Sunday, June 8, 2008

Πεθαίνω σα χώρα και δεν το ξέρω;



Η ιδέα είναι μία, αλλά δύσκολη ώστε να εκφραστεί με όλες τις παραμέτρους. Το βασικό ζήτημα είναι τι σηματοδοτεί το κείμενο του Δημητριάδη σήμερα και ποιοί χαίρονται που το ανακάλυψαν και γιατί.

Η ευρύτερη επικράτεια που σκανδαλίζεται και βαυκαλίζεται με παρεκτροπές, φόνους, διακηρύξεις περί ανωμαλίας και υποχώρησης του έθνους, συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και εκδηλώσεις αμέτρου μαλακίας σε τηλεπαράθυρα, δεν έχει ιδέα πως κάποιος σχηματοποίησε το φαινόμενο, έχοντας χτυπήσει πάτο γύρω στα 76 και αποστασιοποιούμενος από το σύνδρομο που όμως επανέρχεται ακατάσχετα και μαστίζει πλέον συνολικά μια κοινωνία που επιδίδεται στον χαβαλέ, στον αυτοδιασυρμό, σε παλαμάκια και τσαλιμάκια, όλα τα επιφαινόμενα μιας κριτικής ανικανότητας και ψυχικού βρασμού.

Ποιοί ανακάλυψαν το έργο τώρα; Και δεν αναφέρομαι στον σκηνοθέτη αλλά κυρίως σε όσους απευθύνεται, σε αυτούς που τρέχουν να προλάβουν την πηγή της συγκίνησης, έτοιμοι να καθάρουν το συνειδησιακό τους πάθος. Είναι μια σχετικά περιορισμένη ομάδα ανθρώπων με φιλοδοξία ή συμπάθειες προς τη ιντελιγκέντσια, που επιζητούν την πρωτοπορία συχνά ως δεκανίκι για την αυτοεκτίμησή τους στο πλαίσιο ενός ενδεδειγμένου στυλ ζωής (lifestyle). Επίσης κάποιοι που ασχολούνται με την τέχνη και την υπηρετούν λίγο πολύ με πάθος, ή ακόμη και με συνέπεια, τουλάχιστον επαγγελματική.
Και τί σημαίνει αυτό;

Μήπως απλά πως όλοι καθυστέρησαν τρομερά να αναλογιστούν κάποια πράγματα και φτάνουν τώρα, έχοντας αποτύχει να παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο, φτάνουν οι ελίτ, οι μορφωμένοι, οι οικονομικά και κοινωνικά ικανότεροι, να χαίρονται για ότι θα έπρεπε να τους θλίβει;
Μήπως θα απαντήσετε "κάλλιο αργά παρά ποτέ;"

Εντάξει. Ίσως. Όμως αυτό αναφέρεται πάντα σε ένα κοινωνικό διακύβευμα, σε ένα δυναμικό κόμβο που συνδέει τον άνθρωπο με το γίγνεσθαι και πολύ φοβάμαι ότι το γίγνεσθαι έχει προ πολλού διαλύσει κάθε σημείο αναφοράς που το κείμενο αναζητά, αφήνοντας μονάχα παραφθαρμένα και παραποιημένα κοινωνικά σημεία πρόσληψης (μετανάστες με παρα-ιστορική σκέψη, δηλαδή άνθρωποι που αποζητούν την όσμωση, την εν θερμώ χαλύβδωση της σχέσης τους με το προτατό των ικανοτέρων γηγενών, αλλά και άλλες, εντόπιες ευαίσθητες ψυχές με ιδεοληπτικά κολλήματα περί πατρίδας, έθνους και υπερηφάνειας, κατά τα άλλα επιρρεπείς σε σύναψη συμμαχιών με τα πιο έκνομα κανάλια διαχείρισης, προκειμένου να συντηρήσουν το προσωπικό τους κοινωνικό εκπόνημα... Το ονομάζω εκπόνημα, γιατί δεν πρόκειται παρά περί φαντασιοπληξίας που απαιτεί πάντα οικονομική βάση προκειμένου να συντηρηθεί σε βάρος των χρονίως χειμαζομένων πνευματικών ευνούχων και λαϊκών υποτακτικών που παράγει το σύστημα... αμήν).

Τείνω λοιπόν να συνιστώ ψυχραιμία και να συνάδω με την διαπίστωση του ίδιου του συγγραφέα πως το έργο του έχει αγνοηθεί και η εμμονή στο "πεθαίνω σα χώρα" είναι κάτι που δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα και αναζητά διαρκώς ερμηνεία.

Γιατί άραγε αυτή η χώρα προτιμά να πεθαίνει σα χώρα χωρίς να το ξέρει και γιατί η διανόηση γουστάρει να παρατηρεί το ανίδεο έρμα φερόμενο από δυνάμεις και ουσίες, σκυλευόμενο, απομυζώντας εκείνοι ως μύγες τις φλύκταινες; Αποταυτισμένοι ναι, αλλά όχι και ηδονοβλεψίες!

Τι προτείνω;
Μα ότι συνήθως. Να επικεντρωθούμε στο παραπέρα όπως φαίνεται μέσα από τις χαραμάδες της ψηφιακής εποχής, στα σημερινά εργαλεία αποτίμησης της σχέσης μας με το γίγνεσθαι, να συμπεριλάβουμε τις οπτικές που μας κληροδοτεί η προσέγγιση που προπορεύεται σήμερα και αμφισβητεί τις μεγάλες οπτικές, αγγίζοντας το έρμαιο-σώμα, τους ενεούς αγύρτες που είμαστε. Ίσως χρειαστεί να επανέλθω, αναλύοντας περισσότερο τι εννοώ στην τελευταία παράγραφο. Πάντως, σαφώς, αρνούμαι κάθε ωραιοποίηση της μνήμης, κάθε αυτομαστίγωμα και παρακμιακή λαγνεία για συνολικοποιήσεις εθνικογλωσσικές. Δεν πενθώ πια, παρά μόνο για σένα που δεν μπορώ να αγγίζω και ξέρω ότι σύντομα θα λάμψεις και θα ζεστάνεις την κοίτη μου.


Η φωτο. είναι από την ταινία Seijû gakuen (1974) του Norifumi

1 comment:

------ said...

Μιράντα
Καλησπέρα.Σας βάζω μια έκκληση.Πρόκειται για τη βαφτιστήρα μου.

Το Σάββατο 7 Ιουνίου στις 12 και μισή το βράδυ αυτοκίνητο αγνώστων στοιχείων χτύπησε μια 26χρονη κοπέλα καθώς διερχόταν την Κηφισίας στο ύψος του ΜΕΤΡΟ Μεγάρου Μουσικής και την εγκατέλειψε.
Οι περαστικοί ειδοποίησαν την Τροχαία Καισαριανής και το ΕΚΑΒ το οποίο τη διακόμισε τραυματισμένη στο Ναυτικό Νοσοκομείο όπου και νοσηλεύεται.
Παρακαλούμε θερμά όποιον γνωρίζει κάτι για την υπόθεση να επικοινωνήσει με την οικογένεια στο τηλ. 210-9650418. Θα σας είμαστε ευγνώμονες.

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα