Ο διάβολος ως αυτονομημένη θηλυκότητα

Ο διάβολος ως Αυτονομημένη Θηλυκότητα που απειλεί το υπόστρωμα κάθε φυλής και φύλου.

Το θετικό σενάριο είναι ότι οι υπερασπιστές της παράδοσης αγωνίζονται ενάντια στην παρακμιακή αμεριμνησία των βολεμένων, ενώ οι υβριστές των "πισογλέντηδων" κληρικών καυτηριάζουν την υποκρισία όσων κηρύσσουν το ένα και κάνουν το άλλο.

Αν ισχύει, θα ήταν λογικό να τείνουν προς τον εμπειρισμό, να συμφωνήσουν δηλαδή μεταξύ τους ως προς την ανάγκη εντοπισμού και πρακτικής αποκατάστασης των δυσλειτουργιών. Η επαφή με την πραγματικότητα δια της μεθόδου "trial and error"... (δοκιμάζεις κάτι κι αν δουλέψει το κρατάς, αν όχι πειραματίζεσαι με κάτι άλλο), είναι χρήσιμη διέξοδος από τον αλληλοσπαραγμό και τους αφορισμούς.

Το αρνητικό σενάριο είναι αυτό με τον διάβολο ως ενδοτική πόρνη:

Είναι άξιο παρατήρησης ότι οι μεν θέλουν το "πάτερ ημών" και τον "εθνικό ύμνο" σα σημαίες ενάντια στους κοσμοπολίτες και την "φιλελεύθερη" παγκοσμιοποίηση. Οι άλλοι πάλι ΔΕΝ θέλουν τα εθνικά και ιδίως τα θρησκευτικά σύμβολα των "πισωγλέντηδων" παπάδων. Σημειώστε τη λέξη, γιατί σε αυτό το κακό σενάριο, η μομφή τους όπως εκφράζεται αφορά στην παραβίαση και προσβολή της "αντρικής φύσης" και όχι την εκκλησία!

Αυτό που ενοχλεί δηλαδή στο βάθος και τους δύο είναι η απροσδιοριστία της φυλής και του φύλου, η ρευστότητα των ταυτοτήτων, το απρόβλεπτο, η μη σταθερή ταύτιση των ανθρώπων με το δεδομένα ορθό στο πλαίσιο κάποιου παγιωμένου και σχηματικού αντιληπτικού ιδεολογήματος.

Όμως αυτό είναι το τίμημα της όποιας ελευθερίας έφερε η μοντερνικότητα στο δυτικό κόσμο. Ξέρω, δεν είναι απαραίτητα ελευθερία. Αλλά δεν είναι και ανελευθερία. Είναι μια εξελισσόμενη οντολογική διαδικασία.

Όσοι εκφράζουν απέχθεια απέναντι σε ότι θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση το ψυχολογικό τους κράτος, το εύθραυστο υπόστρωμα του "εγώ" τους, αποδεικνύονται ιδιαίτερα επιθετικοί (ως ψυχολογική κοινότητα) απέναντι στη θηλυκότητα, που αντιλαμβάνονται ως ενδοτικότητα. Κοινώς, θεωρούν ότι η γυναίκα-δαίμονας που μπορεί να καταλάβει από άνδρες ιερείς έως ολόκληρα έθνη, είναι κατάπτυστη επειδή προδίδει την συλλογικότητα. Πώς το κάνει; Μα, "ανοίγει τα πόδια" και δέχεται τον άλλο.

Υπερασπίζονται λοιπόν το στερεότυπο της άτρωτης επιφάνειας, της αντίστασης με τη μορφή μιας άκαμπτης διαφοροποίησης του Δικού μας από το Άλλο, του Εμείς από το Αυτοί, του εντοπίου από το ξένο κλπ

Ορθόδοξοι υπερασπιστές της παράδοσης, όσο και ορκισμένοι εχθροί της, ζουν στον κόσμο της αποθησαύρισης αξίας, της συσσώρευσης εθνικού, ηθικού, μεταφυσικού πλούτου και δύναμης, στο πρωκτικό στάδιο θα τους κατέτασσε ίσως ο Φρόυντ (όσο κι αν πολλοί θα μου έλεγαν ότι δεν είναι πλέον ιδιαίτερα έγκυρη βιβλιογραφική αναφορά).

Ορκισμένοι εχθροί της ιδέας της απώλειας, του σκορπίσματος, της άλωσης, της ήττας, του "πάντα ρει, πάντα χωρεί και ουδέν μένει", ταυτίζονται εν τέλει με την οικονομίστικη συντηρητική νεοφιλελεύθερη σκέψη που επιδιώκει την συσσώρευση αξίας ακόμη και σε βάρος της ευρύτερης κοινωνίας. Ίσως γι'αυτό μισούν τόσο τους νεοφιλελεύθερους της παγκοσμιοποίησης, γιατί αυτοί αποτελούν το συμμετρικό τους είδωλο: είναι οι σημερινοί Μεγα-Αλέξανδροι.

Ο φθόνος οδηγεί τους εκτοπισμένους της ιστορίας να απορρίπτουν έτσι συλλήβδην τη φιλελεύθερη αστική παράδοση και να αναδιπλώνονται στην αρχαϊκή τους (πατριαρχικά δομημένη) φαντασιακή φυλετική μάζα.

Καταδικάζουν συνεπώς εκ των πραγμάτων και καθ'υπερβολή, συνολικά τον διαφωτισμό, τον Ρουσσώ, τον Λοκ, τον Καντ, μαζί με τον Φρίντμαν, τον Ρωλς, αλλά και τον Αλτισέρ και τον Φουκώ, τον Μπένγιαμιν... οποιαδήποτε τέλος πάντων κριτική των υπολειμματικών μεσαιωνικών δογματισμών, όσο και των ιδεαλισμών που αιματοκύλισαν την Ευρώπη.

Το σλόγκαν λέει "ελλάς ελλήνων χριστιανών" και μεταλλάσσεται εύκολα σε "αντι-ελλάς, αντι-ελλήνων, αντι-χριστιανών", με διάφορες ενδιάμεσες εκδοχές και μόνιμα συμπτωματικό το μίσος για την διαβολική ενδοτικότητα που έχοντας ξεφύγει από τον έλεγχο του πατέρα, μετατράπηκε σε ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΗ θηλυκότητα, δηλ. σε απόλυτη πλαστικότητα της φόρμας που επιτρέπει κάθε μορφή (από τις πλέον στερεοτυπικά αντρικές έως το αντίθετό τους χωρίς πίστη σε καμμία από αυτές).

Εξορκίζουν την αυτόνομη θηλυκότητα και μαζί της κάθε επιδίωξη υβριδικού μετασχηματισμού, διάθεση μετάλλαξης, μείξης και εξέλιξης.

Σχόλιο της Miranda P. σε σχέση με ανάρτηση με τίτλο Ποιός θα απαντήσει σε αυτό; στο press-gr.blogspot.com