Sunday, February 21, 2010

Θα το πω κι ας πέσει χάμω...



Με αφορμή άρθρο στο TVXS όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται δήλωση του κου Αλ. Τσίπρα:
"ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας, μακροχρόνια ύφεση και διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, με αποτέλεσμα να ξεχάσουμε την Ελλάδα που ξέραμε"

Δηλ. ήταν καλά η οικονομία πριν επειδή έτσι την παρουσίαζαν;
Εγώ κατάλαβα ότι ζούσαμε με πλαστά στοιχεία.

Κοινωνική συνοχή; Μα εγώ είχα την εντύπωση ότι κάποια κομματικά λαμόγια και οι φίλοι τους έλυναν και έδεναν σε βάρος μιας σιωπηλής κοινωνίας που απελπιζόταν καθημερινά και ξενητευόταν για να ξεφύγει από τον στραγκαλισμό των βολεμένων και των τρωκτικών.

Η Ελλάδα που ξέραμε δεν είναι αυτή που υποκατέστησε την ποίηση με την πορνογραφία; Δεν είναι αυτή που κατρακύλησε στην αμεριμνησία της σκυλίσιας πίστας, στο ροζ θέαμα και το κίτρινο της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, που βυθίστηκε στο νεοελληνικό χαβαλέ, την ευκολία, την ξετσιπωσιά, το νεοπλουτισμό με κάθε μέσο και απέβαλε την έννοια της αριστείας;

Μα τί ακριβώς νοσταλγεί ο κύριος και ποιόν εκπροσωπεί αυτή η αριστερά σήμερα; Μια αριστερά που δεν υπερασπίζεται αριστοκρατικές αξίες για τον λαό, αλλά μονάχα νιαουρίζει διαρκώς για κεκτημένα εν κενώ; Τί είδους εναλλακτική οικονομία ευαγγελίζεται αν δεν διαθέτει αξιακό σύστημα αριστείας που να ανταγωνιστεί την αδικία και την ολιγαρχία σε επίπεδο ηθικού προσανατολισμού για τους ανθρώπους; Τί είναι μια αριστερά που απλά κολακεύει την εκμαυλισμένη και υποδουλωμένη στο κομματικό κράτος λαϊκή πελατεία;

Αν υποψιαστώ ότι ταυτίζεται με την κρατικοαναθρεμμένη μετριότητα, θα πεεεεθάνω, γι'αυτό... την ύστατη στιγμή. Ας πει κάποιος από αυτούς κάτι και για τα κακώς κείμενα της Ελλάδας τους, ...γιατί δική μου Ελλάδα αυτή η δυσωδία δεν ήταν ποτέ.

Θυμάμαι ένα τραγούδι από τα παλιά, από την μελαγχολική Ελλάδα των γονιών μου, όταν η εξουσία ήταν βρωμερή, αλλά οι λαϊκοί άνθρωποι ήταν ακόμη φτωχοί και περισσότερο ακέραιοι, ήξεραν κάτι παραπάνω για την ωμότητα της ύπαρξης, αναγνώριζαν την αλητεία και την καλωσύνη, ζούσαν τα πράγματα από πρώτο χέρι και όχι διαμεσολαβημένα από τις ωραιοποιήσεις του lifestyle. Αυτοί οι πρωτόγονοι λαϊκοί άνθρωποι ήταν πιο πραγματικοί, πιο σκληροί, πιο τρυφεροί, χειρότεροι και καλύτεροι. Με λίγα λόγια είχαν ένα δυναμικό που τους τραβούσε προς το μέλλον. Πονούσαν και αγαπούσαν, είχαν εσωτερική ζωή. Δεν ζούσαν βλέπεις με μια TV για εγκέφαλο. Το τραγούδι έλεγε "Μια καλημέρα είναι αυτή, πέστη κι ας πέσει χάμω". Δηλ. αναγνώρισε τον άλλο που μπαίνει στον ορίζοντα του βλέμματος, δείξε του πως αντιλαμβάνεσαι και χαιρετάς το πέρασμά του πλάι σου. Ρίσκαρε να μιλήσεις από καρδιάς στον άλλο, να του απευθύνεις χαιρετισμό κι ας μην το αναγνωρίσει. Είναι μεγάλο πράγμα η συνάντηση των ζωντανών. Ακτινοβολεί όλη την λυρική και επική παραμυθία.

Αυτό ζητώ σήμερα, αυτό εκτιμώ, αυτό ελπίζω. Και όχι άλλη πόζα, δήθεν κομματική λογική που καταργεί την όραση και την πραγματικότητα. Διότι δεν είναι λυμένο το θέμα μας, πρέπει να μπορέσουμε να ξανασκεφτούμε με δύναμη.

Όχι, δεν ήταν διόλου καλά τα πράγματα στην Ελλάδα κύριε Τσίπρα κι αν δεν δείτε που κολλάτε κι εσείς σε αυτό το πρόβλημα, αν δεν δείτε τι είδους συμμαχίες φτιάξατε για να στηρίξετε τους δικούς σας καθεστωτικούς σε πανεπιστήμια, δήμους, συλλόγους και συντεχνίες, τότε δεν είστε χρήσιμος. Εγώ θα το λέω αυτό που βλέπω κι ας πέσει χάμω.
at
Labels: , , , , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα