Μέχρι να ανανήψεις -till u come round

Οσες ώρες αγαπηθήκαμε

όσες φορές ακουστήκαμε

Όταν η αναμονή είχε προσμονή

η νύχτα είχε όνειρα για μας

 Την επομένη της ιστορίας μας

πόσες φορές δεν δαγκωθήκαμε 

ρωτώντας στον καθρέφτη

μήπως ήταν λάθος όλ'αυτά

τα λόγια, οι σκέψεις

 Τώρα δεν ακούγεται κιχ

μετά την καταιγίδα

επικρατεί κατάνυξη

που στην πραγματικότητα είναι σιωπή

και εξουθένωση

 Το τραγούδι των νεκρών:

Ποιός είμαι άραγε τώρα

που είχα την τύχη να δω τον κόσμο

μετά το τέλος

 Χωρίς ιδέα εντός 

αν πρόκειται να ζήσει κάποιος ξανά

 Εχω πολλά να θυμηθώ

αν πρώτα λύσω τα πιο βασικά

Πώς να μην φαγωθώ απ'τα αγρίμια

Πώς να ζεσταθώ

και να μάθω τον κόσμο απ'το μηδέν

after all

It's been a long time. I am not yet able or willing to describe what I went through. How my curiosity for gender specific roles, for the history of femininity, for the history of slavery, for lived experience (as field work in terms of art projects), how these things combined with the huge social and economic crisis in my country (Greece) brought me face to face with the end of my life. It was not pure annihilation. Transformation is a choice for life.

My version of transitioning from male to female took the form of becoming a full time caregiver for my parents, who found themselves in the very precarious position of old age with dementia. Two adorable children they were becoming at that point, at least in my eyes and I felt both terrified and acutely willing to care for them without abolishing the memory of my work, my only existential connection with the world. It was a process of descent of mythical proportions. Falling for years without knowing where the deep end was and what it would be like. I felt like someone lost at sea after a shipwreck. There were days when the sun was gentle and the sea calm and we were simply floating in the vastness. I became a different creature. There was no land in view. I was happy when calm prevailed. I knew there would be panic again and again. And then they would die. There was going to be no happy ending. It was not possible. I could only hope to live to tell the story.

My insight regarding femininity was hard-earned and it did not take the form of experimenting with appearance but pure gender roles. Roles that revolve around self-effacement and sacrifice. Roles that do not take you to a sunny place. Because at the end of the journey, you are the earth that goes into the building blocks of social continuity. And something has to give. Everyone should sacrifice a fair share and not a part of humanity sacrifice everything.

Caring for life is the most essential part of human learning and it is simply wrong to isolate and punish the very people who carry out this task by barring their social development in order to turn them to secure soil. The foundation of society cannot be taken for granted, especially when by the same token, we are burying deep the key knowledge inherent therein which is absolutely essential to ecological sanity. 

Lève-toi Charlie να γελάσεις

εγώ μόνο νοιώθω σαν απειλούμενο είδος;

a drawing of mine and my shadow

Κοιτάζω με βλέμμα απλανές αυτόν τον κόσμο που διαδηλώνει για την αγάπη, την ελευθερία του λόγου και την συνύπαρξη, παρέα με τον Νετανιάχου, τον Λαβρόφ, το Σαμαρά, τον Ορμπάν, τον Τούρκο υπεξ, τη Σαρα, τη Μάρα, την Κική, την Κοκό και αναρωτιέμαι τί είδους τρικυμία εν κρανίω πρέπει να έχουμε όλοι που δεν βλέπουμε ότι όλα συνδέονται και πως δεν πρόκειται να σταματήσει η βία επειδή μας χαλάει τις βόλτες μας για καφέ και σόπιν θέραπι. Αντί να κοιτάει ο Ολάντ τα χάλια της χώρας του, οργανώνει φιέστες και πορεύεται με την Μέρκελ. Άλλο που δεν ήθελε η η μαύρη χήρα από την ανατολική Γερμανία. Αντε, να διαδηλώσουμε λοιπόν όλοι μαζί για την αγάπη, χωρίς πολιτικές διαχωριστικές γραμμές, Όλοι ενωμένοι ενάντια στους εχθρούς όλων. Απίστευτοι πλατειασμοί, ψυχολογικές εκτονώσεις, απόπειρες διάχυσης ενός οικονομικού αδιεξόδου που ειδικά για σήμερα, κανείς δεν συζητά. Βασικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει όρθια η φιλελεύθερη δημοκρατία αν δεν σταματήσει η φτωχοποίηση των νέων και της μεσαίας τάξης, αν δεν πάψει η ανεργία να αποχαυνώνει τον κορμό της κοινωνίας. Η χοντρή κρίση στη Γαλλία μόλις άρχισε και απλώς κάποιοι ανασυντάσσονται και αγωνιούν να κερδίσουν χρόνο.