Ο Ελληνικός ακυρωμένος σιωνισμός και η σπανακόπιττα

Πάει καιρός που απέχω από την δημόσια έκφραση (με όρους διαλόγου) επί των "τρεχόντων". Δεν είναι επειδή δεν παρακολουθώ (από κάποια απόσταση) όσα λέγονται και γίνονται. Αντίθετα, παρακολουθώ την ελληνική πολιτική σκηνή και κοινωνία, όμως παρακολουθώ με περισσότερο ενδιαφέρον το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Ζιμπάμπουε, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν, τη Βόρεια Κορέα, το Θιβέτ, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Λατινική Αμερική.

Χάλασα πολλή φαιά ουσία να σχολιάζω τις καταλήψεις της Νομικής σχολής, τους κουκουλοφόρους, το πολιτειακό ζήτημα στην Ελλάδα, θεωρώ ότι δεν έχω άλλο απόθεμα για τέτοια. Εν τέλει, δεν ξέρω πόσο με αφορά η ψυχοπάθεια της ακυρωμένης μικροαστικής Ελλάδας που κατατρώει τον άνθρωπο παραδίνοντάς τον στις σπείρες μιας περιδίνησης που εμφορείται από υπερβολή, αβλεψία, καχυποψία, σπαραξικάρδια θολούρα και εν συντομία, κάτι που θα χαρακτηρίσω ως ένα είδος ακυρωμένου σιωνισμού που αυτο-ακρωτηριάζεται.

Δυσκολεύομαι να βρω άλλο παράδειγμα μεγαλοϊδεατισμού πέραν του εβραϊκού που θα περιέγραφε τον ψυχισμό αυτού του κράτους στο οποίο ζούμε... με την διαφορά πως εξέλιπε ο αποδιοπομπαίος τράγος της εξιλέωσης επί του οποίου θα έπιπτε η πύρινη ρομφαία των εκλεκτών. Εξ'ου και η έλλειψη στοχοθεσίας, η αποχαύνωση, η απόρριψη της ενασχόλησης με την πραγματικότητα, η μη διεκδίκηση πρακτικών αποτελεσμάτων, η ανικανότητα εφαρμογής της αναλυτικής σκέψης στην επίλυση προβλημάτων, ο κουραστικός, σπασμωδικός και άκαιρος αλληλοσπαραγμός (ο αποπνέων χνώτα κοτόπουλου και οχλαγωγία).

Φυσικά, ποιός σώφρων θα επέμενε να υφίσταται τη σύγχυση σε απ'ευθείας μετάδοση και να απολαμβάνει ύστερα (χλευάζοντας εν αγνοία του τον εαυτό του) εκπομπές σάτιρας που θρέφονται κυριολεκτικά από τηλεοπτικά υποπροϊόντα. Πιο πολύ και από τις μουχλιασμένες φιλονεικίες στα τηλεπαράθυρα, θλίβουν οι οπερέτες που στήνουν οι σατιρικοί.

Αδιαφορώ για τη ζωή μου ως πολίτης αυτής της συγκυριακής πολιτικής επιφάνειας, αγαπώ την ζωή μου ως όχημα γνώσης και μετάληψης κοσμικών προβληματισμών. Ναι, ασχολούμαι με ζητήματα ρομποτικής, γενετικής, βιοτεχνολογίας, ψυχαγωγούμαι να οραματίζομαι το μέλλον του κόσμου και να συζητώ με τους ιδεολόγους της τεχνολογίας, εκεί εντοπίζω το ζήτημα της σημασίας των πράξεων και των πραγμάτων.

Γιατί, πώς είναι δυνατόν να επιδιώξω οτιδήποτε χωρίς ορίζοντα, πώς είναι δυνατόν να αφεθώ σε αυτοματισμούς με στενό τοπικιστικό ορίζοντα, πώς είναι δυνατόν να προσποιούμαι ότι το ζητούμενο είναι η επιστροφή στην ησυχία μιας χρυσής εποχής της άγνοιας, πώς είναι δυνατόν να είμαι η μουτρωμένη Ελληνίδα (ή ο Έλληνας) και όχι συνεπιβάτης των φιλόδοξων δημιουργών της πραγματικότητας...

Η ανοιχτή κοινωνία, τα ανοιχτά μυαλά που χρειάζομαι δεν υπάρχουν παρά μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις, στιγμιαία και υπό την απειλή της εκδίωξης από τη χώρα. Κάθε τι όμορφο και φροντισμένο κινδυνεύει να αφανιστεί, να πέσει θύμα μιας στριφνής, άμυαλης εγωπάθειας που απαιτεί την άνευ όρων ισοπέδωση του εσωτερικού εχθρού (του άλλου). Οι φαφλατάδες Έλληνες που δεν σέβονται τους υποδεείς άλλους, τους "Παλαιστίνιους", τους ξένους, τους διαφορετικούς, τους Έλληνες, δεν αποζητούν την ποιότητα. Αποζητούν την επικυριαρχία και την αυτο-επιβεβαίωση. Είναι παιδιά ενός ιδιότυπου Σιωνισμού δίχως Παλαιστίνη.

Αν οι μη παραγωγικοί μικροαστοί ανέσυραν για λίγο τον αγροτικό τους ψυχισμό από τα αζήτητα, αν θυμούνταν δηλαδή οι άνθρωποι πως φρόντιζαν κάποτε τη γη πάνω στην οποία πατούν, αν επομένως φρόντιζαν να κάνουν καλά την δουλειά τους και άρα, να σέβονται τον άλλο εφ'όσον θα νοιάζονταν για τον τόπο και τα πράγματα, αν αναγνώριζαν την σεμνή, ξεχασμένη, παραδοσιακή έως βουδιστική αξία του εργόχειρου ως προσευχή (μη γελάς), αν μπορούσαν να αναστήσουν την γραφικά αποδομημένη ιεροτελεστία της σπανακόπιττας (αστείο πάλι;), το άνοιγμα του φύλλου σε μια σιωπηλή κουζίνα με ξύλινο πάγκο, μια ευγενή απλότητα της προκοπής και έπαυαν να βρυχώνται...

Τί κάνει τους Έλληνες να μην αγαπούν το είναι και να μην το ονειρεύονται; Γιατί άραγε οι έφηβοί μας δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την επιστημονική φαντασία, γιατί δεν καίγονται να φανταστούν και να κατασκευάσουν το πρώτο ανθρωποειδές ρομπότ αλλά μόνο να το καταναλώσουν, γιατί άραγε να προηγούνται οι Γιαπωνέζοι σε θέματα ενεργής απεικόνισης της εικονικότητας; Δεν έχει σημασία η προβολή του αδιαμόρφωτου και απροσδιόριστου "είναι" με όρους καίριους; Δεν έχει σημασία τελικά η νοηματοδότηση της εποχής;

Πώς να σκεφτούμε πολιτικά όταν δεν σκεφτόμαστε; Οι κακοήθεις δράσεις που συμβαίνουν στην Αθήνα, σε μεγάλο ποσοστό ερμηνεύονται διά της μετάθεσης επιθετικότητας: ...ο τάδε θέλει να είναι πάπας στην θέση του πάπα και αφού δεν μπορεί δεν θα αφήσει κανένα σε χλωρό κλαρί, θα τα σπάσει όλα, θα τα κάψει όλα. Ένα πελώριο "εγώ" κρέμεται πάνω από την πόλη.

Επίσης, ερμηνεύονται και με το μοντέλο της δεσποτείας. Ο δεσπότης που ανέθρεψε γενεές σκλάβων, ύστερα κατέπεσε και κατέπεσε και η χώρα στο χάος. Τα δύο αυτά βεβαίως συνομολογούν μια θλιβερή συνθήκη: την ευθύνη των γνωστών και μη οικογενειών που χαντάκωσαν όλο τον κόσμο για να βολέψουν τα παιδιά τους.
Από δω και πέρα λοιπόν... πώς να πορευτεί κανείς;

Προτείνω να αφήσουμε κατά μέρος την εκδικητικότητα και να επικεντρωθούμε στα θετικά συναισθήματα, στην δημιουργία διά της επιλεκτικής κοινωνίας με ανθρώπους που εκτιμούμε και με τους οποίους μπορούμε να κτίσουμε κάτι ενισχύοντας μια τάση που προωθεί την ποιότητα. Όχι ενάντια σε γενικότητες, αλλά υπερασπιζόμενοι την εμπιστοσύνη και την αγάπη απτά και συγκεκριμένα. Θα εξηγήσω:

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης στον συγκεκριμένο άλλο και η έννοια της απτής επένδυσης σε επίπεδο ηθικό (άρα, για μας τους φορείς ενός προσωκρατικού υλισμού... και υλικό), δηλαδή ο χρόνος βιωμένος στην πράξη ως αγάπη.
Αλλιώς, πώς;