Monday, July 14, 2008

οι πνευματικοί άνθρωποι



...πνευματικός είναι ο κάθε άνθρωπος που παίρνει σοβαρά τη σχέση του με τους άλλους και αισθάνεται υπεύθυνος για το γίγνεσθαι της κοινωνίας έτσι ώστε σε κάθε περίσταση επεξεργάζεται θέσεις και στάσεις προκειμένου να ενεργεί συνειδητά.


Η δημοκρατία πάσχει όταν οι περισσότεροι αδυνατούν να αντιληφθούν το κοινό συμφέρον ως προσωπικό τους μέλημα. Αυτά έχουν αναλυθεί ήδη από τους προσωκρατικούς (1).
Αυτό που βιώνουμε έχει περιγραφεί ως προοίμιο της τυραννίας και αποτελεί μέρος του επίπονου κύκλου που διαγράφουν οι κοινωνίες όταν παρακμάζουν.

Δυστυχώς, τέτοιοι πολιτικοί κύκλοι δεν σταματούν πριν ολοκληρωθούν. Οι πνευματικοί άνθρωποι οδηγούνται στην επικούρεια "ιδιώτευση"(2) ή καλύτερα "παρέγκλιση", που αποτελεί και στρατηγική διάσωσης της φιλοσοφικής φλόγας σε εποχές που οι καταστροφές σαρώνουν τα πάντα και υποχωρεί η πολιτική κοινότητα στην οποία στηρίζεται η δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση, πνευματικοί άνθρωποι υπάρχουν και διαφωνώ πλήρως με όσους οδύρονται για την απουσία τους. Δεν έχουν παρά να πνευματικοποιηθούν οι ίδιοι και να μην μεταθέτουν ευθύνες. Ο καθένας ότι μπορεί ας κάνει.

(1)Ενδιαφέρον ανάγνωσμα: "Σπουδή στο θέμα της ελευθερίας" -η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό-, Έλλη Παππά, εκδ. άγρα

(2)Αποσπάσματα από το βιβλίο της Ε. Παππά εκεί που αναφέρεται στον Επίκουρο:

"Ο αισιόδοξος κόσμος τους 5ου αιώνα θα καταρρεύσει όταν θα εκδηλωθεί η κρίση του αρχαίου κόσμου, όταν οι λεγεώνες του Φιλίππου θα 'ρθούνε να δώσουνε με τα όπλα τους τη λύση, όταν ο στρατός του Αλέξανδρου θα ανοίξει την εποχή των αυτοκρατοριών. Τότε θα έρθει και πάλι η ατομική φιλοσοφία, με τη διδασκαλία του Επίκουρου, να χαράξει τα νέα όρια της ελευθερίας. Η χάραξή τους περνούσε μέσα από την κριτική της ατομικής φιλοσοφίας του 5ου αιώνα. Η επικούρεια αντίληψη θα θεωρήσει δεσμευτικό της ελευθερίας τον αυστηρά αιτιοκρατούμενο -"νομοκρατούμενο"- κόσμο του Δημόκριτου, και θα εισάγει τον νέο όρο της "παρέγκλισης".

[...]Ο πολίτης του 5ου αιώνα, που ήταν το λειτουργικό άτομο της δημοκρατικής πόλης, δεν υπάρχει πια. Για να διασωθεί το άτομο, και να διασώσει κάποιες από τις αξίες που είχε κατακτήσει, πρέπει να παρεκκλίνει από την πολιτική ζωή. Ο Κήπος του Επίκουρου θα προσφέρει στην ελευθερία το νέο της καταφύγιο, και στο άτομο μια νέα κοινότητα, τώρα που η παλιά πολιτική κοινότητα χάνεται. Το "λάθε βιώσας" είναι το αίτημα των καιρών.

[...]Αν διασώθηκε η έννοια της ελευθερίας ως τους τελευταίους ρωμαϊκούς αιώνες, οφείλεται στην ατομική φιλοσοφία που, με τη διδασκαλία του Επίκουρου, έγινε ένα μαζικό κίνημα που αντιδρούσε μαχητικά στις σκοταδιστικές, δαιμονολατρικές δοξασίες, τις "ψευδοδοξίες", που πλήθαιναν και θόλωναν τις συνειδήσεις σαν την αρρώστια που χτυπάει τα πρόβατα...

[...]Η επικούρεια διδασκαλία ήταν αυτή που διέσωσε ότι είχε κατακτήσει η ελεύθερη σκέψη του πολίτη της δημοκρατίας: την επιστημονική γνώση που διώχνει τις υπερφυσικές δυνάμεις από τον κόσμο και το φόβο από τις ψυχές των ανθρώπων...



Αναρτήθηκε στο press-gr.blogspot.com, ημερομηνία: 13 Ιούλιος 2008 3:20 μμ

και πρόκειται για σχόλιο σε ανάρτηση με τον στερεότυπο τίτλο "Γιατί σιωπούν οι πνευματικοί άνθρωποι;"

at
Labels: , , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα