Sunday, September 6, 2009

Ο αριστερός μηδενισμός (του Πάσχου Μανδραβέλη)


Yπάρχει μια διάχυτη αριστερή γκρίνια για τον τόπο. Κάποιες φορές είναι δικαιολογημένη, αλλά τις περισσότερες είναι ισοπεδωτική. Η γκρίνια αυτή θέλει τη χώρα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο: ο κόσμος να υποφέρει και να πεινάει, τα δεινά του λαού να πληθαίνουν, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί να καταλήγουν φτωχότεροι, και γενικώς όλα μαύρα κι άραχλα.

Αυτή η περιγραφή γίνεται κατ’ αρχήν για να αποκομίσουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους. Σύμφωνα με τη διήγηση, η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, επειδή όλα αυτά τα χρόνια κυβερνά ο τρισκατάρατος δικομματισμός. Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι ίδια και όλοι οι πολιτικοί έχουν τις ίδιες ευθύνες για «το σημερινό χάλι». Συνεπώς οι πολίτες δεν πρέπει να ψηφίσουν τα μεγάλα κόμματα, αλλά τα αριστερά.

Θεμιτός ο στόχος, αλλά υπάρχουν ένα πραγματολογικό και ένα λογικό σφάλμα. Το πραγματολογικό σφάλμα είναι ότι η χώρα δεν πάει πάντα «από το κακό στο χειρότερο. Κάποιες φορές πάει «από το κακό στο καλύτερο» και κάποιες φορές «από το καλό στο χειρότερο». Στο κάτω κάτω της γραφής, αν ο δικομματισμός μάς πήγαινε «από το κακό στο χειρότερο» θα έπρεπε να είμαστε φτωχότεροι, από το 1974. Η Ελλάδα δεν θα ήταν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εμείς δεν θα είχαμε στην τσέπη μας ευρώ, αλλά υποτιμημένες δραχμούλες, δεν θα υπήρχε ΕΣΥ, οι οδικές αρτηρίες θα ήταν προπολεμικές, δεν θα κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες κ. λπ. Τα στοιχεία, όμως, δείχνουν άλλα: το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας ανέβηκε από τα 3.000, περίπου, δολάρια το 1974, στα 30.500 σήμερα. Δηλαδή ο πλούτος μας δεκαπλασιάστηκε, όταν είχαμε τις ισχυρές κυβερνήσεις του δικομματισμού. Δεν πήγαμε «από το κακό στο χειρότερο», όπως λένε τα κόμματα της Αριστεράς.

Τα παραπάνω επ’ ουδενί υπονοούν ότι η χώρα έχει λύσει όλα τα προβλήματα και οι πολίτες της ζουν σε έναν παράδεισο. Δεν υπονοούν καν ότι κάποια πράγματα δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει διαφορετικά και κάποια άλλα να είχαν τελειώσει νωρίτερα. Τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά πάλι τα προβλήματα πάντα θα είναι πολλά. Μπορούμε να επικρίνουμε όσους κυβέρνησαν αν δούμε ότι άλλες χώρες τα πήγαν καλύτερα. Σ’ αυτό υπάρχουν ευθύνες, αλλά: 1) κάθε κόμμα έχει ξεχωριστό μερίδιο και όχι ισόποσο, και 2) ο συνολικός απολογισμός της κυριαρχίας του δικομματισμού είναι θετικός.

Το περίεργο είναι πως πολλές φορές αυτού του τύπου η ισοπεδωτική κριτική πιάνει τόπο. Πολλοί πιστεύουν ότι επί... δικομματισμού πραγματικά είμαστε χειρότερα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική που άσκησε η κυβέρνηση από το 2004, οπότε είναι έντονες οι εντυπώσεις της οπισθοδρόμησης. Οφείλεται κυρίως σε ένα λογικό τέχνασμα: η Αριστερά μονίμως συγκρίνει τη σημερινή πραγματικότητα με έναν ιδανικό κόσμο (ο οποίος φυσικά δεν υπάρχει). Συγκρίνοντας, όμως, οποιονδήποτε πραγματικό κόσμο με κάποιον ιδανικό (και φυσικά φανταστικό), ο πραγματικός κόσμος πάντα θα υπολείπεται. Θα μοιάζει ελάχιστος, μηδενικός. Αν μπορούσαμε να διαιρέσουμε κάποιον αριθμό με το άπειρο το αποτέλεσμα θα ήταν μηδέν, ασχέτως πόσο μεγάλος είναι ο αριθμητής.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: όταν διαιρείς με το άπειρο είτε έχεις το 10 στον αριθμητή είτε το 1.000 είναι ένα και το αυτό. Επομένως όταν συγκρίνεις το φανταστικό κομμουνιστικό ιδεώδες, ο Πλαστήρας και ο Παπάγος είναι ένα και το αυτό, ο Μπους και ο Ομπάμα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το πρόβλημα όμως με την Αριστερά δεν είναι το λογικό τέχνασμα. Ετσι κι αλλιώς, όλα τα κόμματα κάποια τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να κερδίζουν ψήφους. Ο αριστερός μηδενισμός γίνεται παραλογισμός, διότι δεν ζητεί ψήφους για να κυβερνήσει ή να συνεργαστεί σε μια κυβέρνηση. Ζητεί ψήφους για να μην υπάρχουν ισχυρές κυβερνήσεις, δηλαδή για να μην κυβερνήσουν οι άλλοι! Λειτουργεί δηλαδή όπως ο Ελληνας αγρότης στο γνωστό ανέκδοτο: «Κατέβηκε ο Θεός σε μια αγροτική περιοχή και ρώτησε κάθε γεωργό την επιθυμία που θα ήθελε να του ικανοποιήσει. Ο Γερμανός παρακάλεσε να του δώσει ένα άλογο, ο Γάλλος μια αγελάδα, ο Ιταλός μια κατσίκα και τελευταίος ο Ελληνας ζήτησε απλώς “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”». Δυστυχώς έτσι λειτουργεί το ΚΚΕ και οι περισσότερες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: δεν θέλουν ούτε άλογα ούτε γελάδια. Απλώς ζητούν να ψοφήσει η κατσίκα των άλλων.

No comments:

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα