Γιατί να υποστηρίξουμε τον δήμαρχο Τήλου;

(φωτ. φεγγάρι στο λιμάνι, Τήλος, 2005)


Κάποιοι μπλόγκερ ζήτησαν να υποστηρίξουμε τον δήμαρχο Τήλου.
Θα ήθελα επ'ευκαιρία να μοιραστώ μαζύ σας μερικές σκέψεις και κάποιες προσωπικές ενθυμήσεις σε σχέση με το πρόσωπο του δημάρχου, καθώς περνώ εκεί το καλοκαίρι μου τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, κάνοντας κάποιες φορές ελεύθερο κάμπινγκ, αγάπησα την άνυδρη κυκλαδίτικη πλευρά αριστερά του λιμανιού (ακολουθώντας το μονοπάτι ως τα Λεθρά). Αγάπησα πέρυσι εξ'ίσου και την βόρεια μεριά, προς το κατάφυτο μοναστήρι, το θαλασσοδαρμένο χωριό του Αγίου Αντώνη και την δροσερή παραλία Πλάκα με τα περιφερόμενα παγώνια.

Στο θέμα τώρα:
Αυτός ο δήμαρχος έχει κάνει κάποιες προσπάθειες που κατέληξαν τουλάχιστον σε μια μονάδα βιολογικού καθαρισμού. Απ'όσο ξέρω είχε αποπειραθεί επίσης να πάρει κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα απεξάρτησης από ναρκωτικά, αλλά πολλοί τον έβριζαν, λέγοντας ότι θα έφερνε στο νησί όλους τους ναρκομανείς της Ευρώπης.
Επίσης, σε μια άλλη περίπτωση, τον πετύχαμε στο δρόμο από το Μεγάλο Χωριό προς το λιμάνι να περπατά με ένα πληγωμένο πετρίτη (γεράκι) στο χέρι του. Μας άφησε να το περιεργαστούμε και όταν τον ρωτήσαμε, έδειξε να ενδιαφέρεται πολύ για την περίθαλψη και την διάσωση των αγρίων ειδών που συναντά κανείς στο νησί.

Με λίγα λόγια, αυτός ο γιατρός από τη Ρόδο, έχει μια υγιή, σύγχρονη και δυναμική άποψη για τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης που μακάρι να είχαν και άλλοι, ιδιαίτερα στα μητροπολιτικά κέντρα. Συγκεκριμένα, δεν φοβάται να παίρνει ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες που έχουν και πολιτικό κόστος. Παρ'όλ'αυτά, στο νησί του μοιάζει να εκλέγεται χωρίς πρόβλημα.

Ανεκδοτολογικά πάντα, θυμάμαι και μια κυρία που ενώ μαγείρευε εξαίσια στο σπιτικό εστιατώριό της εν μέσω της συγκινητικά ήρεμης εξοχής, δυστυχώς στενοχώρησε βαθειά εμένα και την παρέα μου όταν άρχισε να χύνει φαρμάκι ενάντια στα παιδιά των Αλβανών του νησιού καθώς και τον δήμαρχο. Δεν ξαναφάγαμε εκεί και ήταν τόσο κρίμα!

Με λίγα λόγια, το συμπέρασμα που τείνω να καταλήξω είναι πως αυτός ο δήμαρχος θίγει τις βαθειά ριζωμένες προκαταλήψεις και τα οποιαδήποτε φοβικά αντανακλαστικά που συνήθως επικρατούν στις μικρές κοινωνίες.

Ας τον βοηθήσουμε. Και τις ευχές μου στα νέα ζευγάρια. Η συντροφικότητα είναι μια σοβαρή αξία που αξίζει κάθε υποστήριξη.

Από πού πάνε για την ουτοπία;

06-20.06.2008
Δημοτική Αγορά Κυψέλης
Φωκίωνος Νέγρη 42

Εγκαίνια
Παρασκευή 06.06.2008
20:30




Κάθε κατάσταση πνεύματος η οποία είναι ασυμβίβαστη ή υπερβαίνει τα άμεσα δεδομένα της πραγματικότητας δεν είναι κατ’ ανάγκη ουτοπική, καθώς σ’ αυτή την περίπτωση η «ουτοπία» θα μπορούσε να εκπέσει στο επίπεδο της απλής διανοητικής άσκησης ή της απόδρασης από την πραγματικότητα, χωρίς ωστόσο να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα.
Το ουτοπικό πνεύμα δεν είναι πάντοτε το αντίθετο του ρεαλισμού ούτε υποχρεωτικά συνώνυμο του εξωπραγματικού και του ανέφικτου. Αντίθετα, είναι αυτό που κάνει πολλές φορές υποφερτό τον πραγματικό κόσμο. Η ουτοπία, συνεπώς, βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με την πραγματικότητα καθώς ενέχει την τάση συντριβής, ανατροπής της υπάρχουσας τάσης πραγμάτων, την πιθανότητα πραγμάτωσης αυτού που επιθυμούμε να είμαστε πέρα-από και ενάντια-στην εμπειρική πραγματικότητα. Αυτός ο θεμελιώδης ανατρεπτικός πυρήνας της ουτοπίας είναι που τη διαφοροποιεί από την ιδεολογία.
Σύμφωνα με τον Ε. Μπλοχ, ο άνθρωπος είναι ένα ουτοπικό υποκείμενο, εμπεριέχει το σύνολο των μη πραγματωμένων ακόμη δυνατοτήτων του αλλά και την πιθανότητα -που κρύβεται εντός του- να υπερβεί και να ανατρέψει την εμπειρική πραγματικότητα. Όμως η πιθανότητα, ενώ «είναι αυτή που κρατάει τον κόσμο από τη νεκρική ακαμψία και επιτρέπει σε έναν καλύτερο κόσμο να γεννηθεί», δεν γίνεται πραγματικότητα από μόνη της Η ανάδυση της ουτοπικής ενέργειας του ανθρώπου, η σύλληψη των πιθανοτήτων του όχι-ακόμη, που υπολανθάνουν, πραγματώνεται μόνο μέσα από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Όσο περισσότερο αντιδρούν οι άνθρωποι στο περιβάλλον τους και το τροποποιούν με βάση ένα ανθρώπινο σχέδιο τόσο περισσότερο ζουν στην ουτοπία. Κατά τον Μπλοχ, το όχι-ακόμη είναι επίσης το εδώ-και-τώρα. Το ουτοπικό πνεύμα τέμνει το παρόν, την καθημερινότητα του ανθρώπου και μπορεί να μεταφραστεί σ’ αυτό που οι Ζαπατίστας ισχυρίζονται: «είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι, δηλαδή επαναστάτες».

Πως μπορούμε να ονειρευόμαστε μετά την εμπειρία του 20ου αιώνα, στη διάρκεια του οποίου ουτοπίες απέτυχαν, πιθανότητες αποδείχτηκαν φρικτές, ανθρώπινα όνειρα και ελπίδες κατέληξαν στην εξαθλίωση και την καταστροφή; Ποια η σχέση της ουτοπίας με την πραγματικότητα και της επανάστασης με την καθημερινή ζωή; Πώς η εμπειρία της ουτοπίας (ουτοπικές συλλήψεις, πειραματισμοί, απόπειρες εφαρμογής σχεδίων δράσης) συνδιαλέγεται με τα πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα του 21ου αιώνα;

Σχετικοί προβληματισμοί και ερωτήματα αποτελούν άξονες της δράσης: «Από πού πάνε για την Ουτοπία;», που θα πραγματοποιηθεί στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης από τις 6-20 Ιουνίου και θα περιλαμβάνει εικαστική έκθεση, τριήμερο αφιέρωμα στους Καταστασιακούς (με ανοιχτές συζήσεις και προβολές ταινιών), film festival, παρουσιάσεις και συνάντηση για συζήτηση και κατάρτιση κειμένου θέσεων για την πόλη, το δημόσιο χώρο και την ίδια την Αγορά της Κυψέλης.



Οργάνωση δράσης (και με την υποστήριξη των συμμετεχόντων)
Δημήτρης Χαλάτσης, Κατερίνα Νασιώκα


06 - 20.06.2008
συμμετέχουν

Akiro Hellgardt, Andrea Hartinger, Markus Paetz, Ulli Emert, Γιώργος Αγγελάκης, Γιάννης Αλεξάκης, Ανδρέας Βούσουρας, Γιώργος Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Γεωργακόπουλος, Μπάμπης Δερμάτης, Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική, Τζίμης Ευθυμίου, Νίκος Καζέρος, Βασίλης Κανελλόπουλος, Άντζι Καραντζά – Μαρία Μπούφη, Κενό Δίκτυο, Κοινότητα Ανοικοδόμησης, Φωτεινή Κριάλη, Μαργαρίτα Λέντζα-Σιαμανή, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Σταύρος Μπονάτσος, Χριστίνα Παρακεντέ, Νατάσα Πουλαντζά, Χριστίνα Σγουρομύτη, Ελένη Τζιρτζιλάκη – Μάνος Κορνελάκης – Στέφανος Χανδέλης, Δημήτρης Χαλάτσης.


πρόγραμμα

08.06.2008 | Κενό Δίκτυο
Το Κενό Δίκτυο (Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες, http://voidnetwork.blogspot.com) παρουσιάζει: FILM FESTIVAL - ART | POLITICS | INFORMATION AND EXPANDING OF CONSCIOUSNESS.
21:00 έναρξη
Μέρος Α’
Πρώτη Προβολή της πολύ επιτυχούς νεοϋορκέζικης avant-guarde ταινίας “Get Rid of Yourself” από την ομάδα Bernadette Corporation. Η ταινία ακολουθεί τις σκέψεις και τα συμπεράσματα ακτιβιστών του αναρχικού Black Block μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα φιλοσοφική και κινηματογραφική ματιά. www.bernadettecorporation.com.
Μέρος Β’
50 short and medium size films
DOCUMENTARIES, EXPERIMENTAL AVANT-GUARDE FILMS, ACTIVISM FILMS, INDEPENDENT NEWS NETWORKS, ANIMATION FILMS, VOID ART MULTI MEDIA, FLASH-ART, DIGITAL ART FILMS, UTOPIA, UNDERGROUND PHILOSOPHY.

10-12.06.2008 | Αφιέρωμα στους Καταστασιακούς

Τρίτη 10.06.2006
20:00 Ανοιχτή συζήτηση με θέμα Συνταγές για μια νέα πολεοδομία: από τη νεωτερική στην παγκόσμια πόλη με εισηγητές τους Φώτη Τερζάκη, Σταύρο Σταυρίδη και Δήμητρα Σιατίτσα.
23:00 Προβολή ταινίας: In Girum Imus Nocte Et Consumimur Igni, Guy Debord, 1978, 1:35:07. Με την ταινία αυτή διακόπτεται η σχέση του Ντεμπόρ με τον κινηματογράφο. Συντίθεται από κομμάτια άλλων ταινιών, από φωτογραφίες λεττριστών και καταστασιακών κ.α. Στο ηχητικό μέρος έχουμε ένα σχόλιο του Ντεμπόρ για την περιπέτεια των φίλων του και του ίδιου.

Τετάρτη 11.06.2008
20:00 Ανοιχτή συζήτηση με θέμα Το μέλλον της Ουτοπίας με εισηγητές τους Μιχάλη Παπαρούνη, Δημοσθένη Αγραφιώτη και Δημήτρη Μουστάκη.
23:00 Προβολή ταινίας: Guy Debord, Son art et son temps (Guy Debord, Η τέχνη του και οι καιροί του), 1995, 0:59:45. Είναι μια ωραία στιγμή εκείνη που τίθεται σε κίνηση η επίθεση κατά της τάξης του κόσμου. Στην ανεπαίσθητη σχεδόν αρχή ξέρουμε ήδη ότι πολύ σύντομα κι ό,τι κι αν συμβεί τίποτε πια δεν θα είναι το ίδιο με εκείνο που ήταν.

Πέμπτη 12.06.2008
20:00 Ανοιχτή συζήτηση με θέμα Για μια κριτική των ιδεών της Καταστασιακής Διεθνούς με εισηγητές τους Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη, Βανέσσα Θεοδωροπούλου και Δικαίο Ψυκάκο.
23:00 Προβολή ταινίας: La Societe du Spectacle (Η Κοινωνία του Θεάματος), Guy Debord, 1973, 1:27:18. Μετά τη διάλυση της Καταστασιακής Διεθνούς ο Γκυ Ντεμπόρ ολοκληρώνει το 1974 την ταινία με βάση το ομώνυμο βιβλίο του. Πρόκειται για μια συρραφή αποσπασμάτων από άλλες ταινίες, φιλμ επικαίρων και φωτογραφιών, ενώ ο ίδιος απαγγέλλει το σχόλιο που αποτελείται από θέσεις του βιβλίου του.


17.06.2008 | Παρουσίαση
20:00 Ουτοπικές πόλεις του χτες και του σήμερα, Κείμενα - Ντοκουμέντα από το γερμανικό περιοδικό du, Ιανουάριος 1972. Παρουσίαση: Δημήτρης Χαλάτσης – Κατερίνα Νασιώκα.

18.06.2008 | Η ουτοπία της Αγοράς
20:00 Ανοιχτή συζήτηση και κατάρτιση κειμένου θέσεων για την πόλη, το δημόσιο χώρο και το εγχείρημα της Αγοράς της Κυψέλης.

το κρασάκι του Τσου; (english, french, spanish mix)

Hear new data
ass in ear
Tom hurray no!
you give up who rule...

Our raw ray in the noon
tow a lorry!
Yet I know:
all tokens she owes

In me I now almost died
makes my day, I'm cool

Il y a ni moue
that kissed me merry
ya no menos... "cuts a hit" to chew

He knows, d'you know me d'you all
You could all now
none eat that but only
shoot them up, she prayed...

Put the movie dad
Cover me
toad agar ewe
tapping on her mind
y tete la-dessus rouant
hugger cuts in
now it aien't
a net of... cut sex

Qui est a mismo mean
oh cher ami, who'd you see?
Naomi that's our hit, I miss the night
ya no menos qu'un show hit to chew

Alright
me I know "mes chiottes"
you could all now
Cock-erel ad ogni (italian?)
shoot them up
she prayed

Il y no nazca
a que no
me anhila and huyo les maux
He ain't no homo
el gitano
ya ahi no hay cold rhubarb

Ouais... right
...me know can't buy ring
me or you
damn-ed

On my bed
don't eat
shoot them up
she prayed

ασήμαντο πλάσμα με αυτιά

Μελωδίες ενυπάρχουν σαν φράκταλ μέσα στην διαδραστική ύλη. Κυκλικές, υλικές, επαναλαμβανόμενες, προκύπτουν ολοένα. Καλώς την, με την αιθέρια έμπνευση και τα παρεπόμενα της τέχνης του ενδιάμεσου, καλή μου Έβερ, τώρα που σε βρήκα, θυμήθηκα και τα δικά μου σκαμπανεβάσματα, μπες βγες στον κόσμο των πνευμάτων. Αφέθηκα για πολύ στον στρόβιλο του αισθητού, ξεκίναγε μια ώθηση από το παραμικρό, τα χαλίκια έτριζαν κάτω από τα πόδια μου, το κεφάλι μου έγερνε προς τα πίσω, έκλεινα ελαφρά τα μάτια να μην τυφλωθώ από το λιοπύρι, περπατούσα υπνωτισμένη σε δρόμους από άμμο. Άκουγα τον άνεμο και πέρα από την πνοή των στοιχείων, μια υψηλή συχνότητα και βόμβο.

Το σώμα μου γινόταν δίχως όργανα -είχα διαβάσει την βιογραφία του Βαν Γκογκ από τον Αντονέν Αρτώ. Είχα παραγγείλει το βιβλίο με σκληρό κάλυμμα. Ήθελα να το μεταφράσω. Ήμουν ερωτευμένη με το Νεκτάριο, τον έφηβο ψαρά και κάθε τόσο γύριζα πίσω στη Σχοινούσα να τον δω. Ο ξάδερφός του πήγαινε καβάλα σε μουλάρι και φορούσε βασιλικό στο αυτί.

Πήγαμε για ψάρεμα. Μια μέρα δεν με ειδοποίησε κι ας το περίμενα. Κοιτούσα τη θάλασσα κι έβλεπα μια κουκίδα στον ορίζοντα, την βάρκα του. Εκείνη τη μέρα δεν πήγε καλά η ψαριά, έπιασε μόνο ένα χάνο και τον αγκίστρωσε από το μάτι.

Αγκριστρωμένη από το μάτι, δεσμευμένες όλες οι αισθήσεις μου. Ο περίπατος είχε έναν αυτοματισμό ανείπωτης ανακούφισης. Δεν υπήρχαν διλλήματα αλλά το μονοπάτι. Ένα κορίτσι που κυλούσε πάνω σε ηλεκτρομαγνητική τσουλήθρα. Εγώ. Δεν είχε σημασία πια καθόλου τί ήμουν, ποιά ήμουν. Προχωρούσα ανέπαφη ανέπαφος από την επαφή, προχωρούσα ολόκληρη, ολόκληρος, χάθηκαν τα διαχωριστικά και τα παραπετάσματα, ένας στρόβιλος ανάγκης με οδηγούσε, με άφηνε απαλά στο επόμενο βήμα.

Όπως η μούσα έσπερνα και θέριζα τον βόμβο και τον τόνο. Τραγουδούσα και εμψύχωνα τις κινήσεις μας, ενυπήρχαμε σε αυτά όλες οι ψυχές, ένα ένα τα μικρά λουλούδια του θυμαριού αντιλαμβάνονταν το πέρασμα πλάι τους.

Δεν μισώ, δεν θέλω να σταματήσω, δεν έχω απόθεμα αναμνήσεων, δεν έχω απόθεμα φθοράς. Κινούμενη φυσικά ως άνεμος, αγγίζω και πάλι τα όρια όπου η ξηρά βρέχεται και ξεδιψά. Ακούω απόλυτα.

Προχθές το βράδυ, κατεστραμμένη στην πόλη, Σαββατοκύριακο έρχεται, Σάββατο είναι. Κατεστραμμένη μόνη περιττή, σε αυτή την πόλη. Προχωρώ ακόμη ψάχνοντας στο πλήρες των αισθήσεων, να βρω μια διεύθυνση, να ζητήσω το τελευταίο αντικείμενο που έχασα.

Χάνω πράγματα. Έβερ, γλυκειά μου, έχασα το πορτοφόλι μου στο τρένο. Κυκλοφορώ αμέριμνη. Με ανοιχτή την τσάντα, μωβ σκιά στα μάτια κι ένα χέρι βουτά στον μάρσιπο, κλέβει την ταυτότητά μου που κουβαλώ από τα δεκατέσσερα. Το στρες με κάνει να πονώ, γιατί η υπερέκκριση αδρεναλίνης μου αφήνει αίσθηση πόνου στο σώμα, σα να είχα κάνει βαρειά σωματική εργασία. Μου φέρνει πονοκέφαλο και ένταση ολόκληρο το απόγευμα. Σάββατο στην πόλη αυτή, τους βλέπω απανωτά τους κοιλαράδες να μασάνε σουβλάκι, ωχ, δεν έχω πάρει τίποτα κι όμως τους βλέπω, μποτιλιάρισε ο δρόμος, ωχ, αυτοκίνητα. Περπατώ με προσπάθεια. Χίλντεγκαρντ, εσύ που κάνεις εκπομπή, μέσα απ'τα κύματα του ραδιοφώνου σου πρέπει να με βρεις και να μου τείνεις το χέρι. Έχω μόνο εσένα. Απελπισία Χίλντεγκαρντ. Γρήγορα. Κάλεσέ με στην γυναικοπαρέα με όλες αυτές που συνθέτουν με χίλιους τρόπους. Οι μισότρελες καλοπερνούν στον έβδομο ουρανό της δημιουργίας. Come on Hildegard. Έρχεται η πρόσκληση;

Γυρίζω σπίτι. Επιτέλους κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή. Ακούω τη μουσική μου. Ακούω τα φράκταλ των ήχων που ενυπάρχουν στις μικρές κινήσεις των αόρατων σωματίων, ανοίγω το μέηλ.

Είμαι ανάμεσα στις φίλες της. Είμαστε ολοένα γυναίκες που περπατούν στο κενό, που τραγουδούν άριες, ντύνονται με ορχιδέες, γίνονται άλλα πλάσματα που αψηφούν την φιλοδοξία μπροστά στην αίσθηση, κυριαρχεί μια χρωματική έκρηξη, λίγο πολύ οι κοπέλες αυτές λένε: "είμαι ασήμαντο πλάσμα με αυτιά".

Απόψε Νεκτάριε θα ξεχάσω τον πόνο και τη χαρά, την παραφορά και τον έρωτα, τον φόβο σου για τους τάφους και τους ήρωες, τις τρίχες στ'αυτιά σου. Ελπίζω να μην πιείς πολύ ουίσκι. Θα κλείσω τα μάτια ξανά, θα κυλήσω επάνω στα κορίτσια φορείς σαν ένα κύμα. Ευτυχώς, έχω ανάγκη το άγγιγμα που δεν μου έδωσες κι έχω παρέα στο πλήρωμα του κενού το θρόισμα της ύλης. Υπάρχουμε κι ας μην είμαστε παρά οι ψίθυροι.

(στη φωτογραφία, Ever Orchid)

Με προφυλακτικό. Και δεν φιλάω

Ρε πρέπει να είμαι αλλού ξημερωμένη! Νομιμοποίησε το τέτοιο του και κάθεται στην καρέκλα... μιλάνε όλοι, μιλάει αυτή η ανόητη... λέει ότι η Κίνα διασφαλίζει "επιτέλους" την ηρεμία στο ταξίδι της φλόγας, σσσςς, σιωπή. Στον κόσμο μεγαλώνει το κύμα της αυτόματης αναπαραγωγής: electronic trash...
Χρειάζεται η σκέψη άλλο;
Μα βέβαια! Για να εντοπίσεις το ζητούμενο, στην εξαίσια ροή, χρειάζεται οξυμένη αντίληψη, ικανότητα κριτικής, να κόβει το μάτι.
Θα μου πεις, σιγά Μιράντα...

Γιατί είχα την εντύπωση ότι καταλάβαινα τους ανθρώπους; Γιατί μερικές φορές τους έβλεπα με συμπάθεια; Γιατί δεν καταλάβαινα ότι είναι οι περισσότεροι αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν "base", με την έννοια που αναφέρεται και στον Σαιξπηρικό στίχο "chok'd with ambition of the meaner sort" (Henry VI, part I), που θα μετέφραζα ως "πνιγμένος από στυγερή φιλοδοξία..." και θα το έλεγα αυτό για τον ψηλό που μένει πιό πάνω και πέρασε χαμογελώντας... χαμόγελο γνώσης ήταν- σίγουρος πως όλοι θα πληροφορήθηκαν το κατόρθωμά του. Εγώ δεν ήξερα τίποτα, αλλά μου το ψιθύρισε ο μαγαζάτορας από κάτω: "αγόρασε ένα μαγαζί στη Γλυφάδα.... άστα, ένα μαγαζί..."
Μόνο που δεν σταυροκοπιόταν από θαυμασμό απέναντι στον ψηλέα που μου κάθεται στο στομάχι, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί ανταποκρίνεται πλήρως στη λίστα των ιδιοτήτων ενός ελαφρολαϊκού καουμπόϊ. Θα μπορούσα κι εγώ ως στερεοτυπική και επιτρέψτε μου, ξαναμμένη σκύλα, να τον επιλέξω και δεν θα έφταιγε κανείς, μόνο οι ορμόνες μας και η έλλειψη ανασταλτικού μηχανισμού... ο οποίος σημειωτέον, αν υπήρχε ο γαμιόλης, ναι, τώρα βρίζω, επιτρέψτε μου να μιλήσω ανοιχτά, αν ο γαμιόλης ο μηχανισμός που λέγεται "κριτική", αν λέω, αν, αν υπήρχε, τότε πιθανά θα κοντοστεκόμουν και δεν θα έπεφτα με τα μπούτια ορθάνοιχτα πάνω στο δίμετρο αρσενικό με τη χαίτη και το θεληματικό χαμόγελο. Μαλλιαρό γομάρι, μυρίζει μόσχο. Ας μην ξεχνάμε πως αγόρασε και "ένα φοβερό μαγαζί στη Γλυφάδα".

Εντάξει λοιπόν, ο τύπος ανταποκρίνεται πλήρως στις προδιαγραφές. Έλα που μόνο να τον γαμίσω θέλω και τίποτε άλλο. Είναι περίεργο; Αν δεν το παραδεχόμουν θα ήμουν σκρόφα.
Έχοντας όμως εξαφανίσει την στερεοτυπική ξανθειά μέσα μου, κυκλοφορώ παντού μελαχροινή και κανείς δεν υποψιάζεται την βαθύτερη γνώση μου για τις επιθυμίες, γνώση από πρώτο χέρι καθώς οι ορμόνες είναι παρούσες και βέβαια υπό έλεγχο... κοιτάζω λοιπόν τον αποκάτω μου μαγαζάτορα και κόβω στη μέση την προηγούμενη ευγενική κουβέντα -όπου του έδινα συμβουλές πως να ρίξει την πίεση- κι αρχίζω ένα χέσιμο!
Γιατί ο μαλάκας τόλμησε να μου πει ότι δεν βγαίνει καν. Ακούς εκεί! Όπως κάνουν συνήθως όλοι οι έμποροι. Δεν βγαίνουν. Τέρμα. Γαμιόληδες. Δεν βγαίνουν.
"Ε, να το κλείσουμε τότε το μαγαζί!" του κάνω κι εγώ. "Σε τελευταία ανάλυση, άμα δεν βγαίνεις εσύ, εδώ, έτσι όπως καταντήσατε την περιοχή..."

Παντού παρκάρουν, όλα τα πεζοδρόμια πιασμένα.
Ακόμη μια από αυτές τις γραφικές, πρώην λούμπεν, πρώην υποβαθμισμένες γωνιές όπου οι χώστες αχ, αγωνίζονται να τα πιάσουν κι ας μην έχουν οι περισσότεροι ιδέα για τον αιθέρα: τί ξέρετε μουνιά για τα κβάντα, το νόημα της ύπαρξης- μαλακία λέει η αλχημεία;
Να συνεχίσω;
Το μόνο που καταλαβαίνουν τα συμπαθητικά λαμόγια είναι ένα αναπήδημα στην κοιλιά. Είναι ευαίσθητα παιδιά. Όπως όλα τα ζωντανά και έμβια, νοιώθουν τον πόνο και την πείνα. Νοιώθουν το χάδι κλπ Όμως τον σημαντικό βορβορυγμό τον καταλαβαίνουν μόνο αυτοί. Αποτελεί εν τούτοις κοινό τόπο στην πιάτσα. Η ζωή της πόλης πάλλεται στον υπόκωφο ρυθμό. Στο βάθος του συστήματος, κάτι γουργουρίζει όταν βρίσκονται κοντά σε λεία. Σιγά ρε να μην έχουν σχέση με το νόημα.
Η γλώσσα τους είναι απλά μιλιά. Δεν εννοεί τίποτα.

Ούτε καν χέστηκαν για τα πολιτικά του Αριστοτέλη. Όχι πως ερωτεύτηκα τον super Aristote! Αντίθετα, πάντα ήμουν μια ονειροπόλα ψυχή, μια πλανεμένη κόρη της λυρικής ενατένισης, με έτρωγε ένας ατόφιος πλατωνισμός που με κούρασε καθώς έτεινε στην ακαμψία του ιδεαλισμού κι έτσι με πολλή δουλειά, μέσα από τον ρωμαντισμό (επίτηδες το γράφω έτσι, να μην μπλέκεται με τον σεντιμενταλισμό) πλαγιοκοπώντας, κάτι υποψιάστηκα για τον Δημόκριτο, τους προσωκρατικούς και την κρυμμένη παράδοση του πνευματικού υλισμού. Τη σχέση με το Θιβέτ και τους εξωγήινους.

Πάντα στο βάθος ελλοχεύει το άτομο και πιό πίσω το αβαρές, τα φωτεινά πνεύματα που δεν άφησαν μαρτυρίες, που έσβησαν ως ρόδα, έχοντας χαρίσει την απέριττη ομορφιά τους σε όσα μάτια τους αντίκρυσαν ένα απόγευμα, σε μια περιπλάνηση... Μιλώ για τους ολιστικούς διανοητές χωρίς απογόνους ή γνωστό έργο. Αλλά και για τους λιγώτερο γνωστούς φιλοσόφους, τους Γνωστικούς και τους υλιστές που αποσιωπήθηκαν. Αναζητήστε τους στο διαδίκτυο, ή αναζητήστε το πνεύμα τους αλλού, στις έρευνες του Shauberger, στις υδάτινες σπείρες που με μόνη την ομορφιά παράγουν κοσμική ενέργεια. Λέω τώρα, λέω περίπου όλα όσα θέλω να ακούσω -για να μην σκέφτομαι αυτούς με τα μάτια βοοειδούς σε βιομηχανική φάρμα, ή τους άλλους με τα μάτια που σπινθηρίζουν από ηλίθια χαρά. Chok'd with ambition of the meanest sort, με τα χαμηλά τους ένστικτα και την απαίσια στυγερή φιλοδοξία... συμπαθητικοί, συνηθισμένοι, εργατικοί, φιλήσυχοι, προσαρμοσμένοι στην πραγματικότητα άνθρωποι... επαγγελματίες, επιτηδευματίες, αγαπημένε παππού Σουφλιά με το νόμιμο παράνομο, ειδική αφιέρωση στον μαγαζάτορα από κάτω που μπήκε μέσα πολλά ευρώ, τον ψηλό που ευχαρίστως θα...
Με προφυλακτικό. Και δεν φιλάω.
Εννοώ εσένα μαλάκα.

Θέλω...
Όχι, τίποτα.