Υπό άλλες συνθήκες, τι ειρωνία, θα έπρεπε κανείς να εύχεται "καλά Χριστούγεννα". Ακούγεται όμως φάλτσο. Ναι, σίγουρα μπορεί να κάνει κανείς μια υπέρβαση και θα την κάνει ο καθείς για όσους ανθρώπους εκτιμά. Όμως έτσι γενικά και κοινωνικά δεν αξίζει να ευχηθεί κανείς Καλά Χριστούγεννα. Μπορεί να πάνε ξώφαλτσα σε αλητήριους. Σε κάποιους από τους συνταξιούχους της μίζας που συνεχίζουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Στους χυδαίους που κερδοσκοπούν σε βάρος των ηλιθίων. Σε αυτούς που λύνουν και δένουν αυθαίρετα, επειδή μετέχουν σε μαφιόζικα συνδικάτα. Γιατί να ευχόμαστε κάτι καλό στους γκάνγκστερ; Από πλαδαρή αντίληψη και μεγάλη χριστιανική καρδιά;
Σε αυτή την άρρωστη χώρα που έθαψε επανειλημμένα τις ελπίδες των πιο λαμπρών παιδιών της, σε αυτή τη χώρα του πρόστυχου βολέματος, υπάρχει αποδεδειγμένα ένας επιθετικός καρκίνος: ο δημόσιος τομέας. Συγκροτήθηκε μέσω διαπλοκής με φύλαρχους και την πολιτική μαφία. Είναι προϊόν συνδιαλλαγής και στον μεγαλύτερο βαθμό του συντηρεί τη μιζέρια και την απαξίωση κάθε δημιουργικής προσπάθειας.
Η αυθαιρεσία των ιδιωτών και η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία τους είναι άμεσα συνδεδεμένες με τον προδοτικό δημόσιο τομέα και την κομματοκρατία. Χωρίς κανόνες και υπό ομηρία στους κομματικούς φυλάρχους, έτσι μόνο μπορούσε να λειτουργήσει ο ιδιώτης και έτσι λειτούργησε.
Εδώ και τώρα, κατάργηση της μονιμότητας για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και επαναδιαπραγμάτευση από ανεξάρτητη, μη κομματική αρχή, με αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια (έργο, ακαδημαϊκή αριστεία, δημοσιεύσεις, συγκεκριμένη προσφορά σε βάθος χρόνου), αλλά πάνω από όλα, με διαρκή αξιολόγηση της αποδοτικότητας. Διαρκή αξιολόγηση της αποδοτικότητας. Το ξαναλέω. Η αμοιβή πρέπει να σχετίζεται αυστηρά με την αποδοτικότητα. Δικαστική διερεύνηση για τον τρόπο διορισμού. Όσοι διορίστηκαν με ρουσφέτια, να επιστρέψουν τους μισθούς τους και αν δεν μπορούν, να κατασχεθεί η περιουσία τους και της οικογένειάς τους.
Αλλιώς, δεν δικαιούται αυτό το κράτος να περιμένει οποιαδήποτε νομιμοφροσύνη. Αν δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα τρωκτικά από τους έντιμους, ας πάει να χαθεί. Ο δημόσιος τομέας όπως έχει είναι ένας λάκκος με φίδια, ένα κουτί της Πανδώρας.
Πατριωτισμός πλέον, στην Ελλάδα, σημαίνει κατάργηση και επανίδρυση του δημόσιου τομέα, της δημόσιας διοίκησης και της πολιτικής γενικότερα. Επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει από τους προδότες, τους πολυθεσίτες και τους βολεμένους, ας συγκρουστούν όσοι σέβονται τον εαυτό τους και ας καταστήσουν υπεύθυνη και την κοινωνία.
Αν η Ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της θέλει να συνεχίσει έτσι, τότε να το ξέρουμε. Να ξέρουμε ότι όσοι και όσες δεν συνδιαλλαγήκαμε ποτέ με το σάπιο καθεστώς, να ξέρουμε ότι είμαστε ξεγραμμένοι και ξεγραμμένες και να ξέρουμε ότι πλέον η μόνη λύση είναι να μεταναστεύσουμε. Εκτός από την αποδημία, η μόνη διαφορετική λύση σε αυτή την κατάσταση είναι ο πόλεμος.
Ίσως τα παραπάνω να εξηγούν σε κάποιο βαθμό και την διάλυση που ήδη απειλεί τον (καταραμένο;) τόπο.
Συγκρουστείτε κύριε Παπανδρέου, ή συμβιβαστείτε με την ιδέα της τελικής απώλειας κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και εθνικής υπόστασης και παραιτηθείτε, ώστε να πάει επιτέλους στον διάβολο το εξάμβλωμα, να περιπέσει στη βία και την αναρχία και να απωλεσθεί η εθνική κυριαρχία. Η Σομαλία δεν είναι τελικά καθόλου μακριά. Οι τραγικές ιστορίες πρέπει κάποτε να κλείνουν τον κύκλο που άνοιξε η ύβρις.
Με φόντο τις εκστρατείες στη Μικρασία και ξερριζωμούς, τον εμφύλιο και τη δικτατορία, ζήσαμε μια μεταπολίτευση της λαμογιάς, ζήσαμε τις μεγάλες ιδέες των απατεώνων, ζήσαμε την επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, τις ατέλειωτες φωτιές στην Πελοπόννησο και τον προειδοποιητικό Δεκέμβρη. Ε, σίγουρα, κάτι πρέπει να μάθαμε, κάτι να συμπεράνουμε. Ο αυτόματος πιλότος δεν πάει πουθενά. Κάθε κατεργάρης, ήρθε η ώρα, να αναλάβει τις ευθύνες του. Μέχρι εδώ.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)
Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.
...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".
Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.
Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...
Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.
Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),
τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.
Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.
*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα
Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.
...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".
Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.
Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...
Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.
Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),
τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.
Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.
*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα
Posts
No comments:
Post a Comment