Sunday, February 24, 2008

Θυμήθηκα τον Stefan Zweig



Blogger N.Ago said to Miranda...
Καλημέρα!

Δεν έχω λόγω να αμφισβητώ τα λεγόμενα σου αλλα, τούτες τις στιγμές βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα. Από τη μια με κατηγορούν για …ανθαλβανό και από την άλλη για μεγαλοϊδεατισμό! Διαλέξτε παιδιά μεταξύ σας και πείτε μου κι εμένα τι είμαι. Με μπερδέψατε ρε μπαγάσες!

e diel, 24 shkurt, 2008

Miranda replied:

Σ'ευχαριστώ. Και ειλικρινά εκτιμώ το ότι διαβάζεις όλα τα σχόλια και απαντάς. Ξέρω πόσο χρόνο παίρνει αυτό σε καθημερινή βάση!

Επίσης, να σου πω ότι μάλλον σε καλό δρόμο είσαι αν δέχεσαι πυρά και από τις δύο μεριές. Κι εγώ συνήθως κατηγορούμαι για ανθελληνισμό στο press-gr.blogspot.com από τους θερμοκέφαλους. Βλέπεις, τείνω να συμφωνήσω τουλάχιστον με τη δεύτερη πρόταση της Κοντολίζας όταν λέει ότι "We believe that the resolution of Kosovo's status will really, finally, let the Balkans begin to put its terrible history behind it. I mean, after all, we're talking about something from 1389... 1389! It's time to move forward."

Δυστυχώς, δεν είμαι σίγουρη για την πρώτη πρόταση της δήλωσης. Οι Αμερικανοί, προτιμούν ότι τους βολεύει. Θα έχεις δει τα ντοκιμαντέρ του Michael Moore... για τις λυκοσυμμαχίες της εξουσίας. Αυτή τη στιγμή, οι Αλβανοί αισθάνονται πως έχουν την "δύναμη" με το μέρος τους και αυτό τους αναπτερώνει το ηθικό και εξάπτει το θυμικό τους.
Κατανοητά όλα αυτά, αλλά σε τελική ανάλυση, δεν ευνοείται η περιοχή συνολικά από το κλίμα πολέμου. Όσο το κακό του γείτονα είναι το δικό μας καλό, υπάρχει πρόβλημα.

Δεν έχω ιδέα ποιά είναι η λύση. Είναι τρομερό αυτό το συναίσθημα. Το εκφράζει με ένταση ο Stefan Zweig στα απομνημονεύματά του. Ένας αριστοκράτης του ήθους και του πνεύματος, ένας λαμπρός αυστριακός εβραϊκής καταγωγής που βίωσε την κατάρρευση του Ευρωπαϊκού αστικού πολιτισμού στους δύο μεγάλους πολέμους. Ξενητεμένος και πρακτικά ανήμπορος, ένοιωθε να παρασύρεται από τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας.

Τί κάνει ένας άνθρωπος που θέλει να πάει μπροστά; Κάθεται στη Σερβία, στο Κόσσοβο, στη Βοσνία; Ή ξενητεύεται, ψάχνοντας σταθερές και περισσότερο προηγμένες κοινωνίες που δίνουν ευκαιρίες; Μην ξεχνάς ότι και συ μάλλον για μια καλύτερη ζωή "ξενητεύτηκες"! Έτσι, τα "πτωχά και τίμια" Βαλκάνια χάνουν τα δημιουργικά μυαλά τους. Ακόμη και οι "ευρωπαίοι" Έλληνες που θέλουν να πετύχουν σημαντικά πράγματα στην επιστήμη και τις τέχνες, το σκάνε στην Αμερική, την Αγγλία κλ.π.

Εν κατακλείδι, καλά να τα λέμε μεταξύ μας, αλλά πώς τα εξηγείς αυτά εν μέσω πυρών, μαύρης οικονομίας και ιδεολογικά αφιονισμένων μαζών; Το ερώτημα απευθύνεται και στους Έλληνες πολιτικούς.
at
Labels: , , , , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα