Friday, February 8, 2008

αρχαιολάτρες και άλλα πρωτεύοντα


Ο/Η Miranda P. είπε...
ΟΚ, κρατήθηκα, κρατήθηκα, αλλά ήρθε η στιγμή ...να ανέβει στο σανίδι η Μιράντα P., με ένα πράσινο μοντέλο artificial fur και luxury pants Tommy Hilfiger, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει εις τον Τόμι (από πότε ρωτάμε;) Των επιπέδων ινσουλίνης εν τω παγκρέατί μου επιτρεπόντων να εξέλθω σινάμενη προς την πλευρά της Ακροπόλεως μέσω των πλακοστρώτων του Πικιώνη, πέραν του Άη Δημήτρη και να φτάσω μπρος στο αιώνιο κλασικό στολίδι της Αποστόλου Παύλου κι έπειτα τέρμα ως το αρχαίο πάρκο που τελεί, τούτο, από Ολυμπιακών αγώνων θεόκλειστο κι αμπαρωμένο. Στη διάβαση με είχε χτυπήσει αμάξι. Σώθηκα. Στο βάθος η Αγία Φωτεινή, μονάχη κι έρμη. Τριγύρω κιγκλιδώματα, μεταλλικοί συρμοί με διαφημίσεις στα παράθυρα διέρχονται, ατέλειωτη κυκλοφορία.
Καλά τα λέει ο σκηνοθέτης του ύστερου μεταμοντερνισμού, εφ'όσον σέβεται τον εαυτό του και της ημετέρας παιδείας μετέχων (+ shock the monkey tactics & αποστασιοποίηση Berliner Ensemble + ποπ + trash) και με την σκωπτική ορμή του απτόητου εμπειρισμού στον ορίζοντα.
Τί διάβολο τηράτε όσοι περπατάτε στην Αθήνα; Αγαπήστε επιτέλους κάποιες εκφάνσεις του μπετόν, δεν είναι όλα ΕΝΑ. Παύσατε δε κάπως να βολιδοσκοπείτε αντιπαροχές και αγορές αυτοκινήτων. Τι σκατά αρχαιολαγνείες και φούμαρα θέλατε να αναμασήσει ο πρώτος διδάξας; Από αυτούς πήραμε το παραμύθι της ιδανικής αρχαιότητας. Πρώτοι ποιοί το φτύσανε; Θα σας γελάσω. Αν έχει νου ο οποιοσδήποτε, θα είχε διαισθανθεί τη ρωχάλα ν'ανεβαίνει και το γέλιο... είτε πολύ αργά με τα τυποποιήματα του Γουόρχολ, το ουρητήριο του Duchamp, αλλά θεέ και Κύριε, θα το είχε αισθανθεί ο ευφυής και γνώστης νωρίς. Πριν το 1930, το γέλιο δε, ακόμη πιο παλιά, πριν από τα λουλούδια του κακού, τις ωδές του Μαλντορόρ, μέσα σ'αυτά τα όνειρα του αρχαίου Ναυτικού του Coleridge. Θα είχε ήδη κερδίσει ο οδοιπόρος Έλλην της Οδύσσειας την αυτοεκτίμησή του. Ας είναι καλά ο κάθε είρωνας που δουλεύει.
Η κατάρα (που επιστρέφει λέγεται σ'όποιον την στέλνει), αν πρέπει να γυροβολάει, ας πάει να βρει το άντρο που ξοδεύει για να στήνει μια πλασματική ευδαιμονία των τεχνών. Που αδειάζει τη ζωή μας χάριν των σαλονιών (σκοπιμότητα über alles).

#Posted by Miranda P. on press-gr.blogspot.com: 8 Φεβρουάριος 2008 3:49 πμ
at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα