Are (greek) teenagers adults?/Είναι οι (έλληνες) έφηβοι ενήλικες;

video still from TVXS
το ελληνικό πρωτότυπο ακολουθεί


After watching a group of teenagers speak on TVXS, the internet TV stronghold of greek progressive/militant journalism, I feel obliged to consider a few issues.

This was a group of 4 boys and an embarrassingly silent girl -probably humbled by the motivated eloquence of the rest of them. In the worst case scenario, she was only offering more proof of the inherent sexism of an archaic patriarchal society that does not question role models -even in the context of art courses! Because as a matter of fact, these were students from a public school specialising in art. (In addition to the core, they are offered extra options related with art.)

I will overcome the initial issue by attributing the silence of the girl to idiosyncrasy rather than sexism.

Nevertheless, their arguments basically consisted in pointing the finger at the tangle of all the accumulated wrongs (scandals, police violence, political hypocricy and nepotism, financial opportunism, lack of investment in education etc) of our society and voicing their willingness to resist without compromise...
Fair enough! It is even touching and beautiful to watch them.

All I can answer is, OK! Even for less decent people it would be indecent to disagree in public with the children's line of thought. We have already read and heard the very same things a thousand times. And we've heard them from children, intellectuals, mums and dads, TV personalities, you name it. The motto is "everything must change". But the will to get down to specifics in a dialogue is missing because everytime a minister or anyone else has tried to engage a dialogue, the movement takes refuge in their larger demands for total change. The student movement will simply not enter an inauthentic dialogue. The vicious circle of maximalism and mistrust thrives on generalisations. The sheer romanticism of it all promises that nothing will change; it will nevertheless unmistakeably make palatable stories for sentimental journalism when it doesn't degenerate into vandalism.

So, are all of the teachers of these students performing well? Are their parents beyond criticism for conformist behavior and do they not belong to the apparently rotten layers of social elites?
Are these children not concerned with the practical quality of their schooling? What is it that is lacking and how do they suggest we go about improving the system? Where are their elaborated and specific demands and who should be their appointed interlocutor?

What we get instead is a humdrum of accusations concerning society, but not much that would stem from the environment they have an immediate experience of, that is, their school. This is not a very authentic discourse. Once more, our children have memorised much of the lesson in parrot-fashion. In the site where the mentioned video has been presented, there follows the usual diarrhea of flattering comments and hardly any serious critical consideration. The complacent adults, self-assured, indulge mirroring themselves in the revolted brave youth icons.

Is there a more dishonest behavior on the part of responsible adults? It brings to mind those frustrated mothers who lurk in the audience of TV reality shows, crying from elation as they watch their precious offspring shoot to the main scene to perform the expected feat. Oh, how well we know these parents who suffer from the syndrome of transferring ambitions and unrealised dreams to their children!

Instead of encouraging teenagers to look for critical depth, we applaud their activism. In Africa, tribal chiefs and guerilla warriors have been known to recruit these very same children in their armies. Pure horror. Is this the extent of disrespect we have come to show towards the future of our society?

That is the best way to seek an escalation of violence and provoke the most reactionary reflexes.

Someone ought to tell these children that they had better regain their autonomy from ideological manipulators and the private courses of state syndicalists; to feel responsible for their school, the public school; to engage a serious dialogue on what has to be done, a dialogue with their parents and teachers. These are their natural interlocutors. NOT THE POLICE, TV, POLITICAL PARTIES...

Is our society so degenerate that it finds satisfaction in seeing underage persons (at least legally!) push their (ideological) merchandise on the street? How far is this from what we call child labor? Isn't this the same society that restrains their freedom to use their body as they choose? (What is after all the age of consent, the legal age for marriage or sexual relations with other adults?) Isn't this the very same society that does not allow them to vote? Or work to earn a living? Nevertheless, we are apparently capable of envisaging a teenage social front! Not a simple expression of discontent, but an organised, autonomous political movement that has entered the main stage of politics. A dubious vanguard of social warfare, expected to face up to repressive violence on the part of the state, but who the police are expected to treat as minors. What a terrible confusion!

The leader of the Alliance of the left, has actually proposed to recognize the right to vote from the age of 16. Alright then, ladies and gentlemen, I guess this would beg the extension of full political rights to them. They should have the right to leave school at 16 if they choose and do as they choose. There can just be no full political rights under supervision by parents. Would you be ready to throw such an issue on the table? Because I am ready to discuss this! Let's just get to the logical conclusion of our reasoning.

And get one of those consientious reporters to ask them the simple question why they never occupy their private evening schools! Because the only answer I have come across until now was a boy's amused mutterings about "not being feasible to mess with private business owners".

---------------

(Σχόλιο στο TVXS, σε σχέση με την "συνέντευξη" μαθητών του καλλιτεχνικού σχολείου Γέρακα,
που μπορείτε να παρακολουθήσετε στην ιστοσελίδα του ρεπορτάζ χωρίς σύνορα.)

Ας θεωρήσω απλά ιδιοσυγκρασιακή περίπτωση την στάση της συγκεκριμένης κοπέλας και όχι επαλήθευση κάποιου πατριαρχικού μοντέλου που καλά κρατεί ακόμη και στα "καλλιτεχνικά" σχολεία!

Όσο για τα επιχειρήματα... καλά όλα αυτά, δύσκολα θα είχαν ακόμη και οι κατ'εξοχήν υπαίτιοι το θράσος να διαφωνήσουν δημόσια με την ουσία των λεγομένων. Είναι δε ακόμη πιο συγκινητικό να τα ακούει κανείς από όμορφα και φρέσκα πρόσωπα. Όμως όλα αυτά τα έχουμε ήδη πει, διαβάσει και ακούσει άπειρες φορές. Και τα έχουμε ακούσει από παιδιά, γονείς, δασκάλους, παρουσιάστριες της απογευματινής ζώνης, φωνακλάδες των δελτίων και όποιον άλλον μπορεί να φανταστεί κανείς. Όλα να αλλάξουν...
Γενικότητες δηλαδή, που όταν διατυπώνουν απτά αιτήματα δεν υπάρχει η διάθεση διεκδίκησης μέσα από τον διάλογο καθώς ενεργοποιείται ο φαύλος κύκλος που υπονοεί ότι για να αλλάξει κάτι πρέπει να αλλάξουν όλα και ότι ο εκάστοτε υπουργός παιδείας είναι μαριονέττα του συστήματος που δεν μπορεί να υποστηρίξει παρά μόνο προσχηματικό διάλογο.

Δηλαδή, οι καθηγητές τους είναι όλοι ευσυνείδητοι; Οι γονείς τους είναι έξω και πέρα από τις συμβιβασμένες κοινωνικές ομάδες; Έχουν αγωνία για την ποιοτική αναβάθμιση των σπουδών τους; Ποιές είναι οι ελλείψεις, τί προτείνουν; Πώς οραματίζονται μια δημιουργική σχέση με τον θεσμό του σχολείου; Πού είναι τα συγκεκριμένα και επεξεργασμένα τους αιτήματα;
Και σε ποιόν τα απευθύνουν;

Αντ'αυτών, καταγγελτικός λόγος χωρίς αιτήματα που να σχετίζονται άμεσα με τον χώρο που γνωρίζουν, δηλ. το σχολείο τους. Αυτός δεν είναι πρωτογενής πολιτικός λόγος. Δυστυχώς, ακόμη μια φορά, παπαγαλία το μάθανε το μάθημα. Και ούτε ένα συγκροτημένο κριτικό σχόλιο από κάτω! Αντίθετα, περισσεύουν οι κολακείες. Οι βολεμένοι μέσα στη σιγουριά τους μεγάλοι, βαυκαλίζονται καθρεφτιζόμενοι στα παιδιά. Δεν υπάρχει πιο άτιμη συμπεριφορά απένανται σε εφήβους. Θυμίζει τις μαμάδες που καμαρώνουν το λουλούδι τους και το προτρέπουν να ανέβει στη σκηνή του τηλεοπτικού reality για να πει το ποίημά του. Τις έχουμε δει αυτές τις μαμάδες και τους μπαμπάδες, με το σύνδρομο της μεταφοράς φιλοδοξιών και διαψευσμένων ονείρων!

Αντί να προτρέπουμε τους εφήβους να ακολουθήσουν τον δρόμο της κριτικής εμβάθυνσης, τους εξωθούμε στον ακτιβισμό. Στην Αφρική, οι πολέμαρχοι στρατολογούν τους ίδιους εφήβους με ολέθρια αποτελέσματα. Εκεί έχει φτάσει η έλλειψη σεβασμού απέναντι στο μέλλον της κοινωνίας μας;

Ανοίγουμε έτσι τον δρόμο στη γενικευμένη βία και την υπερσυντηρητική αντίδραση.

Κάποιος ή κάποια πρέπει να πει στα παιδιά ότι οφείλουν να αυτονομηθούν από τους ιδεολογικούς καθοδηγητές τους και τα συνδικαλιστικά κρυφά σχολεία, να νοιώσουν υπεύθυνοι και υπεύθυνες για το σχολείο τους, το δημόσιο σχολείο, ανοίγοντας σοβαρό διάλογο επί του πρακτέου με τους γονείς και τους δασκάλους τους. Αυτοί είναι οι φυσικοί συνομιλητές τους και όχι η αστυνομία, η τηλεόραση, τα κόμματα. Η κοινωνία μας είναι τόσο ξεπεσμένη ώστε να βγάζει τους (νομικά τουλάχιστον) ανήλικους στο πεζοδρόμιο; Η ίδια κοινωνία που αρνείται σε αυτούς τους εφήβους την ευθύνη να χρησιμοποιούν το σώμα τους όπως θέλουν (ποιό είναι το ηλικιακό όριο κύριοι για εργασιακή αυτονομία, σύναψη γάμου, ή πλήρη αυτοδιάθεση;), η ίδια κοινωνία που δεν τους αναγνωρίζει δικαίωμα ψήφου, αυτή η κοινωνία τους ανακηρύσσει σε διφορούμενο κίνημα και τους επευφημεί, υποκινώντας τους να αναμετρηθούν με την κατασταλτική βία. Η δε αστυνομία καλείται συγχρόνως να τους αντιμετωπίσει σαν ανήλικους. Τί εκρηκτικό και ανήθικο μίγμα!

Ειπώθηκε μάλιστα από τον κύριο Τσίπρα, να τους δοθεί ψήφος. Ε, τότε κύριοι και κυρίες, θα πρέπει να τους δοθεί και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης γενικότερα. Δεν νοείται δικαίωμα ψήφου χωρίς όλα τα πολιτικά δικαιώματα των ενηλίκων!
Είστε έτοιμοι να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση; Γιατί εγώ είμαι! Δεν είναι δυνατόν να μην φτάνουμε μέχρι το τέλος των συλλογισμών μας.

Κι ας τους ρωτήσει επιτέλους κάποιος, γιατί δεν κάνουν καταλήψεις στα ιδιωτικά φροντιστήρια που πηγαίνουν! Ας τους ρωτήσει κάποιος! Γιατί μέχρι τώρα, η μόνη σχετική απάντηση που έχω ακούσει είναι ότι "εκεί είναι ο ιδιώτης... και δεν γίνονται τέτοια πράγματα".