Saturday, November 13, 2010

αίσθηση στην πέμπτη δύναμη

η ιστορικότητα που εισάγεις,

η μη-κατάργηση της εναισθητικής μνήμης

έχει σαν σκαπτικό εργαλείο την αίσθηση (συνθετική -καθώς
βλέπω,
σημαίνει νοιώθω τον κόσμο εκθετικά: στην πέμπτη δύναμη)

ανιχνεύει εκείνη
σαν ενορατικός αδελφός
τη μυρωδιά του μόχθου -αγαπημένη οικεία

που καταργεί ο χρόνος μαζί με τις ελπίδες
να σπάσουμε τα φυσικά δεσμά
τραχιών μίσχων ζιζανίων.
at No comments:
Labels: ,

έτυχε να δω στο youtube την επίθεση Βορίδη, Σπηλιωτόπουλου στον Καμίνη

Τ Ο Π Ι Κ Ε Σ  Ε Κ Λ Ο Γ Ε Σ 2010

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό από το μένος και τη λάσπη.
Κάποιοι πραγματικά φοβήθηκαν ότι κάτι ίσως αλλάζει σε αυτή την πόλη;
Μήπως φοβήθηκαν πως ίσως υπάρξει μέτρο σύγκρισης; 
Ότι ίσως επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια εκλεγεί στον δήμο της Αθήνας ένας άνθρωπος που είναι έντιμος και καθόλου καιροσκόπος; 
Δεν μπορώ να χωνέψω πως κάποιοι ψήφισαν τον απερχόμενο δήμαρχο, λες και ζούσαν κάπου αλλού όλα αυτά τα χρόνια. Λες και δεν κουράστηκαν, λες και δεν ένοιωσαν τον ίλιγγο της βύθισης. Και πως οι αριστερότατοι σνομπάρουν τον φιλελεύθερο Καμίνη ενισχύοντας τους ακροδεξιούς λαϊκιστές...
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ όποιος έχει στοιχειωδώς αστική συγκρότηση ή τινί τρόπω, καθαρή ματιά και ένστικτο, δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί την ανθρώπινη ποιότητα του Γ. Καμίνη και πόσο απέχει, πόσο ανώτερος είναι από τους επαγγελματίες playboy της πολιτικής. Κοινώς, η διαφορά βγάζει μάτι.
Είδα κι ένα σχετικό άρθρο στο TVXS που έλεγε πως κατά κάποιον τρόπο, αν βγει ο Καμίνης, θα είναι μια ήττα για το ευρύτερο συστημικό πολιτικό σκηνικό και μια νίκη για τους πολίτες. Ενδιαφέρον... σκέφτηκα. Βλέπουν όμως οι πολίτες καθαρά πλέον; θα καταφέρουν να αντιληφθούν πόσο σοβαρό είναι το διακύβευμα; 

Έπειτα, διάβασα στην online Athens Voice το παρακάτω άρθρο.

Αμέσως μετά τον Α’ γύρο των δημοτικών εκλογών, στο Σύστημα χτύπησε συναγερμός. Ξέρουν ότι η απογοήτευση που οδήγησε στο 40% της αποχής προέρχεται και από την εικόνα της πόλης, από την πολιτική που 25 χρόνια κυριαρχεί στους μεγάλους Δήμους. Ότι αν οι πολίτες πάνε να ψηφίσουν, να επιλέξουν δήμαρχο, ο Μπουτάρης και ο Καμίνης θα εκλεγούν. Γι’ αυτό από την επόμενη μέρα μπαίνει μπροστά απ’ τη μια μεριά η κολακεία της αποχής από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, και από την άλλη μεριά ο μηχανισμός λάσπης που επιστρατεύεται κάθε φορά για να δυσφημιστεί ένα πρόσωπο. Δεξιοί και ακροδεξιοί πολιτικοί στον Πρετεντέρη, ακροδεξιοί από τον Άγιο Παντελεήμονα στον Παπαδάκη, ο Καρατζαφέρης, οι υποψήφιοι δήμαρχοι, η Αυριανή, ανακαλύπτουν τον κίνδυνο: Ο Καμίνης θα φέρει λαθρομετανάστες στην Αθήνα, ο Μπουτάρης Εβραίους και Τούρκους στην Θεσσαλονίκη…
Κι η Αριστερά; Τις ίδιες μέρες συντονισμένη αφισοκόλληση στην πόλη, άλλη μια αφίσα «Όχι στο Μνημόνιο». Σε κάθε κλειστό μαγαζί μια αφίσα «Το Μνημόνιο βάζει λουκέτα, μαύρο στους κυβερνητικούς υποψηφίους». Δηλαδή υποστήριξη Κακλαμάνη, Γκιουλέκα. Χωρίς υπογραφή. Μερικά πράγματα λέγονται ανεπισήμως. Επισήμως τα γνωστά ήξεις αφίξεις. Το ΚΚΕ καλεί σε άκυρο-λευκό, στελέχη του Σύριζα λένε «κριτήριο της ψήφου η αντιμνημονιακή πολιτική», ο Συνασπισμός «ισχύει η κριτική μας» και η Πορτάλιου «οι ψηφοφόροι μας ψηφίζουν κατά συνείδηση». Άρα η κυρία Πορτάλιου που 4 χρόνια θρηνούσε ότι ο Κακλαμάνης είναι ο χειρότερος δήμαρχος της Αθήνας, μάλλον δεν το εννοούσε.
Γίνεται ακόμα χειρότερο αν δεις τις υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη. Γιατί αν ήταν ο Σκανδαλίδης όπως στις προηγούμενες εκλογές ή ο Παπουτσής όπως στις προπροηγούμενες, θα υπήρχε ένα άλλοθι, σωστό δεν θα ήταν πάλι, αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε μια δικαιολογία, είναι κομματικοί υποψήφιοι. Όμως ο Καμίνης είναι ο Συνήγορος του Πολίτη, σ’ αυτόν καταφεύγουν όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στην αυθαιρεσία της κεντρικής εξουσίας. Η Δημοκρατική Αριστερά τον πρότεινε, οι Οικολόγοι, το Πασοκ, οι Φιλελεύθεροι τον υποστηρίζουν, 4 κόμματα. Σε προηγούμενες εκλογές ο Μπουτάρης έχει υποστηριχτεί από τα κόμματα της Αριστεράς, η δράση του στην τοπική αυτοδιοίκηση και την κοινωνία των πολιτικών είναι παλιά και γνωστή. Οπότε;
Αυτός ο ένας χρόνος ήταν καθοριστικός, αποκαλύφθηκαν όλοι. Τα κόμματα της αριστεράς είναι κομματικοί μηχανισμοί που μέλημά τους έχουν την αυτοαναπαραγωγή τους μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Οι επιλογές τους καθορίζονται μόνο απ’ αυτό, η σύμπλευσή τους με τον Καραμανλή παλιότερα, τον Σαμαρά τώρα, είναι στρατηγική επιλογή. Έφτασαν δυο ανεξάρτητες υποψηφιότητες, του Καμίνη και του Μπουτάρη για να αποκαλύψουν τον κυνισμό και τα κρυφά πολιτικά παιχνίδια. Η στάση τους σ’ αυτές τις εκλογές, θα είναι όμως το κύκνειο άσμα τους. Όλοι καταλαβαίνουν πια γρηγορότερα τι σημαίνει το κάθε τι, το «αντιμνημονιακό κριτήριο» είναι η μεταμφίεση της συντηρητικής επιλογής. 

Τίτλος άρθρου: Ψηφίζει η Αριστερά Κακλαμάνη;
(Ο Μάριος Γεωργίου για τη στάση της Αριστεράς στο Β' γύρο των εκλογών)
at 2 comments:
Labels: , , , ,
Subscribe to: Posts (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα