Tuesday, October 19, 2010

Αγγλόφωνος στίχος, ελληνικό alternative my ass


στίχος που δεν διαφοροποιεί ανάμεσα στην διαφήμιση και το τραγούδι
στίχος που έχει το θράσος να δρασκελίζει το όριο ανάμεσά τους
δίχως επίγνωση της ριζικής διαφοράς
ανάμεσα στην ευχάριστη εξαπάτηση (1)
και τη φωνή που ρίχνει γέφυρες στο άδηλο άλλο του μέλλοντος 


αγγλόφωνος γλυκερός στίχος

να γλασάρει το υπόκωφο αλύχτισμα και το ξέσκισμα

νανούρισμα
για μια αυτιστική μαντάμ σουσού, μαντάμ σουσού
τυφλή συφιλική ανοϊκή

στίχος μπιμπλό για αραχνιασμένο σερβάν (που ονειρεύεται πως είναι έπιπλο hi tec),

στίχος που το μεγαλύτερο επίτευγμα-φιλοδοξία του είναι το τρυφηλό "όνειρο", η φυγή στο όνειρο (για τρυφηλή πράξη/συβαριτικό βίο ή είθε, επικούρεια ηδονή/νιτσεϊκή βακχεία ούτε λόγος χαχαχα)
Αυτό το παραμύθιασμα λοιπόν σηματοδοτεί το τέλος της ενάργειας, τον θάνατο.  

Παραγωγοί και δημοσιογράφοι με μηδενικές αντιστάσεις, καταναλώνουν και αγαλλιάζονται με μαϊμού haute couture, χυδαία αντιγραφή που μετρά την επιτυχία με το αν κολλάει κάτι "ει δυνατόν χωρίς ραφές" σε ενα chic πολτό που να θυμίζει αγοραίες προειλημμένες ιδέες. Πλατωνισμός ακόμη και στο τελευταίο στάδιο του κιτς. Αποτελεσμα; Μα, το άκρο άωτο της πλαστότητας που επαίρεται να μην μας θυμίζει αυτό που είμαστε και (δεν) ζούμε. Το ελληνικό alternative ειναι ροδαλό και ντροπαλό (ακόμη και όταν ουρλιάζει), το ζαχαρωμένο κερασάκι στην τούρτα της πολιτισμικής μηδαμινότητας. Συναισθηματικές και στυλιστικές φούσκες.

Χρησιμοποιούν μερικές φορές αγγλικό στίχο και τα ισλανδικά σχήματα (για να μην μιλήσω για την πάντα παρούσα κι ας μας άφησε, Lhasa de Sela) αλλά όταν τους ακούς δεν μοιάζουν σε τίποτα με αγγλοαμερικανικό υποπροϊόν της σειράς. Τα αγγλικά τους είναι ισλανδικά! Και δεν μιλώ (εννοείται νομίζω) για κακή προφορά! Who cares! Μιλώ για τονικότητες, συντακτικά τραυλίσματα, σκιρτήματα που αποδιοργανώνουν την κυρίαρχη γλωσσική φόρμα, επιφέροντας εκδορά των νοηματικών ορίων, μια οργανικότητα που δουλεύει με ανησυχητική παραφορά, ζωτικά, ανερυθρίαστα και δίχως ενοχή. Ο ήχος τους αφουγκράζεται την ζωή τους. Ο στόχος τους δεν είναι να μαϊμουδίσουν αλλά να χωνέψουν και να δημιουργήσουν κάτι με χαρακτηριστικά ισλανδικού "εδάφους". Μùm, Pornopop, Kira Kira κλπ. Δεν εννοείται δημιουργία δίχως διαδικασίες territorialization/deterritorialization.

Δεν ξέρω, ίσως η διαφορά να έγκειται στο χώνεμα της άλλης/ξένης γλώσσας, της γλώσσας γενικά, από το γερό πολιτισμικό στομάχι τους που δεν είναι εργαλείο ναρκισιστικής πλάνης. Στην Ελλάδα το μεταχουντικό σύστημα του απόλυτου φαίνεσθαι, η ξιπασιά σε όλες τις εκδοχές, από τα σκυλάδικα μέχρι τα προχωρημένα, ευνοεί την ανεδαφικότητα σε όλα τα επίπεδα. Θλιβερή επαρχία.
Φωτεινές εξαιρέσεις, κάποιες διαδρομές του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των φίλων του, κάποιες στιγμές της Αρβανιτάκη που άνοιξαν το βλέμμα μας ώστε να φτάσει μέχρι το υπερκαυκάσιο έδαφος της Nargis Badishoeva, κάποια hip hop διαμάντια και γενικά, φωνές με ουσία που τελικά πνίγονται μέσα στην γενικότερη χοντρόπετση βλακεία των media, μέσα στον αδελφοκτόνο κυνισμό της μη-κοινωνίας...
Γιατί δεν μας αρέσει να διαφοροποιούμε, γιατί ο φθόνος για τους ζωντανούς που δεν χωρούν σε σχήματα είναι βαθύς στα ανδρείκελα και τα ζόμπι που υπερισχύουν μέσα στον βούρκο των ανεπεξέργαστων αποβλήτων.
Γιατί εν τέλει, πάει καιρός που σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλο.

(1) -χειραγώγηση ή έστω "πληροφόρηση"
at
Labels: , , , , , , ,

1 comment:

Anonymous said...

On earth there is no heaven, but there are pieces of it.

April 28, 2011 at 10:04 PM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα