Έχω την εντύπωση πως αν πηγάζουν από το γίγνεσθαι του ανθρώπου, δεν αποτελούν υλικό δημοσίων σχέσεων ή χορταστικών εξομολογήσεων, καθώς σε οδηγούν μέσα από αντικαθρεφτισμούς ακόμη και μπροστά στο ανείπωτο.
"To be or not to be? That is the question."
Αρκεί να παιδευτούμε λίγο με την μετάφραση για να δούμε πόσο άπιαστο μπορεί να είναι το ερώτημα μέσα στην κομψότητά του.
Να είναι κανείς ή να μην είναι; Να είναι... ούτως ειπείν "να υπάρχει", δηλαδή, να βλέπει ως αυτός που είναι, να ακούει, να συνεχίζει με οποιονδήποτε τρόπο... Να συνεχίζει πού; Για τί; Μαζί με ποιούς;
Μήπως στον δρόμο του μαζί με τους άλλους, δηλαδή τους δικούς του, με την ιστορία, την ταυτότητα που κουβαλάει και την περιθάλπτει, καταβάλλοντας προσπάθεια; Να είναι κανείς αυτός ή αυτή που είναι και να μάχεται για να μείνει έτσι και ίσως, να εξελιχθεί σε μια συνέχεια, μια συνέχεια που αντιλαμβάνεται, δηλαδή μια προσωπική συνέχεια... ή μήπως καλύτερα να αφεθεί στις μεταμορφώσεις που δεν διασφαλίζουν την προσωπική του συνέχεια;
Είναι ο θάνατος μια αρχή; Κι αν είναι, να τον επιδιώξει κανείς, ή όχι; Γιατί όχι; Από φόβο; Από εγωϊσμό, ή μήπως να μην τον επιδιώξει ακριβώς από σεβασμό στα επέκεινα, δηλαδή από μια γνώση του αγνώστου και μια θέληση να μην κόψει ότι δεν λύνεται αυτοστιγμί από μόνο του ακολουθώντας μιαν ανώτερη αναγκαιότητα, άρα να επιλέξει την αποδοχή, μια αποδοχή του ανεξιχνίαστου και υπερβατικού πεπρωμένου... Μήπως όμως και η επιλογή του θανάτου δεν παίρνει τη μορφή πεπρωμένου όταν το θελήσεις, εφ'όσον είναι ανάμεσα στις επιλογές σου;
Κι αν πάψεις να είσαι, ποιός ξέρει και ποιός μπορεί να πει ότι αυτό δεν ισοδυναμεί απολύτως με το πρώτο, με το "να είσαι"; Οπότε, ακόμη και αυτή η ερώτηση παίρνει ρητορική χροιά και συνοψίζεται στην απόλυτη απορία.
Τα αναπάντητα ερωτήματα μεταφέρονται διαρκώς σαν φτερωμένος σπόρος σε άλλα μέρη κι εναποτίθενται σε άλλους. Καμμιά φορά, φυτρώνουν την κατάλληλη εποχή στου νου κάποιου που δεν γνωρίζει ότι είναι παλαιότερά του. Αν τύχει και κάποιες απαντήσεις οριμάσουν, οι καρποί είναι το δόλωμα που έλκει κόσμο να φάγει και να πιεί το σώμα και το αίμα. Έπειτα τα κορμιά που σταυρώνονται στραγγίζουν από τη ζωή και οι σπόροι τους σκορπίζονται πριν την ταφή. Ο σπόρος της απορίας πετά ξανά με τον άνεμο.
Η απορία παραμένει.
Τα καίρια και τα ωραία, δεν είναι ανάγκη, ούτε είναι πάντα εφικτό να στα ρωτήσει κάποιος άλλος. Προέρχονται από αλλού, αλλά τα θέτεις στον εαυτό σου. Ξεχνιώνται όμως κι από σένα τον ίδιο, γίνονται κοινό κτήμα, ταξιδεύουν αφ'εαυτού.
Εκεί που δεν φυτρώνει ποτέ κανένα ερώτημα, εκεί που όλα σιωπούν, είναι το έδαφος που πατάνε όλες τις ώρες αμέτρητα βιαστικά παπούτσια. Αν και το τυχαίο δεν απαλείφεται πιο αποτελεσματικά από το σκοπούμενο, χρειάζεται προσοχή στη μεγάλη συνάφεια με τα τρέχοντα και τις πολλές συναναστροφές. Ο θόρυβός τους μπορεί να καλύψει τους σημαντικούς διαλόγους μας μέσα στον διεσταλμένο χρόνο.
(Από Miranda P. με αφορμή ανάρτηση σχετικού συνοπτικού σχολίου στο grbloopers.blogspot.com και σε ανάρτηση με τίτλο "έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα")
Posts
No comments:
Post a Comment