Ίσως να είναι και στο Λονδίνο πιο δύσκολο τώρα να βρεις δουλειά γιατί έχουν κι εκεί αύξηση της ανεργίας, όμως ποτέ δεν ξέρεις. Αν επιμείνει κανείς, όλο και κάτι βρίσκει, χωρίς βέβαια να είναι συχνά και ότι καλύτερο.
Ξέρεις, αυτή η ιστορία με την Γάζα ήρθε κάπως σαν το κερασάκι στην εν συγκρίσει lifestyle βία που έπληξε την Αθήνα. Εγώ αισθάνθηκα ότι οι πρώην συνεργάτες μου τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα η ομάδα "...", επέδειξαν μια πολύ στυγνή, επαρχιώτικη, εφηβική και τελικά απάνθρωπη συμπεριφορά. Αισθάνθηκα ότι πάσχουν από ιδεοληψία και δεν αντιλαμβάνονται ούτε υπερασπίζονται τους ανθρώπους. Αισθάνθηκα μια πνευματική ρήξη. Μου φάνηκε ότι βρέθηκα απέναντι σε μια έκρηξη μεγαλομανίας εκτός από την έκρηξη μανίας. Η σκληρότητα και η μικρόψυχη ιδεολογική καθαρότητα με απωθούν και με εξοργίζουν. Αυτά τα στοιχεία είδα στα γεγονότα της Αθήνας και τα είδα να χαρακτηρίζουν την κουλτούρα μεγάλου μέρους της εναλλακτικής σκηνής. Δεν έχω να θρηνήσω κάτι, απλά δεν βρίσκω και πως θα μπορούσα να ξεπεράσω την αλλοτρίωση σε σχέση με την κοινωνία που με περιβάλλει, όχι την ευρύτερη, αλλά αυτή μέσα στην οποία κινήθηκα τόσο καιρό. Η Αθήνα μου φαίνεται σαν ένα Ισραήλ και Γάζα μαζί, αλλά σε εκδοχή lifestyle.
Πολύ ευχαρίστως, νομίζω, θα έπαιρναν τα όπλα και θα αλληλοεξοντώνονταν. Εγώ θα παρέμενα η γραφική φιγούρα που θα εισέπραττε πυρά και από τις δυο μεριές.
Με άλλα λόγια, αισθάνθηκα ότι όλα είναι μια επιφάνεια, ένα κάλυμμα και από κάτω βράζει η ωμότητα. Ο πολιτισμός είναι με αυτή την έννοια μια πρόφαση.
Η τελευταία συνεργασία που είχαμε δεν ήταν καθόλου άσχημη, αλλά δεν βλέπω να υπάρχουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες και δεν βλέπω να εξασφαλίζουν κάποια συνέχεια και κάποια προοπτική.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι περισσότεροι που κάνουν κάτι, έχουν φροντίσει να διαθέτουν κάποιο βόλεμα το οποίο σιχτιρίζουν, αλλά διατηρούν με νύχια και δόντια. Η Λ. τη θέση στο υπουργείο, ο Γ. τη θέση στο πανεπιστήμιο, ο επηρμένος Π. τα πάρε δώσε με τις θεσμικές διοργανώσεις... και όλοι αυτοί, θεωρούν εμένα εσωστρεφή και σχεδόν αντιδραστική, επειδή, μη έχοντας κάποιο κονφορμιστικό βόλεμα στην κατακριτέα καθεστηκυία τάξη, καταλήγω να υπερασπίζομαι την κοινωνική ηρεμία και την επένδυση, την υλική επένδυση, με υλικές απαιτήσεις, στην ανεξάρτητη δημιουργικότητα.
Ουσιαστικά, αισθάνομαι ότι με περιβάλλει μια ψύχωση αρνητισμού και ένα φοβικό σύνδρομο που απαξιώνει κάθε διάθεση ουσιαστικής κοινωνίας. Η απόλυτη, η δογματική κριτική και η υστεροβουλία της συμπλεγματικής ματαιοδοξίας, δίνουν τον τόνο. Όλα αυτά κρύβουν ανθρώπινη μιζέρια και έλλειμμα ψυχικού αποθέματος.
Το πρόβλημά μου τώρα είναι ότι αισθάνομαι πως μετά από τόσα πολλά χρόνια στην Αθήνα, είναι σα να ξεκινώ και πάλι από το μηδέν. Και γιατί να ξεκινήσει κανείς από το μηδέν πάλι στην Αθήνα;
Ξέρεις, αυτή η ιστορία με την Γάζα ήρθε κάπως σαν το κερασάκι στην εν συγκρίσει lifestyle βία που έπληξε την Αθήνα. Εγώ αισθάνθηκα ότι οι πρώην συνεργάτες μου τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα η ομάδα "...", επέδειξαν μια πολύ στυγνή, επαρχιώτικη, εφηβική και τελικά απάνθρωπη συμπεριφορά. Αισθάνθηκα ότι πάσχουν από ιδεοληψία και δεν αντιλαμβάνονται ούτε υπερασπίζονται τους ανθρώπους. Αισθάνθηκα μια πνευματική ρήξη. Μου φάνηκε ότι βρέθηκα απέναντι σε μια έκρηξη μεγαλομανίας εκτός από την έκρηξη μανίας. Η σκληρότητα και η μικρόψυχη ιδεολογική καθαρότητα με απωθούν και με εξοργίζουν. Αυτά τα στοιχεία είδα στα γεγονότα της Αθήνας και τα είδα να χαρακτηρίζουν την κουλτούρα μεγάλου μέρους της εναλλακτικής σκηνής. Δεν έχω να θρηνήσω κάτι, απλά δεν βρίσκω και πως θα μπορούσα να ξεπεράσω την αλλοτρίωση σε σχέση με την κοινωνία που με περιβάλλει, όχι την ευρύτερη, αλλά αυτή μέσα στην οποία κινήθηκα τόσο καιρό. Η Αθήνα μου φαίνεται σαν ένα Ισραήλ και Γάζα μαζί, αλλά σε εκδοχή lifestyle.
Πολύ ευχαρίστως, νομίζω, θα έπαιρναν τα όπλα και θα αλληλοεξοντώνονταν. Εγώ θα παρέμενα η γραφική φιγούρα που θα εισέπραττε πυρά και από τις δυο μεριές.
Με άλλα λόγια, αισθάνθηκα ότι όλα είναι μια επιφάνεια, ένα κάλυμμα και από κάτω βράζει η ωμότητα. Ο πολιτισμός είναι με αυτή την έννοια μια πρόφαση.
Η τελευταία συνεργασία που είχαμε δεν ήταν καθόλου άσχημη, αλλά δεν βλέπω να υπάρχουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες και δεν βλέπω να εξασφαλίζουν κάποια συνέχεια και κάποια προοπτική.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι περισσότεροι που κάνουν κάτι, έχουν φροντίσει να διαθέτουν κάποιο βόλεμα το οποίο σιχτιρίζουν, αλλά διατηρούν με νύχια και δόντια. Η Λ. τη θέση στο υπουργείο, ο Γ. τη θέση στο πανεπιστήμιο, ο επηρμένος Π. τα πάρε δώσε με τις θεσμικές διοργανώσεις... και όλοι αυτοί, θεωρούν εμένα εσωστρεφή και σχεδόν αντιδραστική, επειδή, μη έχοντας κάποιο κονφορμιστικό βόλεμα στην κατακριτέα καθεστηκυία τάξη, καταλήγω να υπερασπίζομαι την κοινωνική ηρεμία και την επένδυση, την υλική επένδυση, με υλικές απαιτήσεις, στην ανεξάρτητη δημιουργικότητα.
Ουσιαστικά, αισθάνομαι ότι με περιβάλλει μια ψύχωση αρνητισμού και ένα φοβικό σύνδρομο που απαξιώνει κάθε διάθεση ουσιαστικής κοινωνίας. Η απόλυτη, η δογματική κριτική και η υστεροβουλία της συμπλεγματικής ματαιοδοξίας, δίνουν τον τόνο. Όλα αυτά κρύβουν ανθρώπινη μιζέρια και έλλειμμα ψυχικού αποθέματος.
Το πρόβλημά μου τώρα είναι ότι αισθάνομαι πως μετά από τόσα πολλά χρόνια στην Αθήνα, είναι σα να ξεκινώ και πάλι από το μηδέν. Και γιατί να ξεκινήσει κανείς από το μηδέν πάλι στην Αθήνα;
photos: stills from the film "Carnival of Souls"
Posts
No comments:
Post a Comment