Θα μείνω σπίτι μαμά

Επειδή το όζον χτυπάει τα βορειονατολικά προάστεια κι εσύ έχεις ευαίσθητα πνευμόνια, επειδή τα μικροσωμάτια πνίγουν το κέντρο και δεν μπορώ άλλο να τα καταπίνω, επειδή χθες πήγα για καθαρισμό δοντιών στο Κολωνάκι -για να φτάσω άλλαξα τρεις συγκοινωνίες. Ήμουν με τις χαβανέζικες σαγιονάρες και γύρισα σπίτι μέσω Αθηνάς, με 5 ευρώ στην τσέπη μαμά και σταμάτησα σε ένα σταθμαρχείο του ΗΣΑΠ στην Ομόνοια και είπα "δεν βλέπετε αυτούς εκεί, σαπίζουν ζωντανοί, δεν σας σοκάρει;" και μου είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ο πατέρας μου το έχει μαράζι, ξέρω, ότι δεν αξιοποιώ τις γνώσεις μου. Δεν πρόκειται να γίνω άνθρωπος και να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, τις γόβες και το κινητό μου, να έχω εμφάνιση καθηγήτριας αγγλικών, ή υπαλλήλου γραφείου, έστω να είμαι σαν τηλεπαρουσιάστρια κι εν πάση περιπτώσει, να χρεώνω πάνω από πενηντάρι την ώρα. Για να λέμε την αλήθεια, όταν ήμουν ακόμη αθώα και ανοιχτή σε αλητεία, δεν μου ζήτησε κανείς να χωθώ κάπου και να πληρώνομαι χωρίς να δουλεύω. Δυστυχώς δεν έμαθα ούτε να ξεχωρίζω τους άντρες με βάση το στενό συμφέρον μου, πώς θα τους φάω κάνα σπίτι μετά τον γάμο, ούτε μπήκα σε κότερο μεγαλοεπιχειρηματία ώστε να έχω μια φωτογραφία στη συλλογή μου την ώρα που ρουφάω κόκα. Ίσως να φταίει που δεν είχα ποτέ όρεξη για σεξ με χλιδάτους, ή για ναρκωτικά. Δεν με τραβάγανε. Περίεργο πράγμα. Σίγουρα μιλάω καλούτσικα τις ξένες γλώσσες αλλά αναρωτιέμαι τι στο καλό ωφελεί. Αφού αποδεδειγμένα δεν χρειάζεται να μιλάμε. Η δεκατετράχρονη ανηψιά του Γιώργου λέει πως δεν θέλει να κάνει παιδιά.

Είναι κάτι τουρίστες που χώνουν ένα καλαμάκι σε καρπουζοχυμό με βόντκα, ξαπλώνονται στo Πάρανταϊς ή στο τάδε θέρετρο της Ρόδου. Όμως είναι σαφές. Η γρίπη των χοίρων πρόκειται να θερίσει τα βαρειά στάχυα και τα νωπά κι ευαίσθητα. Είναι πολλοί οι λόγοι να ανησυχείς. Επειδή ο Ομπάμα και ο Μετβέντιεφ, ο Πούτιν, ο Νετανιάχου, εγώ, εσύ, επειδή η τέχνη λέει χρηματοδοτείται από τον ΟΤΕ (δεύτερη μπιενάλε της Αθήνας) που όμως είναι αντιδραστικός οργανισμός αφού "Ο ΟΤΕ απέστειλε εξώδικο στο Εθνικό Δίκτυο Ερευνας και Τεχνολογίας, με το οποίο ουσιαστικά τού ζητάει να διακόψει εντός πέντε ημερών την πρόσβαση που έχει αποκτήσει το αντιεξουσιαστικό portal Athens Indymedia στο δίκτυο οπτικών ινών του οργανισμού". Ρε παιδί μου, απλό είναι το πράγμα. Το κράτος επιχορηγεί τον αντιεξουσιαστικό χώρο με το πίσω χέρι και με το μπροστά τους βαράει. Το ίδιο και τον ακροδεξιό χώρο. Ευαίσθητες κοινωνικές ισορροπίες.

Άρα, λέει ο φίλος που με ενημέρωσε, κακό πράγμα η τέχνη όσο και οι χορηγοί. Μάλλον πηδάει στο συμπέρασμα πως είναι μια χαρά καλό πράγμα το ξεσάλωμα των κρατικών υπαλλήλων που διαθέτουν μόνιμη δουλειά σε κρατικούς οργανισμούς και ενεργοποιούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Καλό πράγμα η επανάσταση των δημοσίων υπαλλήλων (μετά την επανάσταση των πλουσίων που έφεραν τον νεοφιλελευθερισμό) και κατανοητό το φροϋδικό μένος τους ενάντια στο κράτος που τους θρέφει.

Για να λέμε τα σύκα σύκα, η μόνη αξιόλογη φωνή που άκουσα τελευταία ήταν στο BBC, μια γυναίκα που στάθηκε σθεναρά υπέρ της αθεΐας στης ΗΠΑ και είπε ότι οι χριστιανοί κάνουν πολύ φασαρία, αλλά οι άθεοι είναι πολύ-πολύ περισσότεροι. Είπε πως καλύτερα να μην το κάνουμε θέμα, όλο αυτό περί σωτηρίας της ψυχής των επιλέκτων και ότι όλος ο κόσμος μπορεί να πάει στο διάολο! Εννοούσε την κόλαση. Υπάρχουν πολλά ρητά που μπορούμε να θυμηθούμε, όπως, "η κόλαση είναι οι άλλοι".

Ακόμη ένα καλοκαίρι, ξεκίνησε η σεζόν των διακοπών και ξέρω ότι διακοπές ελαφρά τη καρδία δεν μπορεί να κάνει κανείς αν δεν αφήσει πίσω το βάρος. Διακοπές μπορεί να κάνει κανείς μόνο αν σκεφτεί θετικά. Αν ξεχάσει τα θλιβερά. Ας αφήσει το μυαλό του στο ξενοδοχείο τετραπόδων μαζί με τη σκυλίτσα. Τί κι αν πάνε όλα στο διάολο; Κάποιος πρέπει να συνεχίσει το θέατρο της καλής ζωής. Μια καλή μέθοδος όπως είπα είναι να πάς διακοπές και να αποστασιοποιηθείς από την πόλη. Αν θέλεις μπορείς να σκέφτεσαι τους περιθωριακούς που σέρνονται στους δρόμους τον Αύγουστο και να εκτιμάς δυο φορές περισσότερο το τοπίο του νησιού.
Η μοναξιά των διαφορετικών είναι επίσης πιασάρικο μοτίβο για καλοκαιρινά διαβάσματα, αρκεί να διανθίζεται με ελπιδοφόρα ερωτικά γεγονότα. Να φανταζόμαστε διαβάζοντας στον ήλιο. Το θέμα της διαφορετικότητας γίνεται βιβλίο και θέαμα ενδιαφέρον και ικανό να μας διασκεδάζει... Όμως ήθελα να σου πω μαμά, πως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ευαίσθητα πνευμόνια. Σου υπόσχομαι ότι όσο κι αν θέλεις να το κάνω, εγώ δεν θα πάρω ποτέ αυτοκίνητο, δεν θα σηκώσω σκόνη με τα λάστιχά μου, να είσαι σίγουρη, δεν θα μολύνω τον αέρα εν γνώσει μου ούτε άθελά μου, σχεδόν ούτε εξ'ανάγκης. Ξέρω ότι σε σκοτώνω βέβαια με τη θλίψη. Σου μιλώ για το τέλος της ουτοπίας. Δεν ξέρεις ακριβώς τι εννοώ, κι ευτυχώς δεν μπερδεύεις τη δική μου ουτοπία με την ουτοπία των άλλων. Καθένας, καθεμία, δικαιούμαστε μια ουτοπία κατά παραγγελία. Φανταστικό κοστούμι ραμμένο με πραγματική ακρίβεια. Η δική μου ουτοπία είχε από νωρίς χαρακτηριστικά ηθικής ουτοπίας. Κάπου στην Τρούμπα της Στέλλας, τραγουδώντας τα παιδιά του Πειραιά, έρως δίχως γιαλαντζί κουβέντες. Λέει ο κυνηγός "θα σε σφάξω" και τελείωσε. Όμως το νοιώθεις, ξέρεις ότι τα γουρούνια βιομηχανικής φάρμας δεν μεγαλώνουν με αισθήματα σταράτα, ούτε ψέμματα έντεχνα, τους δίνουν μόνο κάτι να τσιμπήσουν κι ένα φραπέ από λάσπη. Μεγαλώνουν με φασαρία και πηγαινέλα και μαθαίνουν να μην ακούν τη φασαρία και να εκτιμούν κάθε κούνημα -όταν δεν έχεις χώρο να αναπνεύσεις είναι μεγάλη πολυτέλεια το κούνημα.

Είναι χαριτωμένα τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον, εφ'όσον ο πληθυσμός τους ισορροπήσει. Αλλιώς βράστα και χέστα. Δαγκώνουν και εξ'αίματος κωλομέρια χωρίς αναστολές. Δεν διαβάζουν τη μαντάμ Μποβαρί ούτε γι'αστείο. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Δαγκώνουν κι ότι ήθελε προκύψει.

Ξέρεις ότι έρχονται τα ρομπότ να μας σώσουν; Έρχεται μαμά ο θάνατος του ανθρώπου στην πράξη να μας απαλλάξει από τα πελώρια ερωτηματικά για την ποιότητα της ευφυίας του είδους. Ναι, το χαίρομαι αυτό το νέο. Έγινα μισάνθρωπος, το βρήκες. Ακριβώς όπως οι προδομένοι εραστές που μισούν ότι αγάπησαν. Αλλά κι εσύ έβαλες το χέρι σου όταν με πέταγες σε αυτή την πόλη σαν σκουπίδι ανάμεσα στα σκουπίδια. Πού ήταν τότε η γνώση της αντισύλληψης; Ήθελες να παρατείνεις την δοκιμασία; Δεν έφτανε αυτό που είχες τραβήξει εσύ, τότε, με όλους αυτούς που μου έλεγες; Όλη αυτή η ταλαιπωρία των παλιών, με τις σταφίδες στη φούχτα, τα συσσίτια, την μαύρη Δεξιά; Δεν είχες καταλάβει ότι το μόνο που θέλουν είναι ένα καλό χέσιμο; Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κάθονται στη λεκάνη με μια στίβα χαζοπεριοδικά. Ξεφυλλίζουν ροζ, κίτρινα, παρδαλά έντυπα. Το e-book θα είναι για τέτοιες χρήσεις; Πολύ αμφιβάλλω. Μόνο το χαρτί είναι φτιαγμένο από κυτταρίνη. Με την εφημερίδα σκουπίζεσαι αν χρειαστεί κι έχεις την αίσθηση του θριάμβου πάνω στους άλλους. Το σκούπισμα είναι κάτι εξωφρενικό βέβαια αν το καλοσκεφτείς. Η τριβή δημιουργεί αιμορροΐδες. Ύστερα, οι αδαείς, κοροϊδεύουν τους ασιάτες. Τους φαίνεται περίεργο που χρησιμοποιούν γάργαρο νερό και όλα αυτά τα κόλπα με τις πλύσεις. Μεταξύ μας, χίλιες φορές καλύτερα να ρίχνεις νεράκι κάθε φορά. Ξεραίνεται ο κώλος των Δυτικών όπως είπα και βγάζουν αιμορροΐδες κι έπειτα τα βάζουν με τους Πακιστανούς. Όχι μαμά, δεν είναι εφικτή η ευτυχία με τέτοιο μπούκωμα στα λούκια. Δεν ρέει το πράγμα. Δεν πάει πουθενά.

Στο Θεό σου κυρά μου! Ξέχασα να σε ρωτήσω. Δεν είχες καταλάβει ότι παρά τρίχα γλυτώσαμε το πυρηνικό ολοκαύτωμα; Σε τί κόσμο ζούσες; Δεν έπαιρνες είδηση; Πού ήσουν όταν ο Κάστρο, ο Χουρτσέφ, ο Κέννεντι, το κακό συναπάντημα, παρά λίγο να κάνουν τη μεγαλύτερη μαλακία που... Δεν είχες καταλάβει από νωρίς μαμά ότι ο άνθρωπος είναι γένους αρσενικού και η αστυνομία θηλυκού; Δεν είχες καταλάβει ότι ακόμη και η επιτυχία είναι πικρή; Δεν είχες καταλάβει ότι ο κόσμος κάποτε θα λήξει και ο ήλιος θα σβήσει; Άξιζε λοιπόν να προεκτείνεις το κενό επ'άπειρον; Γιατί δεν άφηνες την επιθυμία να επιπλέει σαν ψόφιο πρόβατο στα κύματα της πατρίδας μας μαζί με τις τσούχτρες; Σκουπίδια, ελέω θεού και υπονόμων υπολοίπων γειτονικών λαών, θα είχε πάντα παρέα το πτώμα της επιθυμίας μας. Και το πτώμα της υποχρέωσης απέναντι στην κοινωνία και το πτώμα της φυσιολογικής εξέλιξης. Και πάνω απ'όλα, όλα θα γίνονταν -όλα όσα φριχτά έγιναν από τότε μέχρι σήμερα, θα γίνονταν δίχως τα δικά μου μάτια να ατενίζουν το νεκροταφείο τούτο.
Ναι, ξέρω, υπήρχε η Αμερική.


Ο θείος της μαμάς είχε το πτηνοτροφείο στο Κονέκτικατ. Προχθές βρήκα μια δυο φωτογραφίες από το πενήντα. Ασπρόμαυρες, με κόττες και τον θείο της υπερήφανο ανάμεσά τους. Ωραία χρόνια για μας που δεν πήγαμε στο Βίετ Ναμ. Είχε τελειώσει ο εμφύλιος και η Αμερική έμοιαζε σαν υπόσχεση. Επίφοβη αλλά θετική. Ζήσε το όνειρό σου στην Αμερική.
Η φωτογραφία του θείου...

Μετά από τόσα χρόνια. Όλοι αυτοί οι μετανάστες. Η ανορθόγραφη κοπέλα από το χωριό στη Θεσσαλία, που έφυγε στην Αυστραλία κι έστελνε γράμματα να εκφράζει εκτίμηση κι ευγνωμοσύνη επειδή την φροντίσατε, εσύ κι ο παππούς, την φιλοξενήσατε μέχρι να βγάλει το εισιτήριο και να φύγει. Ξενητεύτηκε ευχαριστημένη.
Όλα αυτά υπήρξαν. Ακόμη και τώρα ονειρεύομαι καμιά φορά την Αριζόνα. Πως και καλά θα έκανα βόλτα στην έρημο, αγέρωχη, με ατόφιο στυλ... λευκό μαντήλι να προστατεύει τα αυτιά μου, σκούρα γυαλιά στα μάτια, τα δυο μου χέρια στο τιμόνι, μέσα σε νοικιασμένο σπορ αμάξι. Αργότερα θα αγόραζα δικό μου σπορ αυτοκίνητο. Χωρίς ενοχές για κατανάλωση βενζίνης. Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να πιστεύω ότι δεν θα είχα ενοχές. Στ'αλήθεια, μα στ'αλήθεια τώρα... πιστεύω ότι θα ήμουν μια μοιραία γυναίκα του πενήντα; Με δική της καριέρα, με πέρλες στο λαιμό, ικανή για βόλτες με ένα εραστή από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα -όπου έμαθα, κάνουν πολλά πάρτι. Περνάνε ζωή και κότα.

Σημείωση:
Έχω μπερδευτεί τόσο με την γλώσσα που δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω δύο ή ένα "τ" στην κότα. Τί χρειάζονται πλέον τα δύο; Ένα φτάνει και περισσεύει. Όμως σε άλλες περιπτώσεις είναι απαραίτητα τα δύο. Έτσι για να μην τα ισοπεδώσουμε όλα. Να κρατάμε τα προσχήματα. Να μην πάρουμε ας πούμε όλοι τις καραμπίνες. Γιατί αν είναι να αρχίσουμε να σκοτώνουμε αδιακρίτως, θα πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος. Χωρίς λόγο, χωρίς κίνητρο, χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Όπως κάνουν ήδη κάποιοι στα όνειρά μας. Ο άνθρωπος χάρος είναι ο καθένας μας. Πληθύναμε τόσο ώστε να μην έχει πια σημασία ποιός κάνει τι.

Μόνο ο άνθρωπος χάρος μπορεί να χαίρεται. Η χαρά δεν είναι πλέον δυνατή παρά μόνο στιγμιαία, χωρίς βάθος. Αντίθετα, θα πρέπει να νοιώθουν ιδιαίτερη ικανοποίηση όσοι χαίρονται με το κακό που βρήκε τον κόσμο των ανθρώπων, τον κόσμο γένους αρσενικού, το στείρο γένος. Η αστυνομία είναι γένους θηλυκού. Αυτό το είπαμε. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο νίβουν τα πόδια των πιστών. Ο Αλλάχ συστήνει καθημερινές πλύσεις. Όμως η Αττική δεν καθαρίζει. Βρωμοκοπάει ανεπανόρθωτα μαμά και ανησυχώ. Ανησυχώ για σένα. Δεν πάω πουθενά. Μην ανησυχείς για μένα. Τα πόδια μου είναι καθαρά και απεύχομαι να τα βουτήξω στο σωρευμένο πύον. Απεύχομαι το μπάνιο σε λύμματα. Μου είχες πει να μην σκαλίζω τη μύτη μου. Τώρα δεν έχει σημασία, γιατί δεν βγαίνω βόλτα. Είναι χάλια η βόλτα σε πόλεις ανέλπιδες. Εξ'άλλου, απεύχομαι όπως καταλαβαίνεις το καλύτερο που δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει, δηλαδή την ελπίδα δίχως λόγο, την αισιοδοξία των πειραγμένων. Εννοείται πως δεν μιλώ για τα ρομπότ. Αλλά για τον Χόμο Ερούκτους. Που τρώει και ρεύεται. Η δυσπεψία, η δυσκοιλιότητα, όλα αυτά με απώθησαν και είπα να μην συμμετέχω στο κοινό μας μέλλον. Χαχα! Ελπίζω να μην ισχύει αυτό που σκέφτηκα. Πως δίχως γαϊδουριά, δίχως ματαιοδοξία, δίχως ανοησία, δεν γίνεται προκοπή.

Ένα είναι σίγουρο. Η αληθινή μοίρα των ευγενών συναισθημάτων μας βρίσκεται πλέον από την άλλη μεριά του καθρέφτη. Η οθόνη είναι ο ουρανός. Τα πόδια δεν χρειάζονται. Το έδαφος υποχώρησε απ'τον συνωστισμό. Η Κίνα είναι γεμάτη πόδια. Σεισμός. Πλημμύρα. Πόλεις. Πόλεμος. Τα πόδια είναι γερά μανούλα μου, γερά και άγια. Άγια πόδια, τραγοπόδαρα, γυμνασμένα. Είναι τέρατα δεινόσαυροι, πόδια, πράγματα άλλης εποχής. Λαμπρά αγάλματα από μάρμαρο. Λατρεμένα πόδια. Τί κι αν εσύ κουτσαίνεις; Θυμάσαι τη χαρά της βόλτας. Μαζί πήγαμε στην άκρη του παλιού κόσμου. Δεν πάω πουθενά με τόση ανατριχίλα στις επιφάνειες. Από δω και πέρα παίρνε με όποτε θέλεις τηλέφωνο. Θα είμαι διαρκώς στο ακουστικό.

Μη με ρωτάς τα αυτονόητα. Περιμένω μια μηχανική φωνή να με καλέσει εκεί.