Δυϊκές προσωπικότητες / Binary personalities

Σχόλιο σε κείμενο του "άγιου" με τίτλο 'ο κόσμος, η εικόνα και το νόημα'
This text comes as a comment to a post on another blog. As I don't always have the time to translate my writings, should you wish so, please indicate your interest!

Δυστυχώς, το κείμενό σου είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο, εκτός αν 1)υιοθετήσει κανείς αυθαίρετα κάποια άποψη περί αγαθής ανθρώπινης φύσης που επιθυμεί το "καλό" και 2)μεταθέσει τον ορίζοντα των οποιωνδήποτε προσδοκιών στο ασαφές απώτερο μέλλον. Αλλιώς, τίποτα δεν μας υπόσχεται ανοιχτές και "αμεσοδημοκρατικές" κοινωνίες, ειδικά ως αποτέλεσμα δράσης κάποιου συλλογικού υποκειμένου. Έχω την αίσθηση, πως τέτοιες προβολές προκύπτουν από το αξιακό υπόστρωμα του ανθρωπισμού, έχουν δε μάλλον τις ρίζες τους στην παράδοση του Δικαίου και η οποία είναι ο ανθός της κληρονομιάς ενός δυτικού πολιτισμού που καταρρέει/μεταλλάσσεται έτσι κι αλλιώς. Τα δίκτυα και οι ανθρώπινες μάζες της βιοπολιτικής, μάλλον μας υπόσχονται, μάλλον επιθυμούν συλλογικά και εδράζονται σε έναν ωκεανό ρευστότητας και υπερευέλικτης διανυσματικής εξουσίας, διάχυτης και σηματοδοτούσας την έκσταση με εξάρσεις βίας και ηδονής.

Φοβάμαι ότι η κυβερνητική και οι επιστήμες που μελετούν το ανθρώπινο μυαλό, έχουν περισσότερα να μας πουν για το είδος μας, απ'ότι οι ανθρωπιστικές σπουδές.
Εν πάση περιπτώσει, από τον εικοστό αιώνα, κι έχοντας βαθύτερες ρίζες στον ρωμαντισμό, η "εμπιστοσύνη του υποκειμένου προς τον κόσμο του" ...θαρρώ είχε και έχει πασιφανείς τάσεις κατάρρευσης. Εδώ και πολύ καιρό και σίγουρα, καθ'όλη την διάρκεια του μεταμοντέρνου, η βιωμένη πια κατάρρευση, όχι μόνο σε επίπεδο μεγάλων νοημάτων, αλλά και μικροδυναμικά, βρίσκει την έκφρασή της σε άπειρες εκφάνσεις της πράξης (ασύμμετρες δράσεις) και σε θεωρητικές προσεγγίσεις που χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της στατιστικής, αποπειρώνται να απεικονίσουν έναν πολύπλοκο κόσμο, χωρίς δογματικούς άξονες και βεβαιότητες.

Δυστυχώς για μας, ειδικά αν βασιστούμε στο Ελληνικό παράδειγμα, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι/ες ότι το ιστορικό υποκείμενο θα αποκτήσει συνειδητότητα με κάποια ευρεία έννοια και δεν θα αφεθεί (φύσει) στο ρεύμα του οποιουδήποτε επερχόμενου φονταμενταλισμού, η για την ακρίβεια, ετεροκαθορισμού με χαρακτηριστικά μηχανής. Ποιός μας λέει δηλαδή, ότι αυτό που επιζητεί ο άνθρωπος δεν είναι τελικά ο αυτοματισμός.

Αυτό που είδαμε στην Ελλάδα ήταν μια αναταραχή με βάθος και πολύ κοντά πόδια. Τα κουτσουρεμένα πόδια όσων διανοούμενων έτρεξαν να αναστήσουν τις μούμιες που κρατούσαν κρυμμένες στο υποσυνείδητό τους, φυσώντας μέσα τους πνοή που είχαν κλέψει από εν μέρει ανυποψίαστους νεαρούς.
Τα κομμένα πόδια όσων αποταυτισμένοι/ες από σύστημα και αντισύστημα, ατένιζαν με απελπισία να έρχεται στο προσκήνιο ο ένας και ο άλλος φονταμενταλισμός από το παρελθόν και να σηκώνουν τις σημαίες τους.
Τα παραμορφωμένα πόδια της αριστεράς που την πήγαν εντελώς στραβά, ξυστά στην επιφάνεια και πέρα από κάθε δημιουργική συνεύρεση. Το πτώμα του κράτους που το έσυραν από δω κι από κει όσοι κοινοβουλευτικοί και θεσμικοί ώφειλαν να το περιφρουρήσουν (είναι αλήθεια ότι αυτό γίνεται από καταβολής του κράτους μας και θυμήθηκα τον Μακρυγιάννη).

Μια ιδεολογία που δεν είναι δόγμα, εάν υπάρχει, είναι μάλλον προβληματισμός και όχι βέβαια βιβλίο με κατηγοριοποιήσεις και οδηγίες. Είναι κυρίως αναθεωρητικός στοχασμός με (αυτο)κριτική διάθεση και όχι αλαλαγμός και απλοποιητικό βραχύπνοο μένος.
Πού κολλάει εδώ το σύνθημα "σκατά στους κουλτουριάρηδες" ή ο χλευασμός των ακτιβιστών προς όποιους θέλησαν να αποφύγουν τις ασπρόμαυρες διαχωριστικές γραμμές;
Το σλόγκαν τους στα πρόσφατα γεγονότα ήταν "την ώρα της δράσης, τα λόγια είναι περιττά". Και κάποιοι συνεντευξιάζονταν με τα συνθήματά τους σε τηλεοπτικά πάνελ και στούντιο.
Και γενικά πήραν τους δρόμους να καθοδηγήσουν το θηρίο της οργής ενάντια στα σύμβολα! Μέχρι εκεί έφτανε η στοχοθεσία τους και ούτε σπιθαμή παραπέρα. Η επαναστατική λογική, τα κεφάλια που έπρεπε να πέσουν, οι αποκλεισμοί των ευγενών και των διανοούμενων μπουρζουάδων, όλα ήταν γραμμένα και καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι, όπου περίμεναν την ευκαιρία να βρεθούν στο προσκήνιο.

Όσο για την περίφημη εμπιστοσύνη, που σίγουρα αποτελεί βάση για την δόμηση οποιασδήποτε βιώσιμης συνθήκης, βρέθηκε οικτρά διαψευσμένη, καθώς ότι είχαμε μπορέσει να δομήσουμε εδώ και καιρό με πολύ κόπο, μια κάποια σχέση ήθους και προσφοράς, γκρεμίστηκε σε μια βραδυά από τους ανεγκέφαλους ιδεολόγους (φίλους!) που αφιονίστηκαν με οράματα συνοπτικής ανατροπής του σατανά και εγκαθίδρυσης ενός απρόσωπου εκδικητικού Θεού των μαζών. Και συνειδητοποιήσαμε οι πτωχοί πόσο ρηχή ήταν η συνειδητότητα που επαγγέλονταν ακόμη και κοντινοί μας άνθρωποι... της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Ως άλλοι Χριστόδουλοι, οι πρώην συνεργάτες και φίλοι μας, ανέβασαν τα μαυροκόκκινα λάβαρα με τα συνθήματα περί γουρουνιών της αστυνομίας.

Κι έτσι, φάνηκε πως η Ελλάδα είναι πολύ μα πολύ λίγη για να έχει θέση σε νοηματοδοτήσεις του μέλλοντός μας. Γιατί υπερίσχυσαν αυτοί που περιγράφω με μελανά χρώματα παραπάνω. Οι δε άλλοι, το κατ'εμέ ζητούμενο, τα συνειδητά υποκείμενα, ήταν ελάχιστα! Και τώρα που κάπως εκτονώθηκε μέρος της ενέργειας, βλέπουμε τους μανιασμένους να ξεχνιώνται μέσα στην καθημερινότητα που απτόητοι δομούσαν και πριν, ως υπάλληλοι του δημοσίου, συνδικαλιστές, κρατικοί λειτουργοί, χωμένοι από δω κι από κει, αυλικοί και υπηρέτες της καταναλωτικής αναγκαιότητας που υβρίζουν... όπως έβριζαν και πριν, υποσχόμενοι τον καλύτερο κόσμο, με το καλύτερο ήθος... υποσχόμενοι με τρόπο που έλεγες "δεν μπορεί, το εννοούν! θέλουν να παλαίψουν για περισσότερο ήθος στις ανθρώπινες σχέσεις"! Και πού να το ήξερα πως έβραζε κρυφά μέσα τους το κενό και θρεφόταν ο φθόνος και ο διχασμός! Η αρρώστεια αυτή που βρίσκει έδαφος στην ανικανότητα αποταύτισης, στην απόλυτη ανάγκη του ανήκειν, πάση θυσία...εν τέλει στην ανάγκη τάυτισης με τον εαυτό και το σύστημα (έστω και δια της ολικής απόρριψης του φαντασιακού άλλου). Binary personalities (δυϊκές προσωπικότητες), δίχως οργανική σχέση με το πραγματικό.

Κι έτσι, φαίνεται πως αν μας ενδιαφέρει το μέλλον και η συνειδητή δόμησή του, δεν έχουμε άλλες διεξόδους από την Επικούρεια ιδιώτευση, η την αποδημία.