Monday, March 3, 2008

Tsipras me stoli replica




Ο/Η Miranda P. είπε...

Βελούδινη επανάσταση;
Άραγε, ο συντάκτης βλέπει απλά αυτό που θέλει;
Κι όμως, κάτι γίνεται!

Για να το πω απλά, αν πρόκειται για επανάσταση, να υποθέσουμε ότι οι αδικημένοι ξεσηκώθηκαν και θα υπερισχύσουν των αδίκων;

Ποιοί είναι όμως οι δίκαιοι και για πόσο θα διατηρήσουν τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά μέσα στην "ρευστή" κοινωνία που ζούμε;

Η Ελλάδα, γενικά κουνάει πολύ. Σεισμογενής γαρ. Ακολουθώντας τρισδιάστατες σπειροειδείς διαδρομές, έτσι που νομίζεις μερικές φορές ότι οδεύεις ολοταχώς στο διάστημα..., η χώρα ήταν και είναι -παρ'όλες τις καθυστερήσεις- σε δρόμο αστικού εκσυγχρονισμού, σε εποχές που θέτουν σε δοκιμασία περισσότερο εδραιωμένες θεσμικά δημοκρατίες.
Άρα, εκ των πραγμάτων περνάμε μια (δύσκολη) όψιμη εφηβεία.

Σοβαρά τώρα... τα τελευταία 50 χρόνια, μεταξύ άλλων, έγιναν σε κάποιο βαθμό τα εξής:
...ενσωματώθηκαν παραγωγικά οι πρώην εξόριστοι, οι αδελφοφάγοι ξέπεσαν ως τηλεοπτικοί μαϊντανοί, ξεπεράσαμε τον γενικευμένο πανικό μπροστά στο σκουλαρίκι του Μήτσου, αναπτύχθηκε μια στοιχειώδης ετικέτα (βρίζουμε τον άλλο, απειλούμε, αλλά μέχρις εκεί, τα υπόλοιπα όταν διαπράττονται διώκονται και καυτηριάζονται, ή αποκρύπτονται... μέχρι να τα ανακαλύψει ο Μάκης), πειραματιστήκαμε με την ταυτότητά μας ως Ευρωπαίοι και συχνά πετύχαμε, άλλοτε αποτύχαμε (αναβάθμιση της παιδείας, πάταξη του δουλεμπορίου, η μαύρη αγορά των ναρκωτικών...), εν τω μεταξύ, ήρθαν οι μετανάστες, το ADSL, τα μπλογκ...

Η Ελλάδα είναι ζαλισμένη. Δυσκολεύεται να χωνέψει και να περπατήσει. Αλλά σιγά σιγά, η διαδικασία προχωρεί. Όλοι ξέρουν πια ότι ο Χριστόδουλος δοκίμασε τα όρια, ότι η "ελεύθερη" τηλεόραση παίζει με τα όριά μας, ότι οι τράπεζες, οι πλούσιοι και οι βιομηχανίες τους, οι δικαστές και οι θεσμικοί, οι οικογένειες και οι πολιτικοί, παράγοντες αθλητικοί, δήμαρχοι αντικαποδιστριακοί, πολίτες αγανακτισμένοι εναντίον ΟΚΑΝΑ, τύποι με τους πάγκους στη λαϊκή, τα ταξί... όλοι σε αυτή τη χώρα, δοκιμάζουν τα όριά τους και τα όρια των άλλων.

Αυτό λέγεται διαπραγμάτευση ζωτικού χώρου, ανταγωνισμός μεταξύ των ειδών στη φύση, αλλά από ένα σημείο και μετά λέγεται και πόλεμος...

Σε άλλες εποχές θα ευχόμουν η "βελούδινη επανάσταση" των επιταχυνόμενων κοινωνικών ανατροπών να οδηγούσε στην εγκαθίδρυση μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας.

Φοβάμαι όμως ότι τελείωσε μετά το '70 η ύστερη λάμψη του διαφωτισμού και υπερκεράστηκαν πια οι συνέπειες της ουμανιστικής επανάστασης... από ένα επερχόμενο συναρπαστικό όνειρο ρομαντικής και άναρχης υπερβολής (μπορεί να ειπωθεί αλλιώς "εμπειρία τύπου matrix", οπότε το "άναρχον" ας εννοηθεί μάλλον σαν ευφημισμός και περιγραφή μιας χαωτικής διασποράς των συγκρούσεων και της παρουσίας περιοδικά αυτονομούμενων ζωνών). Cyberpunk το βλέπω το μέλλον μας και Tsipras με στολή replica.

(σχόλιο σε σχέση με την ανάρτηση στο press-gr.blogspot.com, Δευτέρα, Μάρτιος 03, 2008, του Δημήτρη Χαγκοράρη, με τίτλο: Eπανάσταση...)

at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα