Sunday, December 7, 2008

Πώς θα βρεθεί ξανά το μέτρο
στην ελληνική κοινωνία;


φωτ. "Η", έκθεση Transleatme


Σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου δεν ωφελεί πια να εκτοξεύουμε κατηγορίες.

Τα φαινόμενα μεγάλης έκτασης φραξιονιστικής βίας (και οι ευρύτερες επιπτώσεις τους στην Ελλάδα) είναι πολύ παλιότερα από το νεοδεξιό κράτος. Είναι πολύ πιο παλιά από μας. Ήδη, εμείς οι 30 μέχρι 40 και κάτι, που βέβαια δεν ζήσαμε τον εμφύλιο, ή την Γερμανική κατοχή, τους Γερμανοτσολιάδες και τους Χίτες, θυμόμαστε όμως ότι από το 70 υπήρχε θέμα με το αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα που παρέμενε εχθρικό προς τις αρχές του Διαφωτισμού και υπηρετούσε όσο μπορούσε το εσωστρεφές δόγμα 'πατρίς, θρησκεία, οικογένεια'. Ζήσαμε επίσης και ζούμε ακόμη τις αριστερές αντανακλάσεις του "δόγματος", δηλαδή τους επαγγελματίες της διαμαρτυρίας με τα εξαρτημένα αντανακλαστικά καθήλωσης σε ιδεοληψίες. Υποφέραμε από τις κακές υποδομές και την αυθαιρεσία. Και πιο πριν υπέφεραν οι γονείς μας, διώξεις και κοινωνικές διακρίσεις.
Τί μάθαμε τόσα χρόνια;
Ο Stefan Zweig μπορεί να ήταν μορφωμένος αστός και αυτό για κάποιους τον κάνει εχθρό της επανάστασης... αλλά για κάποιους αποτελεί φωνή σύνεσης που αντηχεί μέσα από την ιστορία. Για κάποιους επίσης, περιέγραψε πολύ καλά τον κοινωνικό παραλογισμό που επικράτησε πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και το πως οι ακραίες φωνές αντιμαχόμενων παρατάξεων έπνιξαν κάθε δυνατότητα αποφυγής της καταστροφής. Η αυτοσυγκράτηση και η σύνθεση των διαφορετικών απόψεων απαιτεί σεβασμό σε κοινά παραδεκτούς κανόνες. Πώς θα επιστρέψει το μέτρο και η λογική στην ελληνική κοινωνία; Πώς θα ανακαλύψουμε τι σημαίνει στοιχειώδης σεβασμός στον άλλο και τον κοινό τόπο που μας φιλοξενεί;
Προσωπικά, έχω αγωνιστεί όλη μου τη ζωή για μια ήπια, συγκρατημένη και συνετή αντίληψη της πραγματικότητας. Δεν το έχω καταφέρει, αλλά έχω καταφέρει να είμαι στο παραγωγικό περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας (παραγωγικό... που λέει ο λόγος). Σοφή κουκουβάγια, αστεία δηλαδή και πικραμένη παρατηρητής του κοχλασμού και της παραφοράς. Λυπάμαι για τα παιδιά (όλα τα παιδιά, από δω κι από κει) που σπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο που απέτυχα να γκρεμίσω όσο κι αν προσπάθησα. Κρίμα να σπαταλάμε τη ζωή μας. Πού να βρει θέση η δημιουργική σκέψη μέσα στον πόλεμο;
Ίσως ποτέ να μην είναι αργά. Ίσως, κάθε παραφορά να είναι μια ευκαιρία για μια νέα αρχή. Όμως θα είμαι εγώ εκεί για να χαρώ λίγη ομορφιά σε πρόσωπα νέων ανθρώπων;
Καθώς γράφω αυτά με κόβει ο λαιμός μου από τα δακρυγόνα που φέρνει στο παράθυρό μου ο αέρας.
Είναι ένα όμορφο απόγευμα και ο ήλιος δύει ιδανικά πάνω από την ταλαίπωρη αυτή πόλη.
at
Labels: , , , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα