Ο διάβολος ως αυτονομημένη θηλυκότητα

Ο διάβολος ως Αυτονομημένη Θηλυκότητα που απειλεί το υπόστρωμα κάθε φυλής και φύλου.

Το θετικό σενάριο είναι ότι οι υπερασπιστές της παράδοσης αγωνίζονται ενάντια στην παρακμιακή αμεριμνησία των βολεμένων, ενώ οι υβριστές των "πισογλέντηδων" κληρικών καυτηριάζουν την υποκρισία όσων κηρύσσουν το ένα και κάνουν το άλλο.

Αν ισχύει, θα ήταν λογικό να τείνουν προς τον εμπειρισμό, να συμφωνήσουν δηλαδή μεταξύ τους ως προς την ανάγκη εντοπισμού και πρακτικής αποκατάστασης των δυσλειτουργιών. Η επαφή με την πραγματικότητα δια της μεθόδου "trial and error"... (δοκιμάζεις κάτι κι αν δουλέψει το κρατάς, αν όχι πειραματίζεσαι με κάτι άλλο), είναι χρήσιμη διέξοδος από τον αλληλοσπαραγμό και τους αφορισμούς.

Το αρνητικό σενάριο είναι αυτό με τον διάβολο ως ενδοτική πόρνη:

Είναι άξιο παρατήρησης ότι οι μεν θέλουν το "πάτερ ημών" και τον "εθνικό ύμνο" σα σημαίες ενάντια στους κοσμοπολίτες και την "φιλελεύθερη" παγκοσμιοποίηση. Οι άλλοι πάλι ΔΕΝ θέλουν τα εθνικά και ιδίως τα θρησκευτικά σύμβολα των "πισωγλέντηδων" παπάδων. Σημειώστε τη λέξη, γιατί σε αυτό το κακό σενάριο, η μομφή τους όπως εκφράζεται αφορά στην παραβίαση και προσβολή της "αντρικής φύσης" και όχι την εκκλησία!

Αυτό που ενοχλεί δηλαδή στο βάθος και τους δύο είναι η απροσδιοριστία της φυλής και του φύλου, η ρευστότητα των ταυτοτήτων, το απρόβλεπτο, η μη σταθερή ταύτιση των ανθρώπων με το δεδομένα ορθό στο πλαίσιο κάποιου παγιωμένου και σχηματικού αντιληπτικού ιδεολογήματος.

Όμως αυτό είναι το τίμημα της όποιας ελευθερίας έφερε η μοντερνικότητα στο δυτικό κόσμο. Ξέρω, δεν είναι απαραίτητα ελευθερία. Αλλά δεν είναι και ανελευθερία. Είναι μια εξελισσόμενη οντολογική διαδικασία.

Όσοι εκφράζουν απέχθεια απέναντι σε ότι θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση το ψυχολογικό τους κράτος, το εύθραυστο υπόστρωμα του "εγώ" τους, αποδεικνύονται ιδιαίτερα επιθετικοί (ως ψυχολογική κοινότητα) απέναντι στη θηλυκότητα, που αντιλαμβάνονται ως ενδοτικότητα. Κοινώς, θεωρούν ότι η γυναίκα-δαίμονας που μπορεί να καταλάβει από άνδρες ιερείς έως ολόκληρα έθνη, είναι κατάπτυστη επειδή προδίδει την συλλογικότητα. Πώς το κάνει; Μα, "ανοίγει τα πόδια" και δέχεται τον άλλο.

Υπερασπίζονται λοιπόν το στερεότυπο της άτρωτης επιφάνειας, της αντίστασης με τη μορφή μιας άκαμπτης διαφοροποίησης του Δικού μας από το Άλλο, του Εμείς από το Αυτοί, του εντοπίου από το ξένο κλπ

Ορθόδοξοι υπερασπιστές της παράδοσης, όσο και ορκισμένοι εχθροί της, ζουν στον κόσμο της αποθησαύρισης αξίας, της συσσώρευσης εθνικού, ηθικού, μεταφυσικού πλούτου και δύναμης, στο πρωκτικό στάδιο θα τους κατέτασσε ίσως ο Φρόυντ (όσο κι αν πολλοί θα μου έλεγαν ότι δεν είναι πλέον ιδιαίτερα έγκυρη βιβλιογραφική αναφορά).

Ορκισμένοι εχθροί της ιδέας της απώλειας, του σκορπίσματος, της άλωσης, της ήττας, του "πάντα ρει, πάντα χωρεί και ουδέν μένει", ταυτίζονται εν τέλει με την οικονομίστικη συντηρητική νεοφιλελεύθερη σκέψη που επιδιώκει την συσσώρευση αξίας ακόμη και σε βάρος της ευρύτερης κοινωνίας. Ίσως γι'αυτό μισούν τόσο τους νεοφιλελεύθερους της παγκοσμιοποίησης, γιατί αυτοί αποτελούν το συμμετρικό τους είδωλο: είναι οι σημερινοί Μεγα-Αλέξανδροι.

Ο φθόνος οδηγεί τους εκτοπισμένους της ιστορίας να απορρίπτουν έτσι συλλήβδην τη φιλελεύθερη αστική παράδοση και να αναδιπλώνονται στην αρχαϊκή τους (πατριαρχικά δομημένη) φαντασιακή φυλετική μάζα.

Καταδικάζουν συνεπώς εκ των πραγμάτων και καθ'υπερβολή, συνολικά τον διαφωτισμό, τον Ρουσσώ, τον Λοκ, τον Καντ, μαζί με τον Φρίντμαν, τον Ρωλς, αλλά και τον Αλτισέρ και τον Φουκώ, τον Μπένγιαμιν... οποιαδήποτε τέλος πάντων κριτική των υπολειμματικών μεσαιωνικών δογματισμών, όσο και των ιδεαλισμών που αιματοκύλισαν την Ευρώπη.

Το σλόγκαν λέει "ελλάς ελλήνων χριστιανών" και μεταλλάσσεται εύκολα σε "αντι-ελλάς, αντι-ελλήνων, αντι-χριστιανών", με διάφορες ενδιάμεσες εκδοχές και μόνιμα συμπτωματικό το μίσος για την διαβολική ενδοτικότητα που έχοντας ξεφύγει από τον έλεγχο του πατέρα, μετατράπηκε σε ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΗ θηλυκότητα, δηλ. σε απόλυτη πλαστικότητα της φόρμας που επιτρέπει κάθε μορφή (από τις πλέον στερεοτυπικά αντρικές έως το αντίθετό τους χωρίς πίστη σε καμμία από αυτές).

Εξορκίζουν την αυτόνομη θηλυκότητα και μαζί της κάθε επιδίωξη υβριδικού μετασχηματισμού, διάθεση μετάλλαξης, μείξης και εξέλιξης.

Σχόλιο της Miranda P. σε σχέση με ανάρτηση με τίτλο Ποιός θα απαντήσει σε αυτό; στο press-gr.blogspot.com

Το υπολειπόμενο τίποτα

Δυο σήμερα, η αμφίβολη συνέχεια
ο ένας ομιλών συχνά, σιωπηλός ο δεύτερος
που αντιμετωπίζει την ημέρα λογικά κι ο πρώτος
σαν την επανάληψη της σκέψης:
είμαι ο άλλος

Η φωτεινή δύναμη που έφερε τους δυο κοντά
αρχίζει από το τίποτα και φτάνει
εδώ:
στο άκτιστο και υπαρκτό, που βαδίζουν
χωρίς ανάγκη

αντί να μάχονται για το ίδιο κορμί ή να θυμώσουν,
η ηρεμία αφήνει πάντα χρόνο και στους δυο
να αφουγκραστούν,
μια παύση

Αν παίρναμε λίγες φωτογραφίες (στη διαδρομή);
Ξεκολλημένες ιδέες όπως οι λέξεις που απέσπασα από μια πλατεία γεμάτη κόσμο;
Οι ανοησίες που είπαμε, οι ασημαντότητες, θα στέκονται ανιδιοτελείς
μέχρι να γίνουν λειώμα.

Η ανάμνηση της έλλειψης
από την σχέση μου με το ανύπαρκτο,
το σοκ κατά την εκπυρσοκρότηση του όπλου.
Τα επώδυνα γίνονται μήνυμα

Και τώρα βλέπεις, ο καθένας βλέπει
ξύνει το χαρτί και διαβάζει
Χαίρεται με την καλωσύνη
για την χειρονομία που φανερώνει

Η κουβέντα μας θα αντιφωνεί τον ήχο του όπλου.
Ας πάει η κούραση στα παράπονα
Κάθε μας πράξη γίνεται αυτόματα
με την ταχύτητα της φύσης

Κατακάθεται η ώρα μας, ευτυχώς
- η σκόνη των απραγματοποίητων περιπλανήσεων -
θα εναποτεθεί διαδοχικά
στα αυτιά

Να διηγηθούμε τη μοναξιά, τη φιλία
την έλλειψή τους
την ανανεωμένη ελπίδα χωριστά
και το υπολειπόμενο τίποτα

ας είναι δηλαδή ο υπαρκτός
Άκτιστος δεσμός
η ανάπαυλα για την καρδιά
από μια ασύμφορη στενή επαφή

Είναι το καλό, με την κληρονομιά
που σε οδήγησε να βρεις τα μάτια σου,
πως όλο ανοίγει να βρεθεί μπροστά σου απρόσμενη
και να γελάσεις

Η ποίηση και το όπλο

Κάθε ιδεολογικοποίηση του κόσμου στο πλαίσιο του ανθρώπινου πολιτισμού αποτελεί μια φονική απόπειρα κυριαρχίας. Δίχως τον φόνο δεν εννοείται ο ανθρώπινος πολιτισμός. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η επιβίωση των ειδών και οι μεταλλάξεις τους υπακούουν σε φυσικούς και όχι "ηθικούς" νόμους. Υπ'αυτή την έννοια το δίκαιο αποτελεί λειτουργική κανονικοποίηση του φόνου.

Δια της ενσωμάτωσης του κοσμικού άλλου -η ελευθερία του οποίου πηγάζει από την αδιαφοροποίητη ρίζα του όντος- με το στρατήγημα μιας ιδεολογικής υπερδομής (στη βάση συμβολικών συνθέσεων που αναπτύσσονται ως θρησκεία και κοσμοθεωρία, έθνος, φυλή) μεθοδεύεται η κυριαρχία.

Μπορεί μεν στην Ιουδαιοχριστιανή παράδοση να ορίζεται ως αρχή όλων ο λόγος, αλλά πριν από αυτόν προϋποτίθεται η εκφορά του και ο φορέας της πιθανότητας αυτής της εκφοράς, το άκτιστο φως, ο Θεός.
Η στόχευση του ακτίστου φωτός από τον άνθρωπο, είναι η σύλληψη της θεοφαγίας. Ο ήχος αυτής της πράξης κατά την εκτέλεσή της αντιπροσωπεύεται από την μεγάλη έκρηξη, την διάσπαση του ενιαίου και επαναλαμβάνεται με κάθε επαναβεβαίωσή της ως εκπυρσοκρότηση όπλου, μεταφορικά δε με κάθε εκφορά λόγου. Εν αρχή ην το όπλο και ο ήχος αυτού ο λόγος.

Η μη οργανική χρήση του λόγου, η ποίηση ως απόπειρα επιστροφής στην αδιαφοροποίητη υλικότητα της γλώσσας είναι η μόνη διέξοδος για την εξιλέωση του πολιτισμού, αλλά δεν εννοείται παρά μόνο ως ύστερη, υπερβατική και ως εκ τούτου, εξ' ορισμού αποτυχημένη.

Η ποίηση στρέφει το όπλο στο στόμα.

answers to Napoleon

I often sign using the letter M.

It is not symbolic, just a way to strike a balance between anonymity/privacy on the net and personalizing the signature. There is an ongoing debate about these issues, even in Greece recently, with reference to blogging.

About "having no justification to be rational should we take deconstruction seriously", I guess, I can only say that "reason" is part of our intellectual makeup; we are lost without it and unfortunately, it is an endangered tradition. Endangered by the irrational media, mass phenomena etc

There is certainly a paradox in Foucault's attempt to elicit the discourse of déraison, defined more or less as the silence of reason. Like there is a paradox in Plato's ideas. There is always a flaw in every attempt at totalisation. In post modernism, the Frankfurt school and more recent thinkers, we see a tendency to humanize philosophical discourse and accept/integrate its fragmented and multilayered character.

These are progressively "rhizomatic"/organic discourses.

What I retain from post-modernism and deconstruction, basically, is an attempt to reveal the fissures of dogmatic rationalism. These writers took philosophical analysis (and critique) to its limits, digging under the surface of structuralism and under the surface of structured language, something that had already been the object (in a much wider sense) of works of fiction like Ulysses.
Thomas Pynchon is another interesting example.

What I find offensive is the cult of sentimentalism, eg in the work of Paulo Coello, or in Harry Potter and other best sellers. Commercialism favors the absence of critique!

About communism: I would look at marxism as an interesting theory. On the other hand, the "soviet union"... I would have considered as an application of imperialism to marxism rather than the opposite. Russia today is not communist but certain methods remind the soviet union. Totalitarian idealism/ communism/ national socialism... are these not related?

About greek socialist governments "imposing social cohesion through countless laws and destroying free association", I think I agree with you. What we need is a limited number of very strict laws to regulate the bonding of individual interests. We should safeguard freedom and democracy too. Encouraging people's dependence on the state is totalitarian. Such are the socioeconomic systems where it pays to be corrupt.

I don't understand very well what you say about Pasok and their system of widespread patronage. In all cases, I don't think Simitis could have centrally controlled the political personnel and the regime mentality. They ended up behaving just like the old political right that had monopolized this country's wealth before Pasok. You know "our children will get the jobs etc"

I totally agree with you about public space. I worked with reconstruction.gr for a couple of years, saw the misery and the hope inherent in fringe politics and local associations, I saw the bureaucratic mentality and the lack of interest on the part of state and local institutions, the waste of funds, the difficulty and the satisfaction of coming to an understanding with fellow citizens on a basis of disinterested free association.
However, I am currently taking a break, because I felt a little bit tired/wasted/decentered and in need to resume a more personal body of work. Would this be my turn to make a move to the right to save my sanity from this vision of precariousness and the objective void under my feet? I don't know. I guess the dead do have a say in all we do. I tend to believe that most of our choices are chemically conditioned by our inherited genes and it takes all kinds of choices to have a working society. Health is a matter of measure and balance!
Sometimes, I think that if I could I would just move to Vancouver :-)

η αναπνοή μου μερικές φορές είναι ρηχή

Σε σχόλιο για το άρθρο με τίτλο
Modern Greece: Decadence Unbound by Napoleon Linardatos,

Ο/Η Miranda P. έγραψε:
(επανεπεξεργασμένη εκδοχή της προηγούμενης ανάρτησης)

Το αρχαϊκό πατερναλιστικό μοντέλο που συνδέει την ηθική με την οικονομική ευρρωστία και το συμφέρον των ελίτ με το αγαθό, επιτάσσει να σκεφτούμε πως τα λεγόμενα χαμηλά ένστικτα είναι κάτι κοινό σε όλους μας.

Με την καλλιέργεια του χαρακτήρα, υποτίθεται ότι αποκτούμε γνώση του εαυτού και αυτο-έλεγχο. Πρόκειται για αριστοκρατικές αξίες που σχετίζονται με την ανάπτυξη ενός μοντέλου ερμηνείας της διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, κατά το οποίο ο καθένας θα δύναται να ξεχωρίζει το "καλό" από το "κακό", εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα της προόδου και της βέλτιστης διακυβέρνησης για όλους.

Σε μεγάλο βαθμό ένα τέτοιο μοντέλο δεν αρκεί για την ερμηνεία της βιοπολιτικής, όπου όσα συμβαίνουν χρήζουν στατιστικών προσεγγίσεων (σα να μελετάς της συμπεριφορά αερίων σε περιορισμένο χώρο), παρά ηθικής αξιολόγησης. Παρ' όλ' αυτά, στην απλή καθημερινή μας ζωή, στο πλαίσιο της κοινωνικής μας "niche", οι πατερναλιστικές αξίες (και οι εξ' αυτών απορρέουσες εξιδανικεύσεις της αστικής τάξης, ως το work-ethic των διαμαρτυρομένων και τις ηθικολογίες των αδίστακτων πετρελαιάδων), έχουν ακόμη κάποιο νόημα και γοητεία κατά περίπτωση, δεδομένου ότι μπορούμε και επιθυμούμε συχνά να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως πρόσωπα. Το πρόσωπο με αυτή την έννοια δεν είναι φορέας του ονόματος, αλλά πηγή του ονόματος, αυτόφωτο ηθικό υποκείμενο που αποφασίζει ελεύθερα.

Πρόκειται για αξίες που από τον Σωκράτη ως τους Σαμουράϊ και μέχρι το "reserve" που πρέπει να διακρίνει ένα gentleman, αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς των ελίτ για την δημιουργία και σταθεροποίησή τους. Υπό αυτή την οπτική, υποτίθεται ότι έχουμε όλοι την επιλογή να ασπαστούμε την οδό της αρετής, να γίνουμε έντιμοι και υπεύθυνοι, benevolent/καλόβουλοι πολίτες. Να μην παρεκτρεπόμαστε. Να αυτοπεριορίζουμε τις ορμές και την διάθεσή μας για προσωπική επικράτηση αδιακρίτως κοινωνικού κόστους κ.λπ. Στον δρόμο της αρετής, αυτοσυγκράτηση δεν σημαίνει δειλία, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Επομένως, ο ήρεμος, συνεργάσιμος και διαλλακτικός πολίτης θα αποτελούσε πρότυπο, ένα πρότυπο σεμνότητας και ταπεινότητας, μακριά από τις πασαρέλες και την δημοσιότητα, αφοσιωμένος στη δουλειά του.

Όμως, οι σκλάβοι, ήταν εξ' ορισμού δειλοί και αποτελούσαν βέβαια οργανικό μέρος της πατερναλιστικής οικονομίας. Σήμερα, οι απόγονοί τους, οι πανταχού φτωχοί και περιθωριοποιημένοι, όσο κι αν προσπαθήσουν, δύσκολα μπορούν να μετέχουν ισότιμα της ηθικής των ελίτ -παρά μόνο (κατα-)χρηστικά. Ειδάλλως, αποτελούν συλλήβδην ένα αρνητικό κεφάλαιο που χρήζει διαχείρισης.

Πέραν αυτών των ζητημάτων και συνολικοποιώντας, μπορούμε να πούμε ότι ο πολιτισμός δεν είναι κάτι που κληρονομείται άνευ όρων. Οι πολιτισμοί έρχονται και παρέρχονται, ακμάζουν και παρακμάζουν, μεταλαμπαδεύονται, αλλάζουν, παράγουν υβρίδια... είναι ζωντανοί όπως η γλώσσα.

Είναι λογικό να πούμε πως αν οι Έλληνες (γενικά) θέλουν να είναι υπερήφανοι, ας αναζητήσουν τους λόγους στο σήμερα. Το παρελθόν ανήκει σε όλους στο βαθμό που ενδιαφέρονται να γίνουν κοινωνοί κάποιας παιδείας. Σαφώς θα ήθελα κι εγώ η κοινωνία μας να ξεφύγει από την ιδεοληψία του παρελθόντος, την παθητικότητα, την υστέρηση. Όμως, για όλα αυτά δεν ευθύνονται οι χιλιάδες μετανάστες, τα παιδιά των ξένων εργατών και δεν ευθύνονται στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόποι όλοι οι Έλληνες. Επίσης, τα ζητούμενα της κοινωνικής και της οικονομικής προόδου δεν είναι ποτέ διαταξικώς θέσφατα και ενιαία. Αποτελούν ζητήματα κοινωνικών διεργασιών.

Απ'ότι γνωρίζω πάντως, κάποιοι Έλληνες "προοδεύουν" μέσα στην παρούσα κατάσταση, χωρίς αυτό πάντοτε να συνδέεται με την πρόοδο ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Φωνάζω κι εγώ συχνά μέσα μου, καθώς αναζητώ "peers", ομότιμους συν-πολίτες, πως "Ανυστερόβουλο ήθος χρειαζόμαστε. Αξιοκρατία! Και γνώση κριτική." Όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν ωφελεί να επικαλούμαστε ένα ανεφάρμοστο πατερναλιστικό μοντέλο. Βλέποντας ρεαλιστικά τα πράγματα, το μόνο συμπέρασμα είναι ότι η κατάσταση στην Ελλάδα θα ακολουθήσει την "καμπύλη" που αναλογεί στο παρόν σύστημα. Ο καθένας βέβαια, όπως είπα, έχει τις ευθύνες του.

Αν είναι να κρίνουμε, ας αποδώσουμε τις ευθύνες εκεί όπου αντιστοιχούν. Για παράδειγμα, το μεγαλοϊδεατικό όραμα του 2004 που υποστήριξε το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, βοήθησε τελικά την Ελλάδα ή την εγκλώβισε στα ίδια και χειρότερα, εξυπηρετώντας το άμεσο συμφέρον κάποιων διαπλεκομένων του πολιτικο-οικονομικού συστήματος; Ο "μέσος" Έλληνας ευθύνεται για τον μικρόπνοο σχεδιασμό;

Ας μην ξεχνάμε πάντως, ότι η κρίση του παγκόσμιου συστήματος -η συσσωρευμένη αδικία αιώνων ιμπεριαλισμού, αποικιοκρατίας, εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων...- είναι εξ'ίσου σοβαρή. Βλέποντας τα πράγματα κατ'αναλογία κλίμακας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι και οι ΗΠΑ αποδεικνύονται προβληματική οντότητα που προκάλεσε αμφιβόλου στρατηγικού αποτελέσματος πολέμους, προσβάλει το περιβάλλον, διαθέτει ελάχιστη ασφαλιστική μέριμνα για τους φτωχούς και τους απογόνους των σκλάβων που στοιβάζονται στις φυλακές. Προβληματικές οντότητες είναι επίσης η Κίνα, η Ρωσία, η ανθρωπότητα (;)

Με λίγα λόγια, όσο και αν απελπίζομαι συχνά από την κατάσταση στην Ελλάδα, απέχω από την δημόσια, γενικόλογη μεμψιμοιρία που μόνο καταρρακώνει το ηθικό εκείνων που νοιάζονται. Επιδίδομαι στην καλλιέργεια ενός οράματος κι ενός σχεδίου επιβίωσης, που δύσκολα θα μπορούσε να γενικευθεί. Δουλεύω τόσο ευσυνείδητα όσο αναπνέω και ξέρω πως λίγο με το τσιγάρο, λίγο με την μόλυνση, η αναπνοή μου μερικές φορές είναι ρηχή. Γνωρίζω ότι τα σχέδιά μου ίσως αποτύχουν και ίσως εξαφανιστώ όπως ο Σωκράτης, οι σαμουράϊ, η σοβιετική ένωση, όπως ακόμη, οι δεινόσαυροι... Οτιδήποτε άλλο όμως, ξεφεύγει από τη δύναμη του ατόμου και υπόκειται σε συλλογικές κινήσεις και στα κύματα της ιστορίας.

Υπερήφανη για τον Σαίηκσπηρ

Σχόλιο σε άρθρο στο press-gr.blogspot.com με τίτλο Σε άψογα Ελληνικά

Ο/Η Miranda P. είπε...

Παρακαλώ, αν είναι να διαβάσετε αυτά που γράφω, να ξέρετε ότι μου πήρε 2 ώρες να γράψω αυτό το κείμενο.

Βλέπω ότι και πάλι αρκετοί "τσιμπάτε" και βγάζετε έναν πολύ κακό εαυτό.

Δεν με εκπλήσσει ιδιαίτερα. Τα λεγόμενα χαμηλά ένστικτα είναι κάτι κοινό σε όλους μας. Με την καλλιέργεια του χαρακτήρα, υποτίθεται ότι αποκτούμε γνώση του εαυτού και αυτο-έλεγχο. Πρόκειται για αριστοκρατικές αξίες που σχετίζονται με την ανάπτυξη ενός μοντέλου ερμηνείας της διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, κατά το οποίο ο καθένας θα δύναται να ξεχωρίζει το "καλό" από το "κακό", εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα της προόδου και της βέλτιστης διακυβέρνησης για όλους.

Σε μεγάλο βαθμό ένα τέτοιο μοντέλο είναι "πατερναλιστικό" και δεν αρκεί για την ερμηνεία της βιοπολιτικής, όπου όσα συμβαίνουν χρήζουν στατιστικών προσεγγίσεων (σα να μελετάς της συμπεριφορά αερίων σε περιορισμένο χώρο), παρά ηθικής αξιολόγησης.

Παρ' όλ' αυτά, στην απλή καθημερινή μας ζωή, οι πατερναλιστικές αξίες έχουν ακόμη κάποιο νόημα και γοητεία, δεδομένου ότι μπορούμε και επιθυμούμε συχνά να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως πρόσωπα. Το πρόσωπο με αυτή την έννοια δεν είναι φορέας του ονόματος, αλλά πηγή του ονόματος, αυτόφωτο ηθικό υποκείμενο που αποφασίζει ελεύθερα.

Πρόκειται για αξίες που από τον Σωκράτη ως τους Σαμουράϊ και μέχρι το "reserve" που πρέπει να διακρίνει ένα gentleman, αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς των ελίτ για την δημιουργία και σταθεροποίησή τους.

Αυτοσυγκράτηση δεν σημαίνει δειλία, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Για να γίνω κατανοητή, θα το πω κι έτσι: συνήθως, οι φοβισμένοι σκύλοι γαβγίζουν.

Για το θέμα μας τώρα, το θέμα της Ιστορίας... όποια κι αν είναι η "απόλυτη" (λέμε τώρα...) αλήθεια, ας την μελετήσουν από κοινού οι ιστορικοί -οι σοβαροί ιστορικοί που σκαλίζουν τις πηγές για να βρουν και να μάθουν -και βέβαια, όχι εκείνοι που τακτοποιούν τις πηγές όπως βολεύει για να επιβεβαιώσουν κάτι που "γνωρίζουν" ήδη κατά τρόπο απόλυτο.

Το "απόλυτο" είναι χείριστος οδηγός στην έρευνα.

Ο πολιτισμός δεν είναι κάτι που κληρονομείται άνευ όρων. Δεν νομίζετε;

Οι πολιτισμοί έρχονται και παρέρχονται, ακμάζουν και παρακμάζουν, μεταλαμπαδεύονται, αλλάζουν, παράγουν υβρίδια... είναι ζωντανοί όπως η γλώσσα.

Αν οι Έλληνες θέλουν να είναι υπερήφανοι, ας αναζητήσουν τους λόγους στο σήμερα. Το παρελθόν ανήκει σε όλους στο βαθμό που ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα:

κανείς δεν με εμπόδισε να διαβάσω τον Shakespeare και να τον κάνω μέρος της σκέψης και του αισθήματός μου. Το ίδιο και τον Σενέκα, τον Faulkner, την Sylvia Plath, τη Marguerite Yourcenar κ.ο.κ

Ποιός θα μου πει ότι ο Αμερικανός που διαβάζει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς είναι λιγότερο απόγονος της κλασικής εκείνης παιδείας;

Φυσικά, πολλά μπορεί να πει κανείς... εγώ, παραδείγματα δίνω, ώστε να υποστηρίξω ότι η κοινωνία μας χρειάζεται να ξεφύγει από την ιδεοληψία του παρελθόντος.

Ανυστερόβουλο ήθος χρειαζόμαστε. Αξιοκρατία! Και γνώση κριτική.

Ρίξτε μια ματιά στη Γάζα, για να δείτε που οδηγεί η έλλειψη διάθεσης για συναίνεση, αποδοχή και συνεργασία. Επίσης, πως η διαφθορά των πλουσίων Αράβων συντηρεί και εντείνει την κόλαση.

Οι φτωχοί σφαγιάζονται και ρίχνονται βορά στον δογματισμό, ενώ γενιές Ισραηλινών μεγαλώνουν μέσα στο δηλητήριο.

Ας διώξουμε αυτό το φάντασμα της κόλασης των φυλετικών συγκρούσεων από την ψυχή μας. Έτσι κι αλλιώς, αλλού είναι τα διακυβεύματα σήμερα.

(9 Μάρτιος 2008 3:20 πμ)

2 άγνωστοι

H/O ανώνυμος είπε:

Υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις
Επιθυμία για αποδοχή και αγάπη που δεν βρήκε ανταπόκριση
Σε βρίζουν οι φωνές, εσύ φταις

Πηγαίνεις στη γωνία
Όλη αυτή η προσπάθεια ήταν υπερβολική και δεν άξιζε δεν άξιζε διόλου τόση πολλή προσπάθεια για κάτι τόσο απλό

Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με όλα τα ρεύματα, τη θάλασσα
δεν έχεις πλέον ελπίδα να επιζήσεις γιατί εδώ επέζησε ο τάδε και ο δείνα, και τώρα όλα τέλειωσαν.
Αφήνεις πίσω τον ορίζοντα, τους άλλους που επέζησαν, αυτούς που αγάπησαν και πείστηκαν
αυτούς που αγαπήθηκαν
και πείσανε
(και σέβονται τον εαυτό τους),
αυτούς που τους σέβονται

Η μια επιτυχία μετά την άλλη και η μια καλή κουβέντα μετά την άλλη, στο τέλος όλοι όσοι βρίζουν βρίζουν επειδή είναι ανόητοι
Και επιτέλους αναδύεται καθολικώς αποδεκτή αυθεντία.

Αφήνω πίσω τον ορίζοντα αυτόν και αποζητώ μια τρύπα που βγάζει στο κενό, εκεί που υπάρχει ακόμη η ελπίδα για ησυχία από σένα, εκεί που δεν υπάρχει το φόβητρο του στόματος εξ'ουρανού να βρίζει με το ακροχείλι λερωμένο από σάλια, εκεί
Αφήνω πίσω αυτό το βρωμερό, αδιάφορο, ξένο
πωρωμένο
τώρα
όπου κυριαρχείς εσύ

Η σιγουριά της επιτυχίας.
Την έχω νοιώσει σε διάφορους βαθμούς και ξέρω πόσο μακριά σε πάει από το μόνο πράγμα που είναι και δεν είναι, όπως κι εσύ, το τίποτα
Σε πάει στην άνεση
Τί να καταλάβεις για τα πράγματα που γίνονται στον κόσμο δίχως παρατήρηση, δίχως κανείς να τα ακούει να συμβαίνουν.

Μακριά από το όνομα που κουβαλάς
και τις επιδιώξεις να πάρεις στα χέρια σου όποιον θεωρείς αξιόλογο και να τον κάνεις καύσιμο. Άφησε μόνους κατά μέρος τους ανθρώπους, πάψε να εξασκείς το γαμημένο σπορ που σου έμαθε ο γέρος όταν σε τράβηξε έξω από τη μοναξιά σου, έξω από το σκοτάδι σου και σου είπε άντε να διώξεις τα ζώα απ' την αρένα, στάσου στη μέση ουρλιάζοντας, να δεις πως θα λάμψεις έχοντας όλα με το μέρος σου, έχοντας όλα αυτά τα ζώα τα τρομαγμένα μέσα κι έξω, βαδίζοντας στα χνάρια του ασπρομάλλη με το περισσό ταλέντο
στην αφόδευση,
τη λήψη,
την απόσπαση χαράς από τους εραστές του

Βρέθηκες στην ίδια θέση
Δραγουμάνε
της δικής σου βέβαιας, ικανής και πειστικής αλήθειας,
ερωτευμένε της αναπαράστασης που η επιθυμία μου για την εικόνα σου και μόνο
αντικαθρεφτίζει τη νέκρα της συνάντησης.
Καμμιά συνάντηση

Το τίποτα. Και από την άλλη το υπερπλήρες .

Κάθεσαι μόνος με τους φίλους σου ώρες, κάθε στιγμή γεμάτη με έρευνα και έπειτα, πίσω εκεί στο βάθος ο λογαριασμός που δεν θα άφηνες με τίποτα, όπως και όλοι μας, το ίδιο αυτό θα κάναμε
Ο γαμημένος ο λογαριασμός
που τον χρειάζομαι να μην πεινάσω -ακόμη αναρωτιέμαι τί θα γίνω. Η απελπισία σου εσένα απαντήθηκε μια και καλή
Η σιγουριά σου σε έκανε αφέντη να κοιτάς τα πόδια σου με τόση γοητεία γραμμένη εκεί στα μάτια σου,
με τα σκοτεινά σύμβολα -δεν φοβάσαι λέει τίποτα τώρα, ακεραιότητα και άλλη περισσότερη δουλειά
Τα λόγια σου είναι πολύ μεγάλα
Κι αυτοί εδώ, οι ντόπιοι, οι ουρανοκατέβατοι, οι ανίκανοι και ζορισμένοι, τρελοί από επιθυμία για κάτι ανώτερο χωρίς πολλή και ιδιαίτερη προσπάθεια, όλοι
Στην ουρά να δουν το ένα και μοναδικό
να βγαίνει από την τρύπα να κουνιέται να κουνιέται
Στο διάβολο
το ένα
(που βγαίνει από την τρύπα και κουνιέται δίχως να σκέφτεται καθόλου το διαολεμένο κρύο στη Συγγρού)
που είναι εκατομμύρια φορές πιο αγαπημένο
Αρχικά

Η επιθυμία μου για σένα
Όχι από επιθυμία για οτιδήποτε, αλλά μονάχα από απέραντη λύπη
συν πλην
Από συμπόνοια

Ο σεβασμός τους είναι το ψέμμα που έχουμε ανάγκη και το χρήμα για απάγκειο
Έρευνα εσύ, έρευνα
Η αποδοχή τους είναι δηλητήριο. Πίστεψες ότι είσαι αυτό που λένε. Σε πληρώνουν και αποδέχεσαι. Κάνεις κινήσεις σα να ήσουν ζωντανός.
Έρευνα εσύ, έρευνα
Αχ πως πονά η καρδιά μου για τα πράγματα, τα περαστικά, τα περασμένα
Που στοιχειώνουν κάθε πέρασμα του κόσμου με φωνές. Απίστευτες φωνές και συγκινούν. Η συγκίνηση, τα επιτεύγματα, η επιθυμία
Έρευνα εσύ, έρευνα, τρομάρα σου, πιστεύεις ακόμη τα ωραία πόδια σου
Καθισμένος σε καναπέδες, σωρειασμένος σε ξαπλώστρες, απλωμένος σε διαμερίσματα πολυτελείας που έχω χρόνια να δω, ταξιδεύοντας ειδική θέση στο αεροπλάνο (αυτηνής το μαλλί μέσα στα πράγματά σου), σεβασμός πάνω από όλα στο μεγάλο αριστούργημα του έρωτα που ένοιωσες νέος για τον ταύρο
Σκέψου διάολε να είχε υπάρξει κάτι
Να ήμουν λέει στη θέση του μαλάκα που σεβόταν εξ αιτίας σου τις τέχνες
Και καλά αυτό, αλλά να πάθει ότι έπαθε, να πέσει μόνος στο κενό, στην τηλεόραση
Έτεινε ο άμοιρος να γίνει μέγας, να αγιάσει μέσα στο δικό σου τούνελ από περιττώματα

Ολόκληρο το έθνος ένα μέτριο μικρό βιβλίο με δύο κουβέντες μικρές όπως αυτές που αρθρώνει μια στιγμή η αυτόματη ευγένεια
Σε δίδαξαν να είσαι το λιοντάρι των εθνών και είπες ένα "γειά σου" καθώς πρέπει

Η αναγνώριση θα ήταν έρωτας και σωτηρία
Αλλά δεν έχει τέτοια ωραία -να μη σκοτώσει η ευτυχία κι άλλο

είμαστε απλά 2 άγνωστοι

Tsipras me stoli replica

Ο/Η Miranda P. είπε...

Βελούδινη επανάσταση;
Άραγε, ο συντάκτης βλέπει απλά αυτό που θέλει;
Κι όμως, κάτι γίνεται!

Για να το πω απλά, αν πρόκειται για επανάσταση, να υποθέσουμε ότι οι αδικημένοι ξεσηκώθηκαν και θα υπερισχύσουν των αδίκων;

Ποιοί είναι όμως οι δίκαιοι και για πόσο θα διατηρήσουν τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά μέσα στην "ρευστή" κοινωνία που ζούμε;

Η Ελλάδα, γενικά κουνάει πολύ. Σεισμογενής γαρ. Ακολουθώντας τρισδιάστατες σπειροειδείς διαδρομές, έτσι που νομίζεις μερικές φορές ότι οδεύεις ολοταχώς στο διάστημα..., η χώρα ήταν και είναι -παρ'όλες τις καθυστερήσεις- σε δρόμο αστικού εκσυγχρονισμού, σε εποχές που θέτουν σε δοκιμασία περισσότερο εδραιωμένες θεσμικά δημοκρατίες.
Άρα, εκ των πραγμάτων περνάμε μια (δύσκολη) όψιμη εφηβεία.

Σοβαρά τώρα... τα τελευταία 50 χρόνια, μεταξύ άλλων, έγιναν σε κάποιο βαθμό τα εξής:
...ενσωματώθηκαν παραγωγικά οι πρώην εξόριστοι, οι αδελφοφάγοι ξέπεσαν ως τηλεοπτικοί μαϊντανοί, ξεπεράσαμε τον γενικευμένο πανικό μπροστά στο σκουλαρίκι του Μήτσου, αναπτύχθηκε μια στοιχειώδης ετικέτα (βρίζουμε τον άλλο, απειλούμε, αλλά μέχρις εκεί, τα υπόλοιπα όταν διαπράττονται διώκονται και καυτηριάζονται, ή αποκρύπτονται... μέχρι να τα ανακαλύψει ο Μάκης), πειραματιστήκαμε με την ταυτότητά μας ως Ευρωπαίοι και συχνά πετύχαμε, άλλοτε αποτύχαμε (αναβάθμιση της παιδείας, πάταξη του δουλεμπορίου, η μαύρη αγορά των ναρκωτικών...), εν τω μεταξύ, ήρθαν οι μετανάστες, το ADSL, τα μπλογκ...

Η Ελλάδα είναι ζαλισμένη. Δυσκολεύεται να χωνέψει και να περπατήσει. Αλλά σιγά σιγά, η διαδικασία προχωρεί. Όλοι ξέρουν πια ότι ο Χριστόδουλος δοκίμασε τα όρια, ότι η "ελεύθερη" τηλεόραση παίζει με τα όριά μας, ότι οι τράπεζες, οι πλούσιοι και οι βιομηχανίες τους, οι δικαστές και οι θεσμικοί, οι οικογένειες και οι πολιτικοί, παράγοντες αθλητικοί, δήμαρχοι αντικαποδιστριακοί, πολίτες αγανακτισμένοι εναντίον ΟΚΑΝΑ, τύποι με τους πάγκους στη λαϊκή, τα ταξί... όλοι σε αυτή τη χώρα, δοκιμάζουν τα όριά τους και τα όρια των άλλων.

Αυτό λέγεται διαπραγμάτευση ζωτικού χώρου, ανταγωνισμός μεταξύ των ειδών στη φύση, αλλά από ένα σημείο και μετά λέγεται και πόλεμος...

Σε άλλες εποχές θα ευχόμουν η "βελούδινη επανάσταση" των επιταχυνόμενων κοινωνικών ανατροπών να οδηγούσε στην εγκαθίδρυση μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας.

Φοβάμαι όμως ότι τελείωσε μετά το '70 η ύστερη λάμψη του διαφωτισμού και υπερκεράστηκαν πια οι συνέπειες της ουμανιστικής επανάστασης... από ένα επερχόμενο συναρπαστικό όνειρο ρομαντικής και άναρχης υπερβολής (μπορεί να ειπωθεί αλλιώς "εμπειρία τύπου matrix", οπότε το "άναρχον" ας εννοηθεί μάλλον σαν ευφημισμός και περιγραφή μιας χαωτικής διασποράς των συγκρούσεων και της παρουσίας περιοδικά αυτονομούμενων ζωνών). Cyberpunk το βλέπω το μέλλον μας και Tsipras με στολή replica.

(σχόλιο σε σχέση με την ανάρτηση στο press-gr.blogspot.com, Δευτέρα, Μάρτιος 03, 2008, του Δημήτρη Χαγκοράρη, με τίτλο: Eπανάσταση...)