Sunday, July 4, 2010

Τα Δελφίνια /about Dolphins



Ο τραγικός πρωταγωνιστής του The Cove (ο όρμος) "είναι ο εκπαιδευτής του θρυλικού τηλεοπτικού δελφινιού "Φλίππερ" που αφού έζησε μια αυτοκτονία δελφινιού μπροστά στα μάτια του, συνειδητοποίησε πως είχε ηθική ευθύνη να επανορθώσει... 

Please go watch this on Youtube, embedding has been disabled!
Παρακολουθείστε το στο Youtube, η δυνατότητα ενσωμάτωσης σε άλλες σελίδες δεν ισχύει!

To λινκ για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ μου εστάλη μαζί με το παρακάτω γράμμα.



Αγαπητοί πολιτικοί εκπρόσωποι του Ελληνικού Έθνους,
Για χιλιάδες χρόνια, τα δελφίνια έχουν αποτελέσει θέμα ιστορικών αναφορών πολλών λαών ξεκινώντας από τη Μινωική Κρήτη μέχρι σήμερα. Τις τελευταίες δεκαετίες, η αναπτυγμένη νοημοσύνη τους, η κοινωνικότητά τους, η πολύπλοκη μεταξύ τους επικοινωνία, ο αλτρουϊσμός τους, η κοινωνική τους συμπεριφορά έχουν αποτελέσει αντικείμενο πολυάριθμων μελετών.
Τα δελφίνια είναι θηλαστικά και έχουν αναπτυγμένη νοημοσύνη, έντονη προσωπικότητα, συνείδηση, συναισθήματα, μνήμη, αισθάνονται πόνο, χρησιμοποιούν εργαλεία, έχουν περίπλοκες διανοητικές και συναισθηματικές δυνατότητες, πολυσύνθετο εγκέφαλο, σκέφτονται για το μέλλον, αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη, επιλέγουν τις κινήσεις τους, δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς με άλλα άτομα του είδους τους και έχουν κοινωνική συνοχή.
Εδώ και κάποιο διάστημα, το Αττικό Πάρκο φιλοξενεί δελφίνια και θαλάσσια λιοντάρια με σκοπό την έκθεση των ζώων αυτών αλλά και τη διεξαγωγή παραστάσεων για το κοινό. Μάλιστα, έχει ανακοινωθεί ότι οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν μέσα στις επόμενες μέρες.
Διαμαρτυρόμαστε έντονα για την αιχμαλωσία αυτών των ζώων και οποιαδήποτε χρήση τους σε παραστάσεις. Οι τσιμεντένιες δεξαμενές νερού δεν καλύπτουν με τίποτε τις ανάγκες των ζώων. Είναι άδεια κλουβιά χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τα ζώα, γεγονός που τους προκαλεί στρες, επιθετικότητα και ανία. Δημιουργούνται πληγές στο δέρμα των ζώων από τις χημικές ουσίες στο νερό και την έκθεση στον ήλιο. Σε φυσικές συνθήκες, τα δελφίνια περνούν μόνο 10% του χρόνου τους στην επιφάνεια του νερού, ενώ στις τεχνητές δεξαμενές είναι αναγκασμένα να περνούν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους στην επιφάνεια του νερού, γεγονός που προκαλεί προβλήματα στην υγεία τους. Στο φυσικό περιβάλλον τα δελφίνια καλύπτουν μέχρι και 40 μίλια την ημέρα, γεγονός που κάνει οποιαδήποτε κλειστή εγκατάσταση τρομακτικά μικρή. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας, τα ζώα είναι επιρρεπή σε ασθένειες και συνεχή ψυχολογική πίεση. Μειώνεται ο μέσος όρος ζωής και η ποιότητα της ζωής τους υποβαθμίζεται σε μεγάλο βαθμό.
Η παρουσία δελφινιών και θαλάσσιων λιονταριών σε ζωολογικούς κήπους και ενυδρεία διαιωνίζει την ιδέα ότι η αιχμαλωσία των ζώων είναι επιτρεπτή για τη δική μας ψυχαγωγία. Μάλιστα, η παρουσία τους είναι αντίθετη με οποιοδήποτε επικαλούμενο «εκπαιδευτικό» χαρακτήρα, καθώς τα ζώα βρίσκονται σε κατάσταση αιχμαλωσίας.
Αποτελεί κακούργημα το να αγνοούμε
α)τα αγχολητικά και ηρεμιστικά που δίνονται καθημερινά στα δελφίνια για να αντιμετωπίζουν το στρες των θορύβων στα δελφινάρια.
β)  τις συχνές αυτοκτονίες τους κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους
γ) την αιχμαλωσία κυρίως των θηλυκών δελφινιών που αφήνουν απροστάστευτα τα μικρά τους
δ) τον τεράστιο αριθμό θανάτων των δελφινιών κατά τη στιγμή της αιχμαλωσίας τους.
Ο Rick O’ Barry, ο διάσημος εκπαιδευτής δελφινιών είπε:
“Ο θάνατος του Flipper με έκανε να καταλάβω ότι τα δελφίνια δεν πρέπει να βρίσκονται σε αιχμαλωσία” και αφιέρωσε τη ζωή του στην προστασία τους.
Καλούμε την πολιτεία να σταματήσει τη «φιλοξενία» των δελφινιών και θαλάσσιων λιονταριών στο Αττικό Πάρκο και να υποχρεώσει την επιστροφή τους, να σταματήσει τη χρήση τους για αναπαραγωγή, γεγονός το οποίο θα εδραιώσει την παρουσία τους στο συγκεκριμένο πάρκο, και να μην δώσει οποιαδήποτε άδεια για τη διεξαγωγή παραστάσεων με ζώα.
Επίσης, καλούμε τους αρμόδιους φορείς να αναθεωρήσουν τις θέσεις τους σχετικά με τις επισκέψεις σχολείων σε ζωολογικούς κήπους και ενυδρεία. Στον 21ο αιώνα με τόσο εξελιγμένη τεχνολογία, υπάρχουν άπειροι τρόποι για να γνωρίσουμε τα ζώα και να μάθουμε για τη ζωή τους. Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την ευημερία των ζώων θα πρέπει να βοηθήσουν για τη διατήρηση του φυσικού τους περιβάλλοντος και να στηρίξουν τις οργανώσεις που αγωνίζονται για τα ζώα και το περιβάλλον.  Για περισσότερες πληροφορίες σας προσκαλούμε να δείτε το πολυβραβευμένο  ντοκιμαντέρ του 2009
" The Cove" http://www.youtube.com/watch?v=CVtyvHkJbjs
Με εκτίμηση
Τίνα Σταθοπούλου
Μέλος ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΖΩΟΦΙΛΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
 

at
Labels: , , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Πηγή έμπνευσης: http://www.tvxs.gr/v12751

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ακόμη μια προσφορά στο μέλλον της πατρίδας μας (heimat)

Εμβόλιμη εισαγωγή/σύνοψη:
Βρίσκω αλλού ξημερωμένο όποιον δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της βιωματικής σύνδεσης ανάμεσα στον τραγουδοποιό ή λαϊκό μουσικό και τον κόσμο. Η Lhasa τραγουδά σε δυο τρεις γλώσσες, αλλά είναι όλες δικές της, έχει ζήσει και ζει μέσα σε αυτές τις γλώσσες. Από την άλλη, η Αρβανιτάκη για παράδειγμα αγγίζει πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Γιατί; Μα βέβαια, επειδή δεν μαϊμουδίζει, αλλά έχει αυθεντική φωνή που συχνά υπερβαίνει τα γλωσσικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που ισχύει για κάθε μουσικό που έχει τα πόδια του στη γη, στο συγκεκριμένο, σε κάποιο πραγματικό τόπο. Από μια τέτοια στέρεη βάση μπορείς να ξεκινήσεις για να κάνεις όλων των ειδών τα πειράματα, αλλά προϋπόθεση είναι να αναγνωρίσεις το έδαφος όπου πατάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι συμπώματα μιμητισμού, ναρκισιστικά πειράματα στο κενό.


...Λοιπόν, συνήθως δεν γίνομαι bitchy,
αλλά, επειδή έχει παραγίνει το πράγμα με την φόρα γε-γε των πολιτισμικών παραγωγών με όνειρα διεθνούς μεγαλείου (optional κομπολόϊ ή φράτζα) που χουρχουρίζουν ανοιχτόστομα καταπίνοντας το τελευταίο αφόδευμα του ΝΜΕ* αν βγαίνει ακόμα η χαζοφυλλάδα και καταντήσαμε τη Μόνικα ανίκανη να ψελλίσει το όνομά της χωρίς proforah... ήθελα να σας πω ότι τα αγγλοκεντρικά γκρουπάκια ψιλοανακατέβουν τη σούπα των υπολειμμάτων από τις προηγούμενες δεκαετίες της naive έκφρασης (λουλούδια, από τ'αυτιά ως την κωλότσεπη του Μόρισσι...), όταν ακόμη η κουλτούρα έβγαινε κυρίως από την μεταμοντέρνα Δύση και νομίζαμε ότι αυτή η μαυρίλα, η παραφορά, η θλίψη που ψυχανεμιζόταν το τέλος της ηγεμονίας της, αποτελούσε κοσμικό επιφαινόμενο, αυτό που οι φιλόσοφοι ονομάζουν "universal".

Η ποπ κουλτούρα βεβαίως βεβαίως, αργοπορώντας όσο έμενε κυρίαρχη η ΤV και με απίστευτη επιτάχυνση (να μη σκεφτώ καν τι γίνεται πια, στα χρόνια του Web2), έφτασε αισίως στον τοίχο του φυσικού ήχου, στον θόρυβο, στην απρόσωπη κυβερνοποπ, στα τυχαία ηχητικά συμβάντα... ξεπήδησαν οι πραγματικά ζωντανές και αυτονομημένες σκηνές fusion από την Βαρκελώνη μέχρι τη Λαχώρη και το Τόκυο. Πήρε φωτιά το τοπίο, εξατμίστηκε όλο. Και κολυμπάμε πια σε αυτό το ψυχονέφος... κολυμπάμε δίχως υποχρεώσεις σε άλλον πέρα από τη συνείδησή μας, σίγουρα δίχως σιγουριά, δίχως γνώση που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση.

Έρχονται τώρα καθυστερημένα κάποιοι νοσταλγοί του μαζικού ροκ και της αυθεντίας... (οι λάτρεις του μπλε χαπιού) να μας πουλήσουν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλλες. Nice old expression. Το ίδιο κάνουν και τα έμο υβρίδια, δεν λέω. Αρσενικό και θηλυκό, γιν γιαν. Nαι, ήθελα λοιπόν να πω, ότι it's OK, όποιος θέλει να πληρώσει για να χαζέψει τους περιφερόμενους με το τελευταίο χιτάκι, σιντάκι, ποντκαστάκι κλπ, ...it's OK, όποιος θέλει θα το κάνει και θα κατεβάσει και μερικές μπύρες και από κει και πέρα θα του αρέσει ότι κι αν κουδουνίζει μέσα στα αυτιά του, όπως γινόταν πάντα. Όμως, μη μας ζαλίζετε άλλο με το τελευταίο trend se agglikia glwssa... υπερθεματίζοντας αναίσχυντα! Γιατί εκεί που βρεθήκαμε ο κόσμος σήμερα... Τί αξίζει να ακούει κανείς;
Τί, πώς, πού...

Αφού μπορεί να κάνει remix κανείς την ίδια του τη ζωή, σερφάροντας στα δαιδαλώδη φιορδ με Σομαλούς και άλλους πειρατές, μαθαίνοντας καθημερινά κόλπα και ρουφώντας την μεμοραμπίλια που σέρνεται άπλετη στο διαδίκτυο: να βρίσκεται με τους φίλους του (επιτρέψτε μου: Gal Kosta, Shostakovich, Bliki Circus, Edgard Varèse, 武満徹, Henryk Górecki, Nusrat Fateh Ali Khan u know what I mean) ή μόνη/ος, με ένα καλό ζευγάρι ηχεία και να απολαμβάνει σύμμεικτα περιβάλλοντα, βιολογικών φρούτων με κρασί, πνοές φρέσκου αέρα, ησυχίας, ένα κίτρινο βιβλίο μέχρι να δύσει ο ήλιος και άμα λάχει, έναν υπνάκο, ακόμη και γιόγκα.

Κοινώς,
το τί σαρώνει την υφήλιο (πέρα από τη βλακεία),
το τι είναι διάφανο με υψηλές προδιαγραφές (πέρα από την κουνουπιέρα μου),
το τι αποτελεί ρευστό μεθυστικό ρόφημα (πέρα από το τσάι Ντε Νι) και
το τι είναι ασεβές (πέρα από την άρνηση να παραμυθιαστούμε κατά παραγγελία),

τα τέσσερα ως άνω και πολλά άλλα, αποτελούν σειρά ερωτημάτων που επιδέχονται πολλαπλές λύσεις, κατά τρόπο που αν ήταν πολυώνυμο δεν θα είχε απαραίτητα γραφική παράσταση συγκλίνουσα στα γκισέ κάποιου διασκεδαστηρίου ή άλλης νυχτερινής πίστας.

Καλή τύχη σε όλα τα παιδιά, καλή προσγείωση στα έπεα**.




*νάσιοναλ μιούζικαλ εξπρές
**πτερόεντα