Sunday, May 2, 2010

Κυβέρνηση «επιστρατευμένης ποιότητας» (?)

Στην Καθημερινή (02-05-10) διάβασα το παρακάτω άρθρο του Χ. Γ. που με καθήλωσε (ακόμη μια φορά). Με τρομάζει και με φοβίζει αυτό που λέει. Ελπιζα να μην χρειαστεί μια συνταγματική εκτροπή για να αντιστραφεί η πορεία διάλυσης. Ηθελα να πιστέψω ότι κάποιου είδους ομαλότητα θα παρέμενε μέσα στην κρίση, ότι τα πολιτικά κόμματα θα μεταλάσσονταν κάτω από την πίεση της κοινωνίας. Τέλος ότι ο Γ. Α. Παπανδρέου θα κατάφερνε να μας αποδείξει ότι δεν χρειαζόμαστε πια στιβαρούς ηγέτες με θεληματικό πηγούνι, αλλά στιβαρή διακυβέρνηση μέσω αποκεντρωμένων δομών που καθιστούν τους ανθρώπους υπεύθυνους για την ζωή τους. Όμως το άρθρο του Χ. Γ. μου μιλά και πάλι για την ανάγκη ηγετών, επιβλητικών και με αύρα που σαγηνεύει. Όσο κι αν, βλέποντας κι εγώ την συνέντευξη στην οποία αναφέρεται, θαύμασα κάποιες στιγμές την ευθύτητα του επιχειρηματία και αισθάνθηκα το πάθος του για τα πράγματα, από την άλλη, αναρωτήθηκα τι σήμαινε το γλωσσικό ιδίωμα που χρησιμοποιούσε, αν ήταν ηθελημένη η επιμονή στα ουσιαστικά με "κατάληξιν τρίτης κλίσεως", στην ήπια καθαρεύουσα... αναρωτήθηκα αν έτσι ομιλεί ή αν έχει κάποια άποψη για το πού βρίσκεται η γραμμή ανάμεσα στην ελληνικότητα και την κατάργησή της και σε ποια χρονική περίοδο θα έπρεπε να επιστρέψουμε σαν χώρα για να ξαναβρούμε την άκρη του μίτου της "κατά Βγενόπουλον ιστορίας" μας. Πιθανά αν ο άνθρωπος είχε ανοιχτά αποδεχτεί την προοπτική μετάβασής του στην πολιτική, να υπήρχε και η δυνατότητα τέτοιων ερωτήσεων, ώστε να αναλύαμε σε βάθος το όραμά του.
Αναρωτήθηκα εν πάση περιπτώσει αν αυτός ο άνθρωπος θα ήταν ποτέ ένας πολιτικός αρχηγός ικανός να ξεχάσει την προσωπική του αυτοκρατορία (γίνονται αυτά τα πράγματα;) και να εργαστεί για την καλλιέργεια κλίματος ιδεολογικής άνεσης και δημιουργικότητας για τους πολλούς. Να μην βλέπει δηλαδή τους ανθρώπους σαν υποτακτικούς του ή σαν οπαδούς που τον στηρίζουν. Μήπως, ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, η μεγαλεπίβολη έως μεγαλομανής προσωπικότητα ενός επιχειρηματία μεταφερμένη στην πολιτική, θα έτεινε στην τυραννία και ο καθ'υπερβολήν εραστής της εταιρικής αποτελεσματικότητας, αντιμέτωπος με τον λαό, θα αποδεικνυόταν ένας Κοριολανός;
Είχα λοιπόν εγώ πολλές απορίες (πέρα από το συγκρατημένο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και την εντύπωση που μου προκάλεσε).

Θα μπορούσε εν προκειμένω να είναι ο Χ. Γ. παραπλανημένος εξ αιτίας της ακαδημαϊκής του απόστασης από την μεταμοντέρνα συνθήκη που ξεπερνά κάθε δομιστική προσέγγιση και πορεύεται με τρόπους ελάχιστα ουσιοκρατικούς, ακολουθώντας την δυναμική ευρύτερων δικτύων όπου κυριαρχεί η διασπορά και οι στατιστικοί κανόνες συγκρότησης κοινωνίας και νοήματος σε υπαρκτό και εικονικό χωροχρόνο... μπλα μπλα μπλα...

Μη τυχόν όλα αυτά που αραδιάζω είναι τίποτα, υπερβολές και κούφια λόγια και ο Γιανναράς ξέρει καλύτερα...
Μεγάλο μπέρδεμα μου δημιούργησε αυτό το άρθρο, και μια αγωνία ότι επιστρέφει η βασιλεία, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς! Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Πού αλλού και πότε γίναν;

- - -



Κυβέρνηση «επιστρατευμένης ποιότητας»

Tου Χρηστου Γιανναρα

Η συνέντευξη Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ (19 Απριλίου 2010) πρέπει, λογικά, να έδωσε ελπίδα σε νοήμονες Ελληνες: Είχαν την ευκαιρία να δουν, σε ζωντανή εικόνα, δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος από τους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής.

Λόγος στέρεος, ευθύβολος, λιτός, εντόπιζε προβλήματα, έδειχνε λύσεις, δεν ενδιαφερόταν για τις εντυπώσεις. Κόμιζε συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις ο λόγος του Α. Βγενόπουλου, όχι ιδεολογήματα, επιφάσεις λύσεων και υπεκφυγές. Ηταν έκπληξη, σε συζήτηση για τα κοινά, η φανερή ειλικρίνεια του συνομιλητή, η προσωπική μετοχή του και έγνοια, έκτυπη στα λεγόμενα, αλλά και στο ύφος, στη φυσιογνωμική εκφραστική, στις αφτιασίδωτες εκρήξεις της οργής του.

Για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας. Ακουγαν όχι έναν ιδιοφυή ίσως, αλλά άσχετον με την πράξη πολιτικό αναλυτή ή θεωρητικό της οικονομίας, είχαν μπροστά τους έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του οικονομικού βίου της χώρας. Και μιλούσε γλώσσα, που ενώ αφορούσε στην οικονομία και στην πολιτική της διαχείριση, πρόδιδε βιωματική εμπλοκή, πόνο για ό,τι απηχεί η λέξη «πατρίδα», για την τιμή και υπόληψη του κοινού μας ονόματος. Γνωρίσματα ανύπαρκτα στον λόγο και των καλύτερων από τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Ευδιάκριτα αυτά για τους νοήμονες. Γιατί οι παραιτημένοι από σκέψη και κρίση έχουν μάλλον υποταχθεί στη δόλια καλλιεργημένη προκατάληψη – επινόημα άμυνας των κομματανθρώπων: Είναι ο αυτο-προαλειφόμενος Ελληνας Μπερλουσκόνι! Ο παραλληλισμός θέλει να σπείρει έγκαιρα υπόνοιες, να εξουδετερώσει τη δυναμική της σύγκρισης, το μέτρο για την εκτίμηση της ασημαντότητας ή μετριότητας των πρωταγωνιστών του κομματικού παλκοσένικου. Αλλά σοφά ο Βγενόπουλος διαβεβαιώνει, επαναλαμβάνοντας πάλι και πάλι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει στην πολιτική. Σοφή η επίμονη επανάληψη, διότι κάθοδος στην πολιτική σημαίνει: εντάσσομαι σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ή ιδρύω καινούργιο κόμμα στο δεδομένο πλαίσιο εξαχρείωσης και φαυλότητας του σημερινού κομματικού συστήματος. Και κατά συνέπεια: προσφέρομαι να με χειρισθείτε με τη μόνη άκρως προηγμένη επαγγελματική δεινότητα που διαθέτετε: τη ραδιουργία, τη σπίλωση.

[Την συνέχεια του άρθρου του Χ. Γιανναρά θα βρείτε εδώ...]
at
Labels: , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα