Όσο αδιαμφισβήτητο είναι πως τα κινήματα στην Ευρώπη και τον Αραβικό κόσμο αλληλοεπηρεάζονται και σχετίζονται σε ικανό βαθμό με τις νέες τεχνολογίες, άλλο τόσο θα ήταν παραπλανητική η ταυτοποίησή τους ή οι αβασάνιστες συγκρίσεις με συμφραζόμενα άλλων κοινωνιών. Όσο κι αν αποτελεί συνήθεια ορισμένων να χαρακτηρίζουν το πολιτικό μας σύστημα συλλήβδην φασίζον, πιστεύω ότι αντιλαμβάνονται τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα σε πολύχρονες δικτατορίες με παραστρατιωτική οργάνωση ασφάλειας και μια δυσλειτουργική δημοκρατία όπως η δική μας.
Με άλλα λόγια, η αντίδραση του αραβικού "πλήθους" προέκυψε και οργανώθηκε στον αντίποδα μιας ασύγκριτα βάναυσης εξουσίας. Απ'αυτή τη σκοπιά, αναρωτιέται κανείς που εδράζεται η υστερία που διακατέχει συγκεκριμένους χώρους και αν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα (ή φόβος) να αφορούν τέτοιες τάσεις την ευρύτερη κοινωνία. Η επανάσταση που χρειάζεται η Ελλάδα, δεν νομίζω ότι είναι μια ισοπέδωση των όποιων θετικών κοινωνικών κεκτημένων (πχ η άνοδος του βιωτικού επιπέδου κυρίως στην ελληνική ύπαιθρο ή η φιλελευθεροποίηση της ελληνικής κοινωνίας: κανείς δεν τολμά πλέον να υπερηφανεύεται δημόσια για την κακοποίηση ενός ομοφυλόφιλου, ή να βρίσκει υποστήριξη για την βάναυση τιμωρία που επέβαλε στην σύζυγο... ναι, δεν αποτελούν γραφικότητες τέτοια κεκτημένα! -στην Αίγυπτο ακόμη αγωνίζονται για τέτοια αυτονόητα που μας ήρθαν σιγά σιγά μέσω της όσμωσης με την Δύση!). Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν μια κατάλυση του κράτους δικαίου (κι ας είναι κουτσό) που θα μας γύριζε δεκαετίες πίσω, αλλά ένα εκμοντερνισμό της δημοκρατίας μας συνδεδεμένο με δια-ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και πίεση για τον παράλληλο μετασχηματισμό/ μεταρρύθμιση της Ευρώπης στην κατεύθυνση της δημοκρατικής πολιτικής ολοκλήρωσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι μόνες αναλύσεις που καταλαβαίνω είναι αυτές του Βαρουφάκη: διόλου ουτοπικές προσεγγίσεις, με ευρύτητα και ορθολογική κριτική του προβληματικού συστήματος.
Το ζήτημα με τους αγανακτισμένους είναι πως ταλαντεύονται, άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε σα να πέφτει το αεροπλάνο. Δεν καταφέρνουν όμως να ξεκαθαρίσουν τι (και αν) προκρίνουν από όσες επιλογές είναι ήδη εκπεφρασμένες, ορατές και κοινά κατανοητές. Πέραν της πόλωσης των "πάνω" και "κάτω" του Συντάγματος, υπάρχουν οι πολώσεις ανάμεσα στους θιασώτες της ριζοσπαστικής δράσης και εκείνους της ειρηνικής διαδικασίας (που επίσης καταλήγει να μοιάζει αυτοσκοπός), ανάμεσα στους αυθαίρετους που αρπάζουν το μικρόφωνο και όσους πάσχουν από φετιχισμό της διαδικασίας. Η πόλωση ανάμεσα σε όσους φωνάζουν για κρεμάλες και όσους τους θεωρούν πιο φασίστες από αυτούς που θέλουν να κρεμάσουν... κλπ. Εν κατακλείδι, μοιάζουν καθηλωμένοι σε επίπεδο αντανακλαστικών από τα χαρακτηριστικά τους: ανομοιογένεια και έλλειψη κοινής γλώσσας. Αυτό που καταλήγει να τους ενώνει χονδρικά... είναι η γενικόλογη απόρριψη όλου του κοινοβουλευτικού συστήματος. Αυτός ο ετεροπροσδιορισμός είναι αδιέξοδος καθώς δεν μπορούν να επιλέξουν κανένα υπαρκτό δρόμο ή παράδρομο και δεν διαθέτουν τα μέσα ούτε τον χρόνο για να φτιάξουν τον κόσμο εξ'αρχής (κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ουτοπικό και υπήρχε ήδη ως ιδεοληψία σε χώρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τους αναρχικούς). Ο μαξιμαλισμός λοιπόν είναι η άλλη όψη της ριζικής ένδειας.
Το θετικό που βλέπω εγώ (μετά από καθημερινές επισκέψεις στο κέντρο) είναι αρχικά η ενεργοποίηση του δημόσιου χώρου (είθε να γεννηθεί μια νέα αντίληψη για την αξία του!) αλλά και πως κάποιοι ίσως συνειδητοποιήσουν ότι απαιτείται μια γερή δόση εμπειρισμού και πρακτικό πνεύμα. Ότι οι ιδέες περί άμεσης δημοκρατίας χρειάζονται ένα επεξεργασμένο και επαρκές πλαίσιο με σειρά ποσοτικών και ποιοτικών παραμέτρων προκειμένου να είναι εφαρμόσιμες (πόσοι, ποιοί, με ποια σχέση μεταξύ τους μπορούν να έχουν τη νομιμοποίηση για αυτο-οργάνωση και την διαχείριση ποίου πράγματος; Όχι όποιος έτυχε να περνάει, όχι άνθρωποι απληροφόρητοι και σίγουρα, όχι άνθρωποι χωρίς μακροχρόνια/σταθερή σχέση και κοινοτική δέσμευση!)
Επομένως, μπροστά στο χάος της ανυνεννοησίας, ίσως... λέω, ίσως να απαιτείται ένας συμβιβασμός για την επιβίωση. Μια "συνδιαλλαγή" με το υπαρκτό, με σκοπό την συνεννόηση ώστε να προκύψει μια μεταρρυθμιστική πλατφόρμα που να εμπεριέχει όσον το δυνατόν περισσότερους. Ένα κίνημα "καθαρών" που αρνείται να μιλήσει με τους μολυσμένους, είναι συνταγή για ατελέσφορους και φθοροποιούς θρησκευτικούς πολέμους.
Τέλος, ας μην ωραιοποιούμε την Αραβική Άνοιξη, ας δούμε πως μετά την αλλαγή στην Αίγυπτο η κοινωνία αγωνιά για την εξέλιξη της κατάστασης, για την κατάσταση της οικονομίας, για το αν η κοινωνική οργάνωση της χώρας θα επιτρέψει στις πιο προοδευτικές τάσεις να εκπροσωπηθούν και να μην χαντακωθούν από γκρίζες δυναμικές τύπου Σαλαφισμός... που καιροφυλακτούν. Το μόνο σίγουρο, όπως είχα διαβάσει κάπου, είναι πως αυτοί που έχουν συνήθως το πάνω χέρι σε μια κοινωνία είναι αυτοί που διαθέτουν την μεγαλύτερη οργάνωση: στη Ρωσία του 1917 ήταν οι μπολσεβίκοι, στην Αίγυπτο ο στρατός, στη Λιβύη... μάλλον κανένας κλπ. Στην Ελλάδα;
Το ερώτημα με απασχολεί. Ποιός (ποιά νέα κοινωνική ομάδα, ποιό σύνολο, ποιά τάξη, συλλογικότητα...) στην Ελλάδα διαθέτει ισχυρή κοινωνική οργάνωση; Γιατί εκτός από ρεύμα, χρειάζεται οργάνωση! Υπάρχει κάποιος; Αν όχι, απλά θα πρέπει να συνεχίσουμε με τα δύο κόμματα (που δίχως ριζικές αλλαγές -οι οποίες δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση... ίσως εξ'ίσου δύσκολη με το άλλο άκρο, δηλ. να οργανωθούν ευφυώς οι αγανακτισμένοι- αποτελούν συνταγή καταστροφής). Δίχως οργανωμένο κίνημα ή οργανωμένα κόμματα, δύσκολα θα πορευτούμε οπουδήποτε γιατί κανείς δεν θα μπορεί να αποφασίσει οτιδήποτε και να το εφαρμόσει.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)
Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.
...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".
Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.
Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...
Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.
Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),
τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.
Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.
*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα
Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.
...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".
Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.
Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...
Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.
Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),
τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.
Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.
*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα
Posts
No comments:
Post a Comment