείνω να υιοθετήσουμε το παράδειγμα της ευρωπαϊκής εμπειρίας και να δημιουργήσουμε μια θεσμοθετημένη παρά τω πρωθυπουργώ υψηλού επιπέδου ομάδα εμπειρογνωμόνων που θα αξιολογεί συνεχώς το κόστος και το όφελος, το έργο και το αποτέλεσμα κάθε δημόσιας υπηρεσίας, δημόσιας επιχείρησης και δημόσιου οργανισμού. Οπου θα εντοπίζεται μη ορθολογική διαχείριση και βιασμός του δημοσίου συμφέροντος, θα επιβάλλονται οργανωτικές αλλαγές με στόχο τη βελτίωση των συνεχώς αξιολογούμενων αποτελεσμάτων, ώστε ο δημόσιος τομέας να επιζήσει και να μη λειτουργεί ως κατάλυμα και καταφύγιο συμφερόντων και βολεμένων.

[...]
Το νεοφιλελεύθερο ιδανικό του ελάχιστου κράτους στην Ελλάδα πραγματοποιείται αυτή την περίοδο με τη χειρότερη δυνατή μορφή, αυτήν της ακυβερνησίας. Η άμεση προσφυγή σε εκλογές είναι επιτακτική


- Είστε βέβαιος ότι οι πρόωρες εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα της ακυβερνησίας όταν ισχύει ένα εκλογικό σύστημα που καθιστά ρυθμιστές του πολιτεύματος βουλευτές λαϊκιστές και ημιμαθείς;
Το δυστύχημα για τη Δημοκρατία μας είναι ότι, ενώ δεν υπάρχουν πια εκείνες οι πολιτικές μήτρες που κάποτε γεννούσαν τους μεγάλους ογκόλιθους της πολιτικής, πήγαμε απευθείας στο άλλο άκρο του εκκρεμούς. Ως πολιτικοί τώρα αναγορεύονται συνήθως εκείνοι που εμπορεύονται την ακατάσχετη κενολογία και την τηλεοπτική δημοκοπία. Σήμερα επικρατεί ο κυνισμός της θορυβώδους πολιτικής αβουλίας, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Οι ανατροπές όμως προϋποθέτουν πραγματικούς πολιτικούς για να τις πάρουν πάνω τους, και όχι πολιτικούς που υποδύονται την ιδιότητά τους ή ποζάρουν μια ανύπαρκτη στην ουσία “τεχνική επάρκεια”

- Τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσουμε «πραγματικούς πολιτικούς»;
«Εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις στους πολιτικούς θεσμούς της χώρας, όπως στο εκλογικό σύστημα, ώστε οι νέοι πολιτικοί να προκύπτουν από την εσωτερική αξιολόγηση της κοινωνίας και όχι ως πειθήνια προϊόντα της τηλεοπτικής “μεγαθυμίας” και της επικοινωνιακής τεχνικής. Η κατασπάραξη της πολιτικής από τον “επικοινωνισμό” μάς διδάσκει ότι το ψεύδος έγινε πηγή αλήθειας, ότι η επικοινωνιακή απάτη έγινε η οδός μέσω της οποίας ο πολιτικός φτάνει στους σκοπούς του, ότι η ανομία αφήνεται να κατασκευάζει δίκαιο.