Με αφορμή άρθρο με τίτλο "Πατριωτισμός;" στο TVXS
Αφού κυριαρχεί ο σκοταδισμός και η τυραννία κάθε είδους (στην παιδεία, στις σχέσεις, στην οικονομία), λογικό είναι να μην μπορούμε να κάνουμε διάλογο. Μας λείπουν τα εργαλεία.
Η γλώσσα βασίζεται στην κοινωνία και παρακμάζει όταν χαθεί η κοινωνική πίστη. Τί κυριαρχεί σήμερα γύρω μας; Η ανασφάλεια, ο φόβος και η επιθετικότητα για θέματα ταυτότητας. Πετυχημένος θεωρείται ο "βωβός" κυρίαρχος του παιχνιδιού (χωρίς κανόνες, με το "έτσι θέλω"). Ο επιτυχημένος στην Ελλάδα ξέρει τι κάνει και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Είναι αδιάφανος τύραννος. Αν κάποιος μας μιλήσει τίμια και μας ανοιχτεί, αν αναλάβει την ευθύνη των απόψεών του και προσπαθήσει να μας συμπεριλάβει, τον θεωρούμε αμέσως αδύναμο και τον απαξιώνουμε. Απεχθανόμαστε το καινούργιο που θα έθετε υπό αμφισβήτηση τις προκαταλήψεις μας. Σιχαινόμαστε την δοκιμασία της πραγματικότητας. Προτιμάμε να προσποιούμαστε ότι όλα προχωρούν έτσι κι αλλιώς νομοτελειακά και ότι τα προβλήματα θα λυθούν αν τα αγνοήσουμε. Τελικά, δεν συντασσόμαστε με τους ανθρώπους που προσπαθούν να αλλάξουν κάτι. Προτιμάμε αυτούς που δρουν υπόγεια, χωρίς εμάς. Τους αφέντες. Αρκεί να μας προσφέρουν μια συμβατική επιφάνεια που να μην ενοχλεί τις βεβαιότητές μας.
Ακόμη και στην καθημερινότητα, αναζητάμε διαρκώς δικαιολογίες για να μην έχουμε ευθύνες. Άλλο τα μεγάλα λόγια κι άλλο η πεζή καθημερινότητα, όπου όλα επιτρέπονται αν μπορούμε να βγούμε τελικά από πάνω και καθαροί. Μας έχει γίνει βίωμα και μας βολεύει η αδιαφάνεια, ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορούμε να δρούμε εξ'ίσου αυθαίρετα με τα αφεντικά μας, εις βάρος των "κορόϊδων".
Εγώ θα μείνω στην αγάπη για τη γλώσσα και θα θυμίσω που οδεύει ο συρμός: από τη μια μεριά οι ιδεοληπτικοί σχολαστικιστές, από την άλλη το χύμα της ασύδοτης κερδοσκοπίας. Δεν υπάρχει πλέον μοδάτο event ή εικαστική παρουσίαση που να τιμούν τη γλώσσα που μας συνδέει, τα ελληνικά. Οι νέοι μας σπρώχτηκαν κι αυτοί να γυρίζουν την πλάτη στην πραγματικότητα, να κρύβουν αυτό που είναι και να παριστάνουν κάτι, να ποζάρουν. Ακόμη κι όταν εξεγείρονται, η ορμή τους παγιδεύεται στους παραμορφωτικούς καθρέφτες μας. Η κοινωνία μας έμαθε να καθρεφτίζεται σε παραμορφωτικούς καθρέφτες και να παπαγαλίζει πράγματα.
Όταν λέω ότι πάψαμε να τιμάμε τη κοινή μας γλώσσα ...κατ'ουσίαν, εννοώ οποιαδήποτε αυθεντικά ζωντανή γλώσσα -γιατί είναι παρωδία να χρησιμοποιείς τα αγγλικά από ψώνιο. Το γενικευμένο μαϊμούδισμα, η διάθεση να ακουγόμαστε σαν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε είναι το σύμπτωμα της υποχώρησης της γλώσσας μας και της υποβάθμισης της αντιληπτικής και κριτικής μας ικανότητας σαν κοινωνία.
Δουλεύοντας χρόνια επαγγελματικά με τα Αγγλικά και τα Γαλλικά, τον περισσότερο καιρό θλίβομαι να βλέπω πως η ημιμάθεια και ο ναρκισισμός έχουν το πάνω χέρι και κακοποιούν όλες τις γλώσσες και κυρίως τα Ελληνικά, τα οποία έχουν παραδοθεί στους γραφικούς τηλε-εθνικιστές. Βέβαια, αρκεί να δει κανείς και το ποιόν των υπουργών πολιτισμού που έχουν παρελάσει τα τελευταία χρόνια...
Η πολιτική και οι διάφορες συμφεροντολόγες ελίτ αυτού του τόπου (τα τζάκια και οι νεόπλουτοι φίλοι τους) εκπροσωπούν ότι πιο μαύρο και έχουν προδώσει τον τόπο. Η αριστερά έχει επίσης χάσει τον προσανατολισμό της παραδομένη σε ιδεολογικό παραλήρημα. Ποιός παλεύει για τα στοιχειώδη της δημοκρατίας; Πώς να υπάρξει δημοκρατία χωρίς λόγο και ήθος; Οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον.
Μας έχει τσακίσει λοιπόν η διαφθορά. Ο καρκίνος του πολιτεύματος. Η αρρώστεια των κομματικών μηχανισμών και των πελατών τους.
Η απαίτηση ποιοτικής παιδείας για όλους και η παρότρυνση στην αριστεία, η αξιοκρατία, είναι οι παράμετροι που ορίζουν το πλαίσιο που καθορίζει την πολιτική ποιότητα του καθενός από μας. Όποιος νοιάζεται για τους ανθρώπους αυτού του τόπου νοιάζεται για την γλώσσα και την κριτική παιδεία (όχι την κατήχηση σε δόγματα).
Κι έχουμε όλοι ευθύνη για κάθε τι: για τους ανθρώπους που ψηφίζουμε, για τους δημάρχους, για τους δημοφιλείς παίχτες στο έργο που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα, για τους αποκλεισμένους, τους εξοστρακισμένους και τους σκουπιδοποιημένους. Αλλά και για τους συνεργάτες μας, τους κολλητούς, τους αγαπημένους και για τον εαυτό μας και τις δράσεις μας.
Ας είμαστε λιγότερο μικρόψυχοι, τεμπέληδες και μηδενιστές την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πάρουμε μιαν απόφαση.
Ας νοιαστούμε περισσότερο για το σύνολο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)
Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.
...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".
Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.
Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...
Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.
Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),
τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.
Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.
*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα
Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.
...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".
Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.
Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...
Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.
Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),
τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.
Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.
*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα
Posts
1 comment:
Να σας ευχαριστήσω, όχι τόσο για τα καλά σας λόγια στο άρθρο μου, όσο γιατί...βρήκατε το θάρρος να διαφοροποιηθείτε από την πλειοψηφία.
Ομολογώ πως η συνεργασία μου με το portal του κου Κούλογλου είναι η πρώτη απόπειρα που κάνω για να ξαναγράψω σε Ελληνικό Μέσο και έχω μείνει άναυδος όχι από την "αρνητική κριτική", δεν με νοιάζει αυτή, αλλά από το άναρθρο και άηχο επίπεδο.
Την καλησπέρα μου.
Post a Comment