Sunday, March 9, 2008

Υπερήφανη για τον Σαίηκσπηρ


Σχόλιο σε άρθρο στο press-gr.blogspot.com με τίτλο Σε άψογα Ελληνικά

Ο/Η Miranda P. είπε...


Παρακαλώ, αν είναι να διαβάσετε αυτά που γράφω, να ξέρετε ότι μου πήρε 2 ώρες να γράψω αυτό το κείμενο.


Βλέπω ότι και πάλι αρκετοί "τσιμπάτε" και βγάζετε έναν πολύ κακό εαυτό.


Δεν με εκπλήσσει ιδιαίτερα. Τα λεγόμενα χαμηλά ένστικτα είναι κάτι κοινό σε όλους μας. Με την καλλιέργεια του χαρακτήρα, υποτίθεται ότι αποκτούμε γνώση του εαυτού και αυτο-έλεγχο. Πρόκειται για αριστοκρατικές αξίες που σχετίζονται με την ανάπτυξη ενός μοντέλου ερμηνείας της διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, κατά το οποίο ο καθένας θα δύναται να ξεχωρίζει το "καλό" από το "κακό", εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα της προόδου και της βέλτιστης διακυβέρνησης για όλους.


Σε μεγάλο βαθμό ένα τέτοιο μοντέλο είναι "πατερναλιστικό" και δεν αρκεί για την ερμηνεία της βιοπολιτικής, όπου όσα συμβαίνουν χρήζουν στατιστικών προσεγγίσεων (σα να μελετάς της συμπεριφορά αερίων σε περιορισμένο χώρο), παρά ηθικής αξιολόγησης.


Παρ' όλ' αυτά, στην απλή καθημερινή μας ζωή, οι πατερναλιστικές αξίες έχουν ακόμη κάποιο νόημα και γοητεία, δεδομένου ότι μπορούμε και επιθυμούμε συχνά να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως πρόσωπα. Το πρόσωπο με αυτή την έννοια δεν είναι φορέας του ονόματος, αλλά πηγή του ονόματος, αυτόφωτο ηθικό υποκείμενο που αποφασίζει ελεύθερα.


Πρόκειται για αξίες που από τον Σωκράτη ως τους Σαμουράϊ και μέχρι το "reserve" που πρέπει να διακρίνει ένα gentleman, αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς των ελίτ για την δημιουργία και σταθεροποίησή τους.


Αυτοσυγκράτηση δεν σημαίνει δειλία, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Για να γίνω κατανοητή, θα το πω κι έτσι: συνήθως, οι φοβισμένοι σκύλοι γαβγίζουν.


Για το θέμα μας τώρα, το θέμα της Ιστορίας... όποια κι αν είναι η "απόλυτη" (λέμε τώρα...) αλήθεια, ας την μελετήσουν από κοινού οι ιστορικοί -οι σοβαροί ιστορικοί που σκαλίζουν τις πηγές για να βρουν και να μάθουν -και βέβαια, όχι εκείνοι που τακτοποιούν τις πηγές όπως βολεύει για να επιβεβαιώσουν κάτι που "γνωρίζουν" ήδη κατά τρόπο απόλυτο.

Το "απόλυτο" είναι χείριστος οδηγός στην έρευνα.


Ο πολιτισμός δεν είναι κάτι που κληρονομείται άνευ όρων. Δεν νομίζετε;

Οι πολιτισμοί έρχονται και παρέρχονται, ακμάζουν και παρακμάζουν, μεταλαμπαδεύονται, αλλάζουν, παράγουν υβρίδια... είναι ζωντανοί όπως η γλώσσα.


Αν οι Έλληνες θέλουν να είναι υπερήφανοι, ας αναζητήσουν τους λόγους στο σήμερα. Το παρελθόν ανήκει σε όλους στο βαθμό που ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα:

κανείς δεν με εμπόδισε να διαβάσω τον Shakespeare και να τον κάνω μέρος της σκέψης και του αισθήματός μου. Το ίδιο και τον Σενέκα, τον Faulkner, την Sylvia Plath, τη Marguerite Yourcenar κ.ο.κ


Ποιός θα μου πει ότι ο Αμερικανός που διαβάζει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς είναι λιγότερο απόγονος της κλασικής εκείνης παιδείας;


Φυσικά, πολλά μπορεί να πει κανείς... εγώ, παραδείγματα δίνω, ώστε να υποστηρίξω ότι η κοινωνία μας χρειάζεται να ξεφύγει από την ιδεοληψία του παρελθόντος.


Ανυστερόβουλο ήθος χρειαζόμαστε. Αξιοκρατία! Και γνώση κριτική.


Ρίξτε μια ματιά στη Γάζα, για να δείτε που οδηγεί η έλλειψη διάθεσης για συναίνεση, αποδοχή και συνεργασία. Επίσης, πως η διαφθορά των πλουσίων Αράβων συντηρεί και εντείνει την κόλαση.


Οι φτωχοί σφαγιάζονται και ρίχνονται βορά στον δογματισμό, ενώ γενιές Ισραηλινών μεγαλώνουν μέσα στο δηλητήριο.


Ας διώξουμε αυτό το φάντασμα της κόλασης των φυλετικών συγκρούσεων από την ψυχή μας. Έτσι κι αλλιώς, αλλού είναι τα διακυβεύματα σήμερα.


(9 Μάρτιος 2008 3:20 πμ)

at
Labels: , , , , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα