Με προφυλακτικό. Και δεν φιλάω

Ρε πρέπει να είμαι αλλού ξημερωμένη! Νομιμοποίησε το τέτοιο του και κάθεται στην καρέκλα... μιλάνε όλοι, μιλάει αυτή η ανόητη... λέει ότι η Κίνα διασφαλίζει "επιτέλους" την ηρεμία στο ταξίδι της φλόγας, σσσςς, σιωπή. Στον κόσμο μεγαλώνει το κύμα της αυτόματης αναπαραγωγής: electronic trash...
Χρειάζεται η σκέψη άλλο;
Μα βέβαια! Για να εντοπίσεις το ζητούμενο, στην εξαίσια ροή, χρειάζεται οξυμένη αντίληψη, ικανότητα κριτικής, να κόβει το μάτι.
Θα μου πεις, σιγά Μιράντα...

Γιατί είχα την εντύπωση ότι καταλάβαινα τους ανθρώπους; Γιατί μερικές φορές τους έβλεπα με συμπάθεια; Γιατί δεν καταλάβαινα ότι είναι οι περισσότεροι αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν "base", με την έννοια που αναφέρεται και στον Σαιξπηρικό στίχο "chok'd with ambition of the meaner sort" (Henry VI, part I), που θα μετέφραζα ως "πνιγμένος από στυγερή φιλοδοξία..." και θα το έλεγα αυτό για τον ψηλό που μένει πιό πάνω και πέρασε χαμογελώντας... χαμόγελο γνώσης ήταν- σίγουρος πως όλοι θα πληροφορήθηκαν το κατόρθωμά του. Εγώ δεν ήξερα τίποτα, αλλά μου το ψιθύρισε ο μαγαζάτορας από κάτω: "αγόρασε ένα μαγαζί στη Γλυφάδα.... άστα, ένα μαγαζί..."
Μόνο που δεν σταυροκοπιόταν από θαυμασμό απέναντι στον ψηλέα που μου κάθεται στο στομάχι, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί ανταποκρίνεται πλήρως στη λίστα των ιδιοτήτων ενός ελαφρολαϊκού καουμπόϊ. Θα μπορούσα κι εγώ ως στερεοτυπική και επιτρέψτε μου, ξαναμμένη σκύλα, να τον επιλέξω και δεν θα έφταιγε κανείς, μόνο οι ορμόνες μας και η έλλειψη ανασταλτικού μηχανισμού... ο οποίος σημειωτέον, αν υπήρχε ο γαμιόλης, ναι, τώρα βρίζω, επιτρέψτε μου να μιλήσω ανοιχτά, αν ο γαμιόλης ο μηχανισμός που λέγεται "κριτική", αν λέω, αν, αν υπήρχε, τότε πιθανά θα κοντοστεκόμουν και δεν θα έπεφτα με τα μπούτια ορθάνοιχτα πάνω στο δίμετρο αρσενικό με τη χαίτη και το θεληματικό χαμόγελο. Μαλλιαρό γομάρι, μυρίζει μόσχο. Ας μην ξεχνάμε πως αγόρασε και "ένα φοβερό μαγαζί στη Γλυφάδα".

Εντάξει λοιπόν, ο τύπος ανταποκρίνεται πλήρως στις προδιαγραφές. Έλα που μόνο να τον γαμίσω θέλω και τίποτε άλλο. Είναι περίεργο; Αν δεν το παραδεχόμουν θα ήμουν σκρόφα.
Έχοντας όμως εξαφανίσει την στερεοτυπική ξανθειά μέσα μου, κυκλοφορώ παντού μελαχροινή και κανείς δεν υποψιάζεται την βαθύτερη γνώση μου για τις επιθυμίες, γνώση από πρώτο χέρι καθώς οι ορμόνες είναι παρούσες και βέβαια υπό έλεγχο... κοιτάζω λοιπόν τον αποκάτω μου μαγαζάτορα και κόβω στη μέση την προηγούμενη ευγενική κουβέντα -όπου του έδινα συμβουλές πως να ρίξει την πίεση- κι αρχίζω ένα χέσιμο!
Γιατί ο μαλάκας τόλμησε να μου πει ότι δεν βγαίνει καν. Ακούς εκεί! Όπως κάνουν συνήθως όλοι οι έμποροι. Δεν βγαίνουν. Τέρμα. Γαμιόληδες. Δεν βγαίνουν.
"Ε, να το κλείσουμε τότε το μαγαζί!" του κάνω κι εγώ. "Σε τελευταία ανάλυση, άμα δεν βγαίνεις εσύ, εδώ, έτσι όπως καταντήσατε την περιοχή..."

Παντού παρκάρουν, όλα τα πεζοδρόμια πιασμένα.
Ακόμη μια από αυτές τις γραφικές, πρώην λούμπεν, πρώην υποβαθμισμένες γωνιές όπου οι χώστες αχ, αγωνίζονται να τα πιάσουν κι ας μην έχουν οι περισσότεροι ιδέα για τον αιθέρα: τί ξέρετε μουνιά για τα κβάντα, το νόημα της ύπαρξης- μαλακία λέει η αλχημεία;
Να συνεχίσω;
Το μόνο που καταλαβαίνουν τα συμπαθητικά λαμόγια είναι ένα αναπήδημα στην κοιλιά. Είναι ευαίσθητα παιδιά. Όπως όλα τα ζωντανά και έμβια, νοιώθουν τον πόνο και την πείνα. Νοιώθουν το χάδι κλπ Όμως τον σημαντικό βορβορυγμό τον καταλαβαίνουν μόνο αυτοί. Αποτελεί εν τούτοις κοινό τόπο στην πιάτσα. Η ζωή της πόλης πάλλεται στον υπόκωφο ρυθμό. Στο βάθος του συστήματος, κάτι γουργουρίζει όταν βρίσκονται κοντά σε λεία. Σιγά ρε να μην έχουν σχέση με το νόημα.
Η γλώσσα τους είναι απλά μιλιά. Δεν εννοεί τίποτα.

Ούτε καν χέστηκαν για τα πολιτικά του Αριστοτέλη. Όχι πως ερωτεύτηκα τον super Aristote! Αντίθετα, πάντα ήμουν μια ονειροπόλα ψυχή, μια πλανεμένη κόρη της λυρικής ενατένισης, με έτρωγε ένας ατόφιος πλατωνισμός που με κούρασε καθώς έτεινε στην ακαμψία του ιδεαλισμού κι έτσι με πολλή δουλειά, μέσα από τον ρωμαντισμό (επίτηδες το γράφω έτσι, να μην μπλέκεται με τον σεντιμενταλισμό) πλαγιοκοπώντας, κάτι υποψιάστηκα για τον Δημόκριτο, τους προσωκρατικούς και την κρυμμένη παράδοση του πνευματικού υλισμού. Τη σχέση με το Θιβέτ και τους εξωγήινους.

Πάντα στο βάθος ελλοχεύει το άτομο και πιό πίσω το αβαρές, τα φωτεινά πνεύματα που δεν άφησαν μαρτυρίες, που έσβησαν ως ρόδα, έχοντας χαρίσει την απέριττη ομορφιά τους σε όσα μάτια τους αντίκρυσαν ένα απόγευμα, σε μια περιπλάνηση... Μιλώ για τους ολιστικούς διανοητές χωρίς απογόνους ή γνωστό έργο. Αλλά και για τους λιγώτερο γνωστούς φιλοσόφους, τους Γνωστικούς και τους υλιστές που αποσιωπήθηκαν. Αναζητήστε τους στο διαδίκτυο, ή αναζητήστε το πνεύμα τους αλλού, στις έρευνες του Shauberger, στις υδάτινες σπείρες που με μόνη την ομορφιά παράγουν κοσμική ενέργεια. Λέω τώρα, λέω περίπου όλα όσα θέλω να ακούσω -για να μην σκέφτομαι αυτούς με τα μάτια βοοειδούς σε βιομηχανική φάρμα, ή τους άλλους με τα μάτια που σπινθηρίζουν από ηλίθια χαρά. Chok'd with ambition of the meanest sort, με τα χαμηλά τους ένστικτα και την απαίσια στυγερή φιλοδοξία... συμπαθητικοί, συνηθισμένοι, εργατικοί, φιλήσυχοι, προσαρμοσμένοι στην πραγματικότητα άνθρωποι... επαγγελματίες, επιτηδευματίες, αγαπημένε παππού Σουφλιά με το νόμιμο παράνομο, ειδική αφιέρωση στον μαγαζάτορα από κάτω που μπήκε μέσα πολλά ευρώ, τον ψηλό που ευχαρίστως θα...
Με προφυλακτικό. Και δεν φιλάω.
Εννοώ εσένα μαλάκα.

Θέλω...
Όχι, τίποτα.