Η/Ο -θραύσματα-

Όχι Αρη, μη πέφτεις στη παγίδα. Σφύρα αδιάφορος, αντί να εκδηλώνεις φύσει αγαθός την προθυμία σου. Τί είναι αυτό που μου συμβαίνει; Άρη, εδώ δεν ξεκινήσαμε με τις δικές μου ενοχές σαν δόλωμα; Σε αυτές δεν πρόταξες ανυποχώρητος το αγέρωχο δικό σου στήθος; Πώς είναι δυνατόν να περιεργάζεσαι τον Γόρδιο δεσμό με αστείρευτα καλές προθέσεις; Η φύση της δημιουργίας είναι να ποθεί το δυνατό. Η φύση του δημιουργού να αφήνεται στο φίλο. Οι χαρακτήρες αυτών εστίαις τε και μάχαις γένονται. (3:36am, dramatic plea from anonymous)

----------------

H/O

Εμάζεψα πολύ θυμό.
Μέχρι τώρα υπέγραφα με σταθερό ψευδώνυμο, τώρα έγινα Η/Ο

Ο Κρόνος μ'έφαγε
δεν αντέχω
Απέμειναν οι ώρες το ξημέρωμα
Καμμιά φορά
που σου αφήνουν να σταθείς
να ατενίσεις

Επήλθε τιμωρία;
-θέλω να καταριέμαι Δημήτρη- Διάβασέ μου το τέλος σου,
πεθαίνω σα... Χώρα (η/ο)
Να βρίσω

Εμπιστεύομαι τη φαντασία
πλυμένο πρόσωπο με λίγο νερό
Ποθώ αδιαμφισβήτητα εσένα
και από την κορφή ως τα νύχια
Όμως, ας όψεται ο καιρός

Η μεγαλειωδέστατη βλακεία
-και ποιανού να αποδώσεις-
(που αναβλύζει καν πιο χύδην
αφ'ότου γενικεύθη η αρρώστεια)

Πλάι σου, ήθελα να έχω τύχη!
-μωρές μου τρυφηλές εικόνες-
Πώς μπορούμε
να χαμογελάμε αμήχανα,
χωρίς να βλέπουμε

(ποίημα που κατατέθηκε στο press-gr.blogspot.com από Ο/Η ανώνυμος / "Πεθαίνω σα Χώρα", αφήγημα του Δ. Δημητριάδη, εκδόσεις Άγρα)

-------------

Λοιπόν, δεν έχω πολύ χρόνο, γι' αυτό εν συντομία:

περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι η ερμηνευτική προσέγγιση αυτής της ανακοίνωσης για το καθεστώς χρήσης των υπολογιστών της βουλής. Αν ερμηνευθεί ως ιδιόμορφη προστασία του πολιτικού προσωπικού από ποινική δίωξη, την ώρα που ο απλός πολίτης είναι έκθετος σε διώξεις, τότε μιλάμε για κάτι άλλο, όχι για διακήρυξη δημοκρατίας.
Όσον αφορά στα όσα λέγονται στα κανάλια, είναι γνωστή η φασίζουμε νοοτροπία που κινείται μεταξύ άγνοιας και εκφοβισμού όπου η περίφημη "προσβολή προσωπικότητας" είναι καθημερινό φαινόμενο.

(σχόλιο)

Ανωνυμίας εγκώμιον

Ανώνυμοι φίλοι ,

Είναι σαφές ότι η λεγόμενη ανωνυμία ταράζει τα πράγματα γιατί αυξάνει τον βαθμό ελευθερίας σε επίπεδα μη προσδιορισμένα και ως εκ τούτου επικίνδυνα για το κυρίαρχο σύστημα. Είναι σα να απορρυθμίζεται ένας ιεραρχημένος χώρος, ο χώρος της δημόσιας έκφρασης και ξαφνικά, μπορούν οι κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο σιωπηλοί και αποκλεισμένοι (ο κόσμος του "λόγου/raison" αλλά και του "α-λόγου/déraison" που σε κάποιες περιπτώσεις θα χαρακτηρίζονταν προληπτικά ως τρελοί, αλήτες, εγκληματίες), οι οποιοιδήποτε... να μιλούν και να καλούμαστε κάθε φορά μόνοι να αποφασίσουμε για τον εαυτό μας περί της αξίας των λεγομένων. Δηλαδή, να μάθουμε να "κρίνουμε" με απόλυτη ευθύνη.

Ας μην ξεχνάμε πως αυτό παραμένει ένα ζητούμενο: ο λόγος των άλλων, των Άλλων, εκείνων δηλαδή.. που δεν είναι Αυτοί. Καταλαβαίνετε;

Κάποιος έκανε ένα ειρωνικό σχόλιο (σε τηλεοπτική εκπομπή της ΝΕΤ), για τα μπλογκ. Συγκεκριμένα, ο κύριος Ανδρεαδάκης -αν το συγκράτησα σωστά- δήλωσε με έμφαση "επώνυμος" μπλόγκερ και συγγραφέας και είπε ότι στην ελληνική μπλογκόσφαιρα λείπει η κουλτούρα που θα επέτρεπε την αυτορρύθμιση και ότι τελικά, τα μπλογκ βρίσκονται διαρκώς σε κατάσταση καρναβαλιού (φορούν μάσκες) και αναπαράγουν τις αρρώστειες της ελληνικής δημοσιογραφίας εν γένει.

Είναι σημαντικό να θυμηθούμε, λέω εγώ, τι ακριβώς είναι το καρναβάλι. Να σκεφτούμε ότι αποτελεί, ακόμη μια φορά, εκείνη την ελεγχόμενη στιγμή ανατροπής της συστεμικής ιεραρχίας. Μια στιγμή επικίνδυνης ελευθερίας, που φυσικά, ως ελεγχόμενη, προσωρινή κατάλυση του κανόνα... χρησιμεύει για να τον επιβεβαιώσει.

Ελπίζω, το καρναβάλι των ελληνικών και άλλων ιστοτόπων ελεύθερης έκφρασης να κρατήσει και επίσης, ελπίζω, να αποδειχτεί κάτι εντελώς διαφορετικό. Όχι ξέσπασμα, αλλά μέρος μιας διαδικασίας ανθρωπολογικής μετάλλαξης!

Δείτε κάποια κομμάτια περί ανωνυμίας στον ιστότοπο του Reconstruction.gr
Αυτά αναρτήθηκαν πολύ καιρό πριν προκύψει το τρέχον θέμα περί ανωνυμίας των blogger:

http://reconstruction.gr/actions_dtls.php/27

http://reconstruction.gr/actions_dtls.php/28

http://www.reconstruction.gr/news_dtls.php/10


Καλή συνέχεια Άγιε τάδε
Με πολλή συμπάθεια

Μιράντα
(http://miranda-p.blogspot.com)

Comment published at http://grbloopers.blogspot.com/
26 Φεβρουάριος 2008 7:58 μμ

Θυμήθηκα τον Stefan Zweig

N.Ago said to Miranda...

Καλημέρα!

Δεν έχω λόγω να αμφισβητώ τα λεγόμενα σου αλλα, τούτες τις στιγμές βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα. Από τη μια με κατηγορούν για …ανθαλβανό και από την άλλη για μεγαλοϊδεατισμό! Διαλέξτε παιδιά μεταξύ σας και πείτε μου κι εμένα τι είμαι. Με μπερδέψατε ρε μπαγάσες!

e diel, 24 shkurt, 2008

Miranda replied:

Σ'ευχαριστώ. Και ειλικρινά εκτιμώ το ότι διαβάζεις όλα τα σχόλια και απαντάς. Ξέρω πόσο χρόνο παίρνει αυτό σε καθημερινή βάση!

Επίσης, να σου πω ότι μάλλον σε καλό δρόμο είσαι αν δέχεσαι πυρά και από τις δύο μεριές. Κι εγώ συνήθως κατηγορούμαι για ανθελληνισμό στο press-gr.blogspot.com από τους θερμοκέφαλους. Βλέπεις, τείνω να συμφωνήσω τουλάχιστον με τη δεύτερη πρόταση της Κοντολίζας όταν λέει ότι "We believe that the resolution of Kosovo's status will really, finally, let the Balkans begin to put its terrible history behind it. I mean, after all, we're talking about something from 1389... 1389! It's time to move forward."

Δυστυχώς, δεν είμαι σίγουρη για την πρώτη πρόταση της δήλωσης. Οι Αμερικανοί, προτιμούν ότι τους βολεύει. Θα έχεις δει τα ντοκιμαντέρ του Michael Moore... για τις λυκοσυμμαχίες της εξουσίας. Αυτή τη στιγμή, οι Αλβανοί αισθάνονται πως έχουν την "δύναμη" με το μέρος τους και αυτό τους αναπτερώνει το ηθικό και εξάπτει το θυμικό τους.
Κατανοητά όλα αυτά, αλλά σε τελική ανάλυση, δεν ευνοείται η περιοχή συνολικά από το κλίμα πολέμου. Όσο το κακό του γείτονα είναι το δικό μας καλό, υπάρχει πρόβλημα.

Δεν έχω ιδέα ποιά είναι η λύση. Είναι τρομερό αυτό το συναίσθημα. Το εκφράζει με ένταση ο Stefan Zweig στα απομνημονεύματά του. Ένας αριστοκράτης του ήθους και του πνεύματος, ένας λαμπρός αυστριακός εβραϊκής καταγωγής που βίωσε την κατάρρευση του Ευρωπαϊκού αστικού πολιτισμού στους δύο μεγάλους πολέμους. Ξενητεμένος και πρακτικά ανήμπορος, ένοιωθε να παρασύρεται από τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας.

Τί κάνει ένας άνθρωπος που θέλει να πάει μπροστά; Κάθεται στη Σερβία, στο Κόσσοβο, στη Βοσνία; Ή ξενητεύεται, ψάχνοντας σταθερές και περισσότερο προηγμένες κοινωνίες που δίνουν ευκαιρίες; Μην ξεχνάς ότι και συ μάλλον για μια καλύτερη ζωή "ξενητεύτηκες"! Έτσι, τα "πτωχά και τίμια" Βαλκάνια χάνουν τα δημιουργικά μυαλά τους. Ακόμη και οι "ευρωπαίοι" Έλληνες που θέλουν να πετύχουν σημαντικά πράγματα στην επιστήμη και τις τέχνες, το σκάνε στην Αμερική, την Αγγλία κλ.π.

Εν κατακλείδι, καλά να τα λέμε μεταξύ μας, αλλά πώς τα εξηγείς αυτά εν μέσω πυρών, μαύρης οικονομίας και ιδεολογικά αφιονισμένων μαζών; Το ερώτημα απευθύνεται και στους Έλληνες πολιτικούς.

Βαλκάνια kitschen

Στο μπλογκ http://agonek.blogspot.com και σε ανάρτηση με τίτλο

Φίλε μου Σέρβε! | Miku im serb!

(με ημερομηνία Φεβρ. 23, 2008)

ο Ν. AGO εξηγεί:
"Το γράμμα αυτό το έστειλα στον φίλο μου Ντράγκαν Ντραγόιλοβιτς, Πρόεδρο της Ένωσης Σέρβων Συγγραφέων."

In her comment Miranda said...

Γράφεις:

"Κι εσύ είσαι άνδρας πραγματικός. Και οι άνδρες, όπως ξέρουν να κερδίζουν, ξέρουν και να χάνουν με ψηλά το κεφάλι."

Αγαπητέ N. AGO, το αντριλίκι είναι ο φερετζές της στενοκεφαλιάς και της βίας. Επ'ουδενί τέτοιες παραδοσιακές αξίες δεν μπορούν να αποτελούν οδηγό στο σύγχρονο κόσμο, όσο κι αν δεν στερούνται διόλου γοητείας!

Ο συναισθηματισμός δεν μπορεί να κρύβει πλέον τους μηχανισμούς της βίαιης επικράτησης. Οι αξίες ενός κόσμου πατερναλιστικών εξιδανικεύσεων, τα ιπποτικά ιδεώδη του μεσαίωνα, δεν μπορούν να διερμηνεύουν την κατάσταση των ανθρώπων και να δώσουν απαντήσεις στα σημερινά διακυβεύματα.

Δυστυχώς, η ελευθερία που διακήρυξε το Κόσσοβο -όσο κι αν είναι πλήρως κατανοητή εξέλιξη-, οδηγεί σε ένα δρόμο μακρύ και αβέβαιο, όμοιο με αυτόν της σημερινής Σερβίας, αν όχι ακόμη δυσκολότερο.

Μόνο η υπανάπτυξη και το συσσωρευμένο μίσος δικαιολογούν όσα έγιναν.

Κανείς δεν είναι πραγματικά κερδισμένος. Η ανέχεια και η έλλειψη υποδομών είναι προφανής. Ο εθνικισμός και το φυλετικό μίσος είναι αρρώστειες που δύσκολα υποχωρούν και καταλήγουν να τρώνε τις σάρκες μας.

Η κατάρα των Βαλκανίων είναι η πολυδιάσπαση. Βιώνουμε τις ιστορικές εξελίξεις με καθυστέρηση 50 ετών και δυστυχώς, μοιάζουμε να βαδίζουμε ολοταχώς προς τα πίσω! Οι ανταγωνιστικές φυλές και οι αρχηγίσκοι τους θυμίζουν φεουδαρχικό μεσαίωνα. Λυπάμαι, αλλά μεσαίωνα θυμίζουν και τα ιδανικά της πατριαρχίας.

Εγώ, ως Ελληνίδα, θα μπορούσα άνετα να μάθω την Αλβανική γλώσσα, ή τη Σερβική ή οποιαδήποτε και να ζήσω ανάμεσα σε Αλβανούς, Σέρβους και οποιονδήποτε άλλο. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έχει καμμιά σημασία το έθνος. Ο λόγος είναι ότι είχα την ευκαιρία να μορφωθώ και να αποκτήσω κοσμοπολίτικη συνείδηση.

Πότε θα χαρίσουμε σε όλους τους Βαλκάνιους αυτή την ελευθερία, του αυτοπροσδιορισμού και του ταξιδιού δίχως σύνορα;

Αργεί πολύ φοβάμαι.

--------------------------------

O N. AGO απάντησε:

Ki egw, agapith mou, kanena problhma den exw na zhsw me serboys, ellhnes, kroates h allous.Kai ayto to kanw sth praksh, den perimenw na symbei kapote gia na dw an mporw. Malista, mporw na se enhmerosw oti, eixa ki egw thn eykairia na morfothw. Etsi, h mpixth sou paei ligo eksw apo to dokari edw.

kalhmera!

----------------------------------

Miranda replied:

Αγαπητέ,

αν νομίζεις ότι επρόκειτο περί "μπηχτής", μάλλον δεν κατάλαβες διόλου το πνεύμα του σχολίου μου. Η μόρφωση δεν είναι ποτέ κάτι κεκτημένο, ούτε εργαλείο κατατρόπωσης του συνανθρώπου σου. Αντίθετα, η ηθική και φιλοσοφική έρευνα, συχνά λειτουργεί εις βάρος όποιου την επιδιώκει κατά τρόπο απόλυτο και σε πείσμα του συρμού, καθώς καταλήγει να γίνεται λιγότερο ενστικτώδης και έτσι πιθανά μειώνεται η ικανότητα επιβίωσης μέσα στην ωμότητα.

Αυτό που έθιξα ήταν το σύστημα των πατριαρχικών αξιών. Ο εγωπαθής ανταγωνισμός και ο κανόνας της οικογενειακής μαφίας!

Όσον αφορά στη συμβίωση μέ άλλους και στο άνοιγμα σε άλλες γλώσσες και κουλτούρες, σε παρακαλώ προσπάθησε να δείχνεις καλή πίστη. Πουθενά στο σχόλιό μου δεν έδειξα εξυπνακισμό. Θα έπρεπε να είχες υποθέσει πως μιλούσα κι εγώ βιωματικά.

Μιράντα

Η πολιτική είναι τελικά καφενείο;

Σε σχέση με άρθρο στο press-gr.blogspot.com, η Miranda P. είπε...

Yπάρχει μια αγωνία;
Mας απειλούν οι βάρβαροι, οι εσωτερικοί εχθροί του έθνους, οι αλλόφυλοι; Τί συμβαίνει;
Πότε θα ηρεμήσουμε και θ'ασχοληθούμε με τα σοβαρά ζητήματα:
το περιβάλλον, τα σκουπίδια μας κι έπειτα... παιδεία-νέες τεχνολογίες, για να δώσουμε εφόδια στους ανθρώπους... κι επιτέλους, μια δημιουργική επαναδιαπραγμάτευση των αναγκών και των δυνατοτήτων μέσα στην αναδυόμενη παγκόσμια υπεροικονομία της καταστροφής και της άϋλης πολυπλοκότητας, με στοχευμένες επενδύσεις σήμερα!

Τι εθνοτικά, φυλετικά, θρησκευτικά και άλλα σύνδρομα της μαγικής σκέψης είναι αυτά που μας σερβίρετε;
Αυτά τα έχουν ανάγκη οι ηγεμόνες.

Τόσα χρόνια έχουμε εμπεδώσει ότι ο καλός και σοφός συνεργάτης/επαγγελματίας/σύντροφος/οδηγός/εραστής δεν χρειάζεται να έχει τίποτα το εθνοτικά/φυλετικά/θρησκευτικά/σωματικά/σεξουαλικά ίδιο με μας.

Ευχαρίστως, οι περισσότεροι ευφυείς και εκπαιδευμένοι, ομοίως δε φτωχοί και άποροι θα ζούσαμε οπουδήποτε στην Ευρώπη, την Αμερική, ή σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου που προσφέρει τις στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες και κάποια αξιοπρεπή προοπτική.

Επιτέλους, "ακόμη" και στην Τουρκία, είναι θαυμάσια να είσαι καλοπαντρεμμένη. Οι Τούρκοι είναι αδέρφια, εργοδότες, κουμπάρες, σύζυγοι, μαθητές και μπατζανάκηδες... όλα κανονικά τα κάνουν.

Μήπως έχω τρελλαθεί και μου φαίνονται εντελώς ανοησίες όλα αυτά για τις ταυτότητες και τις ιστορικές κληρονομιές και τις συλλογικές σημαίες του προ-προηγούμενου αιώνα που πρέπει τάχα να φυλάμε μην μας τις πάρουνε;

O Jeff Bezos ονειρεύεται ήδη το μελλοντικό Kindle της Amazon, σαν ένα λεπτότατο φύλλο που θα διπλώνεις σα χαρτί. Το kindle που ήδη κυκλοφορεί (η δωρεάν σύνδεση είναι με την εταιρία κινητής τηλεφωνίας Sprint), φιλοδοξεί να παρέχει όλα τα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ σε όλες τις γλώσσες και επίσης, εφημερίδες, μπλογκ κ.λπ.

Και όλα αυτά όσο οι πειρατές δεν έχουν καν ξεκινήσει το ξεχαρβάλωμα των όποιων ορίων ασφαλείας.

Τί ειρωνία! Όλα τα βιβλία του κόσμου στην τσέπη του καθενός κι εμείς να μην δίνουμε 3 δολλάρια για την Τρικυμία του Shakespeare, αλλά να δίνουμε τα πάντα στους ηγεμόνες.

Υπογραφή
(μια άπατρις, άθρησκη και άφυλη would-be cyborg of the 21st century in need of uncommon sense-)

comment published on press-gr.blogspot.com on 22 Feb 2008 4:13 pm

-------------------------


Ακολούθηκε ένα σχόλιο από τον "Οδυσσέα", στο οποίο η Μιράντα απάντησε αναλυτικά:

Ο Οδυσσέας είπε: miranda εδω ειναι βαλκανια δεν ειναι παιξε γελασε!τα συνορα ανα ετος αλλαζουν!προτεκτορατα των αμερικανων εγκαθιδρυονται μεσα σε μια νυχτα, κοσοβα σχηματιζονται μετα απο ανθρωπιστικους βομβαρδισμους, δυστυχως η ελλαδα που παρολα τα προβληματα της ειναι το πλεον αναπτυγμενο οικονομικα κρατος της περιοχης με τεραστια διαφορα ,συνορευει με φτωχομπινεδες οι οποιοι ονειρευονται και γεμιζουν την κοιλια τους με ονειρα μεγαλων αλβανιων,μεγαλων μακεδονιων και δνε συμμαζευεται

Αγαπητέ φίλε, όντως τα βαλκάνια είναι ακόμη πολύ πίσω (φτωχομπινέδες τους αποκαλείς) και υποφέρουν από σύνδρομα εθνικιστικής και άλλης βίας. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από όλα αυτά είναι η βελτίωση της οικονομικής κατάστασης και η δημιουργία ευκαιριών για τους ανθρώπους. Αλλιώς, θα έχουμε μόνιμα συγκρούσεις. Ξέρεις, ότι αν χώσεις υπερράριθμα ποντίκια σε ένα κλουβί, θα φαγωθούν. Επομένως, ο ρόλος της Ελλάδας δεν είναι να φέρεται σαν ακόμη ένα βρυχώμενο ποντίκι, αλλά να μεθοδεύει την οικονομική ανάπτυξη και τη συνεργασία, αναπτύσσοντας στοχευμένη πολιτική υποστήριξης των υγειών δυνάμεων και απομονώνοντας τους ακραίους. Αντ'αυτού, εμείς εμπλεκόμαστε διαρκώς σε αδιέξοδες ιδεολογικοποιήσεις, αντί να είμαστε ο εκπαιδευτικός παράδεισος των Βαλκανίων που θα αποτελούσε εκκολαπτήριο μορφωμένων στελεχών και δημιουργικών μυαλών, με δίκτυα γνώσης και know-how. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει όσο η πολιτική μας παραμένει υποκριτική, καθυστερημένη και ανίκανη να επιλύσει τα πιεστικά προβλήματα της ίδιας μας της χώρας. Η κακοδιαχείριση των λαμόγιων και η οικογενειοκρατία αποτελούν συνέχιση μιας αντιδημοκρατικής παράδοσης που σε τίποτα δεν απομακρύνεται από την κληρονομιά της υποτέλειας, τον οθωμανικό φερετζέ και τον φεουδαρχισμό των τοπικών μαφιόζων και αρχηγίσκων.

Aν εμεις αδιαφορησουμε για τα φυτιλια που πηραν φωτια απο αμερικανικα χερια στην γειτονια ως αλλοι στρουθοκαμηλοι θα υποστουμε μελλοντικα τις συνεπειες.προσφυγοποιηση,βια,ανταρτικα σφαγης κτλ..τυπικες εκδηλωσεις δηλαδη στην βαλκανικη.Συνεπειες που κανεναν πολιτη του κρατους δεν θα ωφελησουν.
.κατι που φαινεται ακινδυνο τωρα ,και η αλβανια ηταν ακινδυνη για την γιουγκοσλαβια επι δεκαετιες δεν σημαινει οτι θα ειναι ακινδυνο και στο μελλον.ειδικα οταν εχει τις πλατες των αμερικανων.αυτα λοιπον τα αντιμετωπιζουν απο μικρα διοτι οταν μεγαλωσουν γινονται επικινδυνα.

Φυσικά και δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε. Αντίθετα, εγώ υποστηρίζω ότι πρέπει να βλέπουμε πολύ μπροστά. Αλλοίμονο αν ο οδηγός μας είναι ο φόβος. Είμαστε μια Ευρωπαϊκή χώρα, ναι ή όχι; Άρα, έχουμε υποτίθεται κατακτήσει την τέχνη του διαλόγου, τον πολιτικό ρεαλισμό, την διαλεκτική του εφικτού και μπορούμε υποτίθεται να επινοούμε ρηξικέλευθες προτάσεις για χρηματοδοτήσεις και προγράμματα αναβάθμισης των γειτόνων μας, με προοπτική την σύγκληση των Βαλκανίων με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.

τωρα με νοοτροπιες σαν και την δικια σου(να παμε να ζησουμε σε αλλη χωρα)εμεις ακομα θα μιλουσαμε τουρκικα θα φορουσαμε φερετζε και θα υπαγομασταν στην ρατσιστικη νομικη δικαιοδοσια της Σαριας.ασε που ακριβως επειδη η Ελλαδα ως κρατος μπηκε στην ενωση μπορεις να πας να ζησεις στο βελγιο.διαφορετικα αν τα λεγες αυτα το 1980 δεν υπηρχε καμια χωρα που με ευκολια(με τοση ευκολια οση δεχτηκε η ελλαδα διχως ελεγχο ενα μιση μυριο μεταναστες) που θα δεχοταν 10 εκατομμυρια ελληνες προσφυγες. λιγη σοβαροτητα.(ελπιζω να μην εισαι αλβανιδα ή σλαβα κρυφουποστηριζεις τα νταβατζιλικια δηλαδη της αμερικης στην περιοχη και λες οσα λες ή ξερω γω τουρκογενης εθνικιστρια της θρακης)

Φυσικά και θα δυσκολευόμουν να μιλώ όπως μιλώ πριν 20 ή πριν 30 χρόνια κλπ
Σου θυμίζω ότι στην Τουρκία δεν ισχύει η Σαρία, ούτε φορούν φερετζέ. Θυμήσου ότι η Ελλάδα ήταν σπαρασσόμενη για χρόνια μέσα στην πολιτική αστάθεια των βαλκανίων και ότι αν ξεφύγαμε από όλα αυτά, οφείλουμε να τρέξουμε, να χωνέψουμε τις εξελίξεις και να αποκτήσουμε μια διαφορετική συνείδηση που να ανταποκρίνεται στις τωρινές συνθήκες που μας χαρακτηρίζουν. Και πρόσεξε, μην ξεπέφτεις σε ρατσιστικές θεωρήσεις. Αν είμαι σλάβα ή τουρκάλα, ή αλβανίδα, δεν έχει καμιά σημασία. Όταν μιλάμε, αυτό που μετράει δεν είναι η φυλετική/εθνοτική καθαρότητα, αλλά οι θέσεις. Προσωπικά, έκανα σαφές ότι δεν διαλέγω τους φίλους μου με βάση το αίμα, αλλά με βάση την παιδεία και την καλή πίστη. Πόσο πιο σαφές μπορεί να το κάνει κανείς αυτό;

κατι τελευταιο.ο ανθρωπος δεν ειναι ...μονοχνωτος.δεν εχει παρωπιδες για να ενδιαφερεται μοναχα για το ενα ή το αλλο.νοιαζεται και για τα οικονομικα του προβληματα που τον ταλανιζουν σε καθημερινη βαση και για το περιβαλλον(πολλοι οχι ολοι)και φυσικα και για τα εθνικα ζητηματα αφου αλλωστε αυτα μπορουν να επηρεασουν αυριο μεθαυριο και την καθημερινοτητα του την δικια του ή των παιδιων του.
αν δεν ενδιαφερθει αυτος για αυτα τα θεματα θα ενδιαφερθει καποιος αλλος και δεν θα ειναι καλο..

Συμφωνώ. Οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε για όλα. Νομίζω δε ότι αυτό που καταστρέφει τα παιδιά μας είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στην κοινωνία κα η έλλειψη παιδείας που να τα προσανατολίζει στο μέλλον. Αλλοίμονο αν χαντακώσουμε τα παιδιά μας με το μίσος, τον φόβο και την αμάθεια. Τα παιδιά μας πρέπει να γίνουν οι πρέσβεις της συνεννόησης, της γνώσης και της συνεργασίας. Να είναι υπερήφανα για την πατρίδα τους επειδή είναι η πηγή της ελπίδας όπου το πάθημα έγινε μάθημα και όχι επειδή αισθάνονται πως διαθέτουν τη βούλα του επίλεκτου έθνους. Αλλοίμονο σε όποιον απαρνείται την πραγματικότητα χάρη της ιδεοληψίας. Μόνο σε φαινόμενα ναζιστικής έπαρσης οδηγεί αυτό, που καταλήγουν σε ολοκαυτώματα και θάνατο.

υπαρχει μια πραγματικοτητα στην ανθρωποτητα.εσυ και αλλοι μπορει να μην γουσταρετε τα κρατη τα συνορα ,τους διαφορετικους πολιτισμους,την ιστορια και τις ποικιλες γλωσσες κτλ.η πραγματικοτητα ομως υφισταται υπαρχει και δεν μπορουμε να προσαρμοστουμε με τις ψευδαισθησεις καποιων.μακαρι να πας και να πεισεις τους σκοπιανους να παψουν να διδασκουν στα σχολεια τους τα ονειρα για τις μεγαλες μακεδονιες.οπως και τους αλβανους.μακαρι...μεχρι τοτε ομως
ειμαστε υποχρεωμενοι να ελεγχουμε τις παπαριες των δηθεν κοινοβουλευτικων εκπροσωπων μας για να μην την φαμε αυριο μεθαυριο σαν τους ελληνες της Πολης,να μην ξαναφορεσουμε δηλαδη καναν φερετζε και κλαψουν μανουλες..
καλως ηρθες στην πραγματικοτητα..προσδεσου

Είπα πουθενά ότι δεν αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών και παραδόσεων; Εγώ αυτό που είπα είναι ότι μέσα σε κάποια πλαίσια στοιχειώδους σεβασμού των δημοκρατικών ελευθεριών, οι άνθρωποι επιθυμούν να έχουν μια καλή και αξιοπρεπή ζωή.
Όταν στερούνται τέτοιας προοπτικής γίνονται εξτρεμιστές και ανθρώπινες βόμβες...

Ότι και να διδάσκουν στα σχολεία τους οι άλλοι, σημασία έχει τι διδάσκουμε εμείς και πόσο αποτελεσματικοί είμαστε στο επίπεδο της οικονομίας και των διεθνών συνεργασιών. Το πρόβλημα είναι ότι τρώμε έτσι κι αλλιώς "τις παπαριές" όπως λες, της πολιτικής μας θολούρας με μεγάλη ένταση. Το άναρχο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, τα διαλυμένα σχολεία της άκριτης αποστήθισης, τις ανεξέλεγκτες χωματερές, τα γραφειοκρατικά αναξιοκρατικά πανεπιστήμια, την δήθεν δωρεάν εκπαίδευση, τους κουμπάρους και τα παιδιά τους, τα ψέμματα, το εισαγόμενο φτηνό εργατικό δυναμικό και τους καταδικασμένους σε αιώνια λούμπεν ανυπαρξία μετανάστες, τους εκατοντάδες ναρκομανείς δίχως περίθαλψη, το εμπόριο λευκής (και όλων των αποχρώσεων) σάρκας, το εμπόριο όπλων... και στο βάθος τις καλές προθέσεις και τους υπερθεματισμούς του κατεστημένου. Το κακό που βρήκε τους έλληνες της πόλης και όλα τα κακά της μοίρας μας δεν διορθώνονται ούτε με κορώνες, ούτε με εθνοκάθαρση, αλλά με ρεαλισμό, γνώση και αποτελεσματικότητα.

Τα προβλήματα απαιτούν λύσεις και όχι μεγάλα λόγια.
Η τηλεόραση είναι καφενείο και η πολιτική δεν θα έπρεπε να ταυτίζεται με ένα καφενείο.

Comment by Miranda on press-gr.blogspot.com, 22 Φεβρουάριος 2008 8:00 πμ

Δικό μου Ποιό;

Δικό μου. Αν είναι αυτό
που λέει ανάξιο άλλον
Ενα;

Η κριτική
Δεν έχω όρεξη για κριτική.
Εγώ δεν είμαι

Μια κριτική από αόρατο, αόρατη
Είναι ένας θυμός
φόρτιση

Όλοι οι θυμωμένοι μιλούν
Ο θόρυβος μεγάλος
και είναι αδύνατον να κλείσεις τη συσκευή

Δικό μου αν είναι αυτό
που λέει για ένα νάρκισσο και ένα
τί να πω;

Είναι μια χαρά αυτοί όλοι
χαμογελούν με τους ήχους των φύλλων
κρέμονται στον αέρα

ιδιαίτερα στο χώμα
είναι ανεπαίσθητος ο θόρυβος
αδύνατον να πάψω

Θροΐζοντας ένα βρισίδι
ποιόν βλάπτω;

Εάν έστερξε να δρέψει μάτια
Όμματα έχει όσα χέρια
που διατείνονται ότι υπάρχουν

αόρατη, αόρατος
σημαίνει κάποιος σκέφτεται
Συγγνώμη λοιπόν

Σιωπή ωραία. Άνιση η ζωή
λύπη
χαρά
τιμωρία

μοιρασμένη η νύχτα σε δύο μόνο
Όχι, η ματαιότητα
-κάτι ανώτερο δεν γίνεται-
δίνεται σε όλους.

Η συνείδηση να σείει τα φύλλα του νου,
η καρδιά μου εκεί έξω. Κάτω!
όπως θα ήταν ένας στρόβιλος
να κόβει κεφάλια

Δεν έχουμε να πούμε άλλα
στα κεφάλια και τα βλέμματα.
Δικαιώθηκαν

Καθώς σωπαίνει το φύλλο
η τρεμούλα στη γλώσσα
σβήνει τη μάταιη μεγάλη ορμή

Σχόλιο της Μιράντας για Λαζόπουλο και πολιτιστική πολιτική ευρύτερα;

Ο/Η Ανώνυμος (?) είπε...

Ο Κος Λαζόπουλος είναι μέσα σε κάποια όρια "αξιοπρέπειας" τα οποία του επιτρέπουν να παίρνει νούμερα. Παραμένει συντηρητικός και υποκριτής σε σχέση με τα ζητήματα του σήμερα. Δεν πιστεύει στη χειραφέτηση των διαφορετικοτήτων, ούτε επιθυμεί την χειραφέτηση των χιλιάδων γκετοποιημένων ομοφυλόφιλων της Ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιες κοινωνικές εξελίξεις θα του στερούσαν το υλικό του.

Στην παρούσα συγκυρία, οποιαδήποτε μνεία βαθύτερων πολιτικοκοινωνικών θεμάτων που άπτονται της βιοπολιτικής, θα τον καθιστούσε επικίνδυνο, ξένο και θα υπόσκαπτε το λαοφιλές προφίλ του. Άρα, επιλέγει το ξεπούλημα της διαφορετικότητας χάριν της αποδοχής. Φαντάζομαι αυτό μπορεί, αυτό κάνει.

Στο πλαίσιο της επιθεωρησιακής του σάτιρας, κάνει επιλογές εν γνώσει του, εφ'όσον δεν θα άντεχε το κράξιμο και την απόρριψη που θα εισέπραττε από τον σεξιστή και βαθειά συντηρητικό λαό της τηλεόρασης.

Το χιούμορ του σίγουρα λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό δεν τον κάνει ριζοσπάστη ή τίμιο. Τον κάνει πλακατζή, χαβαλέ, ισορροπιστή και τέλος πάντων κάτι σαν τον τρελό του χωριού που υποτίθεται ότι λέει την αλήθεια, τον κλόουν της παρέας.

Την ιδιωτική του ζωή την εξυπηρετεί όμως δίχως άλλο, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το δημόσιο ήθος. Το ήθος που επικαλείται δεν είναι παρά ένας μέσος όρος που αφήνει απ'έξω την σκληρή πραγματικότητα της βιοπολιτικής. Ξέρετε Κε Λαζόπουλε, στην εποχή μας, τα φύλα και οι ανθρώπινες ταυτότητες δεν είναι ορισμένα με διάταγμα από τον ουρανό. Οι καλές προθέσεις και οι ορμόνες μας δεν φτάνουν για να δώσουν νόημα και βάση στη ζωή μας. Εδώ και χρόνια τίθενται ερωτήματα σε επίπεδο Women's studies, Queer studies, Slavery, Native, African, World History and Economics, Ethnology, Robotics and artificial intelligence και βέβαια από την γενετική, τη στατιστική, τη φυσική, την τέχνη και τις ενδιάμεσες μορφές σκέψης και δράσης.

Όταν ο Κος Λαζόπουλος "ξυνόταν και κουνιόταν", άλλοι έκαναν αλλαγή φύλου και τρίτοι εμφύτευαν τεχνητά μέλη για λόγους πειραματισμού (και όχι για να επιβιώσουν στο πεζοδρόμιο ή στην τηλεόραση).

Κάποιοι άλλοι είχαν ήδη προχωρήσει σε μυθιστορίες για κοινωνίες με βιομηχανοποιημένη αναπαραγωγή.

Η σάτιρα δεν έχει φαντασία και εμβέλεια πέραν του χωριού μας;

Το ρίσκο είναι ένα σοβαρό ζήτημα και δεν είμαστε όλοι σε θέση να ρισκάρουμε την καλοπέρασή μας και την εκτίμηση των συγχωριανών μας.

Ο κύριος Λαζόπουλος ρίσκαρε μέχρι εκεί που μπορούσε και επιδίωξε την αποδοχή του κόσμου που καταλαβαίνει. Θα είχε ρισκάρει παραπάνω, αν είχε τη δύναμη και την ευφυία. Όμως τότε, θα ήταν σημαντικός ερευνητής και όχι σταρ. Συνήθως, οι πρωτοπόροι δεν είναι λαοφιλείς.

Από την άλλη, είναι υπερβολικό να του καταλογίζουμε το προπατορικό αμάρτημα. Δεν είναι τόσο σημαντικός όσο τον κάνετε να μοιάζει. Εκτός αν κρίνετε τους ανθρώπους και το βάρος τους με βάση τις τηλεμετρήσεις. Το πρόβλημα είναι η παιδεία και η πολιτική ευρύτερα.

Αν καθόσαστε κολλημένοι στην οθόνη σας και βλέπετε τον Κο Λαζόπουλο, αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Ασχοληθείτε με κάτι άλλο. Ένας ακόμη περιθωριακός και δειλός νάρκισσος (υποκειμενική εκτίμηση) δεν αξίζει περισσότερη κριτική από τον κάθε ψεύτη πολιτικό, τον κάθε ανίκανο γραφειοκράτη. Κι ο Κος Δ. Παπαϊωάννου, παρά τις πρώτες δουλειές του που έδιναν υπόσχεση για κάτι άλλο, αποδείχθηκε ιδιαίτερα κονφορμιστής, αλλά παραμένει εντυπωσιακά έντεχνος. Ως εκ τούτου, δεν ακούστηκε ποτέ κριτική για την κατεύθυνση που έχει πάρει σε επίπεδο πολιτικής και διεκδίκησης αμοιβών. Είναι μια χαρά συστεμικός και εξυπηρέτησε την μεγαλοϊδεατική Ελλάδα στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων, βγάζοντάς μας ασπροπρόσωπους με την απείρου κάλλους παραγωγή που συνδύασε το κιτς με τα στερεότυπα και κάποιες προδιαγραφές υψηλής τέχνης. Από πίσω, ένα σωρό ναρκισσισμός και στοιχεία συναισθηματικής υπερβολής. Μορφολογικά, ένα σωρό μιμήσεις και ωραιοπαθής εμμονή σε προσωπικά παραμύθια/παραμυθιάσματα. Κατά τα άλλα, έχουμε ζήσει στη Δύση την αποδόμηση και τον μεταμοντερνισμό...

Αλλά, γιατί τάχα θα έπρεπε ο Κος Παπαϊωάννου να κάνει κάτι άλλο από αυτό που μπορεί και του βγαίνει;

Από την άλλη, είναι πολιτικά επιλήψιμο πως κάποιοι μεθοδεύουν μονοπωλιακές σχέσεις με το κράτος και το χρήμα (τρόπον τινά κατασκευάζουν βίλλες και παράνομα) με οδηγό την προσωπική τους επικράτηση μέσα στο καταπατημένο τοπίο του πολιτισμού. Η διαφάνεια λείπει και εδώ.

Η μόνη λύση θα ήταν η ανάληψη ευθύνης από τον εκάστοτε υπεύθυνο διαχειριστή των πολιτιστικών κονδυλίων και η διάθεσή τους με τρόπο μεροληπτικό μεν, δηλαδή, εκπονώντας και αναπτύσσοντας συγκεκριμένη πολιτιστική πολιτική, η οποία όμως να κρίνεται κάθε τέσσερα χρόνια με κάποιο τρόπο που να ξεπερνά μικροσκοπιμότητες.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι κατά τη γνώμη μου, η εκπόνηση και πραγμάτωση πολιτιστικής πολιτικής είναι έργο τέχνης. Άρα, δεν μπορεί να παραδίνεται σε Κους Βουλγαράκηδες και παρόμοιους γραφειοκράτες. Χρειάζεται μια ομάδα, με κάποιον υπεύθυνο και συνολική ευθύνη τετραετίας τουλάχιστον, που να αλλάζει μετά. Περίπου όπως γίνεται σε κάποιες μεγάλες διοργανώσεις (μπιενάλε Βενετίας, η αντίστοιχες διοργανώσεις στη Γερμανία κ.λπ.)

Εν πάση περιπτώσει, δίνουμε στην τηλεόραση μεγάλη σημασία, δυστυχώς, γι'αυτό και μιλάμε μόνο για τους σταρ αυτού του μέσου (που έχει συγκριθεί και με θρησκεία).

Βέβαια, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω ότι είναι σκάνδαλο να δίνονται τόσα χρήματα σε μετριότατους τύπους που κατασκευάζουν φολκλόρ μπαρούφες. Η αισθητική της τηλεόρασης θριαμβεύει παντού. Τα πλήθη καταναλώνουν τοξικό φαστ φουντ με συστατικά αριστερού συναισθηματισμού και δεξιάς λίγδας. Όμως και ο Αβραμόπουλος έφτιαχνε κιτς προτομές αρχαιοπρεπούς γελοιότητας και συνεχίζει απτόητος. Τί κάνει κανείς μέσα σε αυτή την ανοησία;

Υπομονή, δουλειά, απόσταση και περισσότερη δουλειά, καλλιέργεια σχέσεων με σοβαρούς παίκτες στον πολιτισμό και την έρευνα από το εξωτερικό και ελπίδα να διατηρήσουμε ότι διαύγεια μας επιτρέπεται. Ευτυχώς, ο κόσμος δεν προχωρεί με τα σταθμά της επαρχιακής Κωλοπετεινίτσας (όπου κι αν τοποθετείται, από downtown Manhattan έως Uptown London και πλατεία Κολωνακίου γωνία με Γκάζι). Υπάρχουν χιλιάδες σοβαροί άνθρωποι που δουλεύουν καθένας στο χώρο του και αγωνίζονται και θα αγωνίζονται μέχρι τελευταίας πνοής, χωρίς να πίνουν το όπιο της ματαιοδοξίας.

Στο διεθνές χωριό, οι νέες τεχνολογίες και η υποχώρηση της κλειστής εντοπιότητας, κάποια στιγμή θα απομονώσουν τους μονόφθαλμους αρχηγούς των γκέτο και θα τους κάνουν να φαίνονται τόσο ασήμαντοι όσο είναι.

Ελπίζω.

(υπογραφή: θα καταλάβατε, από το ύφος)

Comment posted by Anonymous on press-gr.blogspot.com : 19 Φεβρουάριος 2008 4:02 μμ

στον φίλο "trancer"

Έγραψε:

Μικρέ μου, οι δρόμοι απλώνονται ως το τέλος

Είχες απ' την αρχή μια ιδέα.
Πως συσσωρεύεται η σκόνη
στα παπούτσια.

Καθισμένος στο παγκάκι
ξένη πόλη ουρανός
δέντρα, πάπιες
στο ραδιόφωνο -ας πούμε- 3:22pm

Oι διαδρομές εκείνες, γύρω από το Σάλφορντ
είναι παλιές
ανήκουστες
Μοιάζει να γίνεται το ίδιο λάθος, κάθε φορά
με το νέο φοιτητή

Ψάρι ξύδι πατάτες κατ' εξαίρεση
επιστροφή από την πατρίδα, απώλεια στη διαδρομή
χοντρό μεθύσι, ηλεκτρικό όνειρο
Εκείνο το πρωί χέστηκες
έπειτα, η νεαρή με νευρική ανορεξία,
επίθεση -σου ανοίξαν παραλίγο την πόρτα-
κοιμόσουν μια ολόκληρη βδομάδα
νοσταλγούσες μιαν εικόνα του '50
μια φωτογραφία της
τραγουδούσες στίχους του ανόητου τροβαδούρου
της πατρίδας

Το ταλέντο στην περίπτωσή σου λειτουργούσε σαν παγίδα

Όμορφη διαδρομή γύρω απ' το Σάλφορντ
έτρεχες όλη νύχτα
ανίκανος να συνεννοηθείς για μια φιλανθρωπία
αψηφούσες τον σκοπό της διαδρομής
να αποφοιτήσεις
να παντρευτείς
να πάρεις άδεια παραμονής
να γυρίσεις

Με κουρεμένο το κεφάλι
σκουλαρίκια
ζωγραφιστά κόκκινα φρύδια
έτρεχες πλάι στο ποτάμι
στην ομίχλη

Κανείς δεν έχει κάτι να πει
αν είχες κρυφτεί
ο Γεώργιος, η Σάλλυ
ο Όουεν
Χαλ μια πόλη
μια γάτα
"stupid"

Γέννησε 2 παιδιά

Αρσενικό, αρσενικό
Το δεύτερο έπεσε στα νύχια
του άγριου μαύρου γάτου από δίπλα
στη μεγάλη πόλη
πήγαινες πάλι
πήγαινες μέσα στη νύχτα
Αμέτρητες οι συναντήσεις
τα πολυσύχναστα μέρη, τα έρημα καλντερίμια
τακ-τακ τα βήματα

Συνέχισε
σταμάτα
σου μιλούν

Αντιμιλάς σε αστυνόμους
μούτρωσες στην πορτιέρισσα
χόρεψες στολισμένος με ένα χειροποίητο περιδέραιο από νήματα
περιστοιχισμένος από τη νύχτα
περιεργάστηκες τα θηλυκά αγόρια
που ανήκαν στο χαρέμι του λευκού κυρίου

Αλλόκοτη ζωή
και περπατούσες ώρες ως επάνω
για να πλαγιάσεις στο ιώδες δώμα που έβλεπε σε αυλή σχολείου
σου άρεσε η βροχή
στη θέση του λωτού και να διαβάζεις

Με μια κιθάρα συνεχώς όλο άγχος πριν παίξεις
διάθεση για αμέτρητα τραγούδια
αποχή από το κρέας
εξάρτηση από αυτά
θλίψη
ανάταση
περίπατοι

Φίλε μου, απόψε σκέφτηκες πως έγινε να είναι ατέλειωτοι οι δρόμοι

ο μόνος περιπατητής
αντέχει ακόμη
όμως δεν βγαίνει -γνωρίζοντας πόσο μεγάλη η απόσταση.
Τα ίδια πόδια, ίδια μάτια
και πού να πας;
Κανείς δεν θα σε πάρει αγκαλιά αν πέσεις
στην άκρη
χωρίς ταυτότητα και κάτι
ένα φυλαχτό, ένα τηλέφωνο στο περιλαίμιο
χωρίς αναφορές και -ας πούμε- 3:22 am

Αχ η παλιά φωτογραφία, η φωνή της, η αγάπη της
Η αυλή μας που εκτίσαμε, τα βιβλία σου, ο αγαπημένος σου αδερφός
και αχ, η άλλη μέρα.

(αφιερωμένο από την Miranda P. στον κάθε Trancer)

η ξαδέλφη μου η Ελλάδα

Ο/Η Miranda P. είπε...
Για να μην παρεξηγούμαι:

με το πρώτο μου σχόλιο ήθελα να καυτηριάσω τη λογική του άρθρου που ήταν επιθετική δίχως ίχνος διάθεσης αυτογνωσίας.

Φυσικά και στο γειτονικό υπό διαμόρφωση κρατικό μόρφωμα επικρατεί άκρατος μεγαλοϊδεατισμός και εξαπάτηση των ανθρώπων ως προς τα ζητούμενα συγκρότησης μιας συλλογικής ταυτότητας στον σύγχρονο κόσμο.

Από την άλλη, η φάρσα αυτή θεωρώ ότι αποτελεί επανάληψη της ιστορίας που έχουμε βιώσει στην Ελλάδα και... ακόμη δεν ελέγχεται. Δέστε την παραφορά με την οποία αντέδρασε η κοινωνία μας και οι επίσημοι φορείς σε σχέση με το γνωστό βιβλίο της Ιστορίας. Είμαστε ανασφαλείς στο βαθμό που η συλλογική ταυτότητά μας βασίζεται σε παρελθοντολογικούς μύθους και όχι σε ένα δυναμικό γίγνεσθαι.

Η υποκρισία που χαρακτηρίζει την επίσημη κυβέρνηση της χώρας μας, είναι η υποκρισία από την οποία διακατέχεται η κοινωνία μας. Ο φόβος της αλλαγής, η συντήρηση, η αποσιώπηση της διαφορετικότητας, η βάπτιση και αλλαγή ονόματος των Αλβανών εργατών προκειμένου να ταιριάξουν στο στερεότυπο, ο σεξισμός δίχως όρια, οι αλλοτριωμένες μειωνότητες, οι ανύπαρκτοι εξαρτημένοι της Ομόνοιας, το κουτσομπολιό στη θέση του δημόσιου λόγου... Όλα αυτά τα συμπτώματα ενός γκέτο, σχετίζονται με το φόβο και την άμυνα απέναντι στην πραγματικότητα.

Το Μακεδονικό είναι ένα "σπυρί", αλλά η αρρώστεια είναι βαθύτερη. Είναι η έλλειψη πολιτικού ρεαλισμού, η ανικανότητα έκθεσης των προβλημάτων στην κοινωνία και η ανάληψη δεσμευτικού διαλόγου ανάμεσα στους κοινωνικούς παίχτες.

Καταναλωθήκαμε σε υπερβολές για την δημιουργία εντυπώσεων. Δακρύσαμε για το μεγαλείο της χώρας μας εν μέσω ποδοσφαιρικών και Ολυμπιακών θριάμβων, διψασμένοι για επιβεβαίωση. Τί δακρύβρεχτο και συναισθηματικό έργο!

Δεν νοιαστήκαμε για τους λογαριασμούς που έπονται. Μας ένοιαζε κυρίως να μας δουν οι άλλοι ντυμένους με την βραδυνή τουαλέτα, να λαμπυρίζουν οι παγιέτες στα φώτα των πολυελαίων.

Θυμάμαι μια ξαδέρφη μου που τώρα ζει με αντικαταθλιπτικά, πως πάσχιζε να δειχτεί αγοράζοντας μοντέρνα ρούχα (εποχή '70). Πως χαλούσε ότι είχε και δεν είχε σε στολίδια, προκειμένου να φαντάζει επιθυμητή. Ακολούθησαν αποτυχημένοι γάμοι, κηδείες και μια λαμπρή κόρη! Ω, το θαύμα. Ένα εξαιρετικό νέο κορίτσι που μέσα από τα τραύματα κατάφερε να τελειώσει την Αρχαιολογία, επιβίωσε ως εθελόντρια σε κάποιο οργανισμό -επί δύο χρόνια!- προκειμένου να βελτιώσει το βιογραφικό της και αγωνίζεται σήμερα να βρει λεφτά για ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Στην Αγγλία... (στο βάθος, η μαμά Ελλάδα κλαψουρίζει την ίδια ώρα, φωνάζει ότι δεν την αγαπάει κανείς και ζητά περισσότερα αντικαταθλιπτικά.)

Ο ναρκισσισμός είναι το πρόβλημα αγαπητοί φίλοι!
Και ο ναρκισσισμός δεν υποχωρεί χωρίς πολιτικοποίηση μέχρι το μεδούλι, χωρίς μόρφωση, χωρίς στροφή προς την πραγματικότητα.
Συμφωνείτε;
Και αν συμφωνείτε, τί πιστεύετε ότι είναι πιο σημαντικό; Να βρίζουμε τους Σκοπιανούς που θέλουν να μας μοιάσουν, ή να κοιτάξουμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη και να δούμε ποιοι είμαστε, ποιά είναι τα δυνατά και ποια τα αδύνατα σημεία μας, ποιες οι προοπτικές μας...

Δεν είναι πιο σημαντικό να κάνουμε επείγουσα στροφή προς το μέλλον;

Γιατί χαντακώνουμε τους πιο ταλαντούχους νέους μας, γιατί τους διώχνουμε ελλείψει ευκαιριών, έρευνας, επενδύσεων σε δυναμικούς τομείς, ελλείψει πίστης στην πρωτοπορία κάθε είδους;

Αυτή τη στιγμή, έχω την αίσθηση ότι ζούμε μια κορύφωση όλου αυτού του ψυχοκοινωνικού δράματος. Φοβούμαι ότι η πορεία που ακολουθούμε μας επιφυλάσσει κι άλλα τραύματα τύπου "μικρασιατική καταστροφή", "χούντα", "μαύρο 89", ή σμήνη σχετικά ελεγχόμενων αναταράξεων (όπως αναλογεί σε ένα πιο σταθερό κράτος που ανήκει στην Ευρωπαϊκή ένωση). Όμως το μέλλον είναι άδηλο.

Για να αποφύγουμε τα χειρότερα, πρέπει να ενεργοποιήσουμε τα πολιτικά μας αντανακλαστικά.
Αργούμε φίλοι μου, αργούμε!

Όταν εξελέγη η κυβέρνηση Καραμανλή την πρώτη φορά, ένοιωσα να γκρεμίζεται μέσα μου η ελπίδα ότι η κοινωνία μας ήθελε πάση θυσία να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό. Το Πασόκ, όπως αποδείχτηκε, ήταν βυθισμένο στον κυβερνητισμό και υπήρχε μεγάλη διαφθορά, όμως η κοινωνική ατζέντα ήταν σε κάποια σημεία ξεκάθαρη. Ο Σημίτης ήταν αντίθετος στον ψυχισμό του "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" -αν μη τι άλλο- ... εννοώ, ότι ως γνωστόν, ο Σημίτης είχε εκσυγχρονιστική ατζέντα. Αυτό ήταν κάτι που μάλλον ήταν καλό να συνεχιστεί, αλλά κυρίως να επεκταθεί και να συμπεριλάβει την κριτική και τις διορθώσεις που αναλογούν σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Προφανώς, δεν ήταν εφικτό. Υπήρχε η απόσταση, το χάσμα, η χαίνουσα πληγή μιας δεξιάς, αντιφιλελεύθερης, παραδοσιακής Ελλάδας που για να συμβαδίσει, χρειαζόταν να έρθει και πάλι στο προσκήνιο, να κάνει την δημόσια ψυχανάλυση που είχε ανάγκη. Και αυτό παρακολουθούμε.

Είναι επίπονο να βλέπεις τις διεργασίες αυτές. Είναι επίπονο να συνειδητοποιείς στο βάθος ότι το πρόβλημά μας σχετίζεται και με το γηραιόν της κοινωνίας μας. Οι νέοι είναι λίγοι και οι παλιοί είναι παντού στις θέσεις εξουσίας. Το όλο σύστημα δεν ανανεώνεται. Οι μετανάστες μας δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, δεν είναι μέρος της πολιτικής διαδικασίας ακόμη. Έτσι, δεν μπορούν να συνεισφέρουν.

Απέχει πολύ ακόμη η μέρα που οι μετανάστες μας θα παίρνουν πολιτικά αξιώματα και πρωτοβουλίες ανανέωσης.
Η πολυπολιτισμική και ανανεωτική Ελλάδα, που δεν θα τρέμει την "Μακεδονία" γιατί θα την έχει εντάξει στο δίκτυο των πανεπιστημίων της, στο δίκτυο της έρευνας, της τεχνολογικής πρωτοπορίας, στο ευρύτερο δίκτυο μιας συλλογικής δυναμικής δίχως σύνορα... η "μετα-Ελλάδα", είναι ακόμη ένα όνειρο και πιθανά, ένα όνειρο που δεν θα πραγματοποιηθεί.

Ίσως, το μέλλον αυτής της χώρας να είναι να συρρικνωθεί σε ένα είδος κλαμπ Μεντιτερανέ και καζίνο, χώρος αδιαφανούς συνδιαλλαγής, πολιτικά ανύπαρκτος... περιθωριακή, ξενοδοχειακή μονάδα, δορυφόρος της Ευρώπης και ενεργούμενο, την ίδια στιγμή που η Τουρκία με ένα δυναμικό νεαρό πληθυσμό θα μετατρέπεται σε δυναμικό κέντρο εξελίξεων. Δεν ξέρω.

Εν πάση περιπτώσει, προκειμένου να επαληθευτεί το καλό σενάριο, επείγει μια μεταρρύθμιση που να βάζει τους νέους στο πολιτικό παιχνίδι με ΠΛΗΡΕΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ, να εισάγει τους νέους στο οικονομικό παιχνίδι του ρίσκου και της ανταμοιβής, να εισάγει τους μετανάστες στην πολιτική μας ζωή και να αποκομματικοποιεί την εκπαίδευση. Γρήγορα.

Comment by Miranda P. on press-gr.blogspot.com : 15 Φεβρουάριος 2008 4:01 μμ

ιδιωτική εξομολόγησή της

Είπε:

Θέ μου κουράστηκα. Έσκυψα στο αυτί της μητέρας μου. Μη λυπάσαι.
Έβλεπα τον χρόνο να μας περιθωριοποιεί -συνένοχοι της ιστορίας μας, ή μόνοι;
Μην κλαις. Δεν έκλαιγε.
Είχε μια τάση να κουτσαίνει. Από τότε που έτυχε να αφορμήσει το παλιό κάταγμα, μιας νεαρής που σκόνταψε στην οδό Τρώων. Ανέμελη, αγαθή, ιεροποιημένη από τις μέρες. Και βαρετή,
μικρή νοικοκυρά,
εγκλωβισμένη
Ελληνίδα.

Πήρα ανάσα και της έγνεψα. Όλα είναι μια χαρά! Να, σκέφτομαι, σχεδιάζω το καλό για όλους μας και οι νέοι κάτι θα έχουν να ωφεληθούν από όσα μάθαμε.

Την είδα να θυμάται. Μαύρισε το μάτι της -έχει μείνει βαθύ
Όσο στενεύει ο ορίζοντας, ο χρόνος. Θυμάται το παιδί.
Μια μηχανή στη Μεσογείων -τέρμα.

Απ' τα συντρίμμια, τρία ζευγάρια χέρια σκάλιζαν καιρό να ανασύρουν κάτι. Άντε να γίνει πάλι Άνοιξη, άντε να ξημερώσει, να φύγω, να γυρίσω, να φάμε μαζί μια Κυριακή. Τίποτα.

Έσκυψα και τη φίλησα τρυφερά και της είπα: να κάνεις τις ασκήσεις σου μπας και, ...να μη φοράς κλειστά παπούτσια.

Θα είχα κερδίσει την αυτοεκτίμησή μου

Είναι αρχή μου να μιλώ ευγενικά στους άλλους. Ενίοτε μυκτηρίζω όταν είμαι μόνη.
Αυτό συμβαίνει γιατί η μητέρα μου με δίδαξε πως να παρατηρώ τον κόσμο.

Ένα απόγευμα
που όλοι έβριζαν μπροστά σε όλους ο πανικός κόντευε να με καταλάβει. Έκανα πίσω και τους κοίταξα.

Έκανα πίσω.

Πριν από τα λουλούδια του κακού, τις ωδές του Μαλντορόρ, μέσα σ'αυτά τα όνειρα του αρχαίου Ναυτικού του Coleridge, είχα κερδίσει την αυτοεκτίμησή μου.

#posted by Miranda P. on press-gr.blogspot.com 9 Φεβρουάριος 2008

αρχαιολάτρες και άλλα πρωτεύοντα

Ο/Η Miranda P. είπε...
ΟΚ, κρατήθηκα, κρατήθηκα, αλλά ήρθε η στιγμή ...να ανέβει στο σανίδι η Μιράντα P., με ένα πράσινο μοντέλο artificial fur και luxury pants Tommy Hilfiger, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει εις τον Τόμι (από πότε ρωτάμε;) Των επιπέδων ινσουλίνης εν τω παγκρέατί μου επιτρεπόντων να εξέλθω σινάμενη προς την πλευρά της Ακροπόλεως μέσω των πλακοστρώτων του Πικιώνη, πέραν του Άη Δημήτρη και να φτάσω μπρος στο αιώνιο κλασικό στολίδι της Αποστόλου Παύλου κι έπειτα τέρμα ως το αρχαίο πάρκο που τελεί, τούτο, από Ολυμπιακών αγώνων θεόκλειστο κι αμπαρωμένο. Στη διάβαση με είχε χτυπήσει αμάξι. Σώθηκα. Στο βάθος η Αγία Φωτεινή, μονάχη κι έρμη. Τριγύρω κιγκλιδώματα, μεταλλικοί συρμοί με διαφημίσεις στα παράθυρα διέρχονται, ατέλειωτη κυκλοφορία.
Καλά τα λέει ο σκηνοθέτης του ύστερου μεταμοντερνισμού, εφ'όσον σέβεται τον εαυτό του και της ημετέρας παιδείας μετέχων (+ shock the monkey tactics & αποστασιοποίηση Berliner Ensemble + ποπ + trash) και με την σκωπτική ορμή του απτόητου εμπειρισμού στον ορίζοντα.
Τί διάβολο τηράτε όσοι περπατάτε στην Αθήνα; Αγαπήστε επιτέλους κάποιες εκφάνσεις του μπετόν, δεν είναι όλα ΕΝΑ. Παύσατε δε κάπως να βολιδοσκοπείτε αντιπαροχές και αγορές αυτοκινήτων. Τι σκατά αρχαιολαγνείες και φούμαρα θέλατε να αναμασήσει ο πρώτος διδάξας; Από αυτούς πήραμε το παραμύθι της ιδανικής αρχαιότητας. Πρώτοι ποιοί το φτύσανε; Θα σας γελάσω. Αν έχει νου ο οποιοσδήποτε, θα είχε διαισθανθεί τη ρωχάλα ν'ανεβαίνει και το γέλιο... είτε πολύ αργά με τα τυποποιήματα του Γουόρχολ, το ουρητήριο του Duchamp, αλλά θεέ και Κύριε, θα το είχε αισθανθεί ο ευφυής και γνώστης νωρίς. Πριν το 1930, το γέλιο δε, ακόμη πιο παλιά, πριν από τα λουλούδια του κακού, τις ωδές του Μαλντορόρ, μέσα σ'αυτά τα όνειρα του αρχαίου Ναυτικού του Coleridge. Θα είχε ήδη κερδίσει ο οδοιπόρος Έλλην της Οδύσσειας την αυτοεκτίμησή του. Ας είναι καλά ο κάθε είρωνας που δουλεύει.
Η κατάρα (που επιστρέφει λέγεται σ'όποιον την στέλνει), αν πρέπει να γυροβολάει, ας πάει να βρει το άντρο που ξοδεύει για να στήνει μια πλασματική ευδαιμονία των τεχνών. Που αδειάζει τη ζωή μας χάριν των σαλονιών (σκοπιμότητα über alles).

#Posted by Miranda P. on press-gr.blogspot.com: 8 Φεβρουάριος 2008 3:49 πμ

don't underestimate Trash

O/H Miranda P. είπε...

...τρεις παρά πέντε και πρέπει να φύγω για δουλειά. Δεν κατάλαβα καλά τι τραγουδάει η Σάσα, αλλά ότι κι αν ήταν είχε βαθειές ρίζες στα κοινά.

Έπιασα ότι "θέλει να γίνει φάση, και χαμός στα ΜΜΕ" και "να την βρει στη κλούβα" με τα όμορφα αγόρια κι επίσης "να καούν όλα". Τέλος πάντων, νιώθω ότι θέλει όλα όσα θέλει ο κάθε συγκαμμένος από τις ανάστατες ορμόνες πολίτης που τρώει μάτια ψάρια: Οι βιτρίνες σε προκαλούν με μπιχλιμπίδια που δεν αντέχει το πλαστικό πορτοφόλι σου, τα ζαχαροπλαστεία και τα παραρτήματα παραδοσιακών γλυκών από Χίο και Μυτιλήνη σου ανεβάζουν τη χοληστερίνη, ο αέρας μυρίζει υπόκωφα διοξίνη -και μακάρι να ήταν υδρόθειο να ήξερες από που να στρίψεις. Όλα σου θυμίζουν τη δημόσια τουαλέτα όπου αφέθηκες στον "άλλο" προκειμένου να αντιμετωπίσεις τον αυτοκτονικό ιδεασμό με έναν απεγνωσμένο έρωτα, ατόφιο, ανέλπιδο... κι εκείνος σου είχε δείξει το διαβατήριο από βαλκανική χώρα, έσκυψες και τον ασπάστηκες μελαγχολικά στο λαιμό. Φαντάζομαι πως σε κοιτούσε!

Πιστεύω ότι έχουμε οι περισσότεροι την ίδια απορία: γιατί δεν πάει η Σάσα στη Γιουροβίζιον;

Γιατί δεν πάει η Σάσα και οι δύο χορεύτριες στο Βελιγράδι; Και λέγοντας όλα αυτά, γιατί δεν πέρασε από το μυαλό κανενός χριστιανού να διορίσουν τον Θέμο αρχηγό στην ΕΡΤ; Και τα νούμερα θα ανέβαιναν και οι ξενέρωτοι θα έτρωγαν πόρτα. Αμφιβάλλετε ότι θα διασκεδάζαμε και θα έβλεπε επιτέλους και η Ευρώπη ένα σύγχρονο trash θέαμα που θα βοηθούσε τον Ελληνικό τουρισμό πολλαπλάσια σε σχέση με τις φολκλορικές μίξες που διοχετεύουν κάθε χρόνο στα διεθνή έντυπα και καταφέρνουν να προσελκύσουν μικρομεσαία βαρετά στρώματα, με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί η Μύκονος σε σούπερ μάρκετ DIA; Από κει που κάποτε λαμπύριζε στο στερέωμα του ντελικατέσεν (delicatessen)!

Παρακαλώ τους μπλόγκερ να κινηθούν για να υποστηριχθεί η επιλογή του τραγουδιού για τη Γιουροβίζιον με δημοκρατικές διαδικασίες. Να επιλέξουμε κάτι από την πλούσια σοδειά trash.
Να μην υποτιμάμε το trash.

# posted on Press-gr.blogspot.com by Miranda P. : 7 Φεβρουάριος 2008 3:24 μμ

Αιμοδιψείς βρυκόλακες

Θέλω να παρατηρήσω (όσο καθαρή μπορεί να παραμένει η σκέψη μου μετά από όσα έχω υπομείνει έτι ούσα παραλόγως ανοιχτή στην ενημέρωση, αμήν) ότι:

κάποιος από τους "φύλακες" της ηθικής μας θα ώφειλε να βάλει φρένο στην απέραντη λαγνεία των μέσων και της εκκλησίας για τους νέους. Πρόκειται για απονεννοημένη αιμοδιψία... αυτό είναι που κρύβεται πίσω από την επιθυμία τους να εντάξουν συλλήβδην τη "νεολαία" στο σώμα της εκκλησίας και των κομμάτων. Δεν απευθύνονται σε ανθρώπους με κρίση και αξιοπρέπεια, αλλά στο "νέο αίμα"(βλέπε και Hanna Arendt για τη σχέση του αίματος με τις συμβολικές αναπαραστάσεις του εθνικοσοσιαλισμού).

Η απρόσωπη επιθυμία αυτών των κύκλων για τους νέους οδηγεί σε φαινόμενα συλλογικής λαγνείας που επιφέρουν τον πολιτικό βιασμό με την εξαγνιστική μάσκα της θυσίας χάριν του έθνους, της φυλής, του μέλλοντος και άλλων απρόσωπων μεγάλων ιδεών. Οι τελετάρχες επιστατούν ως ένα ανεύθυνο εκτελεστικό σώμα ομόαιμων γραφειοκρατών της καθημερινότητας (δάσκαλοι, γονείς, λοχαγοί, μικρομέγαλοι ταγοί, μητέρες, ξάδερφοι και θείοι), με ανερυθρίαστη παραφορά βάζουν χέρι κάτω από τις "κοντές φούστες" και γλώσσα πίσω από τα "σκουλαρίκια".

Εν πάση περιπτώσει, η στοχοποίηση των νέων από τα πολιτικά κόμματα και την εκκλησία, δεν διαφέρει από την αντίστοιχη πρακτική μάρκετιν. Αν δε, διαφέρει, είναι στο ότι οι εταιρίες θέλουν να πουλήσουν υλικά αγαθά, ενώ οι πρώτοι ορέγονται το αίμα που χρειάζονται, την ίδια τη ζωή.
Όπως ο αιμοδιψής φεουδάρχης που ενέπνευσε στον Bram Stoker τον κόμη Δράκουλα.

(like the bloodthirsty feudal lord who inspired Bram Stoker's Dracula)
# posted on Press-gr.blogspot.com by Miranda P. : 31 Ιανουάριος 2008 7:35 μμ

Ο φίλος μου εκείνο το απόγευμα

Μου έστειλαν αυτό:

Αν κάτι μαλακώνει τον πόνο που νιώθεις όταν θυμάσαι, αυτό σημαίνει ότι νιώθεις. Αλλά εσύ ακόμη κι όταν κλαις είσαι παγωμένος. Πώς έγινε αυτό;
Σε σκέφτομαι καμιά φορά. Όπως ήσουν τότε. Έτρεμες με κάθε ανάσα. Κάθε ματιά σε άγγιζε.

Τώρα περπατάς στην πόλη όπως ένα αυτόματο. Θα διαμαρτυρηθείς: ότι δεν είσαι έτσι. Μπορείς ακόμη να σπέρνεις στις ψυχές και να τις κάνεις να φαντάζονται.
Δες μόνο πόσο δύσκολα αντλείς το συναίσθημα που σε κατοικούσε. Το αίμα της κάθε μέρας στέρεψε.
Προσπάθησε! Νιώσε πόσο ο χρόνος σε πάγωσε. Πότε ξεκίνησε αυτό;

Γιατί προσεύχεσαι;
Προσβλέπεις σε μένα; Τόσους υπολογισμούς έκανες. Είχες κάποτε να πεις τόσα πολλά στον καθένα. Τα χέρια σου άγγιζαν.
Σκεφτόσουν κάτι όταν έβλεπες τον κόσμο στ'αλήθεια;
Βλέπεις τώρα;

Σε λυπάμαι. Ποιά είμαι εγώ να φτάνω σε συμπεράσματα; Εδώ που είμαστε, μια αντανάκλαση περιγράφω.
Ξεκίνησες με το συναίσθημα. Όπως όλοι. Η φθορά είναι λένε κάτι φυσικό. Δέξου το, όπως έρχεται, μην αντιστέκεσαι. Λένε, μην κακίζεις το χρόνο. Όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα φέρεις πίσω τον φίλο σου.

Δεν ήταν μόνος. Ήταν μαζί σου σε ένα χρόνο τόσο διαφορετικό -ξέρω για σένα επειδή δεν διαφέρουμε πια τόσο. Αντίθετα.
Αφήσου επιτέλους, μπορεί και να ξανάρθει.
Τον θυμάσαι;
Τον θυμάσαι.
Ένα απόγευμα μόνο, αρκεί καμιά φορά για να ζήσεις.
Τον θυμάσαι; Πως σου χαμογέλασε! Όλα ήταν όμορφα.

Θα τον θυμάσαι. Για χάρη του, για χάρη σου.
Ποιός ξέρει που είναι. Ποιός ξέρει αν θυμάται.

Δεν διαφέρουμε. Έχουμε από ένα τέτοιο γράμμα σε κάποιο συρτάρι. Μια παιδική βιβλιοθήκη στα σκουπίδια. Πέθαναν οι γονείς. Έφυγαν τ'αδέρφια. Τώρα τί;
Άκου!
Σε θυμάται κι εκείνος.
Μη φοβάσαι.
Όσο κι αν θέλουμε. Μια άλλη μέρα, κάπου αλλού, τα πιο απλά πράγματα ζουν άλλοι.

Κοιμήσου τώρα

Χτύπησε το τηλέφωνο και δεν μιλούσε κανείς.
"Ναι;"
Άκουγα μιαν ανάσα, αλλά ίσως να ήταν μόνο η δική μου.
"Ποιός είναι; Παρακαλώ; Ναι;"
Πρέπει να ρώτησα πέντε φορές.
"Είδα μια ταινία απόψε" ψιθύρισα τότε, ελπίζοντας να μην είναι κάποιος άσχετος. Αλλά θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.
Σα να άκουσα κάτι: ήταν ένα κοριτσίστικο γέλιο; Αμέσως πήρα θάρρος. Υπέθεσα ότι υπήρχε κάποιου είδους συμπάθεια από την μεριά της. Η σιωπή έκρυβε τη ντροπή για κάτι που δεν θα μάθαινα. Όμως μοιραζόταν μαζί μου αυτές τις στιγμές της μοναξιάς της, έστω κατά τύχη.
"Ήταν μεταγλωττισμένη στα Γερμανικά. Η ταινία. Δεν κατάλαβα πολλά, αλλά δεν ήταν απαραίτητο να καταλαβαίνεις ακριβώς. Η εικόνα τα έλεγε όλα..."
Αφουγκράστηκα.
"Θα αναρωτιέσαι που σε ξέρω και σου μιλάω έτσι. Ναι;"
Η ανάσα ήταν εκεί. Ακούστηκε μια σταλιά πιο δυνατά, σα να ήθελε να μου δείξει ότι δεν πάει χαμένη η προσπάθεια. Με άκουγε.
"Ήταν μια ταινία θλιβερή. Μου άρεσε πολύ. Για μια κοπέλα που..."
Τώρα ήταν σα να μιλούσα για κάποιον κοινό μας γνωστό. Με είχε πάρει τηλέφωνο να μάθει νέα. Της μιλούσα για κάποια κοπέλα, για εκείνη την ίδια που με άκουγε και συνέχιζα, δίχως να ξέρω τι θα γίνει.
Έκλεισα τα μάτια μου και δάγκωσα τα χείλια μου. Έπρεπε να σταματήσω επιτέλους; Στ'αλήθεια, δεν ήξερα ποιος ήταν.
Δάγκωσα πιο δυνατά τα χείλια μου.
Σιωπή. Μια κόρνα αυτοκινήτου, από το τηλέφωνο.
Θα συνεχίσω.
"Ήταν μια όμορφη ταινία, αλλά στα Γερμανικά. Αγχώθηκα στην αρχή... "
Αν το τηλεφώνημα δεν με είχε βρει σε στιγμή αδυναμίας και προσμονής, καθώς ήθελα τόσο πολύ να έλθουν καλά νέα, δεν ξέρω τι ακριβώς θα είχα κάνει. Καλά νέα. Δεν ερχόταν τίποτα. Η ώρα περνούσε. Ύστερα η συνομιλία μέσα στη νύχτα. Τόσα λίγα που θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί της αφού δεν ήθελε να μιλήσει κι όμως. Έπρεπε να πιστέψω σε κάτι καλύτερο. Μια πρόθεση που να μην ήταν κάτι λιγώτερο από την ανάγκη της να προσευχηθεί πλάι σε μένα.
"Θυμάμαι τις λέξεις της προσευχής που είπε το κορίτσι: Vater unser, der Du bist im Himmel, Geheiliget werde Dein Name. Dein Reich komme. Dein Wille geschehe, wie im Himmel also auch auf Erden."

Πριν κλείσει, με χάϊδεψε ένα κύμα, ο αναστεναγμός κάποιου που κοιμάται πλάι σου.