Η Σημειολογία της Αγιότητας σε Εποχές χωρίς σταθερά Υποκείμενα

Κάθε φωτογραφία είναι μια σκηνοθεσία.

Η συγκεκριμένη (από το ΤΒΧΣ) αναδίνει τελετουργική ιερότητα με τον λευκοντυμένο άγγελο Μαζιώτη να σύρεται ως αμνός προς σφαγή, ακολουθούμενος από τους μαθητές του και πλαισιωμένος από τους μαυροφορεμένους υπηρέτες του απρόσωπου κακού.

Η επική σκηνοθεσία παραπέμπει στην αρχετυπική μάχη του καλού με το κακό. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τους πρωταγωνιστές προκειμένου να την διαβάσεις. Θα μπορούσε να ήταν εικόνα από τον πόλεμο των άστρων.
Τεχνικά, διαθέτει σίγουρα μια ιδιαίτερη δραματικότητα που φέρνει στο νου... γιατί όχι, το κιαροσκούρο του Καραβάτζιο, με το ῾παπαδοπαίδι᾽ Νικόλαο Μαζιώτη στον ρόλο του αγίου Σεβαστιανού.

Σε όσους δεν διαθέτουν ιδεολογική πανοπλία, η φωτογραφία θα προκαλέσει στην αρχή συγκεχυμένα, ίσως ένοχα και κάπως αναπάντεχα συναισθήματα συμπάθειας ή έστω προβληματισμού, αλλά και θλίψης "για το καημένο το παιδί που ...παρασύρθηκε;" ή "το παληκάρι που θα πάει χαμένο".

Η αφήγηση των στερεοτύπων έχει ενεργοποιηθεί με τη μορφή εσωτερικού μονολόγου ενεργοποιώντας με την σειρά της έναν ευρύτερο κοινωνικό χώρο που θα καταναλώσει με αμφίδρομο τρόπο τις αντιφατικές αφηγήσεις και προβολές των ηλεκτρονικών μέσων ανατροφοδοτώντας τες. Η μηχανή διαχείρισης του ενεργειακού περισσεύματος έχει στηθεί.

Εν τέλει, μετά από μηρυκασμό και χώνευση μέσω συμβολικής επεξεργασίας, η φωτογραφία θα καταχωριστεί ως τεκμήριο μιας τραγικής οριακότητας που δεν μπορεί παρά να φιλοδοξεί την ολοκλήρωση διά της οδού του μαρτυρίου. Όμως πρακτικά και μέσα στα συμφραζόμενα της εκάστοτε κονφορμιστικής νομοτέλειας όλων των κοινωνιών, στην συγκεκριμένη συγκυρία, η αγιότητα όπως και η σχιζοφρένεια, ενέχουν το αμετάκλητα ανατρεπτικό και αμετανόητο της ριζικής διαφοράς, το ναρκισιστικά επενδυμένο sui–generis μένος του Ενός, ίδιον της εγκληματικότητας, το υπερβατικό και ασυμβίβαστο της απόλυτης φιλοδοξίας, εν τέλει το επικίνδυνο αυτού του θεανθρώπου/σχιζοφρενούς δολοφόνου σωτήρα. Πάει ο άνθρωπος, μας μένει να διαχειριστούμε το σύμβολο.
Αυτά περί του υπολανθάνοντος σημειολογικού τοπίου.

Ακόμη και να γοητεύσει τους ανθρώπους, θα τους γοητεύσει ως οριακή αντανάκλαση, προειδοποιητικό σημείο της συντέλειας και θα εξορκιστεί/τιμωρηθεί/εξοστρακιστεί/θυσιαστεί για την συμβολική κάθαρση και επιβεβαίωση του κοινωνικού δεσμού.

Από διαφορετικές σκοπιές θα αναπαρασταθεί ως αποδιοπομπαίος τράγος, Ιφιγένεια, Σπάρτακος, Κοριολανός, Αννίβας, Ιησούς και Βαρραβάς.

Οι μέτοχοι της κοινωνίας, διαφωνούντες και μη, δεν μπορούν παρά να αποταυτιστούν στο φως της μέρας από τον παραβατικό δεσμώτη-άγγελο που απειλεί την ανοϊκή λειτουργία της ευφυούς μηχανής η σχέση με την οποία παράγει τα παιδιά τους, τις κόρες τους και την προσωπική τους σωματική ταυτότητα και πλασματική ιδιωτικότητα.

...αυτός δεν είναι που θέλει να καταργήσει την εξουσία, τον τεχνικό πολιτισμό και τους κάθε είδους περίτεχνους αυτοματισμούς που μας καταργούν ως απροστάτευτα πρωτόγονα πρωτεύοντα; κι αν καταργηθεί η Ρώμη-μηχανή ποιός θα εμποδίσει τους εξωγήινους να εισχωρήσουν στα σώματα των γυμνών πιθήκων; όσο κι αν σιχαίνεται το αφεντικό του ο καταπιεσμένος εργάτης και το σώμα του ο ξυνισμένος μικροαστός, άλλο τόσο και περισσότερο σιχαίνονται την γύμνια και την ανασφάλεια (την περίπτωση να χάσουν την προσθετική τους συλλογή από συσκευές, χώρους και οθόνες με τις οποίες λατρεύουν να συνομιλούν, να εκνευρίζονται και να βλαστημάνε) - ...θα φουντώσουν λοιπόν από τη θέαση του απαγορευμένου φρούτου και θα ξυπνήσει μέσα τους υπόκωφη επιθυμία να τον φάνε στα κρυφά. Θα τρέχουν τα σάλια τους για να τον δουν να φτάνει έστω μεταφορικά στην οργασμική κλιμάκωση της πίστης του ως μάρτυρας-πυροτέχνημα πάνω στον εικονικό σταυρό.

Όμως όπως υπονοήσαμε, ζούμε σε εποχές που τίποτα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί και να πάρει σταθερή μορφή, ειδάλλως θα διεκόπτετο η ροή του ζωογόνου αίματος της εξουσίας χωρίς την οποία θα χυνόμασταν έξω από τα σώματά μας και δεν θα ξέραμε πλέον τίποτα ούτε θα νιώθαμε οτιδήποτε μέχρι να ξαναμάθουμε τον κόσμο με πολύ πόνο και αίμα. Θα ήταν η επιστροφή στον πρωτογονισμό.

Στον δυτικό πολιτισμό πέρασαν προ πολλού οι εποχές του δικαίου του αίματος και της ολότητας του ενεστώτα χρόνου. Ούτε καν τους επαναστάτες δεν σταυρώνουν live στις new age ευρωπαϊκές δημοκρατίες, μια και το σύστημα δεν ενδιαφέρεται να παραδειγματίσει με το αίμα Ενός, συμπυκνώνοντας το ενοχλητικό αιμάτωμα. Έτσι κι αλλιώς το σχηματοποιημένο νόημα δεν ενδιαφέρει κανέναν και ως εκ τούτου έχει καταργηθεί. Ο σκοτεινός πυρήνας της αλήθειας έχει εκτοπιστεί στο όριο ακολουθίας γεγονότων που τείνουν στο άπειρο. Υπάρχουν δηλαδή μόνο επεισόδια δραματικής έντασης που απλά οξύνουν την επιθυμία με υποσχέσεις για μια ανεξάντλητη ακολουθία ολοένα και πιο σημαντικών γεγονότων έως την Μοναδικότητα-Singularity.

Στην ουσία, εδώ και πολύ καιρό, ο έλεγχος ασκείται στην "κβαντοκοινωνική σφαίρα" και ασκείται από τον καθένα μας (δρούμε όχι ως υποκείμενα αλλά ως ημιαγωγοί), μέσα από τους αέναους αντικαθρεφτισμούς μας σε ενεργά υποσύνολα με κοινωνική δυναμική. Η στοιχειώδης εξουσία αναπηδά σαν φωτόνιο στην διαχείριση ροής/αγωγιμότητας της πληροφορίας κι εκεί κυκλοφορεί ως γνώση-δύναμη-ηδονή, ανάμεσα στους κόμβους δικτύωσης των περιστασιακών ψευδο-υποκειμένων.

Δεν θα φτάσει λοιπόν ως τον σταυρό το δράμα, δεν θα μαρτυρήσει μεγαλειωδώς κεραυνοβολημένος από τον βασιλιά. Στη θέση του σημειακού βασιλιά οι μυριάδες των στατιστικά κατανεμημένων περιστασιακών βλεμμάτων και οι ρομποτικοί διαχειριστές της ροής τους.

Με λίγα λόγια, θα τον κατασπαράξουν τα μήντια, θα του πιουν το αίμα και όλη την ζουμερή πίστη ως διαφορά δυναμικού και θα τον ξεχάσουν. Έτσι μεταλλάχτηκε η μοίρα του Προμηθέα στην εποχή των δικτύων. Όποιος εκτοξεύεται στην ιδεόσφαιρα των αυτοματοποιημένων μηχανών παραγωγής εικόνων: γίνεται αναλώσιμο συλλογικό έργο τέχνης.
Κερδίζει την προβολή του στον τεχνητό ορίζοντα του συλλογικού βλέμματος (όπου η αγιότητα/δαιμονικότητα ταυτίζεται με την διασημότητα) και χάνει ο Ίκαρος το σώμα του, τα φτερά του, το έδαφος κάτω από τα πόδια του καθώς και τον λόγο ύπαρξής του.

Στην σκοτεινή απομόνωση, θα ξαναβρεί το νόημα προσευχόμενος ή γράφοντας κάτι συγκινητικά αξιόλογο που δεν θα εκπλαγώ αν είναι κάτι εντελώς μυστικιστικό με συλλογισμούς περί πατρίδας, θρησκείας και αίματος -από μια οπτική των αγγέλων.

Το κείμενο του εξωγήινου, σε μια παράγραφο θα λέει πως ...δεν υπάρχει δυνατότητα για κοινή αντίληψη και προοδευτικότερη διακυβέρνηση και δεν θα υπάρξει μέχρι να προκύψει μια σοβαρή πολιτική της καθημερινότητας. Μόνο μέσα στην καθημερινότητα υπεύθυνων πολιτών μπορούν να επανεφευρεθούν τα μέτρα και τα σταθμά των κοινωνικών διεκδικήσεων.

Αλλά ακόμη κι αυτές οι νουνεχείς διαπιστώσεις θα αποτελούν ιστορική παραμυθία δίχως νόημα για τα βιο-ρομποτικά συμπλέγματα ζωής, γνώσης και ηδονής.